Οι 50 καλύτερες ταινίες που θα βρεις αυτή τη στιγμή στο Netflix

Το Netflix έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της online ψυχαγωγίας μας στο σπίτι, αλλά συνήθως την πρωτοκαθεδρία έχουν οι σειρές του. Τι γίνεται όμως με τις διαθέσιμες ταινίες της πλατφόρμας;

Από οσκαρικά φιλμ μέχρι παραγνωρισμένα διαμάντια, συγκεντρώσαμε παρακάτω τις καλύτερες ταινίες που μπορείς να δεις αυτή τη στιγμή στο Netflix, σε δική του παραγωγή ή σε streaming διανομή στην Ελλάδα. Η λίστα θα ανανεώνεται ανά διαστήματα βάσει καταλόγου και διαθεσιμότητας:

A Sun

Το Netflix απέκτησε μία από τις καλύτερες ταινίες του 2020 και μετά την κατάπιε. Μαζί με το Atlantics και το Shirkers που θα βρεις παρακάτω, το A Sun είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για την ανάγκη του Netflix να βρει έναν καλύτερο, πιο φιλικό για τον χρήστη τρόπο να αναδεικνύει τις επενδύσεις του στο παγκόσμιο και το αμερικανικό σινεφίλ σινεμά.

Στο crime drama του Chung Mong-Hong, μία οικογένεια αντιμετωπίζει τις συνέπειες της φυλάκισης του νεότερου γιου της και μίας ακόμη μεγαλύτερης τραγωδίας που ακολουθεί. Είναι η πέμπτη ταινία του σκηνοθέτη και διευθυντή φωτογραφίας (η πρώτη, το Parking, είχε κάνει πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών) και, μετά τα έξι Golden Horse βραβεία που κέρδισε στην Ταϊβάν, είχε μπει στον δρόμο για τα Όσκαρ. Τα χαρτιά του Chung Mong-Hong για τον κάθε χαρακτήρα θα ανοίγουν προσεκτικά και σε τέλειο timing στις 2,5 ώρες της ταινίας, το καστ ερμηνεύει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες σε απροσδόκητες συχνά αλληλεπιδράσεις, και το μαύρο χιούμορ δεν λείπει (σε μία σκηνή, ένας χαρακτήρας αδειάζει ένα φορτηγό σκατά σε ένα πάρκινγκ – όταν το δεις θα βγάζει νόημα). Ακόμα και από τη μικρότερη οθόνη του Netflix θα αντιληφθείς πόσο κινηματογραφική εμπειρία θα έπρεπε να είναι το A Sun, με τον καθηλωτικό σχεδιασμό φωτός και σκίασης που ντύνει τον αγώνα της οικογένειας όσο αυτή δοκιμάζεται.

Passing

Βασισμένο στο πασίγνωστο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1929 από τη Nella Larsen, το Passing του Netflix αφηγείται την ιστορία δύο μαύρων γυναικών, της Irene (Tessa Thompson) και της Claire (Ruth Negga), που μπορούν να “περάσουν” ως λευκές αλλά επιλέγουν να ζουν σε διαφορετικές πλευρές των χρωματικών συνόρων κατά τη διάρκεια της ακμής της Αναγέννησης του Χάρλεμ στα τέλη της δεκαετίας του ’20 στη Νέα Υόρκη.

Την ταινία σκηνοθετεί η Rebecca Hall, ηθοποιός που τώρα περνάει πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά. Η Hall – που διασκευάζει η ίδια το βιβλίο της Larsen στο σενάριο – έχει γυρίσει την ταινία σε ασπρόμαυρο και άρα δεν κάνει καμία διάκριση σχετικά με τον τόνο του μαύρου δέρματος όπως συμβαίνει στο βιβλίο, ισοπεδώνοντας τα χρώματα και, κατ’ επέκταση, τη συζήτηση που συνδέεται με αυτά. Αυτό δίνει στην ταινία μία meta λογική στο έργο της – η άρνησή της να παίξει με τους κανόνες του μυθιστορήματος μοιάζει με κριτική στο ίδιο το κόνσεπτ του colorism.

Με την έλλειψη του χρώματος να ωθεί τους θεατές να μη σκέφτονται ιδιαίτερα γύρω από τον τόνο του δέρματος των πρωταγωνιστών, η σκηνοθέτης προσεγγίζει τον χρωματικό ρατσισμό περισσότερο ως έννοια παρά ως πραγματικότητα, και είναι μία έννοια που βρίσκει εγγενώς παράλογη. Για εκείνη η φυλετικότητα είναι ένα θέατρο που διαμορφώνεται από τις αντιλήψεις μας, και οι χαρακτήρες της κάνουν ο καθένας τη δική τους παράσταση.

Mean Girls

Fetch. She doesn’t even go here. On Wednesdays, we wear pink. Get in loser, we’re going shopping. You can’t sit with us. You go, Glenn Coco!

Υπάρχει πιο quotable ταινία από τα Mean Girls στον 21ο αιώνα; Η κωμωδία της Tina Fey εκτόξευσε τη Lindsay Lohan, τη Rachel McAdams και τη Amanda Seyfried στη στρατόσφαιρα, και παραμένει τόσο φρέσκια όσο ήταν το 2004.

Uncut Gems

Ένας χαρισματικός κοσμηματοπώλης βάζει ένα υψηλού κινδύνου στοίχημα που θα μπορούσε να οδηγήσει στο μεγαλύτερο λαχείο της ζωής του. Σε μια σειρά από χαοτικά, φρενήρη επεισόδια εκτάκτων αναγκών, ο άντρας πρέπει να καταφέρει να ισορροπήσει τη δουλειά του, την οικογένεια και τους εχθρούς που βρίσκει παντού γύρω του. Μετά το ηλεκτρισμένο Good Time που ανέδειξε μια διαφορετική πλευρά του Robert Pattinson, οι αδελφοί Safdie σκηνοθετούν τον Adam Sandler σε μία από τις σπάνιες δραματικές, πάντα φανταστικές στροφές του.

