Πέφτει η νύχτα στην Ευρωλίγκα
- 29 ΝΟΕ 2025
Σε μια σουρεάλ μεταφορά της Euroleague στο διαχρονικό «Παλέρμο», το γνωστό παιχνίδι παρέας και στρατηγικής με τους καλούς και τους κακούς, οι προπονητές των ομάδων ζουν ανάμεσα σε δύο ρόλους και προσέχουν μην πνιγούν στη θάλασσα των μεγάλων προσδοκιών.
Σε κάθε αγωνιστική, οι κύριοι στην άκρη του πάγκου, κοουτσάρουν λες και πρέπει να αποδείξουν. Από τον πιο δύσκολο και δύσπιστο κριτή, τον κόσμο, μέχρι τους παίκτες και τη διοίκηση.
Στις νίκες, κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Στις ήττες, είναι οι κύριοι υπαίτιοι και πηγαίνουν ιδρωμένοι στη συνέντευξη τύπου για να αναλάβουν την ευθύνη. Οι παίκτες, έχουν κάνει ήδη το ντουζάκι τους. Δε βγαίνουν αλώβητοι, αλλά έχουν έκπτωση στο μάρμαρο.
Ο πρώτος που το πλήρωσε ακριβά φέτος, ήταν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, στις 9 Οκτωβρίου, μετά από μόλις δύο αγωνιστικές στην Ευρωλίγκα και μία στην Aba League. Χρεώθηκε το κακό ξεκίνημα του Ερυθρού Αστέρα και απομακρύνθηκε από τον πάγκο, μια εξέλιξη που σκάλωσε μέχρι και τους παίκτες, με τον Chima Moneke να δηλώνει στην post interview του αγώνα με τη Φενέρ ότι ο Σφαιρόπουλος δεν έκανε κάτι λάθος, λίγο πριν αναλάβει την ομάδα ο Saša Obradović.
Ο διακόπτης γύρισε πάντως και οι ερυθρόλευκοι του Βελιγραδίου μπορούν να έχουν βάσιμες ελπίδες και όνειρα να τους βρει ο Μάης στην Αθήνα. Αν ο Σφαιρόπουλος δεν έβλεπε το μισό backcourt του βρίσκεται μεταξύ αποθεραπείας και νοσοκομείου, ίσως να μιλάγαμε διαφορετικά τώρα. Χρειάζεται και τύχη.
Ένα μήνα μετά, σειρά πήρε ο Joan Peñarroya, με την Μπαρτσελόνα να τον στέλνει στο λογιστήριο για να ανοίξει χώρο στον Xavi Pascual. Το αρνητικό ρεκόρ στο πρωτάθλημα και το χλιαρό 5-4 στην Ευρώπη, δεν έπεισαν τη διοίκηση των «Μπλαουγκράνα», που τα είχε μαζεμένα από την προηγούμενη αποτυχημένη χρονιά, εντός και εκτός συνόρων.
Σε αυτό το επίπεδο, μια σεζόν χωρίς τίτλο σημαίνει ότι η επόμενη ξεκινάει με λάβα στο πάτωμα. Η ήττα από την Τζιρόνα με το βαρύ 96-78 ήταν το κύκνειο άσμα του Peñarroya και σήμανε την επιστροφή στην ασφάλεια του πρώην. Το μπάσκετ μιμείται τη ζωή, καμιά φορά.
Και στη ζωή, υπάρχει ο παράγοντας κούραση. Ή αν προτιμάτε, η δυσκολία στην προσαρμογή σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Ο Etore Messina, ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Διανύει το 66ο έτος της ηλικίας του και μάλλον δεν έχει πολύ χρόνο να χάσει για κριτική.
