Δεν είναι εύκολο πράγμα το να συνέρχεσαι από το μεγαλύτερο πάρτι όλων των εποχών. Σηκώνεσαι αργά-αργά από το κρεβάτι σου και μέχρι να προλάβεις να κάνεις κίνηση για να βρεις τις παντόφλες σε έχει ήδη χτυπήσει πονοκέφαλος από το χανγκόβερ, το στομάχι σου είναι χάλια, ο ήλιος σε ενοχλεί, και γενικά δράμα η κατάσταση. Έτσι είναι πάντα: Όσο πιο τρελό είναι το κέφι, τόσο πιο δύσκολη η επόμενη μέρα.

Το περασμένο καλοκαίρι υπήρχε μια μικρή ταινία, δεν ξέρω αν την πήρες χαμπάρι, “Οι Εκδικητές” λεγόταν, μια χαμηλών τόνων περιπέτεια που έκανε έναν τίμιο αριθμό εισιτηρίων πααγκοσμίως.

“Οι Εκδικητές” ήταν εκτός από αφάνταστα διασκεδαστικό μπλοκμπάστερ, και το απόλυτο πείραμα του εμπορικού σινεμά: Παίρνουμε μισή ντουζίνα διαφορετικά properties και τα βάζουμε μαζί στο ίδιο φιλμ ελπίζοντας πως αυτό το πράγμα θα λειτουργήσει και ο κόσμος δε θα γυρίσει να πει πως κουράστηκε πια. Το πείραμα πέτυχε, η ταινία έγινε το εμπορικότερο θερινό μπλοκμπάστερ όλων των εποχών, και ο Iron Man ως επί της ουσίας αφεντικό όλης αυτής της κινηματογραφικής επανάστασης της Marvel, χαίρει πλέον στάτους μεγάλου, καθιερωμένου, A-list ήρωα.

Ωραία όλα αυτά, αλλά τι κάνεις μετά; Όταν όλοι οι ήρωες πρέπει να τραβήξουν ξανά το δρόμο τους, να ζήσουν την επόμενη μέρα του πάρτι, να ανασυγκροτηθούν (πριν μαζευτούν πάλι σε 3 χρόνια δηλαδή);

Ας πούμε κάνουν κάτι τέτοιο. Δες το φανταστικό τρέιλερ για το “Iron Man 3” του ερχόμενου Απρίλη.

Μια αναδρομή

Ας θυμηθούμε όλες τις εμφανίσεις του Iron Man στο κινηματογραφικό Marvel Universe.

“Iron Man” (2008): Η ταινία που εκκίνησε όλο το τεράστιο αυτό κινηματογραφικό crossover. Ο Iron Man σε αυτό το σημείο είναι ένας κάπως άγνωστος χαρακτήρας στο ευρύ κοινό, η ταινία βγάζει ένα σωρό λεφτά πάνω στη δύναμη της χαρισματικής παρουσίας του Downey και στην ιστορία του μεγάλου comeback του. Ποιος δε λατρεύει ένα καλό comeback story, ειδικά όταν συνοδεύεται από χιούμορ και φοβερές σκηνές δράσης.

“Ο Απίθανος Χαλκ” (2008): Σύντομο cameo στο τέλος, μια εμφάνιση λίγων δευτερολέπτων αλλά πολύ σημαντική. Διότι τη στιγμή που ο Τόνι Σταρκ εμφανίζεται σε αυτή την (χάλια κατά τα άλλα) ταινία, θεμελιώνει τη σύνδεση μεταξύ τους, την ύπαρξη ενός ενοποιημένου σύμπαντος.