Roma

Η επιστροφή του Alfonso Cuarón μετά το Όσκαρ του Gravity ήταν το πιο προσωπικό του πρότζεκτ. Το Roma ήταν ο φόρος τιμής του στη μητριαρχική οικογένεια που τον μεγάλωσε και τον διαμόρφωσε, μέσα από ένα χρονικό μιας οικογένειας μεσαίας τάξης στο Μεξικό των ’70s. Το φιλμ απέσπασε τρία από τα δέκα βραβεία Όσκαρ για τα οποία ήταν υποψήφιο, και είναι το ακριβέστερο παράδειγμα για το σινεμά αναμνήσεων. Αψεγάδιαστο τεχνικά, είναι ένα ζωντανό πορτρέτο οικογενειακών συγκρούσεων και κοινωνικής ιεραρχίας στις αναταραχές των ‘70s στο Μεξικό, ξεριζωμένο αυτούσια μέσα από το κεφάλι του Cuarón.

Virgin Suicides

Οι Αυτόχειρες Παρθένοι ήταν η πρώτη ταινία που μας σύστησε στις ευαισθησίες της Sofia Coppola, και στον ήπια φορτισμένο τόνο που έχει διατηρήσει σε ολόκληρη τη φιλμογραφία της έκτοτε. Το ψυχορομαντικό δράμα που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jeffrey Eugenides και ακολουθεί πέντε καταπιεσμένες αδερφές στο Ντιτρόιτ του 1975, έχει την ακρίβεια και την ωριμότητα ενός φιλμ όπου «δεν γίνεται τίποτα» αλλά επικοινωνείται με σιγουριά από τη σκηνοθέτη/σεναριογράφο, σε μία κινηματογραφική γλώσσα όλη δική της.

Αυτόν τον καιρό θα βρεις και το Somewhere της δημιουργού στο Netflix.

Unsane (Tenebrae)

Πλέον αναγνωρίζεται ως ένα έξυπνα αντανακλαστικό και αποδομητικό σχόλιο, όχι μόνο πάνω στο σύνολο της δουλειάς του Dario Argento αλλά και για τις συμβάσεις του ιταλικού giallo. Το Tenebrae έχει βιώσει μια κριτική επανεκτίμηση λόγω του υποκείμενης θεματικής του για τις επιπτώσεις της βίαιης ψυχαγωγίας στο κοινό.

Το Tenebrae σηματοδότησε την επιστροφή του Argento στο giallo μετά από μια επιτυχημένη παράκαμψη στον υπερφυσικό γοτθικό τρόμο των Suspiria (1977) και Inferno (1980), και είναι η διεστραμμένη ιστορία ενός Αμερικανού μυθιστοριογράφου θρίλερ που παγιδεύεται σε μια σειρά από σαδιστικές δολοφονίες, φαινομενικά εμπνευσμένες από το τελευταίο του βιβλίο. Δεν είχε τον αντίκτυπο των προηγούμενων ταινιών του αλλά η crane σεκάνς του και άλλες σκηνές έχουν επηρεάσει στιλιστικά κινηματογραφιστές όπως ο Brian De Palma.

The Irishman

Απομονωμένο, το ‘Irishman’ είναι μία εποποιία για το οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική και την εξαφάνιση του Jimmy Hoffa που διατρέχει δεκαετίες, ενώνει πρωταγωνιστές του Scorsese όπως ο Robert De Niro, ο Al Pacino και ο Joe Pesci, και κερδίζει απολύτως τη μεγάλη του διάρκεια με τον εμβυθιστικό του χαρακτήρα. Ως double feature με το ‘Goodfellas’ όμωςπου επίσης μπορείς βρίσκεις πλέον στο Netflix, πιο απόμακρο από το κούλνες της μαφίας σε σχέση με τον πρόγονό του και πιο καταδικαστικό στον επίλογό του, είναι η εξέλιξη της ματιάς του Scorsese για την αγαπημένη του θεματολογία.

Marriage Story

Η καλύτερη ταινία στη φιλμογραφία του Noah Baumbach (Frances Ha) ως τώρα. Όπως συνέβη και με το αυτοβιογραφικό ‘The Squid and the Whale’, ο Baumbach τις προσωπικές του εμπειρίες εδώ και δημιουργεί ένα ενήλικο, οικογενειακό δράμα που δεν βλέπουμε πλέον στο εμπορικό σινεμά. Η Scarlett Johansson και ο Adam Driver – και οι δύο υποψήφιοι για Όσκαρ για τις ερμηνείες τους – υποδύονται ένα ζευγάρι που προχωρούν σε διαζύγιο και άρα στην υπόθεση κηδεμονίας του γιου τους. Το αποτέλεσμα είναι ευαίσθητο, σπαρακτικό φιλμ χωρισμού με crowd-pleaser χαρακτήρα. Δες το επίσης διαθέσιμο ‘The Meyerowitz Stories (New and Selected)’ από τον ίδιο δημιουργό με τον Adam Sandler, τον Ben Stiller, τον Dustin Hoffman, την Emma Thompson και άλλους.

Το The Squid and the Whale και το The Meyerowitz Stories (New and Selected) του ίδιου δημιουργού είναι επίσης στο Netflix.

Spirited Away

Το Princess Mononoke ήταν η πρώτη ταινία που ενίσχυσε το Miyazaki στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά το Spirited Away εδραίωσε το στούντιο. Η Chihiro παγιδεύεται σε έναν αλλόκοτο κόσμο πνευμάτων και, μετά από μια αναπάντεχη μεταμόρφωση των γονιών της, πρέπει να βρει το κουράγιο που δεν ήξερε ότι έχει για να απελευθερωθεί και να οδηγήσει την οικογένειά της ξανά στον έξω κόσμο. Το Spirited Away ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες του 2002 και είναι φανταστική εισαγωγή στην υπόλοιπη φιλμογραφία του Miyazaki που θα βρεις στο Netflix. Άλλες εκπληκτικές επιλογές είναι το Princess Mononoke, το Howl’s Moving Castle, το Ponyo και το My Neighbor Totoro.

