Ο Μάκης Παπαδημητρίου πείθει (και) για χαζός

Το ‘εντάξει, έτυχε μία φορά’, δεν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση αφού: “Συμβαίνει κάθε μέρα. Τη μία το προσπενάμε, την άλλη προσποιούμαστε ότι εκνευριζόμαστε γιατί στην τελική σιγά, ‘σκασίλα μου κιόλας’, την άλλη το επισημαίνουμε στην υπερβολή του“. Διάλειμμα για μία ανάσα. Και:”Ξέρεις τι είναι ακόμα χειρότερο;” με ρωτάει και συνεχίζει σαν να πήρε το ναι: “Το ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν αντιδρά σε αυτό. Βλέπεις τον άλλο δίπλα σου να σε ενοχλεί και να ενοχλεί και δεν κάνεις τίποτα απολύτως για να το σταματήσεις“.

Το ‘Πέτρες στις Τσέπες του‘ ή αλλιώς η παράσταση για την οποία έχω γράψει και ξαναγράψει, έχω μιλήσει στην εκπομπή ‘Ταχείας Κυκλοφορίας’ του Σπύρου Σεραφείμ στο Ραδιόφωνο 24/7 ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά με απόλυτη και εύλογη επιτυχία στο Θέατρο Κιβωτός και αποτέλεσε την αφορμή για να συναντήσω το Μάκη ένα πρωινό Δευτέρας στην πλατεία Καρύτση. Ούτε και θυμάμαι από πότε ήθελα να του πάρω συνέντευξη. Σίγουρα, επί γυμνού Suntan, ακόμα πιο σίγουρα επί φιλοσόφου Immanuel Kant. Για να μη γελιόμαστε όμως με την κινηματογραφική ή θεατρική κουλτούρα, πρέπει να παραδεχτώ ότι από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στην τηλεόραση και τα ψευδά Μαύρα Μεσάνυχτα ήθελα να τον συναντήσω. Ήθελα να καταλάβω. Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο τύπος με την τόσο χαρακτηριστική φάτσα και αντίστοιχα το τόσο χαρακτηριστικό βλέμμα που σου κάνει λίγο για σήριαλ κίλερ που ακολούθησε το δρόμο της Επιστήμης αλλά άρχισε τα πειράματα με την τέχνη.

Χρειάστηκε να περάσουν και να γραφτούν στο ενεργητικό του πολλοί ακόμη, διαφορετικοί και στιγματισμένοι από το ταλέντο του ρόλοι μέχρι να καθίσω απέναντί του και να τον ακούσω να μου μιλάει για αυτούς. Στο αγαπημένο του μαγαζί στο κέντρο, ή μάλλον, στο μοναδικό μαγαζί που βγαίνει στο κέντρο: “Αν με πετύχεις αλλού, μην πεις ότι σου είπα ψέμματα. Τρεις στις πέντε φορές που θα βγω, θα είναι εδώ“. Παρέα με έναν μπερδεμένο Κύβο του Ρούμπικ στα δάχτυλα να τον χαρχαλεύουν.

Ο ΗΛΙΘΙΟΣ: ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, ΜΟΝΟ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

“Έχω κάνει και πρωταγωνιστικούς και δευτεραγωνιστικούς ρόλους. Έχω περάσει πολύ καλά και στα δύο. Χίλιες φορές να παίζω σε έναν τύπο (σ.σ.: εννοεί σκηνοθέτη) κομπάρσος που τον γουστάρω και με γουστάρει παρά πρωταγωνιστής σε κάποιον που δεν θέλει να με δει και δεν θέλω να τον δω γιατί έτσι το επέλεξε κάποιος“.

“Άμα σου φορτώσουν κάποιον, δεν περνάς καλά. Δεν είναι το παν να περνάς καλά, αλλά άμα σου δίνεται η ευκαιρία τότε γιατί να μην το κάνεις“.

Σαν flashback από το πρόσφατο παρελθόν ήρθαν στο μυαλό μου τα δημοσιεύματα της απόλυσης του Kevin Spacey από την ταινία του Ridley Scott ο οποίος εξαρχής δεν ήθελε και πολύ να τον έχει πρωταγωνιστή του αλλά αναγκάστηκε λόγω τον συνθηκών. Του το είπα και κούνησε το κεφάλι του σαν να καταλάβαινε πολύ καλά.

“Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που δεν θα ήθελα να ξαναδώ ή ότι ενδεχομένως δεν θα τύχει να το κάνω ξανά στο μέλλον. Αλλά θα το κάνω για βιοποριστικούς λόγους“.

“Μπορεί να αδικώ την πραγματικά πρώτη, ωστόσο η πρώτη ταινία μου που θυμάμαι, ήταν μία μικρού μήκους του Δημήτρη Γιαμλόγλου με τίτλο ‘Πάμε Πάλι’. Υποδυόμουν ένα τύπο που έκανε τον κλόουν σε παιδικά πάρτι. Μου άρεσε πάρα πολύ σαν εμπειρία. Ο Δημήτρης ήταν αυτός που μαζί με το Ρίσβα μεσολάβησαν ώστε να με πάρει ο Κοκκινόπουλος στα ‘Μαύρα Μεσάνυχτα’“.

Έχω μία έφεση στη χαζομάρα. Πείθω για χαζός. Αυτοί οι ρόλοι είναι γραμμένοι για να τους αγαπάς

“Όταν υποδύομαι έναν ηλίθιο δεν βγαίνω στο δρόμο να βρω ποιος είναι ηλίθιος για να τον μιμηθώ. Γενικά, αυτό δεν το θεωρώ υποκριτική. Περισσότερο είναι το πώς θα σε οδηγήσει ο σκηνοθέτης σε αυτό που θέλει. Και φυσικά, η φαντασία σου. Όλο το άλλο είναι μιμητική, είναι άλλη δουλειά. Σου ζητάνε να κάνεις έναν κουτσό και ψάχνεις να βρεις κουτσό για να του κλέψεις στοιχεία. Τι είναι τώρα αυτό; Υποκριτική;“

“Νομίζω ότι η προσπάθεια κάποιου να μιμηθεί 100% αυτό που γίνεται στην πραγματική ζωή στο θέατρο πολύ περισσότερο από ότι στο σινεμά είναι άδικος κόπος. Στην τελική, αν αυτή είναι η επιθυμία του σκηνοθέτη ας πάρει έναν τρελό να παίξει το ρόλο του τρελού. Η διαδικασία του θεάτρου είναι πληρώνω να δω κάποιον να παίζει κάτι. Να παίζει κάτι όχι να είναι κάτι. Η προσπάθειά του να είναι κάτι μπορεί να σε στείλει στο ψυχιατρείο. Όχι, ευχαριστώ. Εγώ θα παίξω την παράστασή μου και μετά θα βγω να πάω για ποτό με τους φίλους μου. Δεν κάνω ούτε ψυχοθεραπεία στο θέατρο ούτε ψάχνω το ρόλαρο ούτε παίζω για να έρθουν μετά στο καμαρίνι και να μου πουν ότι είμαι γαμάτος. Φυσικά υπάρχει η ευχαρίστηση, η δημιουργικότητα, η συναδελφικότητα, ο ρομαντισμός. Αν τώρα υπάρχει κάτι που πρέπει να σου βιάσει το μυαλό για να το πετύχεις ε άστο“.

ΡΟΛΟΙ, ΡΟΛΟΙ ΚΑΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣΟΥΜΕ: ΡΟΛΟΙ

“Στο 80 ή 90% των περιπτώσεων, δεν επιλέγω ρόλους αλλά συνεργάτες. Ή μάλλον, εκείνοι με επιλέγουν. Όταν ο Γιάννος (Περλέγκας) με πλησίασε, είχε κάτι στο μυαλό του για τον Kant και έκανα τον Kant. Όχι ότι αν μου έλεγε να κάνω κάποιον άλλο, θα απαντούσα ‘όχι’. Ο Καντ είναι μέσα στις τρεις τοπ παραστάσεις που έχω παίξει“.

Για τους κινηματογραφικούς: “Είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που θα πάω να κάνω τον τάδε ρόλο με κάποιον που δεν μπορώ να συνεργαστώ ή που δεν με εμπνέει. Και να τύχει μία φορά, δεν μπορεί να γίνει κανόνας“.