“Iron Man 2” (2010): Μια διάθεση ενοποίησης που εδώ έφτασε στο άκρο, έχοντας ως αποτέλεσμα μια ταινία που ένιωθες πως το μόνο που προσέφερε, ήταν set-up. Καθόλου γοητευτικό, ελάχιστα διασκεδαστικό, και ως αυτοτελής ιστορία φοβερά βαρετή και ανούσια. Κάπου εδώ είναι που αρχίζουμε να φοβόμαστε: Κι αν όλες αυτές οι υπερηρωικές ταινίες πλέον είναι έτσι; Απλός προπομπός του όποιου “Avengers”;

“Οι Εκδικητές” (2012): Τουλάχιστον το κεντρικό event άξιζε τον κόπο. Πολλοί χαρακτήρισαν το “Avengers” ως “Iron Man 3” στην πραγματικότητα. Αν κι αυτό ήταν κάπως άδικο απέναντι στους υπόλοιπους χαρακτήρες, και στο πόσο μαεστρικά μοιραζόταν ο χρόνος και το focus της ιστορίας απέναντι σε όλους, το γεγονός παραμένει. Ο Iron Man είναι σαφής πρωταγωνιστής, αυτός κινεί την πλοκή, αυτού απολαμβάνουμε σκηνές με το ρομαντικό του έτερο ήμισυ, εκείνος κάνει τη μεγάλη ηρωική πράξη στο τέλος, με αυτόν κλείνει η ταινία.

“Iron Man 3” (2013): Οπότε τώρα, τι; Το 3ο μέρος της σόλο σειράς των περιπετειών του Τόνι Σταρκ λαμβάνει υπόψη το “Avengers” αλλά μοιάζει να έχει το storytelling IQ ώστε να πει μια ιστορία απόλυτα προσωπική, διορθώνοντας το πάθημα του 2ου μέρους.

“Οι Εκδικητές 2” (2015): Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ένα πιθανό cameo του Τόνι στις 3 ενδιάμεσες ταινίες (το δεύτερο “Thor”, το δεύτερο “Captain America”, το φρέσκο “Guardians of the Galaxy”) αυτή η ταινία θα μας φέρει στις 6 εμφανίσεις του Iron Man μέσα σε 7 χρόνια. Θα του δίναμε άδεια αλλά δε χορταίνουμε.

Ένας εσωτερικός διάλογος

Γιατί δε βλέπουμε την ώρα για ένα ακόμα “Iron Man”, παρά τις όποιες επιφυλάξεις.

Κούραση λίγο. Δες πόσες εμφανίσεις μετρήσαμε παραπάνω. Τι άλλο πια;

Δεν έχει σημασία. Ο χαρακτήρας διαθέτει πολλά επίπεδα προς εξερεύνηση και η 3η ταινία μοιάζει να πηγαίνει σε ένα ενδιαφέρον, προσωπικό μέρος. Ποια περιπέτεια μπορεί να μοιάζει πιο σημαντική μετά από τον θρίαμβο επί ενός ολόκληρου στρατού εξωγήινων εισβολέων;  Μια περιπέτεια πιο προσωπική, να ποια. Η ιδέα πως στόχος είναι ο ίδιος ο Σταρκ, η τεχνολογία του, τα επιτεύγματά του, η Ποτς, όλη του η υπόσταση δηλαδή, σημαίνει πως θα τον δούμε σε έναν αληθινό άθλο. Δεν είναι τυχαίο πως το κεντρικό set piece αυτού του τρέιλερ είναι η καταστροφή της εντυπωσιακής έπαύλης του. “Αυτή τη φορά, θα μας χτυπήσουν πιο κοντά από ποτέ” ή κάτι σε αυτή τη λογική.

Δε υπάρχει περίπτωση να ξεπεράσει τους “Εκδικητές”.

Πράγματι, αν και ποτέ δε ξέρεις. Όμως μπορεί να ξεπεράσει όλες τις ταινίες από το προηγούμενο σετ περιπετειών που οδηγούσαν στους πρώτους “Εκδικητές”, κάνοντάς μας ακόμα πιο ενθουσιασμένους ενόψει των δεύτερων.

