ΜΟΥΣΙΚΗ

New Adventures In Hi-Fi 2.15: Οι Dropkick Murphys ξαναχτυπούν

Μπυρολάγνοι κελτοπάνκιδες ανασυνταχθείτε. Οι Dropkick Murphys επέστρεψαν.

Σα να καθυστέρησε λίγο το νούμερο 15. Με κατέστρεψαν οι γιορτές. Άκουγα όλη την ώρα τα χριστουγεννιάτικα της Mariah Carey και του Αντρέα Μποτσέλι (διαβάζεται πιο ωραία στα ελληνικά). Αυτή τη φορά, βασικά αποχαιρετώ το 2016 με ό,τι δεν πρόλαβα να συμπεριλάβω στη στήλη είτε γιατί βγήκαν τελευταία στιγμή, είτε γιατί το ελαττωματικό μου ραντάρ δεν με ειδοποίηση ποτέ έγκαιρα.

Dropkick Murphys – 11 Short Stories Of Pain & Glory (Born & Bred Records)

Κάθε τόσο, στην Ελλάδα βρίσκουμε μια μπάντα που μέχρι χθες δεν ξέραμε καν ότι υπάρχει και την λατρεύουμε, την ανεβάζουμε ψηλά, την ξεζουμίζουμε, τόσο γρήγορα, που μέσα σε 5 χρόνια την έχουμε δει ισάριθμες φορές και αποτελεί ήδη ανάμνηση «ωραίων ημερών» (αυτό που παραλίγο να καταφέρουν και οι Flogging Molly). Αυτή τη φορά είναι οι Dropkick Murphys που στο περσινό Rockwave ξεσήκωσαν και τις πευκοβελόνες. Όταν θα τους ξαναδούμε ζωντανά (αρχές Φεβρουαρίου δηλαδή), ξέρουμε πολύ καλά ότι το live τους θα αρχίζει με το ‘The ‘Lonesome Boatman’ που είναι ένα τρομερό sing-along κάλεσμα για το ιδρωμένο πανηγύρι που θα ακολουθήσει. Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν η διασκευή στο ‘You’ll Never Walk Alone’ (ο ύμνος της Liverpool) είναι ειρωνική ή όντως είχαν ένα καλλιτεχνικό λόγο να την κάνουν. ‘Rose Tattoo’ δεν έχει το 9ο άλμπουμ τους, αλλά έχει το συγκινητικό

‘4-15-13’ που μιλάει για τη βομβιστική επίθεση στη Βοστώνη. Ναι που και που αφήνουν τις μπύρες και τον Ιρλανδικό χαβαλέ και το glory και γράφουν και short stories για pain. 

Άχρηστη Πληροφορία: Ένα άπιαστο όνειρο τους είναι να παίξουν με τους AC/DC

Run The Jewels – 3 (self released)

Ή αλλιώς όταν είσαι τόσο oldschool σαναβαbeats που δεν χρειάζεται να είσαι oldschool πια. Μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει για πολλά και κυρίως επειδή είναι ένας λευκός (E-lp) και ένας μαύρος (Killer Mike) μαζί και μαγαρίζουν τη μαύρη μουσική. Ή γιατί είναι απλά διασκεδαστικοί, στα όρια του γελοίου, όσο αφορά τους στίχους πολλές φορές. Κι εδώ ξαναμπαίνει η oldschool παιδεία τους. Φροντίζουν να σε κάνουν να χοροπηδάς σαν βλαμμένος, χωρίς να καταλαβαίνεις γιατί και ξαφνικά σου πετάνε ένα “this life’ll stress you like Orson Welles on the radio, war after war of the world’ll make all your saneness go” και ξύνεις το κεφάλι σου. Γιατί ξέρουν ότι ναι πάνω από όλα η διασκέδαση, αλλά μην ξεχνιόμαστε κιόλας. Το τρίτο τους ξεπερνάει κάθε προσδοκία γι’ αυτό το παράδοξο ντουέτο που δημιουργεί ένα ακόμη άλμπουμ για μαζική φεστιβαλική κατανάλωση, με ποιοτικούς hip-hop δυναμίτες.

Άχρηστη Πληροφορία: το άλμπουμ επρόκειτο να κυκλοφορήσει τους πρώτους μήνες του 2017, αλλά το έβγαλαν σαν δωράκι τις μέρες των Χριστουγέννων.

Jim James – Eternally Even (Capitol Records)

Ένας κόσμος που εξυψώνει τον Father John Misty (και καλά κάνει) αλλά αφήνει τον Jim James έστω και ένα σκαλοπάτι πιο χαμηλά, είναι ένας άδικος κόσμος. Και δεν είναι απλά η φωνή του που έτσι κι αλλιώς είναι ένα μουσικό όργανο από μόνη της. Δεν είναι καν η θητεία του στους My Morning Jacket, μια από τις σημαντικότερες ροκ μπάντες του αμερικάνικου ήχου των τελευταίων χρόνων. Είναι το εύρος της αντλίας έμπνευσης του. Τραβάει από τόσες μεριές που αμέσως αποχαρακτηρίζεται και δεν είναι απλά ένας μαλλιάς, μουσάτος από το Kentucky που αναπαράγει τις παραδόσεις του. Το είχαμε καταλάβει κι από το πρώτο του σόλο όμως, που φέτος το βρήκαμε και στο soundtrack του ‘The Accountant’ με τον Ben Affleck. Εδώ σκοτεινιάζει ελαφρώς, αλλά αφήνει απαγορευμένες ουσίες όπως ηλεκτρονικά στοιχεία να ανακατευτούν με τo soul χρωματισμό που διατρέχει όλο το Eternally Even και με στιγμές που ζωντανεύει το πνεύμα του JJ Cale (“In the moment”). 

