Η ταινία που μου φάνηκε να μην τελειώνει ποτέ

Αγαπάμε το σινεμά. Λάθος. Λατρεύουμε το σινεμά, και αν είσαι τακτικός αναγνώστης του Oneman, αυτό θα το έχεις καταλάβει. Υπάρχουν ταινίες που θα θέλαμε να μην τελειώσουν ποτέ, όμως, εδώ που τα λέμε, όσο κι αν αγαπάς τον κινηματογράφο, υπάρχουν και ταινίες που πραγματικά ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΑΝ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

Κάτι σαν τα απεριόριστα data του WIND ONE ένα πράγμα, του προγράμματος της WIND που προσφέρει απίστευτες δυνατότητες και προνόμια στην επικοινωνία, την εξυπηρέτηση και τη διασκέδαση. Οι δημοσιογράφοι του Oneman λοιπόν, θυμούνται τις ταινίες αυτές ενώ στο τέλος μπορείς να ψηφίσεις με ποια από αυτές συμφωνείς.

To “Dark Phoenix” για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Αν η αίσθηση του να πατάτε ξυπόλητοι σε λασπωμένα χαλίκια ήταν ταινία, θα ήταν το άδοξο τέλος της X-Men saga, ένα μπλοκμπαστερικό κατασκεύασμα στο οποίο κανείς από τους συντελεστές δεν έμοιαζε να θέλει να εμπλακεί, και το οποίο στριμωγμένο κάπου στους χαμένους μήνες της αλλαγής κεφαλής μετά την εξαγορά της Fox από τη Disney, ολοκληρώθηκε, μαρκεταρίστηκε και βγήκε στις αίθουσες εν μέσω γενικής σιωπής και αδιαφορίας, σαν αυτοκίνητο που προχωρά με νεκρά ενώ από μέσα κοιτάμε τα νούμερα του δρόμου για να βρούμε το σπίτι που μας έχουν καλέσει για δείπνο. Ο Μπράιαν Σίνγκερ είχε απομακρυνθεί εγκαίρως από την καρέκλα του σκηνοθέτη (αν το είχε σκηνοθετήσει, ποιος ξέρει, μπορεί και το Χόλιγουντ να του έδινε 4-5 Όσκαρ), το καστ που κάποτε έμοιαζε με την υπέρλαμπρη επόμενη μέρα του franchise είχε εμφανέστατα ξεπεράσει την όλη ιδέα (η Τζένιφερ Λόρενς παίζει με το κέφι και το μπρίο που εμφανίζω εγώ όταν πλένω τα δόντια μου έχοντας ξυπνήσει μετά το τέταρτο ξυπνητήρι), η Disney είχε αγοράσει τη Fox δείχνοντας μια εμφανή διάθεση να κατεβάσει τα ρολά σε αυτή την (υπερ-επιτυχημένη και αναμφίβολα ιστορική) εκδοχή των ηρώων της Marvel ώστε μελλοντικά να τους επανεισάγει στο MCU, και την ίδια στιγμή το ίδιο το στόρι ήταν μια ακόμα αμήχανη μεταφορά του διασημότερου και πιο επιβλητικού story arc όλων των εποχών. Κανείς δεν ήθελε να είναι εκεί, κανείς δεν ενδιαφερόταν για την ταινία, για δυο βασανιστικές ώρες ευχόμουν να τελειώσει, και το ρημάδι δεν τελείωνε. Οι X-Men άξιζαν καλύτερα.

Το ‘Hobbit: The Battle of the Five Armies’ για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Μπορεί η τελευταία ταινία της τριλογίας του ‘Hobbit’ να είναι η πιο σύντομη από τις τρεις μετρώντας 2 ώρες και 44 λεπτά (οι προηγούμενες ήταν τρίωρες), όμως είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα ξεχειλωμένου υλικού που δεν είχε εξαρχής καμία δουλειά να γίνει τρεις ταινίες. Ως ορκισμένη απολογήτρια του ‘Return of the King’ και των 3-4 φινάλε που ομολογουμένως είχε στην τελευταία του ώρα – και ναι, το ‘Two Towers’ είναι μια ατέλειωτη μάχη αλλά είναι η καλύτερη ατέλειωτη μάχη που έχει γυριστεί οπότε γεια σας κι αντίο – δεν μπορώ να βρω δικαιολογίες για την ίδια την ύπαρξη μιας τρίτης ταινίας, πόσο μάλλον για τη διάρκειά της. Το ‘Hobbit’ θα λειτουργούσε ωραιότατα ως δύο ταινίες. Οι υπόλοιπες σκηνές ας έμεναν για εμάς του Τολκινικούς στα λατρεμένα extended editions.

