ΛΙΣΤΕΣ

Ποιο φινάλε σειράς θα άλλαζα

Από το Game of Thrones στο How I Met Your Mother, αντικαθιστούμε το τέλος των σειρών που αγαπήσαμε.

Όταν αποφασίσεις να επενδύσεις τον χρόνο σου σε μια σειρά για τίμιο binge watching, θέλεις η επένδυση αυτή να σε ξεπληρώσει με ένα τέλος που δεν σε κάνει να νιώσεις ότι πέταξες το χρόνο σου. Καμιά φορά όμως, η ζωή δεν είναι δίκαιη και σειρές που αγάπησες, τα καταστρέφουν όλα με ένα μέτριο, κακό ή ανεξήγητο φινάλε, το οποίο θα θέλαμε να αντικαταστήσουμε, χρησιμοποιώντας τη φαντασία μας.

Γιατί για να κάνεις τέτοιες αλλαγές χρειάζεσαι φαντασία. Εκτός κι αν έχεις WIND ONE. Γιατί αν έχεις WIND ONE και χαλάσει το κινητό σου, αναλαμβάνουν να πάρουν τη χαλασμένη σου συσκευή (από όπου και να είσαι) και σου δίνουν δωρεάν συσκευή αντικατάστασης μέχρι να σου επιστρέψουν τη δική σου. Κάπως έτσι θέλουμε να γίνει και με τις σειρές λοιπόν, αντικαθιστώντας τα φινάλε που μας χάλασαν.

Το Game of Thrones o Πάνος Κοκκίνης

Από την μια προφανώς δεν είναι σωστό να μιλάμε για ένα τόσο πρόσφατο φινάλε. Πρόσφατο όσο και το συλλογικό τραύμα που μας άφησε. Κανονικά, καλό είναι -όπως με το κρασί που το αφήνεις να αναπνεύσει- να περιμένεις να περάσουν 1-2 χρόνια για να δεις, πιο ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα, τι γνώμη θα έχεις τότε για αυτό. Από την άλλη, όταν ένα φινάλε είναι κακό, ο χρόνος δεν το κάνει καλύτερο (εσένα κοιτάζω Lost). Το πρόβλημα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το χάπι εντ της υπόθεσης. Δεν του αρμόζει. Το αδικεί. Είναι πολύ ‘λίγο’ και εύκολο (όπως συνολικά η τελευταία σεζόν) για μια σειρά στην οποία επενδύσαμε τα πάντα. Τόσο χρόνια δηλαδή με τους White Walkers και τις ραδιουργίες, για να καταλήξουμε σε αυτό; Όχι και πάλι όχι.

Ένιωσε την απάτη του “Κλείσε τα Μάτια” ο Γιάννης Δημητρέλλος

Το “Κλείσε τα Μάτια” ατύχησε μόνο σε δύο σημεία: Στο να μην έχει προλάβει τον ερχομό του Facebook (φαντάσου ακατάσχετο posting και groups φανατικών της σειράς να ξεφυτρώνουν παντου) και στο φινάλε του. Η σειρά-υπερπαραγωγή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, είχε τον πρωταγωνιστή Φίλιππο (ξέρεις ποιόν) να ζει ανέμελη ζωάρα σπουδάζοντας στο εξωτερικό μαζί με τον κολλητό του, Στέφανο (Άρης Σερβετάλης) και γυρίζοντας στην μαμά-πατρίδα να αποκτά την τέλεια δουλειά – διαφημιστής αν θυμάμαι καλά- και την τέλεια (;) διπλή σχέση με Μαρία (Πέμη Ζούνη) και Χριστίνα (Ιωάννα Παππά), μια ώριμη και μια νεαρή ύπαρξη αντίστοιχα, που είναι επίσης, μητέρα και κόρη. Ο Στέφανος γνωρίζει την Άννα (Θάλεια Ματικά), την ερωτεύεται, μπαίνει στο friendzone, βγαίνει, χάνει την όραση του, βλέπει ξανά. Ο Άλκής Παναγιωτίδης κάνει τον αυστηρό πατέρα της Χριστίνας, ο Κώστας Κάππας συμπληρώνει το καρέ της δυσλειτουργικής οικογένειας, ενώ ο Αιμίλιος Χειλάκης, ο Γιώργος Χρανιώτης, ο Κώστας Μαρκουλάκης και ο Θέμος Αναστασιάδης (!) κάνουν αξιοσημείωτα περάσματα από τη σειρά. Γράφω τα παραπάνω με καημό και αναστεναγμό, για να σου θυμίσω την όμορφη εποποιία, το Papakaliatis Universe που έστησε αυτή η σειρά και το διέλυσε, ωσαν χάρτινο πύργο, με ένα κάλπικο φινάλε. Ήταν όλα ένα όνειρο λοιπόν. Ίσως βέβαια, να ήταν και ολόκληρη η δεκαετία των `00s ένα μεγάλο, πολύχρωμο όνειρο. Τότε, μήπως να κλείσεις τα μάτια ξανά;