Για αυτό το λόγο, υπέβαλε ο ίδιος την παραίτηση του στο ΔΣ της Αρμάνι και έδωσε τόπο στα νιάτα και τον Giuseppe Poeta, λίγες εβδομάδες μετά τη σπουδαία νίκη του “Peppe” επί του Ολυμπιακού, με μισή ομάδα μάλιστα. Ο Etore δε θα αφήσει το Μιλάνο πάντως και θα παραμείνει στην ομάδα στο πλευρό του προέδρου Leo Dell’Orco. Το δεξί χέρι του μεγάλου Giorgio Armani χρειάζεται ένα καλό σύμβουλο και ο Messina ξεκούραση και dolce vita. Win win. Και λίγο Σουηδία, εδώ που τα λέμε.
Στην Κωνσταντινούπολη, δεν ενδιαφέρονται για τα ακριβά κοστούμια. Αν ήταν ταινία η θητεία του Igor Kokoškov στην Εφές, θα ήταν μικρού μήκους. Το τριετές συμβόλαιο έσπασε σε λιγότερο από τρεις αγωνιστικούς μήνες και ο Σλοβένος πλήρωσε τα σπασμένα. Το τέλος του πρώτου γύρου θα βρει πιθανότατα τους Τούρκους μακριά από τα play-in και η βαθμολογία κακά τα ψέματα, λέει την αλήθεια.
Ο Larkin κάνει παρέα στον Poirier στις αποθεραπείες και οι δικαιολογίες για τραυματισμούς στέκουν, αλλά στο σακούλι των ιδιοκτήτων ρέει χρήμα αλλά όχι χρόνος. Μετά τον Ataman, το χάος. Ο κόουτς του Παναθηναϊκού καλόμαθε τη διοίκηση με κούπες και ίσως μάταια πίστεψαν ότι ο δρόμος προς την επιτυχία είναι στρωμένος με εκατομμύρια και ένα γεμάτο ρόστερ. Μέγα λάθος.
Χωρίς να θέλω να μειώσω τη σημασία των παραπάνω ειδήσεων και το μοτίβο προπονητής – φταίχτης στο μυαλό των ιδιοκτητών, τα νέα από την πρωτεύουσα της Σερβίας αλλά και όλα όσα ακολούθησαν στο αεροδρόμιο του Βελιγραδίου, φιγουράρουν στο πρωτοσέλιδο.
Η παραίτηση του Ζοτς αξίζει κανονικά μια spin off σειρά, αλλά σε πρώτη ανάγνωση δείχνει ότι ο μεγάλος Željko δεν κουράστηκε από το παιχνίδι, αλλά από τη νοοτροπία των παικτών. «Δε σκέφτονται το παιχνίδι, πριν το ματς μπήκα στα αποδυτήρια και ήταν όλοι στα κινητά τους», έλεγε στα μίντια πριν δύο εβδομάδες. Δεν έχει και άδικο.
Το κουρασμένο βλέμμα του Obradovic που έκλεψε ο σκηνοθέτης της Nova, τα έλεγε όλα. Η αποκαρδιωτική εμφάνιση της Παρτιζάν στο ΟΑΚΑ, δεν ήταν ούτε η αφορμή, ούτε η αιτία. Ο Ζοτς έγραφε με τα μάτια την αποχαιρετιστήρια επιστολή. Κανένα ΔΣ δεν μπορούσε να του αλλάξει το μυαλό. Ούτε καν η σπουδαία υποδοχή στο «Nikola Tesla».
Είναι όμως μια διαφορετική περίπτωση, που δεν μπαίνει στην ίδια κατηγορία με τις υπόλοιπες. Η κοινή γραμμή σε όλα τα αντίο όμως, είναι η βαριά και ασήκωτη ευθύνη που έρχεται μαζί με τη λήψη της τεχνικής ηγεσίας.
Στη σύγχρονη version της Ευρωλίγκας, δεν υπάρχει trust the process. Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη και η καρέκλα στην άκρη του πάγκου, συχνά γίνεται ηλεκτρική.
Την άλλη εβδομάδα, πέφτει η νύχτα στην Ευρωλίγκα και ίσως ξημερώσει χωρίς τον Oded Kattash. Και την άλλη, θα είναι κάποιος άλλος.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.