Όταν ο Ronaldo το Φαινόμενο, έγινε Ronaldinho

Πριν γίνει το Φαινόμενο. Πριν τον μάθεις ως τον πιο εκρηκτικό επιθετικό της γενιάς του, υπήρξε μια στιγμή –σχεδόν ξεχασμένη– που ο Ronaldo δεν ήταν Ronaldo. Ήταν Ronaldinho.

Βρισκόμαστε στο 1996, στο προπονητικό κέντρο της Βραζιλίας, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Ο Ronaldo Nazário ήταν τότε 19 χρονών. Είχε ήδη κατακτήσει Ευρώπη και Βραζιλία, αλλά στην εθνική ομάδα υπήρχε ένας μεγαλύτερος Ronaldo στην αποστολή: ο Ronaldo Guiaro (ο οποίος το 2007 έπαιξε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Άρη).

Για να μην μπερδεύονται, το νεαρό παιδί με το φαρδύ χαμόγελο και τις απίστευτες επιταχύνσεις απέκτησε νέο όνομα. Τον φώναζαν Ronaldinho, ο μικρός Ronaldo δηλαδή.

Ήταν ειρωνικό. Ο Ronaldo που έμελλε να γίνει Φαινόμενο, να στοιχειώσει άμυνες και να μείνει στην ιστορία, ξεκίνησε σε μια μεγάλη διοργάνωση με υποκοριστικό. Όχι γιατί του έλειπε κάτι, αλλά γιατί η σειρά το απαιτούσε. Το ποδόσφαιρο δεν είχε χώρο για δύο Ronaldo με πλήρες όνομα –όχι ακόμη δηλαδή.

Χρόνια αργότερα, όταν ήρθε ο Ronaldinho Gaúcho, αυτός που χόρευε με την μπάλα και χαμογελούσε σαν να μην υπήρχε πίεση, το ψευδώνυμο κόλλησε πάνω του. Και τότε ήταν ο R9 που είχε το απόλυτο Ronaldo για τον εαυτό του.

Κι όμως, για λίγες στιγμές, οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί. Το Φαινόμενο ήταν ο μικρός. Ο χαμηλόφωνος. Εκείνος που περίμενε τη σειρά του να γίνει θρύλος. Από μια ανάγκη ονοματολογίας γεννήθηκε μια ιδιότυπη ειρωνεία: ο Ronaldo έγινε Ronaldinho, για να μπορέσει -αργότερα- να γίνει ο Ronaldo που δε θα χρειαζόταν ποτέ ξανά υποκοριστικό.

Γιατί μερικά ονόματα είναι τόσο μεγάλα, που αργούν να χωρέσουν στο μέγεθος της ίδιας της ιστορίας τους.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