Το How I Met Your Mother, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Αλήθεια τώρα, έχουμε φάει 10 ολόκληρες σεζόν για να μάθουμε ποια είναι η mother, το storyline με τον Τεντ και την Ρόμπιν το έχουν ξεχάσει μέχρι ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, βλέπουμε επιτέλους ποια είναι αυτή που περιμέναμε τόσα επεισόδια, την γνωρίζουμε και στα τελευταία λεπτά μαθαίνουμε ότι πεθαίνει και ο Τεντ γυρνάει στην Ρόμπιν; Ε όχι ρε παιδιά, τέτοια ανατροπή για την ανατροπή, τέτοια σπατάλη ενέργειας και χρόνου απλά για να κάνεις έξαλλο το κοινό που έμεινε πιστό τόσες σεζόν; Ας βλέπαμε πώς γνώριζε τη μάνα και ας τελείωνε, όλοι θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι, τόσο δράμα σε λίγα λεπτά χωρίς λόγο ούτε ο Παπακαλιάτης.

Το ‘Sopranos’ ο Κώστας Μανιάτης

Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε το τέλος. Μου άρεσαν όλα σ’ αυτή τη σειρά. Απ’ τα μαλλιά του Paulie μέχρι το σκοτάδι που κατάπινε σιγά σιγά τον γιο του Tony. Το σκοτάδι όμως που ρούφηξε και τον ίδιο τον Tony στη τελευταία σκηνή στο τελευταίο επεισόδιο, με άφησε με περισσότερα ερωτήματα από όσα μου άξιζαν. Καταλαβαίνω ότι ένα τέτοιο αριστούργημα δεν θα μπορούσε να τελειώσει συμβατικά, θα μπορούσε όμως να ακολουθήσει το πνεύμα της σειράς, το οποίο πάντα σου άφηνε ξεκάθαρα όσα συνέβαιναν μπροστά στα μάτια σου. Μου φάνηκε λίγο άκυρη σε σχέση με τη λογική πάνω στην οποία χτίστηκε το ‘Sopranos’, σαν να αποφάσισαν το τελευταίο λεπτό να μας πείσουν ότι βλέπαμε μία άλλη σειρά, πιο αφαιρετική, που πρόσφερε πολλές διαφορετικές αναγνώσεις του ίδιου γεγονότος. Κάτι που για έξι σεζόν απλώς δεν συνέβαινε. Κρατάει πάντως στην καρδιά μου τη θέση της δεύτερης καλύτερης σειράς που έχω δει μετά το ‘Wire’. Όχι ότι τους νοιάζει.

Το ‘Game of Thrones’ και για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Από τα φινάλε δεν έχω αδιανόητες απαιτήσεις. Σέβομαι κυρίως όμως εκείνα που, ακόμα κι αν δεν είναι πλήρη σε όλα τα επίπεδα, μένουν πιστά στους χαρακτήρες και στο πνεύμα της σειράς που έχει προηγηθεί. Το ‘The Iron Throne’ δεν είναι το χειρότερο επεισόδιο της σειράς – έχει κάμποσους δυνατούς ανταγωνιστές – αλλά πήρε 2-3 καλές ιδέες και τις ισοπέδωσε στην πιο γυμνή εκδοχή τους. Επειδή όμως δεν πιστεύω ότι οι δημιουργοί δεν πρέπει να ακολουθούν το όραμά τους για να ικανοποιούν εμένα κάθε φορά, το βασικό μου πρόβλημα είναι πως το όραμα δεν ήταν καν εκεί. Έβαλαν οι ίδιοι τα χρονικά όρια του τέλους, γιατί απλώς κουράστηκαν από μια ιστορία που αυτοπροσώπως κυνήγησαν να τους δώσει ο George R.R. Martin. Φτιάξε μια πολιορκία, πέτα έναν πειρατή, χώσε και δυο δράκους να τελειώνουμε. Ένα κτηνώδες φαινόμενο σαν το ‘Game of Thrones’ δεν θα μπορούσε να μας βολέψει όλους, θα μπορούσε όμως να σεβαστεί έστω την κληρονομιά που έχτιζε.

To ‘House of Cards’ ο Νίκος Σταματίνης

Οκ, όχι πολύ πρωτότυπο. Μπορώ να πω ότι η συγκεκριμένη σειρά είχε αρχίσει να με χάνει από τα μέσα της τρίτης σεζόν αλλά επέμενα κυρίως λόγω της εκπληκτικής σκηνοθετικής αρχής της. Με την έννοια αυτή το θέμα μου δεν είναι το θέμα που έχουν όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον ντουνιά με την τελευταία σεζόν: ότι δηλαδή έλειπε ο Frank. Ειλικρινά πιστεύω ότι όλη η σεζόν δεν ήταν τόσο κακή, τουλάχιστον όχι χειρότερη από την προηγούμενη. Το τέλος της όμως πραγματικά ήταν μια απογοήτευση. Ήταν τόσο κακό που δεν το λες καν φινάλε σαπουνόπερας. Το λες περισσότερο φινάλε σειράς που ειρωνεύεται τις σαπουνόπερες με ένα reference στην αρχή της σειράς. Μόνο και μόνο για να θυμηθούμε πόσο καλή σειρά ήταν κάποτε. Κρίμα.

