Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Πραγματικότητα στη Φλόριντα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κωνσταντινούπολη και εικονική. Για περάστε.
- 3 ΜΑΡ 2018
Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το ‘The Florida Project’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Ξεκινάς να το βλέπεις με ένα πελώριο χαμόγελο, το οποίο όσο η ταινία προχωράει, σβήνει και μετατρέπεται σε κατήφεια, ίσως και σε δάκρυ, ειδικά με το φινάλε που σε σμπαραλιάζει και σε αφήνει να κοιτάς την μαύρη οθόνη σαν χαζός. Μια ταινία που απεικονίζει απίθανα ρεαλιστικά την παιδική αθωότητα και τον τρόπο που ένα παιδί θα βρει τον τρόπο να παίξει, να γελάσει και να περάσει καλά, ακόμα και ανάμεσα από τόνους κυριολεκτικής και μεταφορικής ασχήμιας. Και μια ταινία που σου υπενθυμίζει με τον καλύτερο τρόπο πόσο μη αυτονόητα είναι κάποια πράγματα. Αλήθεια, γιατί δεν προτάθηκε για όσκαρ η υπέροχη Brooklyn;;
Με το ‘Stamboul Train’, ο Γιώργος Μυλωνάς
Δεν είχα ξαναπάει στο Τρένο στο Ρουφ. Η επίσκεψη μου εκεί με έκανε να κολλήσω όχι μόνο με την παράσταση, αλλά και με το χώρο, τον οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα επισκεφτώ ξανά για ένα ποτό ή για φαγητό. Όσον αφορά το ‘Stamboul Train’, με κέρδισε από το γεγονός και μόνο πως ήταν όντως θεατρική παράσταση. Έχω δει τουλάχιστον 4-5 ακόμα παραστάσεις φέτος που αν και χαρακτηρίζονταν θεατρικές, ουδεμία σχέση είχαν με θέατρο. Το ‘Stamboul Train’ διηγείται την ιστορία πέντε ανθρώπων ενώ ταξιδεύουν από την Οστάνδη προς την Κωνσταντινούπολη λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σ’ ένα ταξίδι που θα στιγματίσει τη ζωή τους. Δεν ήταν η καλύτερη παράσταση που έχω δει στη ζωή μου, αλλά ήταν παράσταση. Με αρχή, μέση και τέλος. Με ηθοποιούς που υποδύονταν συγκεκριμένους χαρακτήρες, οι οποίοι χτίζονταν κατά τη διάρκεια της και έφταναν σε μία κορύφωση στην ολοκλήρωσή της. Αυτά σε συνδυασμό με το ότι δεν υπάρχει καλύτερος χώρος για να σκηνοθετηθεί το συγκεκριμένο θεατρικό από ένα βαγόνι τρένου, το καθιστούν το καλύτερο έργο που έχω δει μέχρι στιγμής αυτή τη σεζόν.
Με τη νέα παραλία Θεσσαλονίκης, ο Ευθύμιος Σαββάκης
Οκ είναι ένα κόλλημα που θα μπορούσε φέτος να σβήνει τούρτα με 50 κεράκια, αλλά παραμένει μαγικό. Μία βόλτα στην νέα παραλία Θεσσαλονίκης πολλές φορές αρκεί. Για να μηδενίσεις. Να αναγεννηθείς. Πριν από λίγες ημέρες διασχίζοντας την παραλία παρατηρούσα εκατοντάδες ανθρώπους να αθλούνται και άλλους τόσους να κάνουν ποδήλατο. Το βρήκα λυτρωτικό. Είναι δύο πράγματα που θέλω να αρχίσω εδώ και καμιά 10αρια χρόνια. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ. Ξέρω, όμως, ότι είναι (βαθιά) ευλογημένες οι πόλεις με θάλασσα.
Με το ‘My Enemy’ των CHVRCHES, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Οι CHVRCHES είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα στην παρούσα φάση της ζωής μου, κι όταν λέω παρούσα εννοώ κάπου στα 4-5 τελευταία χρόνια. Όσο υπάρχουν, βασικά. Βασικά η ηλεκτρονική ποπ μελαγχολία με γυναικεία φωνητικά είναι όσο πιο κοντά σε προσωπικά aesthetics μουσικής έχω, οπότε κάπως είναι σα να τους φαντάστηκα αρκετά πολύ μέχρι να υπάρξουν. (Ή αλλιώς, η μουσική “φουσκοθαλασσίες” όπως λέει η φίλη Ναυσικά.) Υπάρχουν κομμάτια τους με τα οποία πεθαίνω κι άλλα που απλά μου αρέσουν, αλλά κυριολεκτικά δεν έχουν βγάλει κομμάτι που να μη μου αρέσει έστω και λίγο. Η τελευταία μπάντα για την οποία θυμάμαι σε κάποια φάση της ύπαρξής τους να έχω πει το ίδιο πράγμα είναι οι National, δηλαδή οι CHVRCHES μου για τα ’00s. (Δεν ήταν ποτέ ακριβώς το #1 μου συγκρότημα αλλά για μια καθοριστική 7-8ετία ήταν πάντα μες στην τριάδα.) Οπότε είναι ακραία δίκαιο που στο νέο τους single οι CHVRCHES φέρνουν τον Matt Berninger για να κάνει φωνητικά, είναι κι αυτό το ντουέτο από αυτά τα πράγματα που έλεγα πριν πως μοιάζουν σαν να τα φαντάστηκα. Το έχω ακούσει περίπου 256 φορές από προχτές. Ο νέος τους δίσκους θα είναι λέει σε μεγάλο μέρος παραγωγή του Greg Kusrtin, ο οποίος είναι εγγύηση (‘Chandelier’! ‘Hello’! ‘Piece by Piece’! Lykke Li! Lily Allen! Ellie Goulding!) και ο άνθρωπος πίσω από μερικά πραγματικά αγαπημένα μου άλμπουμ (‘Heartthrob’ των Tegan and Sara), οπότε περιμένω τα καλύτερα σε κάθε περίπτωση. Αλλά αυτό το κομμάτι είναι σύμφωνα με την frontwoman Lauren Mayberry, “100% CHVRCHES”. Και του φαίνεται.
Με την εμπειρία του VR, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης
Πρόσφατα επισκέφτηκα το The VR Project στο Μοναστηράκι και πραγματικά “σκάλωσα” άσχημα. Δεν είχα δοκιμάσει ποτέ στο παρελθόν την εικονική πραγματικότητα, για την οποία τόσα είχα ακούσει και τελικά ήταν καλύτερο απ’ ότι μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Ανεβαίνεις στο Έβερεστ, κολυμπάς δίπλα σε φάλαινες, πατάς στη Σελήνη, παίζεις παιχνίδια λες και είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής τους. Μοναδικό. Απλά περιμένω την ώρα για να ξαναπάω.
* Η κεντρική φωτογραφία είναι από το ετήσιο Mobile World Congress στην Ισπανία.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
