Η Greta Gerwig ήθελε στο ‘Lady Bird’ όλα να μοιάζουν διαλεγμένα, αλλά αληθινά

Η Greta Gerwig έγραψε οσκαρική ιστορία όχι απλά επειδή προτάθηκε για Όσκαρ Σκηνοθεσίας (κι έγινε έτσι η 5η μόλις γυναίκα στην ιστορία του θεσμού που το καταφέρνει) αλλά επειδή το έκανε με την πρώτη ταινία που γύρισε μόνη της- κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά. Και συνέβη με την χαμηλότερων τόνων ταινία που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί να κάνει τη γύρα στα βραβεία: Μια τρυφερή, γλυκόπικρη δραμεντί ενηλικίωσης, για μια 17χρονη κοπέλα που θέλει μετά το σχολείο να πάει πάει “εκεί που συμβαίνουν τα πράγματα” και “να ζήσει κάτι συναρπαστικό”, την ώρα που η σχέση της με τη μητέρα της περνά κρίση και η οικογένειά της προσπαθεί να διαχειριστεί την δύσκολη οικονομική της πραγματικότητα χωρίς η μικρή να στερηθεί κάτι.

Το ‘Lady Bird’ (που προβάλλεται στις αίθουσες από την UIP) είναι μια ταινία λεπτομερής, πυκνή, γεμάτη αλήθεια και συναίσθημα για την οποία μιλήσαμε και αναλυτικότερα στις κριτικές της βδομάδας, και για την κεντρική ηρωίδα της οποίας μας είπε περισσότερα και η πρωταγωνίστρια, Saoirsa Ronan.

Μαζί με τη Ronan όμως, συναντήσαμε και την δημιουργό της ταινίας, η οποία είχε ακόμα περισσότερα να πει.

Ξεκίνησε την καριέρα της ως ‘βασίλισσα του mumblecore’, των no budget αυτοσχεδιαστικών ταινιών που άνθισαν στη διάρκεια των ‘00s στην Αμερική δίνοντας βήμα σε μια πλειάδα καλλιτεχνών που σήμερα κάνουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα σε σινεμά και τηλεόραση (Barry Jenkins, αδερφοί Safdie, αδερφοί Duplass, Andrew Bujalski, Joe Swanberg). Τη γνωρίσαμε όμως καλύτερα ως ηθοποιό και αργότερα σεναριογράφο, ταινιών σαν το ‘Frances Ha’, καθώς αποτύπωνε στο σινεμά ιστορίες ενηλικίωσης ή γενικότερα ωρίμανσης, μέσα από τις διαδρομές των αβέβαιων ηρωίδων της.

“Για μένα η τέχνη ήταν πάντα το μέρος όπου μπορούσα να είμαι άγρια, να είμαι ελεύθερη, όπου μπορούσα να γράψω πράγματα που ήταν πέρα από αυτά που μπορούσα να κάνω,” μας είπε εξηγώντας την προσωπική της σύνδεση με το ‘Lady Bird’ και την Lady Bird, την ηρωίδα της ταινίας- η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς το άτομο που η Gerwig ήταν μικρή, αλλά περισσότερο το άτομο που ευχόταν να είναι. Με εκκίνηση αυτή ακριβώς την ιδέα της προσωπικής σύνδεσης, η Gerwig μας μίλησε για τις συναρπαστικές και πολύπλοκες σχέσεις μάνας και κόρης, για τη σημασία της προσωπικής εμπειρίας στο σινεμά, για το mumblecore παρελθόν της και για την οσκαρική (της) ιστορία.