Οι ‘Πειρατές της Καραϊβικής: Στο Τέλος του Κόσμου’ για τον Γιάννη Μπαϊρακτάρη

Είχα μεγάλη ανυπομονησία για τη συγκεκριμένη ταινία. Ήταν η τρίτη χρονικά ταινία των Πειρατών της Καραϊβικής μετά την “Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού” και το “Σεντούκι του Νεκρού” και την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας της στις αίθουσες πριν από καμιά 12αριά χρόνια είχα σπεύσει να τη δω στο σινεμά. Όπως ακριβώς και τις προηγούμενες ταινίες του κάπτεν Τζακ Σπάροου. Μιλάμε για την πέμπτη πιο ακριβή ταινία στην ιστορία του Hollywood, με το συνολικό της κόστος παραγωγής να φτάνει τα 300 εκ. δολάρια. Αναμφίβολα, είχε τρομερά οπτικά εφέ, μάχες, μουσική,αδρεναλίνη, αλλά όταν μια ταινία έχει διάρκεια 168 λεπτά, ε, κάπου ώπα. Πας στο σινεμά στις 8 το απόγευμα και βγαίνεις από την αίθουσα στις 11 το βράδυ. Στοτ ελευταίο τέταρτο, θυμάμαι πως έλεγα από μέσα μου “άντε να τελειώσει επιτέλους”, αλλά όχι, πάντα κάτι γινόταν και συνέχιζε κι άλλο. Όταν προσπάθησα να την ξαναδώ μετά από μερικά χρόνια στο σπίτι κάποιο βράδυ μετά το γραφείο,άντεξα μέχρι το πρώτο δίωρο. Μετά με πήρε ο ύπνος.

Το ‘Τρίο της Μπελβίλ’ για τη Ναστάζια Καπέλλα

Ήταν 2004 ήμουν 14 και ότι το  ‘Τρίο της Μπελβίλ’ είχε βγει σε dvd. Είχαμε πάει λοιπόν σε σουαρέ στο σπίτι οικογενειακών φίλων των γονιών μου. Στο σαλόνι ήταν οι γονείς και στο δωμάτιο εμείς, τα παιδιά ηλικίας 11 με 14. Για να μας βάλουν σε μία τάξη, η οικοδέσποινα μας έφερε να δούμε ένα βραβευμένο κινούμενο που νοίκιασε από το βίντεοκλαμπ. Εμείς συνηθίζαμε να βλέπουμε Disney ή Pokemon ή ό,τι άλλο ήταν στη μόδα, κάθε φορά που βρισκόμασταν με αυτή την παρέα, έτσι δεχτήκαμε με χαρά το dvd. Φευ, δεν γνωρίζαμε ότι γίνεται να υπάρχουν κινούμενα που δεν είναι παιδικά. Ξεκινάει λοιπόν το ‘Τρίο της Μπελβίλ’ και εφτά παιδιά περιμέναμε πότε θα η ταινία θα γίνει κανονική ταινία. Κανένας από τους σέπια χαρακτήρες της ταινίας δεν μίλαγε, κανείς δεν είχε ωραίο ή έστω κιουτ σχέδιο και γενικά δεν γινόταν τίποτα. Θυμάμαι τη ζωή να στερεύει σιγά σιγά από τα μάτια μας, όπως στέρευε η ανάσα από τον πρωταγωνιστή που οδηγούσε εκείνο το θλιβερό ποδήλατο. Παρόλα αυτά κανείς μας δεν σταμάταγε το dvd, γιατί όλοι περιμέναμε ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει κάτι. Κάναμε τόση ησυχία λόγω της κατάθλιψης που μας προκαλούσε ο βασανιστικός ρυθμός της ταινίας, που οι γονείς ανησύχησαν και τσέκαραν πολλές φορές να δουν αν ζούμε. Δεν είδαμε ποτέ το τέλος γιατί κάπου στο τρίωρο (τόσο μας φάνηκε, η ταινία κανονικά είναι 78 λεπτά) μας έσωσε ένας γονιός, που κατάλαβε την απελπισία μας και το σταμάτησε.

