Οι καλύτερες ερμηνείες του 2025

«Τι μπορεί να είναι σπουδαία ερμηνεία σήμερα;», αναρωτιόμαστε κάθε χρόνο μέσα από αυτή τη σταθερή αναδρομή, καθώς προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τα αγαπημένα μας μέσα από μια θάλασσα ταινιών, σειρών, memes και viral ποσταρισμάτων.

Από οσκαρικές ερμηνείες και σπουδαίους ηθοποιούς μέχρι viral βίντεο και ριάλιτι περφόρμανς, από τον sensei του Benicio del Toro μέχρι το Τέρας του Jacob Elordi, από την θεατρικότητα της Chappell Roan μέχρι το κωμικό timing του Martin Scorsese, φέτος για μια ακόμα χρονιά βρήκαμε πως τις αγαπημένες μας ερμηνείες τις βρίσκουμε παντού και μπορεί να μοιάζουν με οτιδήποτε.

Όλα είναι ερμηνείες, κι όλα μας καθήλωσαν. Ταινίες, σειρές, promo video, podcast αυτοσχεδιασμοί, όλα σε αυτή τη λίστα των κορυφαίων φετινών ερμηνειών– σε ό,τι format κι αν τις απολαύσαμε.

Benicio del Toro, One Battle After Another

Η σιωπηλή δύναμη, η ανθρώπινη επαναστατική ψυχή της ταινίας, η ηρεμία του μπροστά στην επέλαση του κακού, το “a few small beers”. Ο χαρακτήρας της χρονιάς;

Timothee Chalamet, zoom video για την προώθηση του Marty Supreme

Σαν υπερβολικής αυτοπεποίθησης κωμικός χαρακτήρας που ήρθε στη ζωή, η Marty Supreme περσόνα του Chalamet περνάει ξεκαρδιστικά μέσα από αυτό το απίθανο 20λεπτο viral zoom video όπου βασανίζει μερικά άτομα του promotional team του με τις ιδέες, τις αναφορές και το ευρύτερο vibe του. Κωμικός χρυσός.

Amy Madigan, Weapons

Όχι μόνο έφτιαξε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες περσόνες της κινηματογραφικής χρονιάς, αλλά της έδωσε και μια τραγικότητα, χωρίς να αφαιρεί από το γκροτέσκο (και το φαν).

Kathy Bates, Matlock

Δεν έχει δουλειά να είναι τόσο καλή και συναισθηματική αυτή η σειρά – και η Bates την κουβαλά ολόκληρη στις πλάτες της, παίζοντας άλλοτε θεατρικά και over the top κι άλλοτε με μια φοβερή ευθύτητα. Μακάρι να συνεχιστεί για 20 σεζόν.

Ο σκύλος στο Good Boy

Δεν αστειεύομαι απόλυτα όταν λέω πως αυτός ο σκύλος είναι γεννημένος κινηματογραφικός σταρ με ένστικτο και παρουσία λες κι είναι η Meryl Streep.

Ethan Hawke, Blue Moon

Είθε μια μέρα να φτάσουμε όλοι σε ένα επίπεδο εμπειρίας, ωριμότητας και ευαισθησίας, όσο χρειάζεται εδώ ο Ethan Hawke για αυτό το υπέροχο πορτρέτο ενός καλλιτέχνη τη στιγμή που καθίσταται ξεπερασμένος.

Gabby Windey, The Traitors & Long Winded

Από το ύφος ήρεμης δύναμης και τα εξωγήινα outfits που την έκαναν το breakthrough του φετινού Traitors μέχρι την οριακά beat ποίηση του καθηλωτικά ασυνάρτητου podcast της, η reality περσόνα της Gabby με την απαλή φωνή και τις υπνωτιστικές εξάρσεις ήταν μια από τις ξεκάθαρες pop culture πρωταγωνίστριες της χρονιάς.

Michael B. Jordan, Sinners

Με αδιανόητη παρουσία στην οθόνη, δυναμισμό, πάθος και θυμό, ο Michael B. Jordan κι ο διπλός του ρόλος βοήθησαν να εκτιναχθεί μια από τις ταινίες-φαινόμενα που είδαμε φέτος.

Owen Cooper, Adolescence

Μια από τις all-time εφηβικές ερμηνείες που έχουμε δει ποτέ σε σινεμά και τηλεόραση; Απλά undeniable.