Jordan Strauss/Invision/AP

Laurie Mecalf, Greta Gerwig και Saoirse Ronan στις Χρυσές Σφαίρες κρατώντας τα δύο βραβεία του ‘Lady Bird’ (Jordan Strauss/Invision/AP)

Πολλοί αναγνωρίσαμε τόσα πράγματα από τη δική μας οικογένεια μες στο ‘Lady Bird’, κατά πόσο είναι βασισμένο στη δική σου εφηβεία;

Για μένα τόσο πολύ μεγάλο μέρος της ταινίας είναι προσωπικό αλλά όχι αυτοβιογραφικό. Είναι το συναίσθημα του όλου πράγματος. Εννοώ, μεγάλωσα στο Σακραμέντο οπότε αυτό είναι κομμάτι της ταινίας. Και έχω αδερφό και αδερφή και προφανώς μητέρα, και μεγαλώνοντας έβλεπα τη σχέση της μητέρας μου με τη μητέρα της, την αδερφή μου με τη μητέρα μας, τους φίλους μου με τις μητέρες τους. Τώρα είμαι πιο μεγάλη και οι φίλοι μου κάνουν παιδιά. Είναι αυτή η σχέση, αυτή η πολύ συγκεκριμένη σχέση μιας μητέρας με την κόρη της, το πόσο περίπλοκη και ενδιαφέρουσα είναι. Είναι αμάλγαμα πολλών πραγμάτων η ταινία, αλλά ο πυρήνας της είναι κάτι που κατανοώ πολύ βαθιά.

Γιατί ήθελες να πεις μια ιστορία πάνω σε αυτή τη σχέση μητέρας και κόρης;

Ω, απλά επειδή δε νομίζω πως υπάρχουν αρκετές ταινίες για αυτή τη σχέση. Για το πόσο περίπλοκη και συναρπαστική και όμορφη και τρελή είναι. Αν σταματήσεις μια τυχαία γυναίκα στο δρόμο και τη ρωτήσεις πώς είναι η σχέση με τη μητέρα της, δε θα πάρεις ποτέ μια απλή απάντηση. Κι αυτό απλά δε συμβαίνει συχνά στο σινεμά. Μπορώ να σκεφτώ πολλές ταινίες και πολλά βιβλία και πολλά θεατρικά για πατεράδες και γιους. Εκείνη είναι μια σχέση καλά καταγεγραμμένη. Αυτή εδώ, λιγότερο.

Είχες τότε την αίσθηση πως η ζωή συνέβαινε κάπου αλλού, στη μεγάλη πόλη;

Οπωσδήποτε είχα αυτό το αίσθημα, του να θέλω να πάω σε μια μεγάλη πόλη, στο Λος Άντζελες, το Σικάγο, τη Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο, το Σίδνεϊ, το Λονδίνο, ήθελα να είμαι εκεί όπου υπάρχει η δράση. Όπως είπε κι η Μαντόνα. [γελάει] Αλλά επίσης αγαπούσα το Σακραμέντο καθώς μεγάλωνα, και ήξερα πως είναι όμορφο και ξεχωριστό και δεν είχα την αίσθηση τόσο ότι “πρέπει να φύγω από αυτό το μέρος” όσο ότι ήμουν πεπεισμένη πως υπήρχε μια πιο συναρπαστική ζωή κάπου αλλού. Αλλά το αγαπούσα τότε.

Πάντα ήμουν συγγραφέας υπό μία έννοια. Η Joan Didion έχει μια ατάκα για αυτό. Λέει πως οι συγγραφείς, πως όλοι όσοι κρατούν σημειωματάρια είναι άνθρωποι γεννημένοι με ένα προαίσθημα απώλειας. Είχα συναίσθηση του γεγονότος πως η εφηβεία μου ήταν η εφηβεία μου ενώ συνέβαινε. Αν αυτό βγάζει νόημα. Πως αυτό δεν είναι κάτι που θα κρατήσει για πάντα.