Da 5 Bloods

Το Da 5 Bloods ήρθε στα χέρια του οσκαρικού πια Spike Lee μετά την απόσυρση του Oliver Stone. Μαζί με τον σταθερό συνεργάτη του τα τελευταία χρόνια, Kevin Willmott, έγραψαν εκ νέου το σενάριο μετά την ολοκλήρωση του BlacKkKlansman, και το προσάρμοσαν στην Αφροαμερικανική προοπτική. Πλέον θα αφορούσε πέντε μαύρους βετεράνους του Πολέμου του Βιετνάμ που θα επέστρεφαν στον τόπο του εγκλήματος για να βρουν τον κρυμμένο τους χρυσό και τα λείψανα ενός συναγωνιστή τους.

Θυμωμένος όπως πάντα, πιο εμπρηστικός από ότι στο BlacKkKlansman, και ακόμα πιο ξεκάθαρος στις άμεσες συνδέσεις που κάνει με το σήμερα, ο Lee έκανε μία από τις πιο θεματικά πλούσιες, φιλόδοξες ταινίες στη φιλμογραφία του. Ολόκληρη η ταινία διατρέχεται από την ιδέα ότι ένας πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ πραγματικά και ως highlight αναδεικνύεται εύκολα ο μονόλογος του Delroy Lindo που ελπίζω να τον οδηγήσει στα Όσκαρ του 2021.

The Truman Show

Είκοσι χρόνια πριν, το Truman Show αποδείκνυε πως ο Jim Carrey είχε δραματική στόφα και προειδοποιούσε για τα social media πριν ακόμα αυτά εφευρεθούν. Το φιλμ του Peter Weir, μιας ηγετικής φιγούρας στο Νέο Κύμα του Αυστραλιανού Κινηματογράφου, συνεχίζει να λειτουργεί ως Νοστράδαμος της ψηφιακής εποχής. Εκτός αυτού όμως, η ταινία που είχε παρομοιαστεί με ένα υψηλού μπάτζετ επεισόδιο του Twilight Zone όταν είχε κυκλοφορήσει, είχε προσεγγίσει στοχαστικά και με φροντίδα θεματικές που τότε το mainstream Hollywood δεν έβρισκε ιδιαίτερα σέξι, όπως η μεταφυσική, ο χριστιανισμός και η εικονική πραγματικότητα.

Senna

Ο Ayrton Senna γίνεται τρεις φορές πρωταθλητής αγώνων Formula 1 και εθνικός ήρωας της Βραζιλίας πριν από τον πρόωρο θάνατό του σε ηλικία 34 ετών.

Ακόμα και αν δεν έχεις απολύτως καμία σχέση με το racing, θα βρεις την ταινία του Asif Kapadia συναρπαστική και βαθιά σπαρακτική.

Godzilla Minus One

Η Ιαπωνία είναι ήδη κατεστραμμένη από τον πόλεμο, όταν μία νέα κρίση εμφανίζεται με τη μορφή ενός γιγάντιου τέρατος. Ενός οσκαρικού τέρατος που βραβεύτηκε δίκαια και ένδοξα για τα εφέ του.

Oppenheimer

Η φρίκη στο έργο του Oppenheimer είναι πως δεν υπάρχει τίποτα απατηλό σε αυτό που δημιούργησε. Άλλαξε – ίσως – τον κόσμο σώζοντάς τον από μία παρατεταμένη σφαγή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το έκανε όμως διαπράττοντας μία πολεμική θηριωδία που έβαλε την ανθρωπότητα σε μία πορεία προς τη φαινομενικά αναπόφευκτη αυτοεξόντωση.

Είναι κάτι που ο Oppenheimer αντιλαμβάνεται και η ταινία καταφέρνει να το μεταδώσει με τον Nolan να συνδυάζει πολλαπλές χρονογραμμές στο μοντάζ, όπως ένας μαέστρος χρησιμοποιεί την ορχήστρα του. Το αποτέλεσμα είναι μία κρίση πανικού που δεν αφήνει σε ησυχία τα νεύρα σου παρά την τρίωρη διάρκεια.

Rebel Ridge

Το καλύτερο crime action thriller της φετινής χρονιάς – και η καλύτερη τέτοια ταινία του Netflix εδώ και χρόνια – σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή του Jeremy Saulnier, του μάστερ της βραδύκαυστης δράσης, με τον Aaron Pierre στον ρόλο του Terry Richmond. Ενός πρώην πεζοναύτη που βρίσκεται αντιμέτωπος με τη διαφθορά σε μια μικρή πόλη, όταν οι τοπικές αρχές του αρπάζουν άδικα μια τσάντα με χρήματα.

Υπάρχουν πολλά που θα συμπαθήσει κανείς στο Rebel Ridge: οι καταπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, η οικοδόμηση της έντασης, ο τρόπος με τον οποίο φωτίζει την αδικία των πολιτικών κατάσχεσης πολιτικών περιουσιακών στοιχείων, οι τρόποι με τους οποίους παίρνει επιρροές από το First Blood ή που απεικονίζει την άλλοτε ύπουλη και άλλοτε ωμή φύση της λευκής υπεροχής στην αστυνόμευση. Πάνω απ’ όλα όμως, πρόκειται για ένα ακόμη σεμινάριο στη συγκρατημένη, οικονομική κινηματογράφηση από έναν σκηνοθέτη που έχει εδραιώσει γρήγορα τη φήμη ενός από τους καλύτερους στο είδος που δουλεύουν σήμερα.

