Οι 9 ταινίες τρόμου με 100% σκορ στο Rotten Tomatoes

Έχω μία θεωρία, ευθέως αντίθετη από το νόημα (ίσως;) αυτού του άρθρου που καταμετρά τις ταινίες τρόμου με 100% σκορ στο Rotten Tomatoes. Η θεωρία μου λέει πως όταν δεις κακό σκορ σε ταινία τρόμου στο Rotten Tomatoes, τότε οι πιθανότητες λειτουργούν πολύ υπέρ της ποιότητας της ταινίας. Η κριτική, όπως και τα βραβεία, έχουν διαχρονικά αξιολογήσει πιο αυστηρά το είδος του τρόμου σε σχέση με άλλα, και πολύ συχνά υπάρχει ξεκάθαρη αποσύνδεση μεταξύ του κοινού του τρόμου και των επαγγελματιών κριτικής.

Ποιες είναι όμως οι ελάχιστες ταινίες τρόμου – ή σχετικές με τον τρόμο – που κέρδισαν την κριτική με 100% σκορ;

Δες παρακάτω.

When the Devil Roams (2023)

Η οικογένεια Adams – που δεν πρέπει να συγχέεται με τη δυναστεία των Gomez και Morticia – είναι μια οικογένεια κινηματογραφιστών που περιλαμβάνει τους John Adams, Zelda Adams και Toby Poser. Το 2021 είχαν δημιουργήσει μία αξιοσημείωτη ταινία με θέμα μάγισσες, το Hellbender, ενώ το 2019 είχαν κυκλοφορήσει το The Deeper You Dig.

Φαίνεται ωστόσο πως η ταινία τους από το 2023, το Where the Devil Roams, αποτύπωσε την τάση των κινηματογραφιστών για νατουραλισμό πιο επιτυχημένα από οτιδήποτε άλλο είχαν δημιουργήσει, ενώ παράλληλα αφηγείται μία στιλιζαρισμένη, ασυνήθιστη ιστορία.

Η ταινία ακολουθεί ένα τρίο περιπλανώμενων καλλιτεχνών καρναβαλιού – τους σκηνοθέτες – που αντιμετωπίζουν μία σειρά από ανώριμους πελάτες κατά τη διάρκεια των παραστάσεών τους. Η ταινία εναλλάσσεται μεταξύ ασπρόμαυρων και έγχρωμων πλάνων, όλα καλλιτεχνικά με ελκυστικό τρόπο, συμπεριλαμβανομένων των φρικιαστικών πρακτικών εφέ και της υπέροχα μίζερης ατμόσφαιρας.

Slumber Party Massacre (2021)

Στο πάνθεον των slasher ταινιών της δεκαετίας του 1980, το The Slumber Party Massacre δεν έγινε ποτέ τόσο δημοφιλές όσο το A Nightmare on Elm Street ή το Friday the 13th. Η ταινία εκείνη ωστόσο παρέμεινε αρκετά αγαπητή στο κοινό, ώστε η δημιουργία μίας σύγχρονης ταινίας που θα εκμεταλλευόταν το εμπορικό της όνομα να είναι σχεδόν αναπόφευκτη.

Όπως πολλές σύγχρονες ταινίες τρόμου που αναβιώνουν franchises του παρελθόντος, το Slumber Party Massacre έπαιξε με την κληρονομιά της σειράς. Σε αυτή την περίπτωση η νέα ηρωίδα Dana (Hannah Gonera) καταλήγει να παγιδευτεί μαζί με τις φίλες της σε μία πόλη όπου ο αρχικός κακός του Massacre, ο Driller Killer, είχε κάποτε σπείρει τον τρόμο και βασανίσει τη μητέρα της Dana.

Αυτή η σύγκρουση παρελθόντος και παρόντος επαινέθηκε ευρέως από τους κριτικούς, οι οποίοι εκτίμησαν ιδιαίτερα το γεγονός πως το Slumber Party Massacre δεν φοβήθηκε να είναι διασκεδαστικό και ανόητο μαζί. Ακόμα και με το πόσο cult έχει γίνει η αρχική ταινία, μία υπερβολικά σοβαρή προσέγγιση του υλικού δεν θα ωφελούσε κανέναν. Αντίθετα η παιχνιδιάρικη διάθεση του sequel εκτιμήθηκε, όπως και το απρόβλεπτο σενάριο και οι αιμοβόρες σκηνές του.

Woodlands Dark and Days Bewitched: A History of Folk Horror (2021)

Δεν είναι ταινία τρόμου καθαυτή αλλά ένα ντοκιμαντέρ για ταινίες τρόμου. Το Woodlands Dark and Days Bewitched: A History of Folk Horror της Kier-La Janisse έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ κινηματογράφου SXSW το 2021 και συμπεριλήφθηκε στο εκπληκτικό box set της Severin Films All the Haunts Be Ours: A Compendium of Folk Horror.