Tonic η γάτα, Caught Stealing

Κοιτάχτε, κάποιοι απλά είναι σταρ. Επίσης ο Austin Butler κι η Zoe Kravitz καλοί ήταν.

Jacob Elordi, Frankenstein

Μια φοβερά πληγωμένη ερμηνεία κάτω από τόσες στρώσεις design, κουστουμιών και μακιγιάζ; Ο Elordi είναι πάντα πολύ καλός – και μάλιστα σε ρόλους ελάχιστα εκτός του κέντρου της ταινίας (βλέπε και: Priscilla).

Pamela Anderson, The Naked Gun

Πόσο όμορφη, αστεία, άφοβη ερμηνεία σε πλήρη συντονισμό με τον throwback τόνο ασοβαρότητας και παραλόγου της ταινίας. Θρίαμβος.

Carrie Coon, The White Lotus & The Gilded Age

Η μεγάλη κυρία της τηλεοπτικής ερμηνείας είχε διπλοβάρδια φέτος και φυσικά ήταν καθηλωτική παντού – είτε κυνηγώντας κι άλλη δύναμη και στάτους στο Gilded Age, είτε ξεσπώντας στο White Lotus. Τα σέβη μας.

Lady Gaga, Vanish Into You @ Coachella

Η ασταμάτητη, ειλικρινής ένταση της Gaga καθώς κινείται καθόλη τη διάρκεια του πιο δυναμικού κομματιού από το φοβερό νέο άλμπουμ της; Θα μπορούσα να το βλέπω (και να το τραγουδάω) για ώρες.

Martin Scorsese, The Studio

Στο πρώτο επεισόδιο του Studio ο Martin Scorsese εμφανίστηκε παίζοντας τον εαυτό του και χωρίς να φοβάται να γίνει το κέντρο ενός μεγάλου αστείου. Ένας θρύλος!

Sarah Polley, The Studio

Ωστόσο από όλες τις εμφανίσεις σκηνοθετών στο ρόλο του εαυτού τους στη σειρά, της Polley ήταν η αγαπημένη μου – κι όχι μόνο επειδή την αγαπώ από όσο με θυμάμαι να βλέπω σινεμά. Προσπαθώντας να πετύχει το τέλειο μονοπλάνο την ώρα που τα πάντα γύρω της καταρρέουν, χτίζει ένα κρεσέντο θυμού που συνδυάζει το κριντζ με την απόλαυση.

Wagner Moura, The Secret Agent

Ο εντυπωσιακός πρωταγωνιστής του Narcos τοποθετείται ως φαβορί για οσκαρική υποψηφιότητα για τον αινιγματικό ρόλο του σε μια από τις πιο ιδιόμορφες ταινίες της χρονιάς. Όταν το δείτε, θα το πιάσετε.

Javier Bardem, αυτό το gif από το F1

Κάθε φορά που συνέβη κάτι καλό τους τελευταίους μήνες, η εικόνα χαράς που φέρνω στο μυαλό μου είναι ο Bardem να πανηγυρίζει σε αυτή τη σκηνή του F1. Iconic ό,τι κι αν κάνει, τι να λέμε τώρα.

Teyana Taylor, One Battle After Another

Μια ερμηνεία-χειροβομβίδα, μας βάζει με ηλεκτρισμένη ορμή στον κόσμο της ταινίας, μας καθηλώνει για ολόκληρο το απίστευτο πρώτο μισάωρο του φιλμ, και πλανάται πάνω από αυτό για όλη την υπόλοιπη διάρκεια.

Josh O’ Connor, The Mastermind

Ένα χρόνο μετά το La Chimera, ο O’ Connor περιφέρεται ξανά σαν την άδικη κατάρα, σαν ένα έρμαιο της Ιστορίας. Τι γοητευτικός ηθοποιός.

Josh O’ Connor, Wake Up Dead Man

Η καλύτερή του φετινή ερμηνεία ωστόσο ήταν μάλλον αυτή στο νέο Knives Out, όπου είναι τεράστιο μέρος του γιατί πετυχαίνει η ταινία. Είναι η καταπονημένη καρδιά του φιλμ…

Glenn Close, Wake Up Dead Man

…και η Glenn Close είναι ο καταπιεσμένος θυμός του. Για αυτή την ερμηνεία θα έπρεπε να σχεδόν-κερδίσει Όσκαρ η Close, όχι για το The Wife.

