Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Αυτή τη βδομάδα έχουμε μπέιζμπολ και μπάσκετ, έχουμε Galaxy και Halloween, έχουμε Χαρούλα και Park Chan-wook. Και τι δεν έχουμε.
- 21 ΟΚΤ 2016
Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το Halloween ο Γιάννης Σαχανίδης
Κοιτάξτε, δεν είναι πως ξαφνικά μου ήρθε να ντυθώ Sexy Hacker ή Green Adventurer, αλλά πάντα μου φαινόταν η πιο fun γιορτή αυτή. Θέλω να πω, είναι μια γιορτή που βασικά αγκαλιάζει τον τρόμο και τον θάνατο, δηλαδή ό,τι καλύτερο. Προσέξτε, το Halloween χτυπάει όλα τα σημεία: Τρώμε γλυκά, τσεκ. Οι αράχνες και οι νυχτερίδες είναι in, τσεκ. Τρομάζουμε τον κόσμο, τσεκ. Παίζονται φανταστικά Halloween επεισόδια σειρών, τσεκ (θυμήθηκε τώρα το ‘Epidemiology’ επεισόδιο του ‘Community’ και γελάω μόνος μου). Στολίζουμε τα σπίτια, τσεκ. Βγαίνουν όλο το μήνα ταινίες τρόμου στα σινεμά, τσεκ. Υπάρχει παντού πορτοκαλί, που είναι χρωματάρα, τσεκ. Συμβαίνουν πάρτι με όλα τα παραπάνω, τσεκ. Εντάξει, I’m sold, φοράω και τη Sexy Hacker άμα λάχει.
Με το Galaxy ο Γιάννης Σαμούρκας
Και όχι του Χίλτον! Το αυθεντικό εννοώ. Το κανονικό. Το πρώτο. Αυτό που άνοιξε το 1972 στη στοά της Σταδίου 5. Πολλές φορές είχα προσπαθήσει να πάω σε μέρες αιχμής αλλά γινόταν μέσα το πάτημα. Αυτή τη φορά πήγα μια χαλαρή Τετάρτη και τα κατάφερα μέχρι και στο μπαρ να κάτσω. Το λάτρεψα μέσα σε ενάμιση λεπτό. Πρώτα απ’ όλα οι δύο άνθρωποι πίσω από τη μπάρα είναι ευγενέστατοι και φαίνεται ότι έχουν το διαχρονικό ήθος ενός μπάρμαν. Παρόλο που δουλεύουν όλη τους τη ζωή πίσω από την (καλύτερη αθηναϊκή) μπάρα, δεν είναι ξινοί, ούτε έχουν τουπέ όπως πολλοί άλλοι άουτ δέαρ. Και μπορεί να φοράνε πουκάμισο και γραβάτα, αλλά δεν έχουν ίχνος δηθενιάς, επίσης όπως πολλοί άουτ δέαρ. Αυτό όμως που το κάνει ιδανικό είναι ο έντονος για μπαρ φωτισμός και η πολύ χαμηλή ένταση της μουσικής, που επιτρέπει στους θαμώνες να μιλάνε χωρίς να ξελαρυγγιάζονται και φυσικά να μπλέκονται τα ντεσιμπέλ των συζητήσεων. Δεν με ενδιαφέρει αν πέρασε από εκεί μέσα όλη η ΕΣΗΕΑ και η Εθνική Λυρική. Το μπαρ είναι μπαρ και αυτό το μπαρ έχει χαρακτήρα από μόνο του! Μακάρι να ζήσει άλλα 40 χρόνια.
Με το νέο format της Euroleague o Μάκης Ραπτόπουλος
Αυτό ακριβώς έπρεπε να συμβεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, και δη στην κορυφαία διοργάνωση συλλόγων. Δυνατά ματς από την πρώτη αγωνιστική, νίκες για τις οποίες χαίρεσαι και μετράνε (ενδεχομένως καθοριστικά), ήττες που πονάνε και μπορεί να κοστίσουν, όλοι με όλους, θηρίο εναντίον θηρίου, όμορφο θέαμα αλλά και ουσία. Καληνύχτα σε μία πρώτη φάση ομίλων που για τους μεγάλους ήταν κενή νοήματος (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, π.χ. Μακάμπι πέρσι) και ήταν ώρα της να πάει για ύπνο, καλημέρα σε μία μορφή που ίσως αποδειχθεί προάγγελος μιας κλειστής λίγκας.