Okja

Το Okja είναι το Ε.Τ. ο Εξωγήινος του τριπλά οσκαρικού πια Bong Joon-ho. Ισορροπώντας ζογκλερικά όπως πάντα μεταξύ των πολύ διαφορετικών τόνων που υιοθετεί φιλμ, ο δημιουργός λέει το δικό του παραμύθι για ένα σπάνιο πλάσμα και το μικρό παιδί που προσπαθεί να το σώσει. Η ταινία διαθέτει και την πρώτη από τις εξωφρενικές, άφοβες ερμηνείες του Jake Gyllenhaal πριν μπει για τα καλά στη Nicolas Cage φάση του.

Spider-Man: Across the Spider-Verse

Το πολυαναμενόμενο sequel του Spider-Man: Into the Spider-Verse όχι μόνο δεν απογοήτευσετ αλλά διεύρυνε τον κόσμο αυτών των ταινιών και έγινε όαση μπροστά στην ηγεμονία μετριότητας της Marvel.

Shirkers

Η Sandi Tan ήταν 19 ετών και ζούσε ακόμα στη Σιγκαπούρη στις αρχές των ‘90s όταν ο μέντορας, καθηγητής και φίλος της, George Cardona, έκλεψε τις μπομπίνες της ταινίας που γύριζαν μαζί και έφυγε για την Αμερική. Παραπάνω από δύο δεκαετίες μετά, η χήρα του Cardona τής έστειλε ταχυδρομικά το υλικό που θα ονομαζόταν ‘Shirkers’ αν ποτέ ολοκληρωνόταν και, ποιος ξέρει, μπορεί να είχε εκκινήσει την αναγέννηση του σιγκαπουριανού κινηματογράφου πριν το ‘Mee Pok Man’. Αυτή είναι η εικασία και το όνειρο που αφηγείται η Tan στο non-fiction φιλμ της, αλλά έχουν όλα ρεαλιστική βάση. Το σημερινό ‘Shirkers’ στο Netflix είναι μία σκληρή αυτοπροσωπογραφία, ένα true crime ντοκιμαντέρ, μία ελεγεία για τη Σιγκαπούρη πριν τη βιομηχανοποιήσουν οι ουρανοξύστες της, ένα ερωτικό γράμμα στο σινεμά και τη δημιουργία του. Από τις καλύτερες και πιο παραγνωρισμένες ταινίες του 2017.

Das Boot Director’s Cut

Ένας Γερμανός δημοσιογράφος, απεσταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης, αναλαμβάνει να καλύψει σε ένα ρεπορτάζ την ζωή των Γερμανών ναυτών μέσα σε ένα από τα υποβρύχια του γερμανικού στόλου κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου. Αν και ο πόλεμος έχει πάρει άσχημη τροπή για τους Γερμανούς, ο πλοίαρχος του υποβρυχίου και το πλήρωμά του στέκονται άτεγκτοι στις θέσεις τους και υπερασπίζονται μέχρι τελικής πτώσεως τις εντολές που έχουν λάβει, προσπαθώντας να κατανοήσουν την ιδεολογία της κυβέρνησής τους.

Στιβαρή καταδίκη του πολέμου και συναρπαστική περιπέτεια ταυτόχρονα, γυρισμένη με ζοφερή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα από τον Wolfgang Petersen. Η θέαση του Das Boot δεν είναι εύκολη εμπειρία, είναι όμως αλησμόνητη.

Once Upon a Time in… Hollywood

Μία αργή, απολαυστική περιπλάνηση σε ένα ένδοξο αναδημιουργημένο παρελθόν, που υπνωτίζεται με τον ρυθμό και τη φωτεινή νοσταλγία του. Πρόκειται για μια αρμονική σύγκρουση μεταξύ δύο ξεχωριστών ιδεών: των προσωπικών ανησυχιών του Quentin Tarantino και της πραγματικής ιστορίας του τέλους της δεκαετίας του 1960. Συγκλονιστικά αχαλίνωτο αλλά και στιβαρά δουλεμένο, το Once Upon a Time in Hollywood μετριάζει τις προκλητικές παρορμήσεις του Tarantino με τη διαύγεια του οράματος ενός ώριμου σκηνοθέτη.

Guillermo del Toro’s Pinocchio

Το Pinocchio μοιάζει με το καλύτερο μείγμα κλασικού και νέου del Toro, με τη σοφία και τη μελαγχολία που έρχεται με την ηλικία και την εμπειρία, αλλά και τη φωτεινή αγάπη του για τα παραμύθια που βλέπαμε κυρίως στις ισπανόφωνες ταινίες του. Μέσα από τα μάτια του Μεξικανού σκηνοθέτη, το γνωστό παραμύθι ξαναγίνεται καινούργιο, προσεκτικά σκαλισμένο από τα χέρια ενός καλλιτέχνη που είναι αιώνια ερωτευμένος με την τέχνη του. Αλλάζοντας το παραμύθι σε μία προειδοποίηση ενάντια στην αφομοίωση και την κατηγοριοποίηση, συν την αναζωογονητική ανανέωση της παραδοσιακής τεχνικής, η ταινία χαράσσει μία θέση όχι μόνο ως η καλύτερη ταινία Pinocchio της περσινής χρονιάς, αλλά ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες που έχει κάνει ο σκηνοθέτης.

Snatch

Κατηγορείται για style over substance, αλλά να μια αμαρτία που συγχωρείται όταν μία ταινία γεμίζει με εύστοχους διαλόγους, μαύρη κωμωδία και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, όπως συμβαίνει με τη δεύτερη περιπέτεια δράσης του Guy Ritchie. Δεν άνοιξε νέους δρόμους με το Snatch, τελειοποίησε όμως εδώ το ταλέντο στην καρτουνίστικη, κινητική σκηνοθεσία που είχε επιδείξει στο Lock, Stock and Two Smoking Barrels.

Dick Johnson Is Dead

«Μπαμπά, πώς θα σου φαινόταν αν κάναμε μια ταινία όπου σε σκοτώνω ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνεις στ’ αλήθεια;».

