Όλα τα Alien από το χειρότερο στο καλύτερο

Το Alien είναι εντυπωσιακό ως franchise γιατί ξεκινάει με μια από τις κυριολεκτικά καλύτερες ταινίες όλων των εποχών διερωτώμενο «τι θα γινόταν αν υπήρχε ένα άλιεν;;» και καταφέρνοντας να δημιουργήσει μια ολόκληρη κοσμογονία τρόμου από αυτή την ερώτηση.

Συνεχίζει με ένα από τα κυριολεκτικά καλύτερα σίκουελ όλων των εποχών διερωτώμενο «και τώρα τι θα γινόταν αν υπήρχαν πολλά άλιεν;;;» στήνοντας πάνω σε αυτό ένα μπαρουτοκαπνισμένο μπλοκμπάστερ με φορτηγατζήδες και πεζοναύτες του διαστήματος.

Δε θα υπήρχαν πολλά σημεία να πας από εκεί, όμως τα ηνία ανέλαβε αμέσως μετά ένας από τους κυριολεκτικά σημαντικότερους σκηνοθέτες των τελευταίων 40 χρόνων, και συνέχισε παραδίδοντας ταινίες πάντα παράξενες, πάντα στρυφνές, τρομακτικές ή/και νιχιλιστικές, γυρισμένες από μερικούς από τους καλύτερους τεχνίτες της εκάστοτε εποχής τους.

(Και μετά, υπάρχει και το Alien vs. Predator: Requiem.)

Ακόμα δηλαδή κι όταν δεν πετυχαίνουν ή όταν διχάζουν, αυτές οι ταινίες έχουν κάτι το ενδιαφέρον να προτείνουν και μια κάποια κοσμοθεωρία να αναπτύξουν.

(Εκτός, καταλάβατε, από το Alien vs. Predator: Requiem.)

Με αφορμή την πρώτη είσοδο του Alien franchise στην τηλεόραση, με τη σειρά Alien: Earth του φίλου του σάιτ, Noah Hawley, κατατάσσουμε όλα τα κεφάλαια της Alien μυθολογίας από το χειρότερο προς το καλύτερο.

10. Alien vs. Predator: Requiem

Μην τα ξαναλέμε, αυτό είναι το μόνο αγνά σάπιο κομμάτι όλου αυτού του franchise, χωρίς καμία σωτηρία. Χαραμίζει ιδέες στα χαρτιά αν μη τι άλλο κουλ και δεν έχει να προσφέρει καν λίγο άμυαλο κέφι, έτσι να περάσει ωραία η ώρα. Τίποτα. Το μόνο ξερό skip.

9. Alien: Resurrection

Μικρός το υπερασπιζόμουν με τρέλα αυτό, αλλά θα πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι απίστευτη κουταμάρα. Οι ευαισθησίες του Jean-Pierre Jeunet (4 χρόνια πριν γυρίσει το Amelie!) σε συνδυασμό με τις ενδιαφέρουσες ιδέες αλλά πολύ συγκεκριμένης τονικότητας γραφή του Joss Whedon, έχουν αποτέλεσμα μια ταινία που μοιάζει αναποφάσιστη για το τι ακριβώς παριστάνει.

8. Alien: Romulus

Ξέρω ότι είχε τους φανς του αυτό, το πιο πρόσφατο από τα κινηματογραφικά κεφάλαια, αλλά… γιατί; Οι ταινίες αυτές πάντα στόχευαν σε κάτι νέο και διαφορετικό και απόκοσμα ανατριχιαστικό, αλλά το Romulus ενώ έχει κάποιες ιδέες και ένα πολύ ικανό σκηνοθετικό χέρι από τον Fede Alvarez, αναλώνεται στο να ανακυκλώνει ιδέες και αναφορές από την ιστορία ενός franchise που ποτέ δεν λειτουργούσε με αυτό τον τρόπο. Αυτά τα ντροπιαστικά πράγματα με το ψηφιακό φάντασμα του Ian Holm; Αυτά τα πράγματα τα κάνει το Star Wars.

7. Alien: Earth

Είναι ΟΚ. Έχει το πρόβλημα που περίμενα εξαρχής, ότι δεν διαθέτει ιδιαίτερα τηλεοπτικό σκελετό κι ούτε η longform αφήγηση μπορεί να συντηρήσει στο αναγκαίο επίπεδο την κλειστοφοβική ένταση μιας αυτοτελούς δίωρης ταινίας Alien. Ο Hawley το έχει πάντως εμπλουτίσει με κάποιες ενδιαφέρουσες αν μη τι άλλο παράλληλες ιδέες περί διαφορετικού τύπου συνθετικών όντων και έναν εταιρικό πόλεμο που θα κρίνει την ανθρώπινη ψυχή (ταιριαστό, το δέχομαι), αλλά οι παραλληλισμοί του είναι προφανείς και επαναλαμβανόμενοι. Μα κυρίως; Είναι –συγγνώμη– αδιανόητα βαρετό.