“Δεν έχω βιώσει τον ανταγωνισμό στο χώρο μου. Δεν με ενδιαφέρει όλο αυτό“.

Αν δεν πάει καλά μία παράσταση δεν θα πάω στο καμαρίνι μου να κλαίω και να κατηγορώ τον άλλο επειδή μου είπε την ατάκα πιο αργά ή πιο νωρίς. Χέστηκα. Δεν με νοιάζει. Και αυτό δεν θέλω να νοιάζει ούτε τους άλλους. Αν κάτι δεν βγαίνει, έχε το στο μυαλό σου και σκέψου το. Μην ψάχνεις δεξιά και αριστερά τι δεν πήγε καλά. Στην τελική μπορεί εσύ να φταις

Για τους θεατρικούς:”Δεν μπορώ αυτό το ‘χάνομαι μέσα στην υποκριτική’ και το ‘αν δεν είμαι στο σανίδι, θα πεθάνω’. Κάθε παράσταση την αντιμετωπίζω σαν μία διαδικασία αυτοδιάθεσης στους συναδέλφους μου επί σκηνής για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Τώρα αν αυτό δεν γίνει μία φορά, δεν πειράζει. Ήμουν κάποτε σε μία παράσταση και ζούσαμε αυτή τη μύρλα και τη στεναχώρια ότι το πράγμα δεν δούλεψε. Υπάρχει πολύ ηλιθιότητα στο χώρο. Δεν ξέρω αν είναι θέμα γκρίνιας ή ματαιοδοξία ή ανταγωνισμού“.

Για τους τηλεοπτικούς: “Είναι τόσο δυνατή η τηλεόραση που αν μία δουλειά είναι καλοδουλεμένη, αυτό αποτυπώνεται. Υπάρχουν σειρές που παίζουν εδώ και 20 χρόνια. Οι ‘Μεν και οι Δεν’ ας πούμε“.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ (ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ)

“Όλο αυτό με το ‘πόσο συνειδητοποιημένος είναι ο κόσμος’ και το κατά πόση έχει την επιλογή, είναι τόσο μεγάλη κουβέντα. Το αντίπαλον δέος του Survivor δεν ξέρω ποιο θα μπορούσε να είναι. Ωστόσο, το να κάνει 80 και 90% τηλεθέαση είναι άσχημο” αφήνει ένα ξεψυχισμένο, λυπημένο γέλιο να φύγει προς το πάτωμα. Έπειτα, επιχείρησε να δικαιολογήσει κάπως την απόγνωσή του: “Είναι άσχημο για την κουβέντα που κάνουμε σε σχέση με τον κόσμο“.

“Τι σημαίνει κοινό που παρακολουθεί θέατρο; Μιλάμε για το κοινό που παρακολουθεί το εμπορικό του κέντρου ή τις παραστάσεις στο Βυρσοδεψείο, το Olvio ή τέλος πάντων τα εκτός κέντρου θέατρα;“.

Το σημαντικό είναι οι παραστάσεις να είναι βιώσιμες. Το να πηγαίνει ο κόσμος στο θέατρο, να το βλέπει γεμάτο και οι συντελεστές να παίρνουν τρίχες για μισθό δεν είναι επιτυχία

“Εγώ για τα καλά νούμερα του θεάτρου διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις. Δηλαδή, δεν ξέρω πόσο καλά πάει. Πέρα από την εντύπωση που δίνεται εξαιτίας του αριθμού των παραστάσεων, το πόσοι συντελεστές μπορούν και συντηρούνται από αυτές ή το πόσες παραστάσεις είναι αυτές που πληρώνουν τους ηθοποιούς ή τις πρόβες τους ή ακόμα το πόσες παραστάσεις από αυτές μπορούν να βγάλουν σεζόν, δεν έχουμε εικόνα. Γιατί όταν μία παράσταση παίζεται Δευτερότριτο και πηγαίνει σφαίρα για ένα μήνα, δεν λέει κάτι“. 

“Ο κόσμος που βλέπει θέατρο είναι πολύ περιορισμένος. Λογικό, αν σκεφτούμε ότι ο άλλος για να δει μία παράσταση χρειάζεται για τρία άτομα γύρω στα 60 ευρώ. Δεν είναι κακό να έχεις επιλογές, αλλά το ότι έχεις, δεν σημαίνει ότι ο κόσμος είναι περισσότερος“.