Η κινηματογραφίστρια Kirsten Johnson, γνωστή κυρίως μέσα από τη δουλειά της πίσω από την κάμερα σε ντοκιμαντέρ όπως το Citizenfour, γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τον πατέρα της Dick Johnson. Η Johnson παρουσιάζει τον ηλικιωμένο μπαμπά της, ένα συνταξιοδοτημένο ψυχίατρο που πάσχει από άνοια, σε ευρηματικές αναπαραστάσεις – ανάμεσά τους και κάποια βίαια “ατυχήματα” – που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον θάνατό του. Ο μπαμπάς πάει με τα νερά της κόρης του και ακολουθεί το μαύρο της χιούμορ, προτείνοντας κάποια στιγμή στο φιλμ και τη λύση της ευθανασίας. Το φιλμ παρουσιάστηκε στο φετινό Φεστιβάλ Sundance και κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής για Καινοτομία στη Non-Fiction Αφήγηση.

Atlantics

Υπερφυσικό ρομαντικό δράμα που έδωσε στη Mati Diop, την πρώτη μαύρη γυναίκα που διαγωνίστηκε ποτέ στις Κάννες στα 72 χρόνια ιστορίας τους, το Grand Prix με το καλημέρα του ντεμπούτου της. Στο Atlantics, τη φετινή πρόταση της Σενεγάλης για τα Όσκαρ που ανέλαβε τελικά το Netflix για διανομή, ένας νεαρός άνδρας ερωτεύεται μια κοπέλα που εξαναγκάζεται σε γάμο με ένα πλούσιο. Όταν εκείνος και οι συνάδελφοί του και εργάτες οικοδομής αποφασίζουν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη, η Ada νιώθει την παρουσία του Souleiman στη Σενεγάλη παρότι αυτός πια έχει εξαφανιστεί.

Το Atlantics είναι ένα αμάλγαμα κλασικού παραμυθιού, αστυνομικής σειράς, ιστορίας φαντασμάτων, ρομάντσου, μύθου ενδυνάμωσης. Είναι ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που αλλάζει με αυτοπεποίθηση κατευθύνσεις για να γίνει μια δημιουργία μαγικού ρεαλισμού αντάξια των μετρ του είδους. Από τα κρυμμένα διαμάντια του Netflix.

The Age of Innocence

Daniel Day-Lewis, Michelle Pfeiffer και Winona Ryder σε ένα ιστορικό ρομαντικό δράμα για τρεις πλούσιους κατοίκους στη Νέα Υόρκη των 1870s που μπλέκουν σε ερωτικό τρίγωνο. Δια χειρός ενός μεθοδικού, οικονόμου Martin Scorsese που διαχειρίζεται τόσο καλά τους εδουαρδιανούς τρόπους συμπεριφοράς όσο και το μαφιόζικο αντριλίκι.

Strong Island

Κέρδισε το Special Jury Prize στο φεστιβάλ του Sundance, αγοράστηκε από το Netflix και έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.

Το Strong Island είναι η ιστορία του William Ford Jr., ενός μαύρου κατοίκου του Long Island που δολοφονήθηκε το 1992 από τον Mark Riley, έναν λευκό μηχανικό. Ο τότε 19χρονος μηχανικός δεν καταδικάστηκε ποτέ για το έγκλημά του, ενώ ο Ford που περιγράφηκε ως εχθρικός και βίαιος από την αστυνομία, σκιαγραφείται τώρα από φίλους και συγγενείς ως μία προστατευτική φιγούρα που αγαπούσαν όλοι. Το δυνατό χαρτί του Strong Island είναι ότι ενδιαφέρεται τόσο για την εξερεύνηση της ιστορίας, όσο και για τον τρόπο με τον οποίο θα στη διηγηθεί. Είναι μία αποφασιστική ματιά στην απώλεια όπως τη βιώνει ο αδερφός του Ford και δημιουργός του φιλμ, Yance Ford, και την κοινωνική αδικία του αμερικανικού συστήματος που συνδέεται συχνά με τον συστημικό ρατσισμό.

American Factory

Το φετινό Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ είναι μία παραγωγή του ζεύγους Obama στο πλαίσιο της συμφωνίας τους με το Netflix και ακολουθεί την πορεία του πρότζεκτ ενός Κινέζου δισεκατομμυριούχου που άνοιξε ένα εργοστάσιο στις εγκαταστάσεις ενός εγκαταλελειμμένου εργοστασίου της General Motors και προσέλαβε δύο χιλιάδες Αμερικανούς εργάτες για να το δουλέψουν. Οι αρχικές μέρες αισιοδοξίας δίνουν τη θέση τους σε εμπόδια όταν η high-tech Κίνα έρχεται σε αντιπαράθεση με την εργατική Αμερική.

Terminator 2: Judgment Day

Το T2 δεν έχει χάσει τίποτα από τη συναρπαστική του ισχύ, τη φεμινιστική του σφοδρότητα, και τους δυσοίωνους φόβους του. Εξακολουθεί επίσης να ντροπιάζει τους περισσότερους σύγχρονους απογόνους του Χόλιγουντ.

Y tu mamá también

Όταν κυκλοφόρησε εκεί το 2001 το Y Tu Mamá También του Alfonso Cuarón στο Μεξικό το 2001, ένα ταξίδι αυτογνωσίας και μελέτης μιας χώρας σε εξέλιξη, έγινε άμεσα ορόσημο για τον μεξικανικό κινηματογράφο που θα έβγαινε από την αφάνεια δεκαετιών.