Το Woodlands Dark ταξιδεύει το κοινό στη μακρά ιστορία των ταινιών τρόμου που διαδραματίζονται στην άγρια φύση και ακολουθούν τους κανόνες των ξεχασμένων λαϊκών παραδόσεων, υπενθυμίζοντας πως η νεωτερικότητα καταπάτησε έναν μακρόβιο μαγικό κόσμο που προσπάθησε να αφήσει πίσω. Αν κανείς θέλει λοιπόν μία μακρά λίστα με προτάσεις για ταινίες τρόμου, η Janisse, συγγραφέας και μελετήτρια, ίσως πιο γνωστή για το έργο της House of Psychotic Women: An Autobiographical Topography of Female Neurosis in Horror and Exploitation Films, έχει ακριβώς ό,τι χρειάζεται.

His House (2020)

Το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του βραβευμένου για διαφημιστικές καμπάνιες Βρετανού σκηνοθέτη/σεναριογράφου Remi Weekes έφυγε από το Φεστιβάλ Sundance με έξοχες κριτικές και κατέφτασε στο Netflix πάνω στη ώρα του Halloween. Η ταινία τρόμου ακολουθεί ένα ζευγάρι προσφύγων από το Σουδάν στο σπίτι μιας αγγλικής πόλης όπου εγκαθίστανται για να κάνουν μια νέα αρχή.

Ο Weekes είναι ένας ακόμη καλλιτέχνης από μία σειρά μαύρων δημιουργών που χρησιμοποιούν τον τρόμο για να σχολιάσουν τη μαύρη εμπειρία, και εδώ το κάνει με επιρροές από old school George Romero και Wes Craven.

Δεν λείπει ποτέ από τη λίστα μας με τα κρυφά διαμάντια του Netflix.

One Cut of the Dead (2017)

Η αγάπη για το One Cut of the Dead ήταν 100% ομόφωνη από την κριτική, και μάλιστα βάσει 97 κριτικών στο Rotten Tomatoes.

Στην ταινία ένα κινηματογραφικό συνεργείο φτάνει σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο φιλτραρίσματος νερού για να γυρίσει ένα θρίλερ με ζόμπι, ναι, σε ένα και μοναδικό παρατεταμένο πλάνο όπως περιγράφει στο περίπου ο τίτλος. Μία, ωστόσο, ιδιορρυθμία στον σχεδιασμό της παραγωγής της ταινίας-μέσα-στην-ταινία ανασταίνει όντως κατά λάθος τα ζόμπι. Οι φιλόδοξοι κινηματογραφιστές αποφασίζουν να γυρίσουν την ταινία τους ούτως ή άλλως, προσέχοντας ώστε να κρατηθούν οι κάμερες σε λειτουργία ώστε να εξοικονομήσουν φιλμ.

Το δεύτερο και το τρίτο μέρος της ταινίας αποκαλύπτουν επιπλέον στρώματα πραγματικότητας, οδηγώντας όλο και περισσότερο σε αλληλεπικαλυπτόμενες μετα-αφηγήσεις για τη δημιουργία του One Cut. Πρόκειται τόσο για μία ανάλυση των μέσων ενημέρωσης, όσο και για κωμωδία ζόμπι τρόμου.

Creep 2 (2017)

Θα ξεκινήσεις από το ορίτζιναλ Creep με τον Mark Duplass, μία ανατριχιαστική found footage τρομο-κωμωδία που σχολιάζει τους κινδύνους και τις απειλές της αρρενωπότητας, της εμμονής και της εξιστόρησης. Θα συνεχίσεις σίγουρα όμως με το Creep 2 που βελτιώνει όλα τα στοιχεία της πρώτης ταινίας, από τον τόνο και τον διάλογο, μέχρι την πλοκή.

Ο Duplass επανέρχεται εδώ ως σίριαλ κίλερ που αγαπά να βιντεοσκοπεί τα εγκλήματά του, αλλά αυτή τη φορά είναι μαζί του η ηθοποιός και σκηνοθέτης, Desiree Akhavan. Εδώ τη βλέπουμε να υποδύεται μία ταλαντούχα σκηνοθέτη που ενδιαφέρεται για την καταγραφή αλλόκοτων ανθρώπων με αλλόκοτες επιθυμίες. Ο Duplass και η Akhavan καθοδηγούν το χιούμορ και το σασπένς της ταινίας (μην ξεγελαστείς, το Creep 2 δεν είναι για γεμάτο στομάχι!), για να βρεθούν με έναν, γιατί όχι, γνήσιο δεσμό.

Επίσης δεν λείπει ποτέ από τη λίστα μας με τα διαμαντάκια.