“Παραδοσιακά, υπάρχουν θέατρα που πήγαιναν καλά και προ κρίσης και εν μέσω κρίσης“.

TO BE CONTINUED: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ, ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥ STRANGER THINGS

“Αν μπορούσα να κάνω μόνο σινεμά, θα έκανα μόνο σινεμά. Ωστόσο, τώρα γίνεται μία προσπάθεια να κλείσουν το σινεμά στη χώρα. Οι τελευταίες αλοπρόσαλλες κινήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού και του Κέντρου Κινηματογράφου άφησαν πολύ κόσμο με το στόμα ανοιχτό”, πήρε ένα μορφασμό δυσαρέσκειας αρκετά εκδηλωτικό και έκλεισε τη συζήτηση κάπως απότομα με ένα “Τέλος πάντων, αυτά ανήκουν στο πολιτικό κομμάτι“.

Άρπαξε τον κύβο του Ρούμπικ που όλη αυτήν την ώρα καθόταν ήσυχος και άλυτος στο ψηλό σκαμπό ακριβώς δίπλα του. Τον ψαχούλεψε για ένα λεπτό και κάτι δευτερόλεπτα και τον ακούμπησε στη θέση του. Λυμένο αυτή τη φορά.

“Τα τελευταία χρόνια η εξωστρέφεια του ελληνικού σινεμά ήταν κάτι το αξιοσημείωτο“.

“Χαίρομαι και μπράβο τους στους Έλληνες ηθοποιούς που φεύγουν στο εξωτερικό και τα καταφέρνουν. Παρόλα αυτά, εμένα θα μου άρεσε να δουλεύω εδώ και να υπάρχουν εδώ αυτές οι συνθήκες για να μπορώ να ζω ικανοποιητικά, να χαίρομαι, κτλ“.

“Είναι μεγάλο ρίσκο το να φύγεις στο εξωτερικό. Ειδικά όταν έχεις οικογένεια, παιδιά. Δεν είναι μία δουλειά που θα κάνεις ένα βιογραφικό, θα το στείλεις και αν σε προσλάβουν, θα έχεις ένα μισθό βρέξει χιονίσει. Είναι μία δουλειά που μπορεί να κάνεις κάτι και να σου πουν ‘φίλε, γεια’“.

“Αν μου κάνουν μία πρόταση, δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω. Αν ήταν έτσι δομημένη ώστε να τακτοποιήσω και την υπόλοιπη ζωή μου τότε, ίσως το έκανα. Αλλά μόνο για κινηματογράφο. Δεν μου αρέσει να πάω να παίξω θέατρο αλλού. Και σε τι γλώσσα; Από ένα σημείο και μετά θα αναγκαστείς να παίζεις ρόλους πολύ συγκεκριμένους“.

“Για ξένη σειρά δεν ξέρω αν θα συμμετείχα. Κάτσε να έρθει“. Έπειτα το ξανασκέφτεται. Με κοιτάει επίμονα, και με γέλια μου λέει: “Όχι ρε, δεν φεύγω. Εδώ θα μείνω. Στη Δραχμή“.

Δηλαδή για να παίξει σε μία ξένη σειρά δεν θα έφευγε; Γέλασε και πριν μου απαντήσει έκανα μία δεύτερη back to back ερώτηση: Σειρές βλέπει; “Κάποια εποχή έβλεπα πολύ σειρές. Έχω σταματήσει στο Peaky Blinders“. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:

– Stranger Things δεν έχεις δει δηλαδή;

– Όχι, ήταν να δω μετά το άφησα. Δεν ξέρω, είναι καλό;

–  Είναι τόσο καλό που το θεωρούσα δεδομένο ότι βλέπεις και ήθελα να σε ρωτήσω πώς στην ευχή παίζουν τόσο καλά αυτά παιδάκια. Πώς ανακαλύπτουν το ταλέντο τους.