Η ταινία, δομημένη ως ένα οδικό ταξίδι από την Πόλη του Μεξικό σε μία παραδεισένια παραλία στην Οαχάκα, περιστρέφεται γύρω από ένα ερωτικό τρίγωνο στο οποίο εμπλέκονται ο έφηβος της ανώτερης τάξης Tenoch (Diego Luna), ο καλύτερός του φίλος, Julio (Gael García Bernal), και μία Ισπανίδα επισκέπτρια, η Luisa (Maribel Verdú). Η τελευταία θα αμφισβητήσει τις εκκολαπτόμενες αντιλήψεις των αγοριών για τον ανδρισμό, με φόντο μία κοινωνία που παίρνει την πρώτη γεύση της δημοκρατίας μετά από επτά δεκαετίες υπό την κυριαρχία του Θεσμικού Επαναστατικού Κόμματος, γνωστού ως P.R.I.

Η ταινία, η οποία έσπασε τα ρεκόρ εισιτηρίων στο Μεξικό πριν κάνει το ντεμπούτο της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας τον Αύγουστο του ίδιου έτους, αντιπροσώπευε την επιστροφή του Cuarón, όχι μόνο στο Μεξικό μετά από ένα πέρασμα από το Χόλιγουντ, αλλά και στο πάθος του για τον κινηματογράφο.

The Lobster

Κυνόδοντας/Αστακός/Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού. Και οι τρεις λανθιμικές ταινίες βρίσκονται στο Netflix, η αγαπημένη μας όμως είναι η δεύτερη.

E.T.

Όταν ένα μικρό αγόρι με μεγάλη φαντασία γνωρίζει από κοντά έναν άκακο εξωγήινο, η φιλία που γεννιέται μεταξύ τους δεν θα γίνει μονάχα μία συναρπαστική sci-fi περιπέτεια αλλά και ένα αξιομνημόνευτο πορτραίτο παιδικών χρόνων. Ο Steven Spielberg πήρε όλη του τη φροντίδα, το χάρισμά του στη μεταδοτικότητα της κατάπληξης μπροστά στο θαύμα, και τη θλίψη από το τραύμα του διαζυγίου των γονιών του, και έφτιαξε με αυτά ένα από τα αριστουργήματα των ‘80s.

13th

Η καλύτερη δουλειά της Ava Duvernay (Selma, When They See Us) ως τώρα αναφέρεται στην 13η Τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος που ορίζει πως «ούτε η δουλεία ούτε η καταναγκαστική εργασία, με την εξαίρεση της τιμωρίας εγκλήματος για το οποίο έχει ο διάδικος καταδικαστεί, δεν θα υπάρξουν στις Ηνωμένες Πολιτείες». Η DuVernay καταγράφει με νηφαλιότητα την προοδευτική εξέλιξη και ερμηνεία της τροπολογίας μέχρι τις σημερινές, δυσανάλογα μαζικές ποινικοποιήσεις της μαύρης κυρίως κοινότητας και τη συμβολή τους στη βιομηχανία των σωφρονιστικών ιδρυμάτων, φτιάχνοντας μίας ιστορικής σημασίας σύνθεση από εξομολογήσεις ακτιβιστών, πολιτικών, ιστορικών επιστημόνων και πρώην φυλακισμένων για το Netflix.

Heat

Σε ταινίες όπως το Thief και το Manhunter, και μέσα από τηλεοπτικές σειρές όπως το Miami Vice, ο Michael Mann επανεπεξεργαζόταν διαρκώς ιστορίες για εμμονικούς μπάτσους στο κυνήγι εγκληματιών που γλιστρούσαν απ’ τα χέρια τους.

Με πρωταγωνιστή τον Pacino σε ρόλο εκρηκτικού μπάτσου που ξεκινά μία εκστρατεία εναντίον ενός μεθοδικού κλέφτη (De Niro), το Heat γίνεται ένα περίπλοκα σχεδιασμένο παιχνίδι γάτας και ποντικού 170 λεπτών, με περισσότερους από 70 χαρακτήρες και τουλάχιστον δύο από τις πιο καθοριστικές σκηνές δράσης της δεκαετίας του. Είναι η διάσημη σκηνή στην καφετέρια όμως που εντυπώνεται περισσότερο από κάθε άλλη.

The Life and Death of Marsha P. Johnson

Ο υποψήφιος για Όσκαρ David France (How to Survive a Plague) τιμά τη ζωή και το έργο της τρανς ακτιβίστριας Marsha P. Johnson, 25 χρόνια μετά τον μυστηριώδη θάνατό της. Η ταραχώδης ιστορία της ειπώνεται μέσα από αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις φίλων της, πλαισιώνοντάς την όμως ως έρευνα για τα πραγματικά αίτια θανάτου της Johnson ο France τον παραλληλίζει εύστοχα με τη βία που αντιμετωπίζουν ακόμα σήμερα οι μαύρες τρανς γυναίκες. Οι αναμνήσεις του παρελθόντος γίνονται στιγμιότυπα στο παρόν.

Us

Στο follow-up του εξαιρετικά επιτυχημένου Get Out, ο Jordan Peele ακολουθεί την οικογένεια Wilson που στοιχειώνεται από τις τερατώδεις εκδοχές του εαυτού της. Σε μία tour de force ερμηνεία, η Lupita Nyong’o υποδύεται την Adelaide, τον πρώτο από τους χαρακτήρες που καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά και τη μοχθηρή εκδοχή της, τη Red.

Όπως και στο Get Out, η ιδιοφυΐα του Us έγκειται στο πώς μπορεί να σας κάνει να γελάσεις και να τρέμεις από φόβο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, υποστηριζόμενα όλα αυτά ταυτόχρονα από το πάντοτε έξυπνο κοινωνικό σχόλιο του Peele.

Marie Antoinette

Το 1770, η Μαρία Αντουανέτα, μία Αυστριακή αρχιδούκισσα, παντρεύεται τον πρίγκιπα της βασιλικής οικογένειας της Γαλλίας. Πιεσμένη να γεννήσει τον κληρονόμο του γαλλικού θρόνου, μοιάζει να νιώθει αρκετά άνετα στην αυλή του παλατιού αλλά ανέτοιμη για μία εξέγερση που εγκυμονεί η εργατική τάξη της χώρας.