Το «Battlestar Galactica» ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Έχω ένα πολύ βασικό πρόβλημα όσο αφορά στη συγκεκριμένη ερώτηση: Μου αρέσουν τα περισσότερα από τα φινάλε που μπαίνουν κατά παράδοση σε λίστες τύπου “τα χειρότερα” ή “τα πιο αμφιλεγόμενα”. Μου αρέσει το φινάλε του «How I Met Your Mother» και του «Seinfeld», μου αρέσει πλέον και το φινάλε του «Lost», βρίσκω αριστούργημα εκείνο των «Sopranos». Τα φινάλε που μου αρέσουν λιγότερο είναι κάποια πιο ασφαλή και τακτοποιημένα, όπως του «Sex & the City» ή του «Breaking Bad», αλλά δεν θα τα άλλαζα κιόλας, ΟΚ είναι. Θα άλλαζα του «Dexter», που είναι ίσως το χειρότερο φινάλε όλων των εποχών; Όχι, δεν θα το άλλαζα, γιατί ήταν ταιριαστά campy κλείσιμο για μια σειρά που είχε προ πολλού χάσει τη μπάλα- γέλασα, και το θυμάμαι ακόμα και με διασκεδάζει, και κάποιες φορές αυτό αρκεί. Τι θα άλλαζα λοιπόν; Το φινάλε κάποιας σειράς που εκτιμώ, και που καταλαβαίνω σε επίπεδο σύλληψης τι πήγε να κάνει, αλλά η εκτέλεση ήταν τόσο ασυνεπής που τελικά δεν ξέρω και τι είδαμε κιόλας. Στην κατηγορία αυτή μπαίνει το «Game of Thrones», αλλά μιας και καλύφθηκε ήδη αυτό, ας διαλέξω ένα άλλο αντίστοιχο: Το τέλος του «Battlestar Galactica» επιχειρεί να συνδέσει την ανάγκη επιστροφής μας σε κάτι το χειροπιαστό, τονίζοντας τη σχέση μας με τη φύση και με μια κάποια πίστη, θεματικές που διατρέχουν όλη τη σειρά εξάλλου, όπου συχνά αυτό που χωρίζει ανθρώπους μεταξύ τους ή ανθρώπους με μηχανές, είναι κάτι βαθιά εσωτερικό. Αλλά το φινάλε… whew, μια μικρή δουλίτσα τη σήκωνε, ναι; Όλη η σειρά ήταν αποτέλεσμα της τακτικής “το σκέφτομαι καθώς προχωράω”, με αποκορύφωμα ένα φινάλε δίχως την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ αίσθηση λογικής συνέχειας ή συνέπειας, και το οποίο πατάει τόσο άτσαλα και τελεσίδικα στις ηθικές του θέσεις, που σε συνδυασμό με την απουσία λογικής, καταλήγει ως κάποιο παραληρηματικό κήρυγμα. Η σειρά ανήκει στο πάνθεον της Χρυσής Εποχής κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο αλλά πάτερ μου, αμάρτησα, γιατί το φινάλε αυτό δε βλέπεται.

Το φινάλε του Lost, για τον Θέμη Καίσαρη

Το τέλος του Lost ήταν εκπληκτικό. Αλλά ποιος θα το περίμενε. Το κοινό που παρακολουθούσε τη σειρά για έξι χρόνια, το κοινό που ξόδεψε αμέτρητες ώρες να βλέπει και να συζητάει, δεν ήθελε να ξοδέψει αλλά πέντε λεπτά μετά το φινάλε ώστε να καταλάβει τι έγινε. Δεν ήθελε να δει ξανά κάποιον διάλογο, δεν ήθελε να ψάξει το νόημα πίσω από καμία ατάκα. «Κατάλαβε» πως όλοι ήταν νεκροί από την αρχή και αυτό ήταν. Αφού αυτό κατάλαβε, αυτό θα συνέβη.

Οπότε ναι, θα άλλαζα το φινάλε του Lost. Μετά το μάτι του Τζακ, μετά το φως που πλημμύρισε την εκκλησία, την οθόνη και την ψυχή μας, θα έβαζα μια ακόμα σκηνή. Ένα απλό δωμάτιο, ένας καναπές και οι δυο σεναριογράφοι να εξηγούν τι έγινε στο τέλος της σειράς.

Και τώρα η σειρά σου.

***

Αν και εσύ αγαπάς τα Star Wars και την ιστορία τους, το αφιέρωμά μας ‘May the Pod Be With You’ είναι εδώ!

Στο 1ο επεισόδιο αναλύουμε τα prequels με καλεσμένο τον Μάκη Παπασημακόπουλο, μέσα από μία βασική ερώτηση: Είναι όντως όσο χάλια τα θυμάσαι;