– Δεν είναι τόσο το ταλέντο του παιδιού όσο αυτών που το κατευθύνουν. Σίγουρα πρέπει και εκείνο να τα λέει, αλλά είναι τέτοιο το background που έχει πίσω του. Υπάρχει απόλυτη προσοχή. Δεν εκτίθεται το παιδί. Υπάρχουν τρόποι και το παιδί δεν βλέπει ποτέ πού παιζει‘.

– Αν σου ζητούσαν το γιο σου σε μία τέτοια σειρά; Τι θα έκανες;

– Ο γιος μου έχει παίξει σε δύο τρεις ταινίες μικρού μήκους, έρχεται στο θέατρο. Αν μου έλεγαν ‘φέρτον να παίξει σε μία σειρά’ δεν ξέρω αν θα δεχόμουν. Εμένα θα μου άρεσε, αλλά δεν ξέρω αν θα άρεσε σε εκείνον.

“Δεν θέλω να προβάλλω πάνω στο παιδί κάτι που θα το κάνει χωρίς να το γουστάρει για να ευχαριστήσει τον μπαμπά του και τη μαμά του“.

Η ΦΥΣΙΚΗ ΡΟΠΗ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΤΑΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΗΘΟΠΟΙΟΣ

Σπούδαζε στο Φυσικό όταν μία μέρα,  η φίλη του από τη Φιλοσοφική που πήγαιναν στο Πανεπιστήμιο μαζί, του είπε: “πάω σε μία θεατρική ομάδα, θέλεις να έρθεις;” Και πήγε. Και δεν ξαναγύρισε από εκεί. “Γνώρισα κάτι πολύ ωραία παιδιά που περνούσαν πολύ καλά. Χωρίς να το πολυκαταλάβω άρχισα να πηγαίνω περισσότερο εκεί και λιγότερο στο Πανεπιστήμιο. Μετά έδωσα εξετάσεις, πέρασα, ε και κάπως έτσι πήγε το πράγμα“.

Το Φυσικό δεν ήταν ένα τμήμα στο οποίο βρέθηκε τυχαία γιατί τον έστειλε το βιογραφικό του. Του άρεσε. Του άρεσε πολύ. Του άρεσε τόσο που διαβάζει ακόμα Φυσική. “Ενημερώνομαι, βλέπω εκπομπές επιστήμης και τεχνολογίας στο Youtube. Για άλλους δύσκολα είναι τα γερμανικά, για άλλους τα θρησκευτικά. Τη Φυσική την παίρνουμε από φόβο“.

Του αρέσουν οι μοτοσυκλέτες, τα κομπιούτερ, το μπάσκετ, το τένις. Τις Δευτέρες, όταν είχε χρόνο, επιδιόρθωνε τα laptops συγγενών και φίλων. “Πιάνει το χέρι μου” μου λέει και με το δικό μου”Δεν σε βλέπω να ξεμένεις ποτέ από δουλειά” γελάμε και οι δύο.

Γεννήθηκε στην Κυψέλη και στα δύο του, η οικογένειά του μετακόμισε στην Ηλιούπολη. Εκεί πήγε σχολείο. Του είπα ότι είμαι και εγώ από εκεί και ενθουσιάστηκε. “Σοβαρά μιλάς; Άκου να δεις“. Με τη δύναμη του συντοπισμού, τον ρώτησα αν το δικό του σχολείο είχε μπούλινγκ μιας και δεν θυμάμαι να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο στο δικό μου σχολείο. “Στο σχολείο μου υπήρχε μπούλινγκ. Θεωρώ ότι σε όλα τα σχολεία υπήρχε. Απλά τώρα, γίναμε πιο ευαίσθητοι. Και καλά κάναμε“.

“Όταν κάναμε το Suntan γνωρίσαμε στο νησί τον ιδιοκτήτη του Doors, ο οποίος έχει συγγένεια με αυτόν που έχει το Doors στην Ηλιούπολη. Ηλιούπολη-Αντίπαρος άκου να δεις σύνδεση“. Μοίρασε τον ενθουσιασμό του στο τζάμι ακριβώς απέναντί μας μην μπορώντας να πιστέψει ότι ‘όποια πέτρα και αν σηκώσεις την Ηλιούπολη θα βρεις’ και ξαναέπιασε στα χέρια τον λυμένο πια Κύβο του Ρούμπικ. Τότε ήταν που δεν κρατήθηκα, ρώτησα ‘τι κάνει αυτός ο Κύβος στην παρέα μας’. Γέλασε και μου είπε: “Α, έχω κόλλημα“. Τον ξαναχάλασε και τον ξαναέφτιαξε. Χρειάστηκε περίπου 2 λεπτά για να το κάνει όλο αυτό.