Το ‘Lord of the Rings: The Return of the King’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

OUTNOW.CH

Φανατικό των Lord of the Rings, δεν με λες. Γενικά, θα την έβαζα στην κατηγορία των ταινιών που έχει πλάκα να τις δεις μία φορά στο σινεμά, και μετά δεν υπάρχει κανένας λόγος απολύτως να τις ξαναδείς. Με αυτό το σκεπτικό, πήγα να δω την τελευταία ταινία της αρχικής τριλογίας στα Village, που σημαίνει όχι διάλειμμα και χωρίς να θυμάμαι πολλά, δεν θα ξεχάσω πως αφού (ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ SPOILER) κατέστρεψαν το δαχτυλίδι και στην ουσία η βασική υπόθεση της ταινίας έληξε, ακολούθησε ένα ανούσιο μισάωρο επιστροφής στη βάση και συζητήσεων. Μετά από τόσες ώρες, πραγματικά, γιατί δεν το λήξατε και μου θέλατε και postgame; Ακόμα με θυμάμαι απελπισμένο, να θέλω να πάω τουαλέτα, να νυστάζω και η ταινία απλά να το τραβάει από τα μαλλιά. Γιατί ρε παιδιά, μάθετε πότε να τελειώνετε κάτι.

Δεν ξύπνησε ποτέ για την Πρωινή Περίπολο ο Γιάννης Δημητρέλλος

Ο Νίκος Νικολαΐδης είναι ένας σπουδαίος δημιουργός. Με την ‘Γλυκιά Συμμορία’ και με το ‘Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα’, μύησε το ελληνικό κοινό σε μια αισθητική έτη φωτός μακρινή από το χαοτικό εγχώριο σινεμά των 70s-80s. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με φιλμικά πειράματα, όπως το sci-fi δράμα ‘Η Πρωινή Περίπολης’ με την Μισέλ Βάλει και τον Τάκη Σπυριδάκη, μια ταινία γυρισμένη σε φυσικούς χώρους, στην ευρύτερη περιοχή της Πλατείας Ομονοίας. Θα μπορούσα να απαντήσω με ένα ‘ok boomer’ όταν άκουσα την περιγραφή της ταινίας, ως ένα δυστοπικό παραμύθι, μια μετα-αποκαλυπτική αλληγορία σε ένα κόσμο που μετράει πληγές κι άλλα τέτοια μελοδραματικά. Όμως η περιέργεια μου με ώθησε να παρακολουθήσω την ‘Περίπολο’, ή πιο συγκεκριμένα, να οπλιστω με άπειρη υπομονή για τις μακρόοοοοοσυρτες παύσεις και τα ‘ταξίδια’ της κάμερας σε random αστικά σημεία που θύμιζαν ‘καταστροφή’, τα κοντινά πλάνα στα βλέμματα των πρωταγωνιστών, τους μονολόγους που δεν οδηγούσαν πουθενά. Είχα την τύχη να δω την ταινία στο YouTube, όσο η οικογένεια του δημιουργού την είχε ακόμα διαθέσιμη δωρεάν προς το κοινό και σύντομα έπιασα τον εαυτό μου να πειραματίζεται με το fast forward, με την αύξηση της ταχύτητας αναπαραγωγής του video σε 1.5x και άλλα τέτοια δημιουργικά. Η ‘Πρωινή Περίπολος’ είναι ένα ξεχωριστό δείγμα αισθητικής ενός δημιουργού που θέλησε να δει το κινηματογραφικό μέλλον με μάτια ‘Ταρκοφσκικά’ με λίγο από Ρίντλεϊ Σκοτ. OK boomer, προχωράμε.