Το φιλμ της Sofia Coppola με τη μούσα της, Kirsten Dunst, είχε βρει μέτρια υποδοχή του 2006, είναι όμως μία ευκρινής, έξυπνη ματιά στην απομόνωση, την ανία και τις αλαζονικές υποθέσεις των κακομαθημένων πλουσίων με τους οποίους καταπιάνεται.

Showing Up

Μία γλύπτρια (Michelle Williams) που ετοιμάζεται να εγκαινιάσει μια νέα έκθεση πρέπει να ισορροπήσει τη δημιουργική της ζωή με τα καθημερινά δράματα της οικογένειας και των φίλων της, στο ζωντανό και σαγηνευτικά αστείο πορτρέτο της Kelly Reichardt για την τέχνη και τη χειροτεχνία. Η Reichardt είναι μία από τις λίγες σκηνοθέτριες που ξέρει πραγματικά πώς να χρησιμοποιήσει τη Williams, και το αποτέλεσμα εδώ είναι λεπτομερές, βαθύ και συμπονετικό.

Δεν έχει υπάρξει επίσης άλλη πρόσφατη ταινία, καλύτερη στο να συμπυκνώνει τα τελευταία χρόνια ως προς το πώς να κάνεις τέχνη σε έναν κόσμο όπου πρέπει να βγάζεις και χρήματα.

Period. End of Sentence.

«Δεν κλαίω γιατί έχω περίοδο. Κλαίω γιατί δεν το πιστεύω ότι μία ταινία που αφορά την περίοδο μόλις κέρδισε ένα Όσκαρ», δήλωνε η Ινδή σκηνοθέτις Rayka Zehtabchi κρατώντας πέρσι το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους. Η ταινία αφορά ένα μικρό αγροτικό χωριό της Ινδίας, όπου οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με το στίγμα της περιόδου και της περιορισμένης πρόσβασης σε σερβιέτες. Ωστόσο, μία νέα μηχανή επιτρέπει στις γυναίκες να κατασκευάζουν μόνες τους τις σερβιέτες τους και να δώσουν τη μάχη τους για την ισότητα. Για περισσότερες γυναίκες σε τριτοκοσμικές χώρες που παίρνουν τη μοίρα στα χέρια τους, δες και το επίσης οσκαρικό animation φιλμ ‘The Breadwinner’ στο Netflix.

The Lure

Παρασυρμένες στη στεριά της Πολωνίας των ‘80s από έναν άνδρα που και οι δύο ορέγονται, δύο σαρκοβόρες γοργόνες και αδερφές γίνονται η ατραξιόν σε ένα νυχτερινό κλαμπ όσο λαχταρούν να γευτούν τους πειρασμούς του έρωτα και της σάρκας.

Το τολμηρό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Πολωνής Agnieszka Smoczyńska αψηφά τις κατηγοριοποιήσεις και διασκευάζει τη Μικρή Γοργόνα του Hans Christian Andersen με τεράστια φιλοδοξία. Καλειδοσκοπικό glam και ονειρώδη θολωμένα ύδατα μεταξύ των τόνων και των ειδών που δοκιμάζει η Smoczyńska, σε ένα παραισθησιογόνο αποτέλεσμα που ξελογιάζει όπως οι σειρήνες του.

Knives Out

Ως πιστή απολογήτρια του Last Jedi και φαν του ντεμπούτου του Rian Johnson Brick, ήμουν πολύ αισιόδοξη για την επιστροφή του σκηνοθέτη στα πάτρια του whodunnit. Η πρώτη του ταινία ήταν ένα γράμμα αγάπης στα παλιάς κοπής νουάρ θρίλερ μυστηρίου, προσαρμοσμένο επιδέξια σε σχολικό setting του σήμερα με τη γλώσσα του χθες. Το φιλμ είχε προδώσει τελικά τη μεγαλύτερή του αγάπη και, παρότι δεν ήταν επιτυχία με την εισπρακτική έννοια, είχε δείξει τη στόφα πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη που κάποια στιγμή στο μέλλον θα τραβούσε ξανά την προσοχή σου.

Το Knives Out λοιπόν, η επιστροφή στην πρώτη αγάπη και παντοτινή του που λέγαμε, είναι ο φόρος τιμής του Johnson στην Agatha Christie. Ένα μοντέρνο μυστήριο φόνου όπου όλοι είναι ύποπτοι. Και όταν λέμε όλοι εννοούμε τους: Chris Evans, Jamie Lee Curtis, Toni Collette, Don Johnson, Michael Shannon, Katherine Langford, Ana de Armas, LaKeith Stanfield και Jaeden Martell. Έχουμε και τον Christopher Plummer που παίζει τον διάσημο συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων που βρίσκεται νεκρός, αλλά η παρουσία του σε φλάσμπακ είναι ουσιαστικής σημασίας. Ο δικός τους Πουαρό τώρα είναι ο ντετέκτιβ Benoit Blanc που υποδύεται με αδιανόητο κέφι ο Daniel Craig, διορισμένος στην υπόθεση υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Το καλύτερο twist του Johnson δεν είναι οι εξηγήσεις που δίνει στο μυστήριο (κι αυτές χορταστικότατες ωστόσο), αλλά η πραγματική απορία με την οποία σε αφήνει στις ξεκάθαρες απαντήσεις που έρχονται από νωρίς. Αν βλέπω τον φόνο από τώρα, τι θα μείνει για το τέλος, θα αναρωτιέσαι όσο βλέπεις μια από τις πιο αγνά fun ταινίες του 2019.

Divines

Το Girlhood της Céline Sciamma συναντά το Goodfellas σε ένα βραβευμένο στις Κάννες διαμάντι του Netflix.