(Προ)τρέχω ανεξέλεγκτα στον αιφνιδιασμό; Είναι νωρίς ακόμα για πανηγύρια; Να τελειώσει η σεζόν και μετά κάνουμε ταμείο; Δεν έχεις άδικο, απλώς έχω ήδη φάει κόλλημα και παρακολουθώ ότι μπορώ, συν ότι θεωρώ πως μοιάζει η καλύτερη λύση τη δεδομένη στιγμή, ένα τεστ μήπως και δούμε κάτι σαν ΕΒΑ, κατά τα πρότυπα του NBA (οργάνωση, χρήματα, κτλ), με ομάδες κολοσσούς που θα διαθέτουν ρόστερ με τους καλύτερους παίκτες της ηπείρου και ακόμα παραπέρα. Όνειρο μακρινό; Πάντως, προς το παρόν είμαι θετικός, άσε που βλέποντας τα τελευταία χρόνια την πρώτη φάση των ομίλων του Champions League (τσέκαρε και φέτος, ας πούμε), με την ψαλίδα να έχει γίνει κοτσίδα ανάμεσα σε μεγάλους και μικρούς, η νέα μορφή της Euroleague είναι ένα μοντέλο που, υπό προϋποθέσεις και με τροποποιήσεις, θα λειτουργούσε και στο ποδόσφαιρο. Λέω εγώ. Ταπεινά. Αν με ρωτήσεις, ευχαρίστως να αναπτύξω τη θεωρία μου (π.χ. σαφώς λιγότερες αγωνιστικές στα εθνικά πρωταθλήματα, ένα κλικ περισσότερες στας Ευρώπας).
Mε το dumb ways to die ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Ίσως το πιο καμμένο κι εθιστικό παιχνίδι που έχω παίξει τον τελευταίο καιρό στο κινητό μου. Τι κάνεις; Βασικά προσπαθείς να μην πεθάνεις. Ναι ναι, αυτή είναι κι η ουσία της ζωής, να προσπαθήσεις να μην πεθάνεις, το ξέρω.
Διάλειμμα για την συνειδητοποίηση της ματαιότητας της ύπαρξης.
“Όλοι θα πεθάνουμε”.
Συνεχίζουμε. Όσο κερδίζεις το Χάρο στην αληθινή ζωή, θα μπορείς να δίνεις λίγη αξία και νόημα παραπάνω στη νίκη σου, παίζοντας αυτό το παιχνίδι, στο οποίο προσπαθείς να γλιτώσεις τον ήρωά σου απ’ τους πιο γελοίους θανάτους, με τους πιο γελοίους τρόπους.
Αποφεύγεις ηλεκτροπληξίες, πάτημα από τρένο, τσίμπημα από πιράνχας και πτώση με αεροπλάνο, κουνώντας γρήγορα τα δάχτυλα, φυσώντας και κάνοντας πολλά ακόμη πράγματα που απαιτούν γρήγορη σκέψη κι ακόμη πιο γρήγορα δάχτυλα.
Δεν θα πω παραπάνω, γιατί σκοπεύει να γράψει γι’ αυτό η Μάριον στο LadyLike, οπότε απλά θα την ευχαριστήσω που μου το έμαθε και θα συνεχίσω να προσπαθήσω να ζω. Και στην πραγματικότητα, αλλά κυρίως, στο κινητό μου.
Με τη Χαρούλα ο Αντώνης Τζαβάρας
Αυτές τις μέρες, στο θέατρο Βασιλάκου, η Χάρις Αλεξίου κάνει μια ούμπερ τίμια και συγκινητική κατάθεση ψυχούλας. Αφηγείται την ιστορία της, μοιράζεται τις ιστορίες της, μιλάει για τους άντρες γενικά και τους άντρες της συγκεκριμένα, για τον μπαμπά της, τη μαμά της, τα τραγούδια της. Αναβοσβήνει στη σκηνή και σε παίρνει μαζί της σε ένα one woman show με έμφαση στο woman. Κατά κάποιον τρόπο, η Χαρούλα ξανασυστήνεται. Ως γυναίκα, κυρίως. Ως ένα γήινο, σαρκώδες πλάσμα με ένα θεϊκό ερμηνευτικό χάρισμα. Εγώ χάρηκα πολύ που την ξαναγνώρισα. Πάρα πολύ. Κι ας βούρκωσα στην αρχή, στη μέση, στο τέλος και μετά το τέλος της παράστασης.