Κι όταν σκέφτεσαι ξανά την εποχή της τελευταίας σου χρονιάς στο σχολείο; Ποια είναι τα συναισθήματα; Χαρά, λύπη, όλα μαζί;

Ήταν χαρούμενη περίοδος. Η τελευταία μου χρονιά στο σχολείο ήταν χαρούμενη. Αγαπούσα το σχολείο, είχα περάσει πολύ όμορφα. Αυτό που θυμάμαι είναι η στιγμή που πήγα στο πανεπιστήμιο και την πρώτη νύχτα που ήμουν εκεί καθώς πήγαινα να κοιμηθώ στον κοιτώνα, δεν ήξερα κανέναν, δεν γνώριζα κανέναν στην πόλη ή στο πανεπιστήμιο, και θυμάμαι αυτό το ζωντανό συναίσθημα ότι, “α, αυτό τελείωσε, δεν μπορείς τώρα να πας πίσω”. Που είναι ένα συναίσθημα που ήθελα να συλλάβω με το ‘Lady Bird’.

Ναι, το πώς κυλάει ο χρόνος είναι μια από τις θεματικές της ταινίας.

Νομίζω, χωρίς να θέλω να γίνω υπερβολικά μεταφυσική πάνω σε αυτό αλλά ναι, ο γραμμικός χρόνος είναι μεγάλο σπάσιμο. [γελάει] Ήθελα να δημιουργήσω ένα αίσθημα της στιγμής που συγκεντρώνονται πολλά περιστατικά μαζί, κάτι που είναι συναισθηματικό από μόνο του. Αυτή η αίσθηση του χρόνου καθώς κατρακυλά προς τα μπροστά πιο γρήγορα από όσο προλαβαίνεις να τον συγκρατήσεις. Τελοσπάντων, ναι, μέχρι να έρθουν οι εξωγήινοι που θα μας μάθουν πώς να βλέπουμε τον χρόνο διαφορετικά, αυτό θα κάνουμε.

Στην ταινία η Lady Bird δέχεται αρκετά γράμματα απόρριψης, ποια είναι η δική σου εμπειρία;

Α, είχα δεχτεί άπειρα γράμματα απόρριψη. Απόρριψη γενικότερα δηλαδή, επειδή δούλευα σαν ηθοποιός κι αυτό είναι όλο απόρριψη. Αυτό είναι το βασικό πράγμα που κάνεις ως ηθοποιός, δέχεσαι απόρριψη. Όσο για τα κολέγια, μπήκα σε αυτά που ήθελα, ακαδημαϊκά μιλώντας. Αλλά ήθελα να πάω σε δραματική σχολή και δε μπήκα σε καμία από αυτές. Και αργότερα έκανα αίτηση μεταπτυχιακού στη θεατρική συγγραφή αλλά δεν έγινα δεκτή επίσης. Νομίζω πως είναι γενικά ένα καλό τεστ για το πόσο πολύ θες να κάνεις κάτι. Δεν είναι ότι… δε νομίζω πως πρέπει να κυνηγάς τους στόχους σου σε βαθμό παραφροσύνης ή αν καταλήξει να σε κάνει δυστυχισμένο, αλλά την ίδια στιγμή αν πάρεις την πρώτη απόρριψη σα να σημαίνει πως δεν πρέπει να κάνεις κάτι, τότε δεν είσαι φτιαγμένος για αυτό. Επειδή θα δεχτείς τόοοοοοση πολλή απόρριψη στη διαδρομή.

Θυμάσαι ποιο ήταν το σημείο εκκίνησής σου ως συγγραφέας;

Νομίζω από τότε που μπορούσα να γράψω. Έχω ημερολόγια από όταν ήμουν 4-5.

Και η αρχική εκδοχή του σεναρίου του ‘Lady Bird’ ήταν 350 σελίδες. Έχεις σκεφτεί ποτέ το να γράψεις ας πούμε ένα βιβλίο;

Αγαπώ τα βιβλία, αγαπώ να διαβάζω βιβλία αλλά για μένα τόση πολλή από την απόλαυση του γραψίματος είναι το να είμαι εκεί όταν οι ηθοποιοί μετά το λένε. Νομίζω αν έγραφα ποτέ βιβλίο μετά δε θα ήμουν εκεί όταν ζει στο μυαλό των ανθρώπων που το διαβάζουν. Η διαπραγμάτευση θα ήταν περίεργη για μένα. Ποτέ δεν αποκλείω τίποτα αλλά νομίζω πως η στιγμή που δίνεις το γράψιμό σου σε κάποιους άλλους και μετά τους αφήνεις να ζήσουνε μέσα του, αυτό για μένα είναι εκείνο το πράγμα που αγαπώ περισσότερο.

‘Frances Ha’

Τα πάντα στην ταινία μοιάζουν αυθεντικά, από τους διαλόγους μέχρι την ακμή της Σίρσα. Πώς το πέτυχες αυτό;

Πέρασα πολύ χρόνο σχεδιάζοντας με την ομάδα μου. Με τον διευθυντή φωτογραφίας Σαμ Λέβι που γνωριζόμαστε πολύ καιρό, μένουμε κι οι δύο Νέα Υόρκη κι είχαμε πολύ χρόνο για μιλήσουμε για τα πάντα, χτίσαμε αναφορές, μιλήσαμε για κάθε τοποθεσία και μετά ξανά καθώς πηγαίναμε στους χώρους. Και γενικώς απλά πήραμε το χρόνο μας με τα πάντα και σιγουρευτήκαμε πως θα το πετύχουμε ακριβώς. Επειδή σε μια ταινία είναι περιορισμένος ο χώρος σου, κάθε ένα πλάνο πρέπει να μετράει. Προσπαθείς να επενδύσεις συναισθηματικά σε μια ζωή της οποίας βλέπεις μόνο ένα κομμάτι.

Για τις λεπτομέρειες του δωματίου της διαλέξαμε χρώμα που βασίζεται στη δουλειά ζωγράφων που μου αρέσουν όπως ο Gregory Kondos, που χρησιμοποιεί αυτά τα πυκνά, αρρενωπά παστέλ, αλλά ήταν κι ένα χρώμα που η Lady Bird θα είχε διαλέξει στα 7 ή τα 8, ένα κοριτσίστικο χρώμα. Και μετά σταδιακά το καλύπτει με όλη την υπόλοιπη ζωή της. Όλα έγιναν σε στρώματα. Το production design του δωματίου πήρε πάρα πολύ χρόνο γιατί περνάγαμε τα πάντα σε στρώματα, γιατί νιώθω συχνά σε ταινίες, όπως ας πούμε τα μαλλιά και το μακιγιάζ είναι τόσο τέλεια που δεν τα αισθάνεσαι αληθινά, με τον ίδιο τρόπο πολλές φορές τα εφηβικά δωμάτια δεν μοιάζουν με κάτι που έφηβοι θα ήθελαν. Η προσοχή στη λεπτομέρεια ήταν σημαντική, ήθελα να μοιάζουν όλα διαλεγμένα, αλλά αληθινά.

H ταινία διαδραματίζεται στο ξεκίνημα των 2000s, όπου δεν είχαν οι πάντες ακόμα κινητά. Πώς πιστεύεις πως θα διέφερε το αποτέλεσμα τώρα που η τεχνολογία παίζει τόσο μεγαλύτερο ρόλο στις ζωές μας. Που, ας πούμε, θα μιλούσαν περισσότερο στο Whatsapp. Θα ήταν εξίσουν έντονη η απεικόνιση των σχέσεών τους;

Ένας από τους λόγους που ήθελα να διαδραματίζεται η ταινία στις αρχές των 2000s ήταν πως, νιώθω ότι το να κάνω μια ταινία για εφήβους σήμερα… ζουν τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής τους μέσα από συσκευές, τόσο μεγάλο μέρος της κοινωνικής τους ζωής συμβαίνει σε πλατφόρμες σαν το Snapchat, το Instagram, το Whatsapp, και υπάρχουν κι αυτοί οι περίπλοκοι κοινωνικοί κώδικες που πάνε μαζί με αυτά. Των οποίων δεν είμαι μέρος αρκετά ώστε να τους κατανοήσω απόλυτα. Δε θα μπορούσα ρεαλιστικά να γυρίσω αυτή την ταινία. Και επίσης δε νομίζω πως το να γυρίζεις κάτι τέτοιο, δεν ξέρω πώς θα το έκανα κινηματογραφικό. Είναι δύσκολο. Έχεις ήδη μια οθόνη και το να τη βάλεις μέσα σε μια άλλη οθόνη, είναι δύσκολο να το κάνεις ζωηρό. Οπότε αυτός ήταν ένας από τους λόγους.