Πριν από 9 χρόνια, σε ένα γύρισμα, τον πήρε για πρώτη φορά στα χέρια του. Στην αρχή, προσπάθησε να το λύσει μόνος του. “Έφτανα μέχρι τη μέση και μπλόκαρα. Δοκίμασα να ζητήσω από ένα παιδί που το έλυνε να μου δείξει, αλλά μου τα μάσαγε. Δεν ξέρω, ίσως δεν είχε μεταδοτικότητα, ίσως δεν ήθελε να μου πει ‘δεν είναι αυτά για σένα’” Φούσκωσε τα μάγουλα από αγανάκτηση και έσκασε τον αέρα που έκρυβε σε αυτά. Την ίδια εκείνη μέρα, πήγε σπίτι με πείσμα να πετύχει την πολυπόθητη λύση του τζαναμπέτη κύβου. Μπήκε στο ίντερνετ, έψαξε tutorials, διάβασε. “Θέλει μελέτη δεν είναι τόσο απλό. Το διδάσκω πια σε πολλούς. Είναι πολλοί φίλοι ηθοποιοί που έχουν κολλήσει με αυτό“.

“Μαζί με τον ηθοποιό Δημήτρη Πασσά ο οποίος είναι πιο γρήγορος από μένα, διοργανώνουμε διαγωνισμούς Cube στην Ελλάδα υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Cube. Τον Δεκέμβρη θα κάνουμε τον ένατο. Μέχρι τώρα το κάναμε στο 13ο Γυμνάσιο Πειραιά και από αυτόν το Δεκέμβρη θα το κάνουμε σε ένα κτίριο στο Θησείο“. Η διδασκαλία παίρνει ένα τρίωρο. Από εκεί και πέρα είναι πόσο θα ασχοληθείς εσύ σύμφωνα με το Μάκη. “Αν το κάνεις, τότε σε τρεις τέσσερις ημέρες θα μπορείς να το λύνεις μέσα σε δύο με δυόμιση λεπτά“.

ΜΑΚΗ, ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΕΝΑ ΑΥΤΟΓΡΑΦΟ;

“Με σταματάει κόσμος στο δρόμο. Στο καμαρίνι δεν έρχεται κανείς, η πόρτα είναι κλειστή. Όποιος θέλει μπορεί να μας συναντήσει έξω“.

“Έρχονται μερικές φορές και μου ζητάνε αυτόγραφο και τους ρωτάω ‘τι;’ Όχι δεν έχω αυτόγραφο ούτε θα έχω“.

“Ο κόσμος, κατά βάση είναι πολύ ευγενικός όταν έρχεται να μου μιλήσει. Τώρα αν είμαι και περπατάω με το γιο μου και μου ζητάει ο άλλος να βγάλουμε φωτογραφία τότε, δεν σημαίνει ότι καταλαβαίνει. Είναι σαν να μου ζητάει να τον κάνω ρεζίλι. Τώρα αν είμαι μόνος μου, δεν έχω πρόβλημα“.

Ο ΑΣΤΕΡΑΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ, ΤΟ FACEBOOK ΚΑΙ ΟΙ Π@$#%@ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΜΙΑ

Με τα social media δεν τα πηγαίνει τρομερά καλά. Το 2007 άνοιξε το Facebook. Σήμερα, έχει την πεποίθηση ότι πρέπει να είναι από τους πρώτους που το έκανε. “Έπειτα από ένα σημείο και έπειτα άρχισε να γίνεται ενοχλητικό. Ξαφνικά όλοι άρχισαν να έχουν άποψη και να θέλουν να τη διατυπώσουν. Σαν τις πούτσες που όλοι έχουν από μία. Το έχω κλείσει καιρό. Δεν μου λείπει. Μπήκα στον πειρασμό να το ανοίξω για να προωθήσω κάτι χιουμοριστικά βιντέκια που έχουμε φτιάξει με το Γιώργο Χρυσοστόμου στο Youtube. Μετά σκέφτηκα όχι, να πάει στο διάολο“.

