Με τι κολλήσαμε αυτήν την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το Stranger Things ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Ναι γιατί; Στο πηγάδι κατούρησα εγώ και δεν θα κολλούσα με τη σειρά της χρονιάς; Το hype που είχε δημιουργηθεί πριν τη δω ήταν τεράστιο, οι προσδοκίες είχαν φτάσει στο Θεό και δεν με απογήτευσε. Την είδα μονορούφι μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα (δουλεύουμε κύριοι που την είδατε σε μια μέρα) και πλέον ανυπομονώ για τη δεύτερη σεζόν.

Θα ήθελα μεγαλώνοντας να ήμουν κι εγώ στην παρέα του Michael, του Lucas, του Will και του Dustin. Βασικά, θα ήθελα να είμαι ο Dustin και μαζί με τους κολλητούς μου και την Eleven να ζούμε τις περιπέτειές μας στο Upside Down. Για το πόσο τρομερή σειρά είναι, δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω σε αυτά που έγραψε ο Στέφανος.

Το μόνο που θα πω σαν ένα ταπεινό σχόλιο, είναι πως καταφέρνει να αναδείξει την τεράστια κληρονομιά που άφησαν τα ’80s, ακόμη και σε εμάς που στην ουσία δεν τα ζήσαμε. Γεννήθηκα στα τέλη του 1986, κι όμως βλέποντας τις αναφορές της σειράς, όλα έμοιαζαν τόσο γνώριμα, που ήταν λες και μεγάλωνα κι εγώ εκείνα τα χρόνια, με αυτές τις υπέροχες μουσικές, το Star Wars και τα Goonies.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πολύ στεναχωριέμαι που δεν γεννήθηκα 10 χρόνια νωρίτερα ή, ακόμα καλύτερα, που τα ’80’s δεν συνέβησαν 10 χρόνια αργότερα.

Με τον Μεξικάνο συγγραφέα Yuri Herrera ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Αγόρασα το ‘Signs Preceding the End of the World’ για τους εξής λόγους: α) Φανταστικός τίτλος, β) το Foyles το είχε στις προτάσεις του staff, γ) Ήθελα να διαβάσω κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την ουίσκι-τσιγάρα-γυναίκες-υπαρξιακός μπόνος λογοτεχνία των Μεγάλων Λευκών Ανδρών επειδή ο κόσμος είναι μεγάλος, οι εμπειρίες πάρα πολλές και τα βιβλία που θα προλάβω να διαβάσω στη ζωή μου όχι και τόσο, δ) είναι μόλις 100 σελίδες, μην πω και ψέμματα.

Είναι η ιστορία μιας μεξικάνας που διασχίζει τα σύνορα και μπαίνει στις ΗΠΑ για να βρει τον αδερφό της που πριν χρόνια έκανε την ίδια διαδρομή κι έκτοτε έχει πάψει να δίνει σημάδια ζωής. Η Makina αναλαμβάνει στην πορεία άλλη μια αποστολή-χάρη σε έναν μαφιόζο που τη βοηθά, την ώρα που η αφήγηση του Herrera παίρνει μια απλή ιστορία οικογενειακής αναζήτησης πάνω στην ένταση των συνόρων, και την μετατρέπει σε μύθο, μιλώντας για το σημείο και τη στιγμή που τα χωρικά και γλωσσικά σύνορα καταλύονται καθώς η (υπερ)ηρωίδα επιχειρεί μια κατάβαση στον Άδη ζώντας τη δική τη σύγχρονη τραγωδία. Ο Herrera γράφει μια ηρωίδα-ογκόλιθο,πλάθει μια γλώσσα με δική της υφή και γεμάτη περίεργους νεολογισμούς, στήνει τραγικά backstories και σπουδαίες πλοκές που μιλούν για εκμετάλλευση, αφομοίωση, αποξένωση και την δύσκολο να περιγραφεί εκείνη στιγμή που συνειδητοποιείς πώς είναι να αλλάζεις, να αφήνεις κάτι πίσω.

Και το κάνει σε 100 σελίδες για όνομα του θεού, που εμείς θέλουμε 3,000 λέξεις για να μιλήσουμε για ένα επεισόδιο ‘Game of Thrones’. Πώς γίνεται το κείμενό του να είναι τόσο πυκνό και να μοιάζει το πιο αραιό και φυσικό κείμενο του κόσμου; Εννοείται πως ο λόγος (δ) που ανέφερα παραπάνω πήγε χαμένος, το έχω διαβάσει 3 φορές το βιβλίο και μόλις αγόρασα το επόμενό του, που τώρα κυκλοφόρησε στα αγγλικά, ‘The Transmigration of Bodies’ (αυτό είναι 94 σελίδες). Νομίζω θα το φυλάξω για λίγο καιρό προτού το διαβάσω.

Με τα σταυρόλεξα η Έρρικα Ρούσσου

Το βαθύ Oneman, σίγουρα δεν πέφτει από τα σύννεφα με αυτήν μου την απάντηση. Popcodίστας, λυπάμαι για το inside joke, μπείτε στην παρέα 🙂 Λοιπόν, όχι να το παινευτώ αλλά βρίσκομαι ήδη στον δεύτερο τόμο. Ναι, προφανώς και λύνω μόνο τα σκανδιναβικά και ναι, μόνο αυτά της δεξιάς πλευράς γιατί δεν βολεύομαι. Αυτά και καλές διακοπές παιδιά!

