Misty Copeland, η σούπερσταρ μπαλαρίνα που θυμίζει Halle Berry

Αποτελεί δικαίως έμπνευση για κάθε μη ξανθό και ανορεξικό κορίτσι εκεί έξω που έχει όνειρο να γίνει μπαλαρίνα. Ένας καραμελένιος κύκνος που έχει χορέψει μαζί με τον Prince.

Έχει βρεθεί στο εξώφυλλο του Time (και στο τραπέζι του Barrack Obama που της πήρε συνέντευξη) ως ένας από τους 100 ανθρώπους στον πλανήτη που μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Έχει δει τη συναρπαστική ζωή της να γίνεται βραβευμένο ντοκιμαντέρ ‘A Ballerina’s Tale’ στο Sundance (επιπλέον έχει γράψει και δυο bestseller βιβλία και έχει εμφανιστεί στο Dancing with the Stars και στο Late Night with Jimmy Kimmel).

Αν και, επειδή το ξέρω ότι παίζει να βαριέστε, μπορείτε να την δείτε και ‘συμπυκνωμένη’ σε αυτή την εξαιρετική διαφήμιση της Under Armour, το πρόσωπο και το σώμα της οποίας και είναι.

 

Επίσης, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, παραμένει μια γυναίκα που εύκολα θα μπορούσε, αν το είχε επιλέξει, να γίνει μοντέλο.

Ένα κορίτσι από πάμφτωχη οικογένεια (τρεις φορές διαζευγμένη μητέρα με 6 συνολικά παιδιά) που άκουσε αναρίθμητα όχι μέχρι να φτάσει στο σημείο να σπάσει τον ‘υπόκωφο’ ρατσισμό στο χώρο του μπαλέτου και να γίνει η πρώτη Αφροαμερικανή πρίμα μπαλαρίνα (σ.σ. τον Ιούνιο του 2015).

Ο χώρος του μπαλέτου είναι ρατσιστικός. Υπάρχει αυτό το στερεότυπο του πως πρέπει να είναι μια μπαλαρίνα, δηλαδή με λευκό χρώμα δέρματος και σώμα έφηβης. Όταν ο κόσμος βλέπει κάτι διαφορετικό, του φαίνεται λάθος.

Προσοχή. Τα όχι δεν είχαν να κάνουν μόνο με το χρώμα του δέρματος της αλλά επίσης από το γεγονός ότι ξεκίνησε τραγικά αργά για μπαλαρίνα, δηλαδή στα 13 της. Τότε δηλαδή που, ενώ ήταν μαζορέτα στο σχολείο της (στην οντισιόν της χόρεψε George Michael), είδε για πρώτη φορά τα βίντεο της Nadia Comaneci και μαγεύτηκε.

Αν και, όταν πρωτοπήγε στη σχολή μπαλέτου, δυο ώρες με το λεωφορείο μακριά από το δωμάτιο του μοτέλ όπου έμενε η υπόλοιπη οικογένειά της, ήθελε να σταματήσει γιατί δεν είχε τα κατάλληλα ρούχα να φορέσει και όλοι την κοίταζαν περίεργα. Τελικά η δασκάλα, βλέποντας τις δυνατότητές της, την έβαλε να μετακομίσει μαζί με την δική της οικογένεια.

Την κοίταζαν περίεργα επειδή ήταν η μοναδική Αφροαμερικανή. Την κοίταζαν περίεργα επειδή είχε ήδη μεγάλο στήθος για μπαλαρίνα και τα πόδια της ήταν υπερβολικά γυμνασμένα. Την κοίταζαν περίεργα επειδή ήταν και παραμένει διαφορετική.

 

Η Misty, όμως, κοίταζε μόνο μπροστά. Και έβαλε τα κλάματα μόνο μια φορά. Όταν δηλαδή, στα 17 της, κέρδισε την υποτροφία για το έγκριτο American Ballet Theatre και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να ζήσει το όνειρό της.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα βάσανά της τελείωσαν εκεί, αφού οι υπεύθυνοι της σχολής (όπου και πάλι ήταν η μοναδική Αφροαμερικανή) της ζητούσαν επιτακτικά να ‘μακρύνει’, δηλαδή να χάσει βάρος. Με την Misty, μετά από κάθε επτάωρη προπόνηση, να κλείνεται στο διαμέρισμά της και να τρώει δυο ντουζίνες donut.

“Αισθανόμουν ότι δεν τους άρεσα όπως ήμουν. Οπότε, το να τρώω ότι βρω μπροστά μου, ήταν η δική μου επανάσταση. Αν και, στο τέλος της ημέρας, ο μόνος στον οποίο έκανα κακό ήταν ο εαυτός μου”.

 

Δεκαπέντε χρόνια μετά η Misty, παρόλο που στέκεται στην κορυφή του επαγγέλματος της (σ.σ. στα 29 της, είχε ένα σοβαρό τραυματισμό-από αυτούς που τελειώνουν καριέρες) και έχει και το επιχειρηματικό μυαλό ώστε να το πάει παραπέρα (βλέπε σειρά ρούχων, βιβλία fitness), ξοδεύει ένα μεγάλο μέρος του πολύτιμου χρόνου προκειμένου να είναι αυτό που εκείνη δεν είχε ποτέ.

Δηλαδή σωστός μέντορας σε όλα εκείνα τα παιδιά που την κοιτάζουν και ονειρεύονται να γίνουν κάποτε αυτό που είναι τώρα εκείνη.

Μεγαλώνοντας δεν ήξερα ότι μπορώ να γίνω κάτι σημαντικό. Αν με ρωτούσες, το μόνο που θα ήθελα ήταν να γνωρίσω από κοντά την Mariah Carey.

Εξηγώντας τους ξανά και ξανά ότι, ειδικά στον χώρο του μπαλέτου, δεν έχει σημασία πόσα εξώφυλλα (όπως εκείνη) έχεις κάνει ή σε πόσες παραστάσεις τους Broadway (όπως εκείνη) έχεις πρωταγωνιστήσει. Ότι το μόνο που μετράει είναι η σκληρή δουλειά.

“Δεν έχει σημασία πόσο διάσημη είσαι ή πόσοι σε ακολουθούν στο Twitter. Μια μπαλαρίνα κρίνεται μόνο από αυτό που παρουσιάζει πάνω στη σκηνή”.