Jurassic World: Rebirth: Γιατί είναι τόσο δυσεύρετα τα καλά σίκουελ του franchise;

Εξήντα-έξι εκατομμύρια χρόνια. Δεν είναι – μόνο – τα χρόνια που υπάρχει η Γη χωρίς τους δεινοσαύρους. Είναι τελικά και ο καιρός που έχει διαρκέσει η σειρά ταινιών Jurassic. Μέχρι το τέλος του Jurassic World: Rebirth, της έβδομης ταινίας του franchise, το κοινό θα έχει απολιθωθεί.

Ο σεναριογράφος του ορίτζιναλ David Koepp και ο σκηνοθέτης Gareth Edwards έχουν επιστρατευτεί εδώ για να πάνε τις ταινίες σε μία back to basics προσέγγιση, ξεκινώντας από μία 17-χρόνια-πριν αναδρομή, που αγνοεί εντελώς (και ευτυχώς) την κουραστική, δαιδαλώδη ανία των όσων συνέβησαν πρόσφατα. Στη συνέχεια το Jurassic World: Rebirth βρίσκεται στο σήμερα, όπου η ύπαρξη δεινοσαύρων είναι πλήρως αποδεκτή μεν, όμως έχουν περίπου όλοι τους εξαφανιστεί λόγω διαφορετικού κλίματος – εκτός από όσους επιβιώνουν στο καταπράσινο, φανταστικό νησί Île Saint Hubert στην Καραϊβική και γύρω από αυτό.

Μία εταιρεία από την κόλαση λοιπόν έχει ανακαλύψει πως το αίμα των δεινοσαύρων έχει τα φόντα για να συμβάλλει σε ένα κερδοφόρο φάρμακο, οπότε ο απεχθής μεγαλοφαρμακοβιομήχανος Martin Krebs (Rupert Friend), συγκεντρώνει μία ομάδα ειδικών δυνάμεων για να πάρει δείγμα αίματος από κάθε έναν εκ των τριών τύπων δεινοσαύρων – ξηράς, θάλασσας και αέρα.

Η Zora Bennett που υποδύεται η Scarlett Johansson, είναι η πρώην στρατιωτικός που διευθύνει το show, ο διοπτροφόρος παλαιοντολόγος Dr. Henry Loomis (Jonathan Bailey) παρέχει την επιστημονική εμπειρογνωμοσύνη,- και ο Mahershala Ali προσδίδει γοητεία μεγατόνων στον ρόλο του Duncan Kincaid, του chill καπετάνιου του σκάφους. Αυτοί και το υπόλοιπο πλήρωμα συναντούν τυχαία μία οικογένεια στη θάλασσα – τον πατέρα, τον Reuben Delgado, υποδύεται ο Manuel Garcia-Rulfo, και αυτή η ομάδα ανθρώπων έχει μία παράλληλη περιπέτεια, παρέχοντας τους συμβατικούς ρυθμούς μίας αφήγησης γύρω από τους οικογενειακούς δεσμούς.

Το Jurassic World: Rebirth ξετυλίγεται λοιπόν ως ένα απλό monster movie, χωρίς όμως κανένα δέος ή κύρος. Αδιαφορεί για τα ποδοπατώντα της πλάσματα και επενδύει ελάχιστα στους ανθρώπους της, αναθέτοντας στην Johansson και στους περισσότερους ηθοποιούς το να υποδυθούν χαρακτήρες παρόμοιων αποχρώσεων σκληρού και αποφασισμένου.

Η Johansson και ο Ali περνούν την ώρα τους στην ταινία χωρίς προβλήματα, εν μέρει επειδή κανείς από τους δύο δεν το έχει πάρει πολύ σοβαρά, αλλά ούτε και ασόβαρα. Εκείνη περπατάει με αυτοπεποίθηση, ο Ali χαμογελάει πλατιά, και η καλή μας διάθεση για τους δυο τους μας εμποδίζει από το να κρατήσουμε την ταινία εναντίον τους. Ο Bailey επίσης είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, και ο Loomis του θα ήταν η ψυχή της ταινίας αν δεν πάλευε για screentime. Είναι ο μόνος χαρακτήρας που φαίνεται να συμπαθεί τους δεινόσαυρους κιόλας. Όλοι οι άλλοι τους βλέπουν ως δολάρια ή μπαμπούλες.