Αλλά εννοώ, δεν ξέρω, θα το έβρισκα συναρπαστικό να έβλεπα μια ταινία γυρισμένη από έναν νεότερο άνθρωπο πάνω στο τι σημαίνει να είσαι νέος σήμερα. Επειδή εγώ δε μπορώ να κάνω αυτή την ταινία.

Πίστευες από την αρχή ότι αυτή ήταν μια ταινία που θα σκηνοθετούσες εσύ και κανείς άλλος;

Δεν προσέγγισα καν αυτό το ερώτημα μέχρι να έχω ένα σενάριο που ένιωθα πως ήταν καλό κομμάτι κειμένου, γιατί για μένα όλα αυτά ξεκινούν από το γράψιμο και μέχρι να τελειώσω δεν έχω ιδέα πώς θα καταλήξουν.. Όταν είχα το σενάριο είχα μια στιγμή που αναρωτήθηκα αν αυτό θα είναι εκείνο που θα σκηνοθετήσω, και μετά είχα μια στιγμή που σκεφτόμουν πως ίσως θα πρέπει να το δώσω αλλού. Πίστευα πως είναι καλό, αλλά είμαι ο καλύτερος άνθρωπος για να το κάνει;

Αλλά ήθελα να σκηνοθετήσω για τόσο πολύ καιρό, είναι κάτι που μεγαλώνει μέσα μου για τόσο καιρό και έφτασα σε ένα σημείο που ένιωθα πως, αν δεν το κάνω τώρα πότε θα το κάνω; Οπότε αποφάσισα να το κάνω. Αλλά είναι διαφορετική κατηγορία για μένα, από το γράψιμο. Το γράψιμο έχει τη δική του διαδικασία και η σκηνοθεσία έχει τη δική της διαδικασία.

Είσαι η 5η γυναίκα στην ιστορία που προτείνεται για Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

Είναι κάτι τρομερά συγκινητικό, και η υποδοχή για την ταινία με κάνει περήφανη για όλους τους ανθρώπους που την έφτιαξαν, είμαι συγκινημένη για εμένα και για εκείνους και για την ταινία. Εύχομαι να ήμουν η 50ή γυναίκα υποψήφια. Αλλά… θα φτάσουμε κι εκεί.

‘Nights and Weekends’, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Gerwig (μαζί με τον Joe Swanberg)

Έπαιξες πολύ μεγάλο ρόλο στο DIY, mumblecore boom των ‘00s οπότε αναρωτιόμουν πώς βλέπεις εκείνη την περίοδο κοιτώντας την από το σήμερα. Και πώς εκείνες οι ταινίες έχουν βοηθήσει να σχηματιστούν οι ταινίες που κάνει σήμερα.

Ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να βρεθώ σε αυτό το γκρουπ κινηματογραφιστών. Αγαπούσα τις ταινίες και αγαπούσα το σινεμά αλλά δεν είχα στην πραγματικότητα καμία ιδέα πώς μπορείς να φτιάξεις όντως μια ταινία, έμοιαζαν αρκετά μακριά από εμένα. Αυτό το γκρουπ ανθρώπων ήταν ξεχωριστό χάρη στο πώς μπορούσαμε να πειραματιζόμαστε και να δοκιμάζουμε πράγματα, κι ενώ το παίρναμε πολύ σοβαρά είχαμε επίσης αυτή την ελευθερία σαν κανείς να μη μας κοιτούσε. Λειτουργούσαμε έξω από τα συνηθισμένα, κι αυτό είναι καλό! Νομίζω.