Kirsten Dunst, Roofman

Η τέλεια supporting ερμηνεία της χρονιάς από μια ηθοποιό που δεν αστοχεί ποτέ. Απίστευτα γοητευτική, απίστευτα πληγωμένη, απίστευτα ανθρώπινη.

Noah Wyle, The Pitt

Το μούσι, η κούραση, η σχεδόν-παραίτηση, ο τρόπος με τον οποίο σηκώνει πάνω του τη σειρά χωρίς καμία υπερβολή. Η αληθινή τηλεόραση έχει επιστρέψει!

Emma Stone, Bugonia

Τι άλλο να πούμε σε αυτό το σημείο; Μακάρι να κάνει άλλες 17 ταινίες με τον Λάνθιμο – σε δεκαετίες από τώρα θα μιλάμε για αυτό το σερί ερμηνειών.

Delroy Lindo, Sinners

Έχει υπάρξει ποτέ στην οθόνη ο Delroy Lindo και να μη θες να σηκωθείς πάνω να αρχίζεις να πανηγυρίζεις με γροθιές υψωμένες; Τι, μόνο εγώ;

Charli xcx & Lorde, Girl, so confusing featuring lorde (live στο Madison Square Garden)

Πέρσι σε αυτή τη λίστα είχα το κομμάτι, τώρα έχουμε και το λάιβ περφόρμανς των δυο τους. Φοβερά δυνατό και συγκινητικό.

Luca Marinelli, Mussolini: Son of the Century

Δεν είμαι φαν γενικότερα της λογικής ‘απίστευτη μεταμόρφωση!!!’ στις ερμηνείες, αλλά όταν ένας από τους πιο γοητευτικούς ηθοποιούς της Ευρώπης μεταμορφώνεται σε ένα γλοιώδη, οργισμένο φασίστα που σπάει διαρκώς τον τέταρτο τοίχο για να συνομιλήσει (οριακά να μπιτάρει) με τους θεατές… τότε ναι, έχεις την προσοχή μου.

Jennifer Lopez, Kiss of the Spiderwoman

Στην αντίπερα όχθη η Lopez ξέρει πως δεν χρειάζεται να μεταμορφωθεί για να βγάλει την ψυχή της στην οθόνη. Παίζει μια σταρ μέσα σε μια αφήγηση μέσα σε μια ταινία, και είναι εντυπωσιακή από άκρη σε άκρη.

Wunmi Mosaku, Sinners

Φανταστική όπου έχει εμφανιστεί ποτέ της, η Mosaku δίνει στο Sinners την αναγκαία του ανθρωπιά και σύνδεση με το έδαφος. Δεν είναι καθόλου loud ερμηνεία, ούτε αβανταδόρικος ο ρόλος, αλλά το εγγυώμαι πως η παράτολμη ισορροπία ειδών της ταινίας δεν λειτουργεί απόλυτα αν λείπει αυτό το συστατικό.

Tom Hiddleston, The Life of Chuck

Δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι τον Hiddleston να χορεύει στο Life of Chuck κι όλα όσα αυτή η σκηνή διοχετεύει σε όλη την υπόλοιπη ταινία. Πραγματικά από τις πιο συγκινητικές ταινίες (και ερμηνείες) εδώ και πολύ καιρό.

Rhea Seehorn, Pluribus

Κάποιες φορές είσαι τόσο καλή που ένας από τους μεγάλους τηλεοπτικούς παραγωγούς αποφασίζει να στήσει μια ολόκληρη σειρά σχεδόν αποκλειστικά πάνω σου. Η σύνδεση που νιώθω με την Carol, και τον θυμό της, και τις εσωτερικές της συγκρούσεις, είναι φοβερή. Νιώθω απόλυτα το mood του Gilligan που δήλωσε πως η σειρά θα συνεχίσει για 4 σεζόν «…ή για όσο θέλει η Rhea να το κάνει». Αυτό θα πει σωστό attitude.

Lee Byung-hun, No Other Choice

Δεν είναι εύκολο να παίζεις μια απόλυτα τραγική φιγούρα του σύγχρονου καπιταλισμού σα να είναι χαρακτήρας των Looney Tunes και να μη χάνεις τίποτα από τη δραματική του υπόσταση. Μόνο επιλογές!

Paul Giamatti, Black Mirror

Αν εσείς δεν δακρύσατε με τις μελαγχολικές διαδρομές του Giamatti στο παρελθόν μιας σχέσης που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί ακριβώς διαλύθηκε, τότε τι να πω. Από τους καλύτερους που έχουμε.