Μιλώντας για αδύναμες προηγούμενες ταινίες, αν ‘υπάρχουν πράγματα’ να γίνουν με τον χαρακτήρα, τότε γιατί το “Iron Man 2” ήταν τόσο βλακεία;

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Shane Black. Ο άνθρωπος που έγραψε τα γαμάτα “Φονικά Όπλα”, ο άνθρωπος που έγραψε και σκηνοθέτησε τον Robert Downey Jr. στο δραματικά υποτιμημένο, φανταστικό νεο-νουάρ “Kiss Kiss Bang Bang” πριν λίγα χρόνια. Αυτός ο άνθρωπος αναλαμβάνει τα ηνία του franchise τώρα. Αν ο Jon Favreau είχε γυρίσει το “Zathura” πριν το “Iron Man” και μπόρεσε να κάνει μια καλή υπερηρωική περιπέτεια, τότε ο Shane Black μπορεί να μας κάνει να παραμιλάμε. Επίσης, με το “Iron Man 2” ακόμα οι άνθρωποι της Marvel δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν την ιδέα πως όλες οι ταινίες οδηγούν σε μια μεγαλύτερη, και έκαναν λάθη. Δε θα τα επαναλάβουν.

H ταινία έχει δύο villains. Ποτέ δεν πάνε καλά οι υπερηρωικές ταινίες που έχουν δύο villains.

Συχνό λάθος αυτό επειδή όλοι θυμούνται το βαρετό “Spiderman 3” αλλά όχι ας πούμε τον “Σκοτεινό Ιππότη”. (Που είναι λογικό εν μέρει βέβαια γιατί ο Τζόκερ ήταν τόσο μεγάλη παρουσία εκεί που αν δε σου υπενθυμίσουν τον άλλον ούτε που θυμάσαι ότι υπήρχε.) Τελοσπάντων, εδώ δε μας νοιάζει. Ο ένας villain είναι ο πιο διάσημος εχθρός του Iron Man κι ο άλλος είναι ο κακός από το κόμικ “Extremis”, το οποίο είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες Iron Man που έχουν γραφτεί ποτέ, και που θα αποτελέσει βάση για την ταινία, θέτοντας τον Τόνι αντιμέτωπο με τον Iron Man, επί της ουσίας. Άσε τους villains δηλαδή, η μάχη είναι εσωτερική, φοβερά πράματα θα συμβούν λέμε.

ΟΚ, αλλά ο Ben Kingsley μοιάζει γελοίος.

Συχνότερα από ό,τι όχι. Αλλά εδώ πρέπει να μοιάζει γελοίος κιόλας, δηλαδή παίζει έναν τρομοκράτη που αυτο-αποκαλείται “futurer”. Ερμ, τι; ΟΚ. Αλλά εκτός του ότι θα ερμηνεύσει τον εμβληματικό villain Μανδαρίνο (τον διασημότερο από τους εχθρούς του Τόνι Σταρκ — έχουμε φτάσει ως εδώ κι ακόμα δηλαδή δεν έχουμε αγγίξει καν το βαρύ πυροβολικό), έχουμε πολύ πράμα ακόμα στο καστ. Rebecca Hall του “Vicky Cristina Barcelona” που την αγαπάμε από εδώ ως τη Βαρκελώνη, Guy Pearce που είναι σταθερά από τους πιο υποτιμημένους ηθοποιούς του Χόλιγουντ (και που εδώ δε χρειάζεται να φοραει αυτό το ανόητο old-man make-up που του είχαν βάλει στον “Προμηθέα”), κι επίσης εντάξει, όσο έχουμε Πέπερ Ποτς όλα θα πάνε καλά.

Μιλώντας για την Πέπερ, ουαί και πάθει τίποτα γιατί θα γίνει μακελειό. Αυτή η εικόνα όσο απίστευτη είναι, άλλο τόσο με τρομάζει. ΟΥΑΙ.

Υπάρχουν ακόμα ενστάσεις;

Είναι υπερβολικά σύντομα μετά τους “Εκδικητές”.

Ισχύει. Δε μας πειράζει καθόλου.

Το “Iron Man 3” βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 2 Μαϊου από τη Feelgood Entertainment.