Το Divines είναι ένα φιλμ που ανατρέπει τις συμβάσεις των φύλων, όπου τα κορίτσια είναι σκληρά και οι άντρες επιδόρπιο, αλλά δεν είναι φεμινιστική ταινία. Το μεγάλο όνειρο άλλωστε της Dounia και της Rebecca, των κεντρικών ηρωίδων, είναι να ανοίξουν ένα μπαρ για σεξοτουρίστες στην Ταϋλάνδη, με στόχο να γίνουν πλούσιες μαστροπεύοντας άλλες γυναίκες.

Είναι όμως μία ταινία για την οικονομική πραγματικότητα που εμποδίζει τον φεμινισμό από το να ριζώσει, εύφλεκτης θηλυκότητας και ακατέργαστης ενέργειας. Πριν το Netflix αναλάβει τη διανομή του Divines παγκοσμίως εκτός Γαλλίας, η ταινία είχε κάνει πρεμιέρα στις Κάννες το 2016, μία χρονιά όπου οι βραβεύσεις των επιτροπών είχαν απογοητεύσει πολλούς γιατί είχαν αφήσει έξω δουλειές όπως το Toni Erdmann, το Paterson, ή την ερμηνεία της Sonia Braga στο Aquarius. Είχε επιλεγεί όμως μία ξεχωριστή επιτροπή για να απονείμει το Camera D’Or και εκείνο είχε πάει στο Divines ως το καλύτερο ντεμπούτο από όλα τα τμήματα του φεστιβάλ.

Remains of the Day

Μεγαλειώδες χωρίς υπερβολές, γεμάτο συναίσθημα χωρίς μελόδραμα. Η καλύτερη δουλειά του James Ivory μαζί με το Howards End, με οκτώ υποψηφιότητες Όσκαρ. Με την Emma Thompson και τον Anthony Hopkins.

His Three Daughters

His Three Daughters. (L-R) Natasha Lyonne as Rachel, Elizabeth Olsen as Christina and Carrie Coon as Katie in His Three Daughters. Cr. Sam Levy/Netflix © 2024.

Από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Azazel Jacobs (French Exit, The Lovers) έρχεται αυτή η γλυκόπικρη και συχνά αστεία ιστορία ενός ηλικιωμένου πατριάρχη και των τριών μεγάλων θυγατέρων του που έρχονται να τον συντροφεύσουν τις τελευταίες μέρες του.

Η Katie (Carrie Coon) είναι μια ελεγκτική μητέρα από το Brooklyn που ασχολείται με μία ιδιόρρυθμη έφηβη κόρη, το ελεύθερο πνεύμα ονόματι Christina (Elizabeth Olsen) που αποχωρίζεται για πρώτη φορά από τους απογόνους της, και τη Rachel (Natasha Lyonne), μία λάτρη της μαριχουάνας που δεν έφυγε ποτέ από το διαμέρισμα του πατέρα της προς μεγάλη απογοήτευση των ετεροθαλών αδελφών της.

Συνεχίζοντας την οξυδερκή εξερεύνηση της δυναμικής της οικογένειας σε περιορισμένους κυριολεκτικά χώρους, ο Jacobs παρακολουθεί τα αδέλφια κατά τη διάρκεια τριών ασταθών ημερών, καθώς ο θάνατος πλησιάζει, τα παράπονα δίνουν και παίρνουν, και η αγάπη διαρρέει μέσα από τις ρωγμές ενός διαλυμένου σπιτιού.

All Quiet on the Western Front

Σε σύγκριση με το επίσης οσκαρικό All Quiet on the Western Front του Lewis Milestone του 1930, ένας ακρογωνιαίος λίθος για όσα πρεσβεύει το υποείδος των ο-πόλεμος-είναι-κόλαση ταινιών, βασισμένο φυσικά στο βιβλίο του Erich Maria Remarque που επέδρασε πανίσχυρα πάνω στο αντίστοιχο λογοτεχνικό είδος, τόσο που σωστά υποστηρίζουν πολλοί ότι γέννησε όλα όσα κατέληξαν να γίνουν κλισέ, η ταινία του Edward Berger ξοδεύει λιγότερο χρόνο στην οθόνη με τους πεζικάριους καθώς αυτοί σκοτώνουν χρόνο μεταξύ των επιδρομών κυνηγώντας ως έφηβοι κοπέλες και χήνες στη γαλλική ύπαιθρο. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως, εφόσον δεν γνωρίζουμε καλά τα αγόρια αυτά, όταν πεθαίνουν η απώλειά τους πονάει λιγότερο.

Ό,τι και αν έχει ειπωθεί για το All Quiet πάντως, η ταινία πέτυχε υπό κάθε metric. Τόσο στα νούμερα του Netflix, όσο και με την κριτική και τα 58 του βραβεία, εκ των οποίων 4 ήταν Όσκαρ (Διεθνές Φιλμ, Σκηνογραφία, Σάουντρακ, Φωτογραφία).

Jaws

Το Jaws, ή τα Σαγόνια του Καρχαρία όπως είναι ο ελληνικός τίτλος που με τρομοκρατούσε μικρή από τις τηλεοπτικές συχνότητες, δεν μπαίνει στη λίστα μονάχα ως απόλυτος εποχικός τρόμος, αλλά και γιατί – μαζί με το πρώτο Star Wars – άλλαξε την ιστορία του κινηματογράφου που λογίζουμε ως καλοκαιρινό. Τεράστιες δηλαδή παραγωγές που τα στούντιο φυλάνε για να κυκλοφορήσουν από Μάιο έως Ιούλιο, γιατί τότε έχουν διαπιστώσει ότι βλέπουν τα μεγαλύτερα κέρδη. Πέραν της τεχνοκρατικής ανάλυσης όμως, το Jaws μας έδωσε τον Steven Spielberg. Έναν τιτάνα της κάμερας που έχει στιγματίσει τη βιομηχανία και την κινηματογραφική σου εκπαίδευση όσο λίγοι.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.