Χαμένη η ταινία, χαμένοι κι εμείς που την ψάχναμε στο ‘Lost Film’ Escape Room

“Του Τιτανικού να βάλει, θα ταιριάξει καλύτερα”.

Τάδε έφη Κωνσταντίνος όταν η Ιωσηφίνα ζήτησε από τον Game Master να παίξει το σάουντρακ του ‘Lion King’ όσο η ομάδα ψαχούλευε λουκέτα, ντουλάπια και κρυμμένους θησαυρούς του Χόλιγουντ. Κανένα ‘Lion King’. Μόνο ‘Τιτανικός’.

Το ναυάγιο της ομάδας του Oneman στα δύο προηγούμενα Escape Rooms όπου δοκίμασε την τύχη της μας είχε προετοιμάσει για την τρίτη και τελική σύγκρουση με το παγόβουνο.

Η σύγκρουση ήρθε τελικά, αλλά τουλάχιστον τη ζήσαμε κινηματογραφικά.

Στο ‘Lost Film’ δωμάτιο που έστησε η COSMOTE TV στο MindTrap του Κολωνακίου, κλέψαμε τη χαμένη μπομπίνα μιας ακυκλοφόρητης ταινίας από τον συλλέκτη Jack R. Miller, αλλά η νεο-νουάρ περιπέτεια που γράψαμε δεν ήταν απλή.

Έγινε υπό τους ήχους των αγαπημένων μας σάουντρακ. Τα πλάνα μας ήταν κοντινά. Η αγάπη μας για το σινεμά έκρινε τις εξελίξεις. Το μυστήριο ανέβαζε την ένταση όσο ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα.

Περισσότερα από την (για 6 λεπτά ακόμα!) παρολίγο νικητήρια ομάδα αμέσως τώρα.

Alright, Mr. Demille. We’re ready for our close-up:

Ηθικόν ακμαιότερον για την Ιωσηφίνα Γριβέα

*μη χαίρεσαι, δε θα βγεις*

Κάθε άνθρωπος έχει τον ρόλο του σε μια ομάδα. Στα Escape Rooms εγώ είμαι αυτή η-προσπάθεια-μετράει-τύπισσα που πανηγυρίζει με την παραμικρή νίκη. Συγνώμη κιόλας, μετά το απόλυτο φιάσκο στο Euroleague Escape Room έχω κάθε λόγο να χαίρομαι που μας χώρισε μονάχα ένας γρίφος από την ηρωική έξοδο. Στο κάτω-κάτω έξι ήμασταν εμείς, ένας ο Game Master, πρακτικά άμα θέλαμε τον είχαμε για το τελευταίο ντου. Δε θα αρκεστώ να πω ότι την επόμενη φορά θα βγούμε. Θα ευχηθώ να περάσουμε όσο καλά περάσαμε στο ‘Lost Film’.

ΤΟ είχαμε, ΤΟ χάσαμε, για την Έρρικα Ρούσσου

*βοηθειούλα, Game Master;*

Όχι, δεν πρόκειται να τα βάλω με τον χρόνο που είναι και ο καλύτερος γιατρός, ούτε με τον καιρό που όσο να το πεις μας έχει ταράξει στους πονοκεφάλους με τις αλλαγές του, ούτε με τα Όσκαρ που δεν ξέρουν σε ποιον τα δίνουν εκεί πέρα και καθόμαστε εμείς και τρέχουμε σαν τους παλαβούς να αλλάζουμε δωμάτια. Θα γράψω ότι αυτή τη φορά ήμασταν τόοοοοοοσο κοντά στο να ανοίξει η πόρτα της νίκης (και όχι του κινδύνου όπως την πρώτη εκείνη φορά-μακριά από μας) που αλήθεια πλέον μιλάμε για πόλεμο. Την επόμενη φορά θα είμαστε αμείλικτοι. Την επόμενη φορά δεν θα χαριστούμε σε κανέναν χρόνο. Την επόμενη φορά, ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ.

Ευχαριστώ.

Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Jack R. Miller, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

*εγώ πότε θα πάρω Όσκαρ*

Αρχίζω να αισθάνομαι ότι απλά αλλάζουμε σκηνικό στις αποτυχίες μας. Αυτή τη φορά, αποτύχαμε σε κινηματογραφικό σκηνικό, με αέρα χόλιγουντ και μερικά Όσκαρ γύρω-γύρω. Για εμάς βέβαια, είχε και πάλι Χρυσό Βατόμουρο, το οποίο πόνεσε περισσότερο γιατί δυστυχώς το είχα πιστέψει, μιας και φτάσαμε πιο κοντά από ποτέ. Νομίζω ότι πλέον ξέρω πώς αισθάνονται αυτοί που προτείνονται για Όσκαρ και δεν κερδίζουν ποτέ. Ίσως την επόμενη φορά (ΛΟΛ).

Η πρώτη φορά για τη Ναστάζια Καπέλλα

*hello darkness my old friend*

Τα παιδιά με είχαν προετοιμάσει για το χειρότερο. Η ομάδα τα πήγαινε καλά παρ’ όλα αυτά, εκτός από εμένα που για το πρώτο τέταρτο δεν είχα καταλάβει τι κάνουμε. Ο Game Master μας είχε πει πριν ξεκινήσουμε ότι ο καναπές, τα τραπεζάκια, τα DVD και τα βιβλία είναι απλά σκηνικό και άρα off limits. Εγώ thug life άρχισα από καναπέ-τραπεζάκι. Φυσικά δεν είχε τίποτα, το είχε πει ο άνθρωπος. Όσο περνούσε η ώρα το έβρισκα σιγά-σιγά. Αφού βρήκαμε τη λογική και του πιο δύσκολου τελευταίου γρίφου μας θεωρώ νικητές. Ως την επόμενη λοιπόν.

Άρχισε να ρολάρει η ομάδα για τον Γιώργο Μυλωνά

*ένας-ένας κανείς δε θα πάρει*

Η παρέα που πηγαίνουμε στα Escape Rooms (αν εξαιρέσουμε τη Ναστάζια, η οποία έκανε την παρθενική της εμφάνιση) έχει το morale ομάδας στο Football Manager που έχει ρεκόρ L-L-L-L-L. Οπότε, ο πήχης πριν μπούμε στο δωμάτιο του MindΤrap, όσον αφορά την προσδοκώμενη απόδοσή μας, βρισκόταν πολύ χαμηλά. Παρ’ όλα αυτά, τα πήγαμε καλύτερα από ποτέ, αφού καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι και τον τελευταίο γρίφο του δωματίου, τον οποίο τελικά δεν λύσαμε. Το τι κάναμε καλύτερα αυτή τη φορά, δεν μπορώ να το εντοπίσω με ακρίβεια. Ίσως φταίει το γεγονός πως είχαμε πιάσει πάτο στις προηγούμενες μας προσπάθειες σε Escape Rooms, οπότε δεν μπορούσαμε να πάμε χειρότερα. Ίσως οφείλεται στο γεγονός πως το κινηματογραφικό background του δωματίου μας ιντρίγκαρε και θέλαμε να βγάλουμε από μέσα μας τον κουλτουριάρη, σινεφίλ εαυτό μας. Δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι πως από το επόμενο Escape Room θα βγούμε για πλάκα.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson