Ο Johnny Flynn ήταν ο βασιλιάς της αναβλητικότητας. Μετά άρχισε να διαβάζει το The Outfit

Ο Johnny Flynn και ο «ζωώδης μαγνητισμός του», όπως είχε χαρακτηρίσει την ενέργειά του ο Mark Kermode του Observer στο παρελθόν, έχει κάνει τα πάντα την τελευταία δεκαετία.

Έχει ηχογραφήσει πέντε άλμπουμ, έχει ανέβει στη θεατρική σκηνή για μεγάλες και μικρές παραγωγές – όπως το χιτ Jerusalem πλάι στον Mark Rylance κερδίζοντας το πρώτο του βραβείο Olivier αλλά και για μπόλικο Σαίξπηρ – έχει φέρει στη μικρή οθόνη τη ρομαντική κομεντί πριν ξαναγίνει κουλ με το Lovesick, έχει υποδυθεί τον Albert Einstein, τον David Bowie και τον Knightley στο αγαπημένο μας Emma. με την Anya Taylor-Joy, και έχει αποτινάξει την εικόνα του καλού παιδιού σε απειλητικού τόνου ταινίες όπως το Cordelia και το Beast.

Άρα δεν ήταν και τόσο μεγάλη έκπληξη όταν τελικά επελέγη για το Ripley που γράφει ο οσκαρικός Steven Zaillian, τη βασισμένη στο Talented Mr. Ripley σειρά που αναμένεται σύντομα

Γεννημένος στο Johannesburg στη Νότια Αφρική από καλλιτεχνική οικογένεια, ο Johnny Flynn μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο όταν ήταν δύο ετών. Η μουσική του φλέβα τον οδήγησε να κερδίσει υποτροφία για το υψηλού κύρους Pilgrims School στο Hampshire, αλλά δε θυμάται τα χρόνια του στο οικοτροφείο με αγάπη. Το bullying των δασκάλων έκανε ένα ευαίσθητο παιδί να κλειστεί στον εαυτό του και διέρρηξε για κάποια χρόνια την εμπιστοσύνη του στους γονείς του, που τον είχαν στείλει εκεί με τις καλύτερες των προθέσεων.

Και ενώ κατέφθασε στο Γυμνάσιο παίζοντας Bach, φεύγοντας δε μπορούσε να κάνει τίποτα λόγω της διάσπασης προσοχής που ανακάλυψε με τον καιρό ότι έχει. Δεν έχει λάβει ποτέ επίσημη διάγνωση αλλά ξέρει πόσο δύσκολο του γίνεται να συγκεντρωθεί έστω σε λίγες σελίδες σεναρίου χωρίς να διακόψει – γι’ αυτό και έπαθε σοκ όταν διάβασε το The Outfit σε μία καθισιά.

Photo by Willy Sanjuan/Invision/AP

Στο The Outfit (Το Κοστούμι στα ελληνικά), την τρίτη κατά σειρά συνεργασία του με τον Mark Rylance, σε σκηνοθεσία και σενάριο του οσκαρικού Graham Moore (The Invitation Game), ο Johnny Flynn είναι ένας σκληρός, βίαιος γκάνγκστερ που μάχεται για να πάρει το πάνω χέρι στην «οικογένεια». Τα κοστούμια του τα ράβει στο γωνιακό κατάστημα που διατηρεί ο χαρακτήρας του Rylance, όπου και θα καταλήξει όταν ξεσπάει ένας πόλεμος συμμοριών.

Ο Flynn, οπλισμένος με την κατάλληλη προφορά και το εκτόπισμα, θα κληθεί να ξετρυπώσει τον χαφιέ που βρίσκεται ανάμεσά τους σε μία μοιραία νύχτα με πολλές ανατροπές. Είναι ένας πολύ ταιριαστός ρόλος για το αχρονικό πρόσωπο του ίσως πιο αξιόπιστου νέου Βρετανού καρατερίστα που έχει αναδειχθεί υπογείως τα τελευταία χρόνια, ενώ τις ίδιες μέρες μπορείς να τον πετύχεις στις ελληνικές αίθουσες και με την Επιχείρηση Κιμάς.

Εμείς τον πετύχαμε στα γυρίσματα του Ripley στην Ιταλία και μιλήσαμε μαζί του για τις ιστορίες που έχουν σημασία γι’ αυτόν, το ενδιαφέρον στους ρόλους των bad guys, και την κάπως απίθανη διαδικασία που ακολούθησε στην οντισιόν του.

Πριν τα πούμε για το Outfit, ήθελα να σε ρωτήσω εάν υπάρχει περίπτωση επιστροφής του Lovesick, γιατί λατρεύω τη σειρά.

Johnny Flynn: Awww! Ποτέ μη λες ποτέ! Δε μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει περίπτωση. Πάντα λέγαμε ότι θα ήταν τέλειο να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί. Περνούσαμε φανταστικά και είμαστε ακόμα καλοί φίλοι. Δε θα εκπλαγώ εάν κάποια χρόνια παρακάτω προκύψει νέα σεζόν ή ταινία.

Το Outfit πώς προέκυψε;

Johnny Flynn: Μπήκα σχετικά αργά στη διαδικασία, λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα για την ακρίβεια. Για να είμαι ειλικρινής, η αλήθεια πρέπει να είναι ότι θα δούλευαν με διαφορετικό ηθοποιό, που τελικά όμως δεν ήταν διαθέσιμος λόγω προγραμματισμού. Αυτά συμβαίνουν και θεωρώ τον εαυτό μου φοβερά τυχερό. Έλαβα το σενάριο στις αρχές της περασμένης χρονιάς και θα ξεκινούσα γυρίσματα σε 1-1,5 μήνα, ενώ συνήθως έχεις περισσότερο χρόνο, μιλάς για τα πρότζεκτ της επόμενης χρονιάς.

Τούτο ήταν φάση «συμβαίνει, είναι όλοι κλεισμένοι, ξεκινάνε τότε, θες;». Αγάπησα τόσο πολύ το σενάριο που με έπιασε σχεδόν απόγνωση για να πάρω μέρος στην ταινία, οπότε προσπάθησα πάρα πολύ στην οντισιόν μου (γέλια).

Αναφέρθηκες στο σενάριο. Έλεγε ο Dylan [O’Brien] σε συνέντευξή του πως όταν το διάβασε σηκώθηκε πάνω και άρχισε να χειροκροτάει στο αεροπλάνο.

Johnny Flynn: Έκανε τέτοιο πράγμα; (γέλια). Ήταν πολύ μικρό το χρονικό διάστημα στο οποίο μπορούσα να δηλώσω ενδιαφέρον, γιατί χρειάζονταν άνθρωπο πάρα πολύ σύντομα. Το διάβασα ολόκληρο αμέσως, πράγμα που δε μου συμβαίνει συχνά. Είμαι ο βασιλιάς της αναβλητικότητας. Δε σταμάτησα ούτε για να φτιάξω ένα φλιτζάνι τσάι, να πιω λίγο νερό.

Τηλεφώνησα αμέσως μία φίλη που είναι στο Σικάγο και της ζήτησα να με βοηθήσει με την προφορά. Της είπα, «πρέπει να πάρω αυτή τη δουλειά!». Είχε μία πολύ καλή φίλη που είναι εκπαιδεύτρια διαλέκτων, την Kate DeVore, και έκλεισα αμέσως μάθημα μαζί της.

Δεν είχα ξανακάνει ποτέ τίποτα τέτοιο για οντισιόν. Δούλευα όλη νύχτα μαζί της. Επίσης, επειδή κάνω και μουσική και έχω ειδικό software, έκατσα και έβαλα ειδικά εφέ στην κασέτα μου όπως σειρήνες περιπολικών (γέλια). Προσπάθησα τόσο πολύ να είμαι στην ταινία! Έβαλα καπέλο και βρήκα κι ένα πλαστικό όπλο.

Εντάξει, τέλειο. Δεν έχω ξανακούσει για ειδικά εφέ σε κασέτα οντισιόν.

Johnny Flynn: Ήταν και διασκεδαστικό εκτός από αγχωτικό, ναι. Επίσης, έμεινα τόσο ευχαριστημένος από την εκπαιδεύτρια που τη σύστησα πολύ θερμά στον σκηνοθέτη, και τελικά όποιος είχε ανάγκη βοήθειας με την προφορά του δούλεψε μαζί της.

Μιλώντας για τη σκηνοθεσία, η ταινία έχει συναρπαστικές στιγμές αλλά αυτό δεν είναι κάτι που περιμένει κανείς από ένα τόσο συγκρατημένο και περιορισμένο περιβάλλον απαραίτητα. Πρέπει να ήταν αρκετά διαφορετικό να επιστρέφει κανείς ξανά και ξανά στο ίδιο σετ.

Johnny Flynn: Είχε γραφτεί και αναπτυσσόταν πριν την πανδημία, αλλά προφανώς ήταν η τέλεια ταινία για να γυρίσει κανείς σε lockdown τον χειμώνα του 2021, πριν τα εμβόλια. Έκανα κι άλλες ταινίες μέσα στην πανδημία και ήταν τόσο περίπλοκη διαδικασία, το να μετακινείσαι μεταξύ των σετ και των παρασκηνίων, και να μπορείς να πλησιάσεις μόνο συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων και μόνο με μάσκες. Σε αυτή την περίπτωση τα logistics ήταν πολύ πιο εύκολα.

Ήρθαμε όλοι οι ηθοποιοί πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, ήμασταν ενωμένοι στη φούσκα μας, μαζί με κάποιους ανθρώπους-κλειδιά. Σκέψου οι ομιλούμενοι ρόλοι ήταν μόλις επτά. Εγώ έχω τρία παιδιά και, σε προσωπικό επίπεδο, ήταν τέλειο που μπορούσα να επιστρέφω σπίτι μου κάθε βράδυ – γιατί το γυρίσαμε σε στούντιο στο Λονδίνο.

Αγαπώ πολύ τα ταξίδια για τη δουλειά, τώρα σκέψου είμαι για γυρίσματα στην Ιταλία, και είναι μεγάλο προνόμιο, αλλά είμαι εδώ δέκα μήνες τώρα. Είναι πάντα δύσκολο να λέω στα παιδιά ότι πρέπει να φύγω πάλι.

Σου άρεσαν οι γκανγκστερικές ταινίες μεγαλώνοντας; Υπήρχαν αναφορές που χρησιμοποίησες; Τούτη είναι μία πολύ διαφορετική γκανγκστερική ταινία βέβαια.

Johnny Flynn: Φυσικά, είμαι μεγάλος φαν όλων των classics, το Godfather ή των ταινιών του Scorsese. Οι αναφορές εδώ είναι και από τα φιλμ νουάρ των ‘50s, και γενικά στην ταινία υφαίνονται διάφορα είδη. Κάποιες φορές είναι θρίλερ, άλλες μυστήριο, άλλες γκανγκστερικό. Μιλώντας με τον Johnathan McClain, τον σεναριογράφο μαζί με τον Graham Moore που το συνέγραψε και το σκηνοθέτησε, υπήρχαν πολλές ταινίες που μας πρότειναν να δούμε.

Κάποιες τις είχα ξαναδεί, όπως ας πούμε μπόλικο Hitchcock, και για μένα το μεγαλύτερο βοήθημα ήταν να εντοπίσω την ακινησία κατά κάποιο τρόπο, το πώς είναι καδραρισμένες πολλές σκηνές και το πώς, όπως ανέφερες, είναι πολλές φορές περιορισμένες ως ταινίες σε μία τοποθεσία.

Όντως συχνά εκείνες οι ταινίες βασίζονταν σε ένα σετ και όλη η υπόθεση ήταν να κρατήσουν αυτό το ένα σετ συναρπαστικό. Πάνω που θες να βγεις από το δωμάτιο κάτι προκύπτει μέσα σε αυτό, ένας καινούριος χαρακτήρας, μία πληροφορία, ένα twist, και το σενάριο εξελίσσεται με τέτοιο τρόπο που να διατηρεί τον συγκεκριμένο χώρο ενδιαφέρων και να κερδίζει συνεχώς την εμπιστοσύνη του κοινού ως προς αυτό. Είναι ένα φανταστικό trope-παρακαταθήκη από αυτές τις ταινίες, όπως στο Rear Window, το Rope, ή το Night of the Hunter. Αγαπώ όλα εκείνα τα φιλμ.

