Οι Cure αποδόμησαν την τοξική αρρενωπότητα, πριν καν γεννηθεί

Στην τελευταία τους επίσκεψη στην Ελλάδα, οι Cure απογειώθηκαν από τη σκηνή της πλατείας Νερού γύρω στις 22:20, σε μια πτήση που διήρκησε τρεις ώρες. 28 τραγούδια μετά, πέταξαν πάνω από εφηβικές αναμνήσεις, ανθρώπους και εποχές και έδωσαν στο κοινό αυτή την πολύ έντονη δόση νοσταλγίας. Η μουσική είναι άλλωστε ό,τι πιο κοντινό στη χρονομηχανή. Μια φοβερή νύχτα, μέχρι την επόμενη.

Πρέπει πάντα να πιστεύεις ότι δεν ήταν η τελευταία, όπως σωστά έλεγε ο Γκάλης μετά τη νίκη της Εθνικής Ελλάδας επί της Γιουγκοσλαβίας, λίγο πριν μυρίσει τιρινίνι. Παρά τα όχι και τόσο φοβερά ελληνικά του γκάνγκστερ, αυτή είναι ίσως και η σπουδαιότερη δήλωση στην ιστορία και κολλάει παντού, από έναν αγώνα μπάσκετ, μέχρι μια μεγάλη συναυλία.

Έτσι λοιπόν, οι Cure επιστρέφουν στη χώρα μας, σε μια πολύ αλλαγμένη Ελλάδα, που νοσεί. Ο Ιούλιος του 2019 μοιάζει τόσο κοντά και τόσο μακριά. Σε κάθε περίπτωση, όλα είναι πλέον πολύ διαφορετικά. Εκείνο το βράδυ, ο Robert Smith κράτησε το “Boys Don’t Cry” για το καθιερωμένο φινάλε, όπως κάνει συνήθως. Με περισσότερες από 940 εκατομμύρια ακροάσεις στο Spotify, πόσοι πραγματικά κατάλαβαν τι ήθελε να πει η βρετανική μπάντα σε αυτό το κομμάτι; Πολύ λιγότεροι από τους μισούς, μάλλον.

Το 1978 όταν και σχηματίστηκαν οι Cure, είχαν μόλις τελειώσει το σχολείο, πιτσιρίκια, χωρίς πολλές εικόνες και εμπειρίες. Στα πρώτα κομμάτια, αιωρείται μια εφηβική αφέλεια, η οποία όμως δε μεταφράζεται σαν αμέλεια για να μιλήσουν για μεγάλα πράγματα, παρότι μικροί.

Στο παιδικό μυαλό του Smith, δεν επικρατούσε ακριβώς ένα χάος, αλλά οι εφηβικές ορμόνες μέσα του δεν τον άφηναν να υπακούσει στο τυποποιημένο πλαίσιο που τα αγόρια δεν κλαίνε, μονάχα πονάνε. Και κάπως έτσι, πήδηξε από το φράχτη της τοξικής αρρενωπότητας, πριν καν γεννηθεί ο όρος.

Ένα άλμα αλά Ντουπλάντις που έγινε με ιδιαίτερο στυλ και είχε για κοντάρι το “Boys Don’t Cry”, που κυκλοφόρησε το 1979. Δεν έκανε καλή εκκίνηση στα charts, αλλά σχεδόν μισό αιώνα μετά, αποτελεί το πιο γνωστό κομμάτι της μπάντας.

Κόντρα στη ματσίλα λοιπόν και τα σφιγμένα βρετανικά άνω χείλη, ο Smith διηγήθηκε μια κλασική ιστορία, late εφηβικής, early ενήλικης αγάπης. Ένα αγόρι βρίσκει ένα κορίτσι και μετά το χάνει, γιατί δεν ξέρει πώς να το κρατήσει, γιατί είναι ανώριμος να αγαπήσει, γιατί δεν ξέρει τι σημαίνει έρωτας, ποιος ξέρει;

Το αγόρι «κρύβει τα δάκρυα στα μάτια γιατί τα αγόρια δεν κλαίνε, τα αγόρια δεν κλαίνε». Μια παιδική εξιστόρηση γραμμένη από έναν έφηβο με βρετανική προφορά, ο οποίος γέρασε καλά και βρήκε τη θέση του στο Rock and Roll Hall of Fame, με τις ευλογίες του Rolling Stone που τον κατέταξε 157ο στη σχετική λίστα.

Όταν έγραφε το “Boys Don’t Cry” όμως, ένιωθε κάπως αμήχανα, ίσως και λίγη ετεροντροπή, για το νεαρό Robert εκείνης της εποχής. Σε συνέντευξή του στο Rolling Stone, έλεγε τα εξής:

«Τα pop τραγούδια όπως το “Boys Don’t Cry” είναι αφελή σε σημείο παραφροσύνης (γέλια). Αλλά, αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία που είχα τότε και το γεγονός ότι δεν είχα κάνει τίποτα άλλο πέρα από το σχολείο, καμία πραγματική εμπειρία ζωής, όλα προέρχονταν από βιβλία, τότε ναι, μερικά από αυτά είναι αρκετά καλά».

Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα όμως, το 2019, ο Smith φάνηκε να έχει αλλάξει στάση απέναντι στο τραγούδι, πιστεύοντας πως είχε γίνει πιο επίκαιρο από ποτέ.

«Το τραγουδούσα στο Glastonbury και συνειδητοποίησα ότι έχει μια πολύ σύγχρονη απήχηση, με όλες εκείνες τις σημαίες με τα ουράνια τόξα να κυματίζουν στο πλήθος», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Δίνοντας έξτρα έμφαση στο μήνυμα του τραγουδιού, το 2019 ανέφερε στο NME: «Όταν μεγάλωνα, υπήρχε κοινωνική πίεση να συμμορφώνεσαι, να είσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και, ως Άγγλος έφηβος τότε, ενθαρρυνόσουν να μην δείχνεις τα συναισθήματά σου καθόλου. Εγώ, όμως, δεν μπορούσα να μην δείχνω τα συναισθήματά μου όταν ήμουν μικρότερος. Δεν το έβρισκα ποτέ αμήχανο να τα εκφράζω. Δεν θα μπορούσα να συνεχίσω χωρίς να δείχνω τα συναισθήματά μου· θα έπρεπε να είσαι ένας αρκετά βαρετός τραγουδιστής για να το κάνεις αυτό».

Το “Boys Don’t Cry” δεν προέκυψε από κάποιο σκηνικό στη ζωή του Smith που κανείς άλλος δε θα μπορούσε να συναισθανθεί και να κατανοήσει, αλλά κατάφερε να αγγίξει ένα οικουμενικό συναίσθημα εφηβικής αγωνίας, άμεσα αναγνωρίσιμο και βαθιά ανθρώπινο. Ακόμη κι αν γεννήθηκε από τη γλυκιά αφέλεια της νιότης.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