Rachel Zegler, Evita

Διότι αν μπορείς να τραγουδήσεις στα πλήθη από το εξωτερικό μπαλκόνι του θεάτρου, τότε γιατί να μην το κάνεις;

Tramell Tillman, Severance

Υπήρξε φέτος πιο μαγνητιστικός ηθοποιός στη μικρή οθόνη; Που να θες να απορροφήσεις την παραμικρή του έκφραση για να αποκωδικοποιήσεις τι είναι αυτό που συμβαίνει μες στο μυαλό του; Ο άνθρωπος είναι ψηφιδωτό.

Zhao Tao, Caught by the Tides

Η βωβή ερμηνεία του αιώνα, φτιαγμένη από κομμάτια του παρόντος και θραύσματα του φιλμαρισμένου παρελθόντος. Στοιχειωτικό και καθηλωτικό.

Jonno Davies, Better Man

Πάντα αναγνωρίζουμε τις σπουδαίες motion capture ερμηνείες σε αυτά εδώ τα άρθρα και εδώ φέτος όλα τα λεφτά είναι ο ψηφιακός χιμπατζής-alter ego του Robbie Williams. Τι ιδέα! Και τι εκτέλεση!

Oona Chaprin, Avatar: Fire and Ash

Μιλώντας για motion capture, ο τρόπος που ζωντανεύει την Varang η Oona Chaplin την τοποθετεί άμεσα στο πάνθεον. Εκεί ψηλά δίπλα στις κορυφαίες στιγμές του Andy Serkis – μια mo-cap ερμηνεία για τα βιβλία της Ιστορίας.

Stellan Skarsgard, Sentimental Value & Andor

Ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς του πλανήτη σε ένα τρελό διπλό χτύπημα. Πραγματικά ελπίζω να κερδίσει Όσκαρ.

Marisa Abela, Black Bag

Κοιτάξτε, αν το πιάνεις, το πιάνεις. Το κρυφό, απολαυστικό δηλητήριο μιας έτσι κι αλλιώς φοβερά μερακλίδικης ταινίας.

Nahuel Perez Biscariat, Kill the Jockey

Μια φιγούρα που μοιάζει να ξεπήδησε από τα πιο θλιμμένα και μπερδεμένα όνειρα, ένας απόηχος Buster Keaton στην καρδιά της πιο αγνά παράξενης ταινίας που είδαμε φέτος στα σινεμά.

Rose Byrne, If I Had Legs I’d Kick You

Ερμηνεία-κρίση πανικού από μια από τις καλύτερες κωμικές ηθοποιούς της γενιάς της, η οποία αξίζει το Όσκαρ για το πώς ακροβατεί εδώ στην παράκρουση και την αγωνία. Χωρίς ανάσα.

Vincent Macaigne, Three Friends

Το πλήρως αντίθετο mood. Μια από τις αγαπημένες φιγούρες του γαλλικού σινεμά, πλανάται σαν πνεύμα πάνω από τις καθημερινές ιστορίες φιλίας και έρωτα των τριών φιλενάδων του τίτλου. Ξέρεις πώς κάποιες φορές θυμάσαι χωρίς λεπτομέρειες και με μια απροσδιόριστη γενική αίσθηση μελαγχολίας και αγάπης κάποιον άνθρωπο που δεν είναι πια στη ζωή σου; Ο Macaigne κάπως κατάφερε να ενσαρκώσει αυτή ακριβώς την αίσθηση.

Jamie Lee Curtis, Ella McCay

Η σπάνια πλέον περίπτωση που είμαι απολύτως ΟΚ με τα over the top ξεσπάσματα της Jamie Lee Curtis. Μια ταινία-παραίσθηση με την ηθοποιό να είναι απολύτως συντονισμένη με… ό,τι είναι αυτό που συμβαίνει γύρω της. Μου άρεσε!

Michael Cera, The Phoenician Scheme

Το πιο απολαυστικό καρτούν από την νέα περιπέτεια(!) του Wes Anderson. Το οποίο μας φέρνει…

Benicio del Toro, The Phoenician Scheme

…ναι, πάλι αυτός. Και σε εντελώς διαφορετικό τόνο από το One Battle After Another. Τι μπορώ να πω; Είναι απλά φανταστικός.