Ποιο ήταν το entry point στον χαρακτήρα σου; Είναι πολύ βίαιος. Τι είδους σύνδεση βρήκες μαζί του;

Johnny Flynn: Υποθέτω τη συνθήκη στην οποία γεννήθηκε και τις αποφάσεις που είχε πάρει για να φτάσει σε εκείνο το σημείο στη ζωή του. Υπήρχαν χρήσιμα στοιχεία στο σενάριο για το ποιος ήταν ο πατέρας του, ότι πουλούσε ντομάτες σε κάρο. Είναι Πολωνός μετανάστης δεύτερης γενιάς και αυτό έχει σημασία σε σχέση με τη δουλειά του για αυτή τη γκανγκστερική οικογένεια από την Ιρλανδία. Υπάρχει το φυλετικό στοιχείο και η ένταση μεταξύ των διαφορετικών κοινοτήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη την περίοδο. Συχνά λειτουργεί λόγω αναγκαιότητας.

Είχα την ιδέα ότι η ζωή που έχει επιλέξει ήταν το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να τον βγάλει από το όριο της φτώχειας. Οργή, ντροπή, μετάνοια, είναι όλα στοιχεία του χαρακτήρα. Αυτό είναι το θέμα όταν παίζεις ανθρώπους με βίαια χαρακτηριστικά και ανθρώπους που γενικά δε θα ενέκρινες, πρέπει να προσπαθήσεις να τους καταλάβεις και να καταλάβεις τον δρόμο που τους οδήγησε εκεί. Υποδύεσαι το σύμπτωμα πολλών αποφάσεων. Αποφάσεων που συχνά τους έχουν επιβληθεί.

Από την άλλη, ο Francis είναι ίσως εγγενώς βίαιος. Υπάρχει κάτι στη φύση του, έχει τάση σε ενός συγκεκριμένου τύπου βία. Ελπίζω να μην έχει σχέση αυτό με μένα! (γέλια). Αλλά έχει πάντα ενδιαφέρον να αναλογίζεσαι το πώς μπορεί να σκέφτονται τέτοιοι άνθρωποι.

Διάβαζα μία συνέντευξή σου στον Guardian όπου έλεγες ότι έχεις γίνει πιο εκλεκτικός με τους ρόλους σου γιατί η υποκριτική έχει αρχίσει να μοιάζει επουσιώδης αυτές τις μέρες, οπότε έλκεσαι από ιστορίες που νιώθεις ότι έχουν σημασία. Τι ένιωσες ότι είχε σημασία στο Outfit;

Johnny Flynn: Το ταξίδι του Leonard [σ.σ. ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Mark Rylance] και το ποιος είναι. Η διαφορά μεταξύ εκείνου και του Francis. Ήταν η πιο ενδιαφέρουσα πρόσβαση, ή καλύτερα πολικότητα αν θες, στην ιστορία. Μαθαίνεις πως έχουν συμβεί φρικτά πράγματα στον Leonard αλλά οι επιλογές που κάνει και το ποιος προσπαθεί να είναι αυτή τη στιγμή είναι αυτά που καθορίζουν την ψυχή του.

Ο Francis αντιμετώπισε αλλιώς τα φρικτά πράγματα που έχουν συμβεί στον ίδιο. Πώς επικοινωνούν μεταξύ τους; Ποια είναι η φύση του Καλού και του Κακού; Έχοντας δουλέψει ξανά με τον Mark Rylance ήξερα πόσο καλά θα το ενσάρκωνε αυτό, οπότε ανυπομονούσα να συνεργαστώ πάλι μαζί του. Όπως και με το υπόλοιπο καστ.

Για μένα η υποκριτική είναι σχεδόν σαν πνευματική πρακτική όπου εξερευνάς διαφορετικές πλευρές της ανθρωπότητας που δε μπορείς κατά τα άλλα να βιώσεις. Όταν δουλεύεις με τον Mark το συναίσθημα αυτό είναι πιο δυνατό από ποτέ γιατί πάει τόσο βαθιά.

Είναι τόσο υψηλό το επίπεδο της τέχνης του που νιώθεις υπέροχα να είσαι μέρος αυτού. Η ταινία φαινόταν πολύ διασκεδαστική επίσης και είχα σκεφτεί πως θα ήταν κάτι που χρειαζόμασταν, αλλά πάνω απ’ όλα πως αφορά έναν άνθρωπο στον οποίο έχουν συμβεί τεράστιες αδικίες αλλά προσπαθεί ακόμα να είναι καλός. Αυτή είναι πάντα μία καλή ιστορία για να πεις.

Το The Outfit κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες στις 19 Μαΐου από την Tulip Entertainment.