Frankenstein (2015)

Θα έχουμε δύο ταινίες άμεσα σχετικές με το κείμενο της Mary Shelley – το Frankenstein του Guillermo del Toro το 2025 και το The Bride της Maggie Gyllenhaal το 2026 – τα 2010s όμως δεν είχαν φανταστικό ιστορικό επίδοσης ταινιών με τη μεταφορά του εμβληματικού βιβλίου.

Λίγους μήνες πριν από την πρεμιέρα του Victor Frankenstein, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Bernard Rose είχε κυκλοφορήσει το Frankenstein – μία νέα εκδοχή του γνωστού τέρατος που δημιουργείται εδώ από ένα ζευγάρι τρελών επιστημόνων και θα ανακαλύψει τις σκοτεινές πλευρές της ανθρωπότητας με νέα μάτια.

Αυτή η λιγότερο γνωστή εκδοχή του Frankenstein δεν έχει συγκεντρώσει πολλές κριτικές εγκεκριμένες από το Rotten Tomatoes, αυτές όμως που έχει λάβει την επαινούν διθυραμβικά, συγκεκριμένα για την ευφάνταστη προσέγγισή της στο τι θα συνέβαινε αν το τέρας του Frankenstein δημιουργούταν στον σύγχρονο κόσμο, αλλά και για την ανάμειξη των διανοητικών και κιτς ευαισθησιών του Rose.

The Most Dangerous Game (1932)

Λίγες ιστορίες έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο συχνότερα από το διήγημα του Richard Connell του 1924 The Most Dangerous Game. Έχεις δει την υπόθεση σε πολλές b-movies των τελευταίων ετών, συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς του Quibi με τον Christoph Waltz και της κινηματογραφικής εκδοχής του 2022 με τους Tom Berenger και Judd Nelson. Η υπόθεση χρησιμοποιήθηκε επίσης στα Hard Target, Turkey Shoot και στο έβδομο Tremors. Η καλύτερη και πιο διάσημη μεταφορά ωστόσο, είναι η έκδοση του 1932 σε σκηνοθεσία Ernest B. Schoedsack και Irving Pichel.

Η υπόθεση είναι απλή – ένας διεστραμμένος, πλούσιος κόμης, που ζει σε ένα απομακρυσμένο νησί, έχει βαρεθεί το κυνήγι μεγάλων θηραμάτων. Τώρα προσελκύει ανθρώπους στο νησί του για να τους κυνηγήσει, θεωρώντας πως οι άνθρωποι θα είναι, το μάντεψες, το πιο επικίνδυνο παιχνίδι. Αν κάποιο θύμα καταφέρει να ξεφεύγει από τον σαδιστικό Κόμη Zaroff επί τρεις ημέρες, τότε θα του επιτραπεί να φύγει ελεύθερο.

Πάνω από 90 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, η κριτική πορεία του The Most Dangerous Game παραμένει άψογη. Οι παλιές και οι σύγχρονες κριτικές είναι εξίσου ενθουσιώδεις για την αυτοπεποίθηση που εξέπεμπε ο Pichel πίσω από την κάμερα στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Η επιδέξια δημιουργία έντασης στην ταινία έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους λόγους για τους οποίους το The Most Dangerous Game είναι τόσο συναρπαστικό, όπως και οι εξαιρετικές ερμηνείες του Joel McCrea και της συμπρωταγωνίστριάς του Fay Wray, που υποδύεται την Eve Trowbridge, μία άλλη επιζώσα του ναυαγίου.

The Golem: How He Came Into the World (1920)

Ένα classic του βωβού κινηματογράφου. Αυτό το σκηνοθετικό εγχείρημα των Paul Wegener και Carl Boese ήταν ορόσημο στο κίνημα του γερμανικού εξπρεσιονισμού.

Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Gustav Meyrink από το 1915, η ταινία αφηγείται τη μεσαιωνική ιστορία του Golem, ενός μεγάλου πήλινου γλυπτού που ζωντανεύει χάρη στον ραβίνο Leow (Albert Steinrück), ως μέσο προστασίας της τοπικής εβραϊκής κοινότητας από την εισβολή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Golem αποδεικνύεται αποτελεσματικός σωματοφύλακας, το πνεύμα όμως που τον κατέχει, ο Astaroth, τον αναγκάζει τελικά να στραφεί εναντίον των δημιουργών του.

Η κριτική των New York Times την είχε χαρακτηρίσει «συναρπαστική, διεγερτική για τη φαντασία, αλλά και τόσο άγνωστη σε όλες τις πτυχές της που πάντα φαίνεται απόμακρη, ακόμη και ακατανόητη, όταν κάποιος θέλει να πλησιάσει στο νόημά της».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