Ειδικά όταν είσαι νέος είναι σημαντικό να αισθάνεσαι πως μπορείς να πετάξεις πράγματα στον τοίχο να δεις τι θα κολλήσει, αλλά να μην αισθάνεσαι πως σε έχουν βάλει και στο μικροσκόπιο. Έμαθα κυριολεκτικά πώς κατασκευάζεται μια ταινία. Επειδή όλοι έκαναν τα πάντα σε αυτές, τις μόνταραν το βράδυ οι ίδιοι άνθρωποι που τις έφτιαχναν, και έβλεπες να σχηματίζεται μια σκηνή που είχες γυρίσει νωρίτερα την ίδια μέρα, και συνειδητοποιούσες πως χρειάζεσαι τελικά άλλη μια λήψη ανάμεσα σε αυτό το πράγμα και στο άλλο πράγμα.Δε νομίζω πως υπάρχει υποκατάστατο του να βρωμίζεις τα χέρια σου και να διαπιστώνεις με αυτό τον τρόπο πώς λειτουργούν τα πράγματα. Έμαθα πάρα πολλά.

Αυτό που συνέβη τότε ήταν ότι δημιουργήθηκε μια κοινότητα ανθρώπων που μιλούσανε ο ένας στον άλλον και χρησιμοποιούσαν ο ένας τον άλλον σαν sounding boards, ακόμα κι αν οι ταινίες ήταν αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους. Και ήταν κάτι που μεγάλωνε όσο προχωράγαμε. Ο Barry Jenkins που γύρισε το ‘Moonlight’ είχε τότε μια ταινία που λεγόταν ‘Medicine for Melancholy’, ο σκηνοθέτης ταινιών τρόμου Ti West, τα αδέρφια Safdie που μόλις γύρισαν το ‘Good Time’, αυτοί ήταν όλοι άνθρωποι που γνώρισα εκείνη την εποχή. Ήταν μεγάλη τύχη και μεγάλη βοήθεια, και είμαι πολύ περήφανη καθώς όλοι προχωρούν.

Η Saoirse Ronan ήταν η πρώτη που διάβασε για το ρόλο της Lady Bird;

Όχι, έψαχνα για τη Lady Bird και δε την είχα βρει. Όταν γνώρισα τη Saoirse στο Φεστιβάλ του Τορόντο το 2015 απλά καθίσαμε και διαβάσαμε όλο το σενάριο φωναχτά. Εγώ διάβαζα όλες τις ατάκες των υπολοίπων κι εκείνη της Lady Bird. Και ήταν απλά άμεσο, απλά ήξερα κατευθείαν ότι αυτή ήταν η Lady Bird. Και μετά πέρασε ένας χρόνος μέχρι να ξεκινήσουμε να το γυρίζουμε επειδή ήθελα να την περιμένω να το κάνει, επειδή αυτή ήταν το πρόσωπο για μένα.

Της έδωσες πράγματα να δει ή να διαβάσει, προσωπικά πράγματα;

Της έδωσα βιβλία της Joan Didion επειδή ήταν γραμμένα από μια γυναίκα από το Σακραμέντο κι επειδή σημαίνουν πολλά για μένα. Της έδωσα ποίηση, τα ‘Lunch Poems’ του Frank O’Hara επειδή ήθελα να μπορέσει να συνδεθεί με αυτή τη φαντασιακή ιδέα της Νέας Υόρκης, μιας μυθικής Νέας Υόρκης που ίσως να μην υπάρχει καν. Υπάρχει ένα σπουδαίο κείμενο του E.B. White που λέγεται ‘Here is New York’, της έδωσα να διαβάσει κι αυτό. Της έδωσα εικόνες από πίνακες που μου αρέσουν ή φωτογράφων της Καλιφόρνια από τα ‘60s. Την έβαλα να δει ταινίες του John Hughes γιατί είναι τόσο κλασικά αμερικάνικες. Δεν είχε δει το ‘Pretty in Pink’. Της έφτιαξα μουσικές playlists, κάποια ήταν μουσική που πίστευα πως θα άκουγε ο χαρακτήρας της, κάποια ήταν μουσική που δεν πίστευα πως ο χαρακτήρας της θα ήξερε αλλά το πνεύμα ήταν σωστό.