Για πάντα με το ‘How to Get Away With Murder’ η Ιωσηφίνα Γριβέα
Με τη Viola Davis που βάζει layers στον ρόλο της ακόμα και με το ζόρι. Με τους Keating 5 που και να προσπαθούσαν, χειρότερα δε θα μπορούσαν να τα είχαν κάνει. Με τη Bonnie που δεν ξέρεις αν θέλει να σε χαϊδέψει ή να σε χαρακώσει ή και τα δύο ταυτόχρονα. Με τους πάντες και τα πάντα σ’ αυτή τη σειρά που μοιάζουν αναλώσιμοι και απαραίτητοι την ίδια στιγμή. Το ‘How to Get Away With Murder’ έχει καταφέρει κάτι πολύ περίεργο τα τελευταία 3 χρόνια. Ενώ δεν αγγίζει ούτε λίγο άλλες αγαπημένες μου σειρές ή σειρές που εκτιμώ δέκα φορές παραπάνω απ’ αυτήν, όταν προβάλλεται γίνεται αυτόματα η σειρά μου. Για να καταλάβεις, η νέα σεζόν μόλις ξεκίνησε αλλά εγώ έχω αρχίσει ήδη να εκνευρίζομαι που ξέρω ότι θα πρέπει να υποστώ winter break και μετά ελάχιστα ακόμα επεισόδια και μετά 5-6 μήνες διάλειμμα μέχρι τον επόμενο κύκλο. Ε, όχι. Δεν είμαι καλά.
Με το ‘Handmaiden’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Δεν είδα την ταινία στις Νύχτες Πρεμιέρας. Δεν την είδα στη δημοσιογραφική προβολή. Δεν την είδα αλλιώς. Περίμενα, υπομονετικά, τόσο καιρό, επειδή ήθελα να τη δω στην ιδανική μου συνθήκη: Σάββατο βραδάκι σε ένα γεμάτο Άστυ. Γενικά όταν ξέρεις πως μια ταινία θα παιχτεί στο Άστυ είναι κρίμα να πηγαίνεις σε άλλο σινεμά αλλά ας εστιάσω στην ταινία. Η ταινία ήταν εκπληκτική. Μπήκα γνωρίζοντας ελάχιστα- κάπου στο 40′ άρχισε να ξεφεύγει από αυτό που νόμιζα πως ήταν, σε βαθμό που απορημένος ρώτησα “πόση ώρα βλέπουμε;”. Ένιωθα πως είχα ήδη δει μια τρίωρη ταινία μέσα σε ένα εικοσάλεπτο. Τελικά δεν είχαμε φτάσει καν ως το διάλειμμα. Ο Park Chan-wook, που είναι πολύ μεγάλος σκηνοθέτης, παίρνει πόντους όχι μόνο επειδή ξαναφτάνει τόσο ψηλό peak μια δεκαετία μετά το ντε φάκτο χιτάκι του, το ‘Oldboy’, αλλά επειδή ξανασκαρφάλωσε ψηλά ακολουθώντας μια διαφορετική αισθητική διαδρομή στην καριέρα του. Το ‘Stoker’ και το ‘Handmaiden’ σχηματίζουν μια άλλη διαδρομή από εκείνη του ‘Mr. Vengeance’ και του ‘Oldboy’. Πέρασα καταπληκτικά και, βλέποντας την ταινία θυμήθηκα πως πάνω από μια δεκαετία πριν, είχα δει και το ‘Oldboy’ για πρώτη φορά στο ίδιο αυτό σινεμά. Τότε είχε λίγο κόσμο. Σήμερα, για το ‘Handmaiden’, η προβολή ήταν sold out. Γενικά ναι σε όλα.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ
Το βραβείο του πιο διεστραμμένου, ερωτικού θρίλερ της χρονιάς πάει στο ‘Handmaiden’
Με την ChinaWoman η Έρρικα Ρούσσου
Της οποίας παρεμπιπτόντως, δεν ήξερα ότι το πραγματικό όνομα είναι Michele Gurevich και έτσι όταν ξεκίνησα να την ακούω με μανία στο Spotify γύρισα και είπα την εξής ατάκα: ‘Λοιπόν παιδιά, ακούω μία Μισέλ κάτι η οποία θυμίζει λίγο Chinawoman αλλά είναι ακόμα καλύτερη’. Αυτά συνέβησαν τη Δευτέρα. Την Τρίτη, και ενώ άκουγα για 200000η φορά στο repeat το ‘I ‘ll be your woman’ στο σκρολ του Facebook συνάντησα ένα event που είχε τη φωτογραφία αυτής της Μισέλ ‘κάτι’ και έγραφε: ‘9 Δεκεμβρίου Chinawoman στην Αθήνα’.