Με το Κάλπηco ο Γιάννης Σαχανίδης

Μαθαίνω λοιπόν, αρκετό καιρό πριν, πως υπάρχει ένα επιτραπέζιο που μπορεί να σε μεταφέρει σε ένα ελληνικό χωριό των 60s, όπου λίγο πριν τις τοπικές εκλογές μερικοί υποψήφιοι θα προσπαθήσουν να πείσουν τον κόσμο να τους ψηφίσει για το αξίωμα του Κοινοτάρχη. Για να πετύχουν το σκοπό τους χρησιμοποιούν όλα τα δόλια μέσα που έχουν στη διάθεση τους: Θα πουν ψέματα και θα βάλουν λόγια στους ψηφοφόρους για τους άλλους υποψηφίους, θα τάξουν ρουσφέτια, θα χρηματίσουν. Με λίγα λόγια, είναι κάτι σα να βλέπεις ελληνική ταινία εκείνης της δεκαετίας, με τα καφενεία, τα μπακάλικα, τα σκάνδαλα, τα “θα” του. Το Κάλπηco είναι ένα casual παιχνίδι καρτών που έκανε κι εμένα, που τα επιτραπέζια τα βαριέμαι αρκετά γρήγορα, να πω “πάμε άλλη μια παρτίδα”. Μάλλον είναι που πάντα ήθελα να ήμουν πολιτικάντης στη δεκαετία του ’60, αυτό θα φταίει.

Ξανά με το Misfits ο Γιάννης Σαμούρκας

“Είμαστε νέοι. Είμαστε σχεδιασμένοι να πίνουμε, να έχουμε κακές συμπεριφορές και να γαμάμε ο ένας το μυαλό του άλλου. Είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε ένα πάρτι. Αυτό είμαστε. Οκ, μερικοί από μας θα χαζέψουν ή θα πεθάνουν από υπερβολική δόση. Αλλά όπως είπε και ο Δαρβίνος, δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα αν δεν σπάσεις μερικά αυγά. Τα είχαμε όλα. Τα γαμήσαμε όλα περισσότερο από κάθε άλλη προηγούμενη γενιά. Αλλά είμαστε τόσο όμορφοι. Είμαστε κατεστραμμένοι. Εγώ είμαι κατεστραμμένος. Και σκοπεύω να μείνω έτσι μέχρι να τελειώσουν τα 20’s μου. Ίσως ακόμα και στα πρώτα χρόνια των 30’s μου. Και θα χτύπαγα και την ίδια μου τη μάνα ή οποιονδήποτε προσπαθούσε να μου το στερήσει αυτό” – Nathan Young, Misfits

Το κλείσιμο της πρώτης σεζόν σε μια από τις καλύτερες στιγμές της σειράς. Το ξαναείδα και φυσικά το επανεκτίμησα. Δυνατή κωμωδία (στα όρια της καφρίλας), βασισμένη σε sci-fi σενάριο, με ευφυέστατη low budget σκηνοθεσία, οικονομία χρόνου και μουσικάρα.

Με το ‘Speeding Cars’ η Ιωσηφίνα Γριβέα

Με ρώτησαν τις προάλλες στη δουλειά τί ακούω και απάντησα “ένα τέλειο ξενερωτούλι”. Καθόλου υποτιμητικά δεν το λέω, πιστέψτε με. Αφήστε που δεν ξέρω αν μου αρέσει καλύτερα η υπνωτική μελωδία του Speeding Cars ή το βιντεοκλίπ του που θα μπορούσε να είναι μέρος κάποιας Discover Ireland καμπάνιας. Δε γνώριζα τους Walking on Cars πριν το single αυτό, αλλά με ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα έμαθα ότι είναι όλοι τους Ιρλανδοί και φιλαράκια από το σχολείο. Τώρα μη με ρωτήσετε τι σχέση έχει ο απαγορευμένος έρωτας που αποζητούν οι στίχοι με την κηδεία του κλιπ, αλλά κάτι θα ξέρουν αυτοί. Εξίσου μαγνητικά και τα δύο.

Με τα τραγούδια που ακούει κάθε καλοκαίρι η Ναστάζια Καπέλλα

Τα τελευταία χρόνια έχω κάποια τραγούδια που ακούω το ένα πίσω από το άλλο τα καλοκαίρια για το ωραίο, μελαγχολικό, χαλαρό, καλοκαιρινό τους mood. Τα highlight της λίστας μου είναι το Heaven των Rolling Stones, το Planet Caravan των Black Sabbath, το Plant Lilies at My Head των Tropic of cancer, το Promenade των Baby Guru και το Δεν είναι αργά του Κ ΒΗΤΑ. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει καλοκαίρι!

ΥΓ. από Κ ΒΗΤΑ ταιριάζουν όλα στο πνεύμα της λίστας.