20 μέτρα μακριά από τα πρώτα και τελευταία λεπτά του Keenan Evans για φέτος

Αν κάποτε αποδειχθεί ότι ζούμε σε κάποιο simulation και πως όλα όσα μας συμβαίνουν ξεκινούν μέσα από ένα pc, τότε χθες, το κομπιούτερ έπεσε στα χέρια του πιο διεστραμμένου χάκερ.

Δε γίνεται να περιγράψεις με μη μεταφυσικούς όρους αυτό που συνέβη στο ΣΕΦ το βράδυ της Τετάρτης (12/11), είναι σαν τη σκηνή από το Interstellar με τον Mcconaughey στη βιβλιοθήκη, που έχει δει τι πάει να συμβεί και προσπαθεί να αποτρέψει το μοιραίο.

Ο Keenan Evans είχε κυκλώσει στο καλεντάρι τη 12η μέρα του Νοεμβρίου ως τη νύχτα που σπάει τα δεσμά του. 530 και βάλε μέρες έγκλειστος μέσα σε μια φυλακή αποθεραπείας και ατομικών προπονήσεων.

Στο κλειστό μπασκετικό οικοσύστημα, κανένας οπαδός δε μπορεί να φανταστεί τι έχει περάσει ένα παιδί 28 χρονών μετά από δύο μεγάλα χειρουργεία. Όταν οι παίκτες πατάνε παρκέ, η κερκίδα νιώθει ότι πρέπει να παίζουν λες και χρωστάνε.

Στην περίπτωση του Evans, κόσμος και διοίκηση στήριξαν πάρα πολύ έναν παίκτη που ήρθε για να παίξει μπάσκετ, αλλά η μοίρα είχε άλλα, τρομακτικά, σχέδια για εκείνον.

Λίγο πριν το τέλος της πρώτης περιόδου, ο Γιώργος Μπαρτζώκας γυρνάει στον πάγκο και ο Αμερικανός γκαρντ σηκώνεται από την καρέκλα του σα να μην καθόταν ποτέ στ’ αλήθεια σε αυτή. Η εξέδρα στο πόδι και στα πρώτα δευτερόλεπτα που πατάει παρκέ, περιφέρεται σα να μην ξέρει πού να πάει ακούγοντας το όνομα του ρυθμικά.

Είναι μία από τις πιο ωραίες στιγμές που έχω ζήσει στο ΣΕΦ, πολύ πιο όμορφη από πρωταθλήματα και άλλες μεγάλες νίκες. Ήταν μία από τις πιο ωραίες στιγμές που έχω ζήσει στο ΣΕΦ.

Από τον ενεστώτα στον αόριστο, 2:01 λεπτά διαφορά. Ο Μακίσικ καρφώνει και στέλνει τη διαφορά στο +17, αλλά το πάρτι σταματάει απότομα. Καταλαβαίνεις ότι κάποιος έπεσε κάτω και εύχεσαι να μην είναι πάλι αυτός.

Δεν έχω ξαναζήσει πιο βουβό ειρήνης και φιλίας, ποτέ. Αν υπήρχε ρολόι στα μάτριξ του γηπέδου, θα ακούγαμε κάθε δείκτη, κάθε δευτερόλεπτο να περνάει, κενοί και ανέλπιδοι για μια τραγική ιστορία ενός παιδιού από το Τέξας που ήθελε απλώς να παίξει μπάσκετ.

Ο Moses Wright τον παραδίδει στον φυσιοθεραπευτή και στον αρχηγό της ομάδας σαν ένα πολεμιστή που έπεσε στη μάχη. Στη διαδρομή μέχρι τα αποδυτήρια, το “no way” που βγαίνει από το στόμα του Evans κάνει αντίλαλο σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου.

Δε μιλάει κανείς, δεν υπάρχει μπάσκετ εκείνη την ώρα και για τις επόμενες δύο ώρες δε θα θυμάται κανείς όλα όσα συνέβησαν στο παρκέ του ΣΕΦ, αλλά μόνο σε αυτό το δρομάκι μέχρι τη φυσούνα.

Οι παίκτες που βρίσκονται εκτός αποστολής κατευθύνονται και εκείνοι προς τα αποδυτήρια για να δουν τον συμπαίκτη τους. Το έχουν καταλάβει όλοι και δε θέλουν να το πιστέψουν επειδή επίσης ξέρουν τι έχει περάσει.

Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης γυρνάει μουδιασμένος και όταν η κερκίδα φωνάζει το όνομα του για να μάθει, δείχνει τον αχίλλειο με ένα κενό στο βλέμμα. Ο Frank Ntilikina βαδίζει στα χαμένα, ο γιατρός της ομάδας ήθελε γιατρό για τον ίδιο. Κάθεται στο πλευρό του Παπανικολάου και σκύβει το κεφάλι.

Ο Βεζένκοφ ρωτάει τον Αντώνη Κατσίκη στη γραμματεία αν είναι αχίλλειος και σβήνει επίσης. Στην κερκίδα, ελαφρές ελπίδες για κάποιο βαρύ διάστρεμμα. Το ξέραμε όλοι.

Στο τέλος του αγώνα, ο κόσμος φωνάζει το όνομα του Evans αλλά ο Αμερικάνος γκαρντ δεν θα άκουγε τις ιαχές ακόμα κι αν βρισκόταν στα αποδυτήρια και δεν είχε πάρει τον δρόμο για το ιατρικό κέντρο. Ο Evans δε μπορεί να ακούσει τίποτα, τώρα.

Το τμήμα του Ολυμπιακού στο μπάσκετ έχει περάσει πολλά και οι λύπες είναι μάλλον περισσότερες από τις χαρές. Η χθεσινή ήττα όμως σε μια μέρα νίκης, είναι μάλλον η χειρότερη για έναν οργανισμό που στήριξε αφάνταστα έναν αθλητή υπολογίζοντας χωρίς τον πιο κυνικό παράγοντα στον αθλητισμό αλλά και γενικώς στον πλανήτη. Την τύχη.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