*Θέλω να εκτιμηθεί η ειλικρίνειά μου. Όχι δεν είμαι τρολ.
Με το Pitch o Πάνος Κοκκίνης
Προφανώς και μου είναι παντελώς αδιάφορο το baseball. Όπως συνολικά ο αθλητισμός (έχω να δω αγώνα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ εδώ και 10 χρόνια), οι εμψυχωτικοί λόγοι προπονητών στα αποδυτήρια και όλα τα άλλα κλισέ αθλητικών σειρών και ταινιών. Για να μην το χοντρύνω και σου αποκαλύψω ότι ποτέ μου δεν κατάφερα καν να τελειώσω το Friday Night Lights. Όμως το Pitch, το στόρι δηλαδή της πρώτης γυναίκας που παίζει στην Major League, το βλέπω μονορούφι. Παραδόξως και απρόσμενα. Εν μέρει γιατί μου κάνει κλικ -κλικ τύπου Jennifer Lawrence- η ‘αγνώστου’ πρωταγωνίστρια. Εν μέρει γιατί ο Mark-Paul Gosselar του Saving by the Ball είναι συμπαθέστατος ως γερο-σοφός βετεράνος τύπου Kostner. Κυρίως όμως γιατί ο ρυθμός και η ατμόσφαιρα του Pitch έχει -ενώ δεν θα έπρεπε- κάτι φρέσκο, μπιτάτο και εθιστικό.
Με την ηχητική εγκατάσταση του Brian Eno στη Στέγη η Ναστάζια Καπέλλα
Προλαβαίνετε και εσείς να πάτε μέχρι αυτή την Κυριακή. Εγώ συνήθως σε όλα αυτά τα event που τα ακούς και δεν καταλαβαίνεις τι είναι βαριέμαι να πηγαίνω, παρόλα αυτά πηγαίνω και πάντα θέλω να φύγω απο το πρωτο λεπτό. O Brian Eno λοιπόν δεν ήταν καθόλου έτσι. Όταν λέμε Brian Eno εννοούμε μία σύνθεση του Brian Eno. Διαρκεί μία ώρα και αποτελείται από ένα συνεχόμενο ambient, που παρεμβάλλονται λόγια, ήχοι, τραγούδια και είναι εμπνευσμένο από το ναυάγιο του Τιτανικού και από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, (αλλά δεν καταλαβαίνεις τίποτα τέτοιο την ώρα που το ακούς). Η μουσική σύνθεση ξεκινάει από την αρχή κάθε μία ώρα, από τις 12 μέχρι τις 9 (κάθε ακριβώς, για να είμαι πιο συγκεκριμένη).
Μπαίνεις σε μια σκοτεινή σχεδόν άδεια αίθουσα και ξαπλώνεις σε κάτι αναπαυτικά πουφ. Αυτό που παραλείπουν να πουν στα δελτία τύπου για το event είναι ότι στην όλη εγκατάσταση τον πρωτεύοντα ρόλο έχουν τα ηχεία. Τα ηχεία από τα οποία ακούς το κομμάτι, είναι παρατεταγμένα σε ίσες αποστάσεις στο πάνω μέρος της αίθουσας και πάνω σε βάρθρα σε διάφορα ύψη, σαν τοτέμ. Όσο είσαι ξαπλωμένος και ακούς την σύνθεση θα πρότεινα να κοιτάς προς τα ηχεία. Όπως εξηγεί και ο Brian Eno, τα ηχεία είναι πολύ σημαντικό μέρος της εμπειρίας μας όταν ακούμε μουσική και πολλές φορές το ξεχνάμε (πραγματικά μία από τις χειρότερες εμπειρίες της δυτικής μεταμοντέρνας ζωής είναι να αναγκαστείς να δεις κάτι από το λάπτοπ χωρίς ηχεία). All in all, είναι μια πολύ δυνατή εμπειρία/προσευχή στα ηχεία και δεν καταλαβαίνεις πως περνά μία ώρα (εγώ κοιμήθηκα κιόλας σε κάποια φάση). Πληροφορίες πιο ασαφείς από τις δικιές μου εδώ.