Απλά ειλικρινά δε με νοιάζει αν οι ηθοποιοί… δε χρειάζεται να κάνουν την εργασία τους, απλά τους ταϊζω, τους δίνω πολλή πληροφορία κι αν τους είναι χρήσιμη μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν, κι αν όχι τότε ΟΚ. Το βρίσκω χρήσιμο ως σκηνοθέτης να προσπαθώ να τους προμηθεύω με πράγματα για την περίπτωση που τους φανεί χρήσιμο.

‘Mistress America’

Μπορείς να εξηγήσεις την επιτυχία μιας αρχικά μικρού βεληνεκούς ταινίας, που τελικά αγαπήθηκε τόσο πολύ;

Είναι κάτι που πάντα ελπίζεις να συμβεί αλλά δεν ξέρεις αν θα συνδεθεί με τον κόσμο. Εμένα μου φαίνεται πως οι άνθρωποι διψάνε για ιστορίες που αντανακλούν κάποια διάσταση της καθημερινής εμπειρίας ζωής πίσω σε αυτούς. Και νομίζω πως η ταινία έχει αυτή την πολύ συγκεκριμένη σχέση ανάμεσα στη μητέρα και την κόρη στο κέντρο της που βάλαμε πολλή αγάπη και φροντίδα ώστε να βγει ρεαλιστική και βαθιά αισθητή. Οι αντιδράσεις που παίρνω, όχι μόνο από γυναίκες αλλά και από άντρες είναι πως μπορεί να μην είναι ακριβώς η ζωή τους αλλά βλέπουν μέρος της.

Και η Saoirse Ronan κι η Laurie Metcalf είναι τόσο συγκεκριμένες για την παραμικρή στιγμή και τόσο προσεκτικές πάνω στην αγάπη αυτής της σχέσης, και την αντιπαλότητα αυτής της σχέσης, και τις στιγμές που είναι όλα τέλεια και τις στιγμές που όλα είναι χάλια, και πώς κάποιες φορές μπορεί να κάνεις τα μεγαλύτερά σου λάθη στους ανθρώπους που αγαπάς περισσότερο.

Θυμάσαι τη στιγμή που εσύ συνειδητοποίησες πως ήταν κάτι ξεχωριστό;

Νομίζω πως το ξέραμε όταν το κάναμε, πως ήταν κάτι ξεχωριστό. Δεν ξέραμε πως θα ήταν ξεχωριστό και για άλλους ανθρώπους. Αλλά ξέραμε πως ήταν ξεχωριστό σαν γύρισμα. Όταν τελειώσαμε μου είπαν πολλοί άνθρωποι πως δεν έχουν ξαναβρεθεί σε σετ σαν αυτό. Υπήρχε ένα αίσθημα όχι μόνο συντροφικότητας, αλλά και στοργής. Ανάμεσα σε όλους. Ήμασταν πολύ κοντά. O πρώτος βοηθός σκηνοθέτη μου έλεγε καθώς τελειώναμε, “ξέρεις, δεν είναι όλες οι ταινίες έτσι” και του κάνω “ω, το ξέρω!” Έχω βρεθεί σε ταινίες που δεν ήταν… και είναι ΟΚ να μαζεύεις τέτοιες εμπειρίες. Οπότε το ξέραμε πως ήταν ξεχωριστό, αλλά δεν περιμέναμε πως οι πάντες… δεν περιμέναμε πως θα συνέβαινε αυτό.

*Συνέβη πάντως, και τώρα προβάλλεται στις αίθουσες. Το ‘Lady Bird’ κυκλοφορεί στα σινεμά από την UIP.

*Η συνέντευξη εμφανίστηκε αρχικά σε μικρότερη μορφή στο οσκαρικό ένθετο του Έθνους της Κυριακής.