Άχρηστη Πληροφορία 1: Η πρώτη του σόλο δισκογραφική εμφάνιση ήταν με το όνομα Yim Yames με ένα μίνι άλμπουμ tribute στον George Harrison.

Άχρηστη Πληροφορία 2: Για λογαριασμό αυτού του μικρού  μήκους animation, έχει τραγουδήσει (μαζί με την Brittany Howard των Alabama Shakes) το ‘I Want It That Way’ των Backstreet Boys!

Nick Cave & Warren Ellis – Hell Or High Water O.S.T. (Milan)

Το Hell Or High Water είναι κλασσικό western. Με ωραίους overly manly τυπάδες, που τα βάζουν με το τραπεζικό σύστημα που τους πίνει το αίμα. Δηλαδή ληστεύουν τράπεζες για να σωθούν από τη χρεοκοπία. Τα έχει όλα. Πιστολίδι, καταδίωξη με αυτοκίνητα, πιστολίδι και λίγο πιστολίδι στο τέλος. Και δεν θέλει και πολύ ο Cave για να ψηθεί να φτιάξει μουσική για ένα ακόμα western, μαζί με τον αγαπημένο του πιστολέρο τον Warren Ellis. Άσε το Mars. Ένα διάλλειμα ήταν αυτό για να φύγει η σκόνη από τα σακάκια τους. 

Εδώ η προσέγγιση είναι περισσότερο Three Burials Of Melquiades Estrada, ή Lawless, εννοώντας τη συνολική εικόνα του soundtrack που εκτός από τα original θέματα του Cave και του Ellis, έχει και μερικά κλασσικά και σύγχρονα country κομμάτια, όπως την κομματάρα “Dollar bill blues” του για πάντα παραγνωρισμένου Townes Van Zandt. Νομίζω ότι φτάνει ο καιρός να βγει μια και ένα box που να συγκεντρώνει όλα τα κινηματογραφικά αυτών των δύο.

Julia Jacklin – Don’t Let The Kids Win (Transgressive Records)

Αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ της 25χρονης από την Αυστραλία. Όση ώρα το άκουγα, μέχρι να φτάσω στο 9ο κομμάτι, σκεφτόμουν ότι έχει φωνάρα σαν την Angel Olsen, αλλά ότι δυστυχώς δεν έχει το συναισθηματικό της εκτόπισμα. Όταν έφτασα όμως στο ‘Same Airport, Different Man’ αναθεώρησα αμέσως. Δυνατό και βαθύ! Για την ακρίβεια είναι η Olsen του πρώτου της άλμπουμ και αν αυτή δεν είχε βγάλει δίσκο το ’16, ίσως η Julia να ήταν πιο τυχερή.

Ξεκίνησε να κάνει μαθήματα φωνητικής όταν είδε ένα ντοκιμαντέρ για τη Britney και έπαθε την πλάκα της με τα κατορθώματα της τότε 10χρονης Spears. Της αρέσουν πολύ οι στίχοι του Leonard Cohen, αν και προς το παρόν αυτό δεν φαίνεται πουθενά εδώ, ίσως και για καλό. Ας μην πέσει από τώρα στα σκληρά. Όταν η έμπνευση της κολλάει και δεν μπορεί να συνεχίσει ακούει Gillian Welch και εμπνέεται από τις συνθετικές της δομές (μεγάλο plus για μένα, ως ο μοναδικός της φαν σε όλη την Ελλάδα με φουλ δισκογραφία της). Εκεί στο βάθος στο λαρύγγι έχει και λίγη Beth Orton, στα μουρμουρητά. Το ‘Don’t Let The Kids Win’ είναι ένας όμορφος folk rock δίσκος, ρετρολάγνος και παλαιάς κοπής. 

ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ NEW ADVENTURES IN HI-FI

vol. 14: The Rolling Stones: Λες να είναι όντως υπερήρωες;
vol. 13: Ο Weeknd δεν κατάφερε να σώσει την τιμή της pop για το ’16
vol.12: A Tribe Called Quest, Robbie Williams
vol.11: O επιλογικός θρίαμβος του Leonard Cohen
vol.10: Τι κάνει ο Josh Homme στη νέα Lady Gaga;
vol.9: Bon Iver, Solange Knowles
vol.8: Pixies, Wilco, Okkervil River
vol.7: De La Soul, Teenage Fanclub
vol.6: Thee Oh Sees
vol.5: Michael Kiwanuka, Of Montreal, Wild Beasts
vol.4: Metronomy, Avalanches, Pantha du prince
vol.3: Neko Case, k.d. land, Laura Veirs
vol.2: Jake Bugg, Twin Shadow, Beth Orton
vol.1: James Blake, Twin Peaks, Anohni