Μικρή Παρένθεση

Έπειτα, άνοιξε το Instagram. “Το καλοκαίρι για να στέλνω φωτογραφίες στου φίλους μου“. Το έκλεισε και αυτό, δύο μήνες αργότερα. “Δεν μπορώ. Αν θέλω να επικοινωνήσω με κάποιον θα τον πάρω τηλέφωνο, θα του στείλω ένα μήνυμα, θα του στείλω ένα mail στη χειρότερη. Την ευκολία του ‘να, κοίτα πίνω καφέ γουστάρεις;’ δεν την μπορώ“.

Έχεις 100 φίλους, λες κάτι και περιμένεις 100 λάικ. Παίρνεις 93 και απορείς γιατί. Άρα ακόμα και αυτό που γράφεις για σένα το γράφεις. Πόσο μάγκας νιώθεις όταν γράφεις κάτι πολιτικό ή μη και είσαι με το κινητό στο χέρι μετρώντας τα λάικ. Ε, τι ευχαρίστηση είναι τώρα αυτή; Δε λέω ότι δεν είναι εργαλείο για κάποιους, ότι δεν βοηθάει. Λέω ότι από ένα σημείο και μετά είναι άρρωστο

“Στην τελική, αν μπορείς να ζεις με αυτό και να είσαι καλά, εντάξει. Αν δεν μπορείς, μη ζεις με αυτό ρε πούστη μου“. Πολλοί φίλοι μου δεν έχουν Facebook ή και να έχουν, δεν ασχολούνται. Όχι δεν είναι όλοι οι φίλοι του ηθοποιοί, ωστόσο δεν θα το θεωρούσε έλλειψη ισορροπίας εάν είχαν όλοι το ίδιο επάγγελμα. “Ας ήταν καλοί και ας μην ήταν όλοι ισορροπημένοι. Το παν είναι να έχεις φίλους που είναι φίλοι σου“.

“Όταν βρισκόμαστε με φίλους ηθοποιούς στο 99% των περιπτώσεων δεν μιλάμε για το θέατρο“.

Για το τέλος, άφησα την καλύτερη ατάκα που έχω ακούσει ποτέ από ΑΕΚτζή, και που όχι, δεν ανήκει στον Ηλία Αναστασιάδη: “ΑΕΚ είμαι αλλά δεν έχω πάει γήπεδο ποτέ. Έγινα ΑΕΚ γιατί μου το επέβαλλαν τα ξαδέρφια μου. Ήταν μεγαλύτεροι από μένα, δεν μπορούσα να τους πω όχι“. Αλλά σε περίπτωση που εντάξει, έχεις διαβάσει/ακούσει καλύτερη ατάκα από αυτήν τότε θα δοκιμάσω με μία ακόμη δική του περί γηπέδου: “Τις προάλλες πήγα το γιο μου να δει τον Αστέρα Εξαρχείων γιατί γουστάρουμε Αστέρα Εξαρχείων. Μου ζήτησε να τον ξαναπάω, τον έχω πάει ήδη τρεις φορές. Έχει το πολύ 100 άτομα που ξεσπάνε και το χαίρονται“.

Και, γκολ.

Η συζήτηση κάπου μεταξύ Αστέρα Εξαρχείων και της ατάκας του “Μην κρατάς κάτι που φεύγει, μην εμποδίζεις κάτι που έρχεται” που ο Μάκης διάβασε κάποια στιγμή σε ένα ημερολόγιο και του έχει μείνει στο μυαλό. Δεν του το είπα ότι χάρηκα πολύ που τον συνάντησα. Μου φάνηκε περιττό. Άσε που, με άφησε να φύγω με την ηρεμία ότι δεν θα χαθούμε κιόλας. We will always have Δραχμή.

Πληροφορίες: Ο Μάκης Παπαδημητρίου μαζί με το Γιώργο Χρυσοστόμου σκηνοθετούν και πρωταγωνιστούν στην παράσταση ‘Πέτρες στις Τσέπες του‘ που ανεβαίνει στο Θέατρο Κιβωτός από Τετάρτη έως Κυριακή.