Η μελαγχολική ελπίδα του 28 Years Later
- 19 ΙΟΥΝ 2025
Παρότι είναι ίσως ακόμη το πιο κυνικό σενάριο του Alex Garland, που εν τέλει θα περνούσε και αυτός στη σκηνοθεσία με τα Ex Machina, Annihilation και Civil War μεταξύ άλλων, η κύρια ερωτική ιστορία εκείνης της ταινίας – που είναι όσο μη συναισθηματική μπορεί ποτέ να είναι μία ερωτική ιστορία – παραμένει ισχυρή επειδή εξελίσσεται μέσα από τις συνθήκες. Υπογράμμιζε ότι η επιβίωση είναι κάτι περισσότερο από την ίδια την επιβίωση.
Πρέπει να θέλεις να επιβιώσεις για να μπορείς να συνεχίσεις να επιβιώνεις εμπειρίες όπως η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια, το φαγητό και το ποτό, τον ήλιο στο πρόσωπό σου. Πρέπει να μπορείς να υποχρεώσεις τον εαυτό σου να φαντάζεται το μέλλον, ακόμα κι αν νομίζεις πως δεν θα υπάρξει. Αυτό κάνουν οι άνθρωποι και στο 28 Years Later, αν και η ελπίδα εδώ είναι πολύ περισσότερο διάχυτη από ότι ήταν ποτέ σε αυτό το franchise.
Αυτή η ταινία βέβαια δεν θα γίνει τομή για το υπο-είδος των ζόμπι αφηγήσεων όπως η πρώτη.
Εκείνο το πρωτοποριακό μετα-αποκαλυπτικό θρίλερ είχε υποχρεώσει τον πλανήτη να το προσέξει, χτυπώντας τα στελέχη και τους παραγωγούς κατευθείαν στις τσέπες τους. Ξαφνικά ήθελαν τη δική τους εκδοχή της ταινίας και μία ασφαλή, καταπώς είχε φανεί, απομάκρυνση από τις πιο campy ή κωμικές απεικονίσεις των ζόμπι.
Θα αποζητούσαν ιστορίες επικεντρωμένες στο συναισθηματικό τίμημα της αποκάλυψης, εξερευνήσεις της ευθραυστότητας της ανθρωπότητας μπροστά στην αφάνταστη φρίκη. Οι χαρακτήρες του Cillian Murphy, της Naomie Harris και του Brendan Gleeson δεν ήταν απλώς αρχέτυπα – ήταν σύνθετοι άνθρωποι, ελαττωματικοί, σε μία προσπάθεια προσανατολισμού σε έναν κόσμο που τρελάθηκε.
Το 28 Days Later είχε επηρεάσει ακόμη και την κινηματογράφηση τέτοιων ιστοριών. Γυρισμένο με βιντεοκάμερες που θα μπορούσες να είχες σπίτι σου, η ψηφιακή του μορφή προσέδωσε μία ωμή, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη ποιότητα στα οπτικά στοιχεία. Η εμπειρία ήταν καθηλωτική, παρασύροντας το κοινό στο χάος.
Αντίστοιχα επιδραστικό λοιπόν, όπως η ταινία που καθόρισε το υπο-είδος των ζόμπι για τα επόμενα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του. Τι μπορούσε όμως να κάνει διαφορετικό;
Να είναι ας πούμε, για αρχή, μία ταινία ενηλικίωσης.
Ο Aaron Taylor-Johnson υποδύεται έναν σκληροτράχηλο, τρυφερό όμως πατέρα, που έχει αναγκαστεί να κάνει τη ζωή και την οικογένειά του σε μία νησίδα ενωμένη με το κατεστραμμένο ηπειρωτικό Ηνωμένο Βασίλειο από ένα κομμάτι στεριάς, ισχυρά αμυνόμενο όχι μόνο από ανθρώπινες κατασκευές αλλά και από τα φυσικά στοιχεία. Η κοινότητά του έχει επιβιώσει και φτιάξει έναν δικό της κόσμο, με τόξα, τελετές μύησης, και πάρτι που περιλαμβάνουν εικόνες της Βασίλισσας Ελισάβετ.
Αυτός ο μικρόκοσμος που έχουν φτιάξει διατηρεί ψήγματα του Παλαιού Κόσμου, σχηματίζοντας μία νεότερη μυθολογία για την ανθρωπότητα. Το κέντρο του όμως για το κοινό δεν είναι ούτε ο πατέρας, ούτε η απροσδιόριστα ασθενική μητέρα που υποδύεται η Jodie Comer.
Είναι ο γιος τους που καλείται να περάσει ένα τελετουργικό ενηλικίωσης στα 12 του χρόνια – να πάει με τον πατέρα του απέναντι και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του ενάντια στα ζόμπι. Έχει πιάσει η εκπαίδευσή του; Θα καταφέρει να αποδείξει την ανδρεία του σκοτώνοντας μερικά από αυτά; Θα κάνει τον πατέρα του και τη μικρή τους κοινότητα περήφανους;
Αποφεύγοντας το πεδίο των spoilers, το ταξίδι του μικρού θα είναι επεισοδιακό και, φυσικά, θα πάει χέρι-χέρι με τον θάνατο. Αντίθετα όμως με τον νιχιλισμό του Garland σε εκείνο το πρώτο σενάριό του για το franchise, ο ρομαντισμός γύρω από την επιβίωση δεν περιορίστηκε σε κάποια μεσαία πράξη όπως τότε.
Η ελπίδα στον πυρήνα της ταινίας είναι διάχυτη, μέσα από τις επιλογές των χαρακτήρων, μέσα από τις εμψυχωτικές επιλογές του μουσικού σκορ σε σημεία που θα μπορούσε να είχε επιλεγεί σκυθρωπότερη μουσική καταδίωξης, μέσα από τις επιλογές μίας αφήγησης που θέλει να θρηνήσει τον θάνατό γιορτάζοντάς τον ως αναπόσπαστο και αναπόφευκτο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Αυτός και η γέννηση είναι οι μοναδικές συνθήκες που θα βιώσουμε όλοι μας, χωρίς εξαίρεση. Αυτή είναι η πρόταση του 28 Years Later και δεν είναι περιττή στους καιρούς μας.
Ούτε η ποπ, ευρυματική κίνηση της κάμεράς του Boyle, με τις αντισυμβατικές γωνίες και τα γρήγορα cuts, που ξέρει ακόμα να δημιουργεί την αίσθηση του κατεπείγοντος σα να έχουμε 1996. Η απόφασή του να κλείσει την ταινία με ένα ανεκδιήγητο, άσχετο τονικά σε σχέση με τα προηγούμενα, αλά Power Rangers coda, που θα ήταν ό,τι πρέπει ως after credits σκηνή, είναι τουλάχιστον ατυχής και υποσκάπτει τον ποιητικό επίλογο που έχτιζε ως εκείνη τη στιγμή.
Έπονται άλλες δύο ταινίες – η δεύτερη, το The Bone Temple που θα δούμε το 2026, ήδη γυρισμένη από τη Nia DaCosta του Candyman, και μία τρίτη που δεν έχει βρει ακόμα χρηματοδότηση.
Το 28 Χρόνια Μετά (28 Years Later) κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.