Αλλά και το ίδιο το franchise φαίνεται να έχει βαρεθεί τα τέρατά του. Στο προηγούμενο Jurassic World, παρότι ήταν περισσότεροι από ποτέ, δεν ήταν καν οι πρωταγωνιστές. Ήταν κάτι…ακρίδες; Τώρα ο big bad είναι ο Distortus Rex, ένα μεταλλαγμένο υβρίδιο που κανείς δεν θέλει να προφέρει σε αυτή την ταινία, με ένα παραπάνω σετ από χέρια και ένα φαλαινώδες κεφάλι.

Δεν είναι αρκετή η μεγαλοπρέπεια κάποιου ευγενούς σαυρόποδου για την εξαντλημένη κοινωνία μας; Δεν θα ήταν αρκετά τρομακτικό το να μας κυνηγάει μια αγέλη από ανθρωπομεγέθεις αλλόσαυρους; Δεν θα μπορούσαμε να διαμελιστούμε από έναν παλιό, καλό T-Rex;

Τα ζώα – τα κανονικά ζώα – είναι τρομακτικά. Μπορεί να είναι μοχθηρά και απρόβλεπτα, και εμείς οι άνθρωποι έχουμε περάσει δισεκατομμύρια χρόνια εξελισσόμενοι, ακριβώς για να καταφέρουμε να γίνουμε το αρπακτικό αντί για το θήραμά τους. Η ευφυΐα του Jurassic Park ήταν η ανατροπή αυτής της συνθήκης. Δεν έχουμε καμία δυνατότητα σωτηρίας απέναντι από αυτά τα ζώα που υπήρχαν άλλοτε και τώρα υπάρχουν ξανά, ειδικά όταν είμαστε παγιδευμένοι μαζί τους σε κάποιο νησί. Μιλάμε για την τέλεια πλοκή. Δεν χρειάζεται να τα κάνουμε πιο τρομακτικά από ό,τι ήταν ήδη. Η περιφρόνηση με την οποία το Rebirth εισάγει τα γενετικά αλλοιωμένα μεγαθήριά του μοιάζει με τρόπο που βρήκε ώστε να ντροπιάσει το κοινό για το φθίνον ενδιαφέρον μας, σαν να μας λέει ορίστε, φτιάχνουμε νέους δεινόσαυρους επειδή εσείς οι αχάριστοι χάσατε το ενδιαφέρον σας για τους πραγματικούς.

Ο Edwards, επαγγελματίας των ψηφιακών εφέ που έγινε σκηνοθέτης, πήγε από το χαμηλού προϋπολογισμού Monsters στο Godzilla και στο Rogue One. Άρα το έργο του υποδηλώνει πως ίσως δεν νοιάζεται και τόσο πολύ για τους ανθρώπους (κανένα πρόβλημα με αυτό!), εξαιρώντας το πρόσφατο The Creator, που είχε χρησιμοποιήσει κλασικά tropes με καλύτερο αποτέλεσμα. Το Rebirth, παρά τις αναφορές και τις αναθεωρήσεις από το αριστούργημα του Spielberg – συμπεριλαμβανομένης μίας καταδίωξης που απηχεί τη σκηνή της κουζίνας με τον βελοσιράπτορα και της πρώτης επίθεσης του T-Rex – δεν βρίσκει ποτέ ενέργεια και ένταση όταν συναντάμε τους δεινόσαυρους, ακόμα και ενώ τα set pieces εδώ είναι κάποια από τα πιο εντυπωσιακά που έχουμε δει.

Όταν ο Loomis παραπονιέται ότι κανείς δεν νοιάζεται πια για αυτά τα ζώα, μπορεί να μην αναφέρεται μόνο στους φανταστικούς χαρακτήρες μπροστά από την κάμερα.