6. Alien vs Predator

Η Sanaa Lathan είναι άψογη kickass πρωταγωνίστρια (οι buddy action movie σκηνές της με τον σημαδεμένο Predator είναι θησαυρός) αλλά όλα τα λεφτά είναι το ίδιο το σκηνικό της ιστορίας, με τον Paul W.S. Anderson να τοποθετεί τη μάχη στα έγκατα ενός αρχαίου πολιτισμού, σε μια ξεχασμένη από τον πολιτισμό πυραμίδα όπου οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι τόσο από απτούς τοίχους, τούνελ, αρχαίες παγίδες, όσο και από το παιχνίδι κυνηγητού αιώνων ανάμεσα σε θεϊκά, ανώτερα πλάσματα, που εμάς τους ανθρώπους δεν μας βλέπουν καν.

Το AvP, που σημειωτέον έχει δηλωμένο θαυμαστή τον James Cameron, είναι καλύτερο από όσο έχει δικαίωμα να είναι, ειδικά στην unrated εκδοχή του που βλέπουμε και λίγο αίμα να τινάζεται σε κανά χιόνι. Οι σκηνές μάχης είναι όλες κουλ και το αδιάφορο πρώτο act δίνει τη θέση του σε μια διασκεδαστικότατη κλειστοφοβική παράνοια από το μισάωρο και μετά. Ποτέ δεν κατάλαβα το hate.

5. Prometheus

Μια εικαστικά επιβλητική επιστροφή για τον Ridley Scott στο ευρύτερο σύμπαν του Alien, σε ένα φιλμ που λειτουργεί πολύ καλά ως b-movie creature feature με διαθέσεις στοχασμού πάνω σε μια α λα κοσμικού Φρανκενστάιν δημιουργίας νέας/παλιάς ζωής. Κάπου χάνει τη στόχευσή του προσπαθώντας να διαχειριστεί υπαρξισμό, μυθολογία, κοσμογονία και μια παλιομοδίτικη «νταλικέρηδες (και επιστήμονες) του διαστήματος» σύνθεση, είναι άνισο ίσως, αλλά πανέμορφο και συναρπαστικό όπως και νά’χει. Ο χρόνος του έχει φερθεί καλά.

4. Alien: Covenant

Ο Scott επιστρέφει στο αρχικό του κείμενο, το Alien του 1979, ακολουθώντας τη φόρμουλα αλλά με έναν τόνο αυτή τη φορά ακόμα πιο κυνικό, ακόμα πιο οργισμένο. Ο άνθρωπος συναντά τον (μηχανικό) θεό του ο οποίος του μισεί όσο τίποτα. Ο Scott καταριέται τους ανθρώπους και αναρωτιέται: Κι αν η εξέλιξη ήταν λάθος; Από τις 2-3 πολύ παρεξηγημένες ταινίες της φιλμογραφίας του, και ο Alien λόφος πάνω στον οποίο θα πεθάνω. Είναι μια φοβερή ταινία.

3. Alien 3

Νομίζω πως αυτή είναι η ταινία με τις μεγαλύτερες μεταπτώσεις από λίστα σε λίστα, μπορείς να τη δεις από τελευταία μέχρι… γουέλ, μέχρι 3η, γιατί κανείς δε νομίζω πως θα πείραζε τα #1-2 αυτής της λίστας. Το ξέρω πως ο ίδιος ο Fincher την μισεί αυτή την ταινία και καλά κάνει ο άνθρωπος, εκείνος το έζησε το χάος της παραγωγής και είμαι σίγουρος πως ήταν φρικτή εμπειρία. Αλλά εγώ δεν το έζησα οπότε respectfully, θα στηρίξω. Σόρι, David!

Ένα από τα πιο αδιανόητα κατάμαυρα ξεκινήματα μπλοκμπάστερ ταινίας στην ιστορία του Χόλιγουντ στέλνει πάσα σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό, βάζοντας ζητήματα ενοχής και συγχώρεσης εν μέσω μιας καθαρόαιμης ταινίας (θρησκευτικού) τρόμου. Ο Fincher κεντάει χωρίς να έχει καν σενάριο στα χέρια του, το φινάλε με τη βουτιά της Ripley και τον Lance Henriksen να γκαρίζει ΟΧΙΙΙΙΙΙ ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙRIPLEYΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙ είναι iconic, κάθε χαρακτήρας / ηθοποιός καρατερίστας είναι αξιομνημόνευτος, το σχέδιο των μοναχών-φυλακισμένων για να πιάσουν τον δαίμονα είναι καθηλωτικό και… συγγνώμη, το όλο θέμα ‘μοναχοί-φυλακισμένοι’ να το ξανατονίσουμε λίγο;

2. Aliens

Ο big Jim δίνει μαθήματα για το πώς να δημιουργήσεις το απόλυτο σίκουελ σε μια ταινία που από μόνη της δεν ούρλιαζε απαραίτητα για σίκουελ. (Ή τελοσπάντων ούρλιαζε, αλλά στο διάστημα, οπότε…) Όλα είναι πιο μεγάλα, πιο φωναχτά, πιο cheesy, αλλά η απέχθεια απέναντι στην corporate κυριαρχία παραμένει.

Η απόγνωση μπροστά στο κενό έχει δώσει τη θέση της σε μια σκληρή μάχη επιβίωσης με ορίζοντα την Αγία Οικογένεια (αλλά μην ανησυχείτε, ήρθε μετά ο Fincher κι έβαλε τα πράγματα στη θέση του με την πρώτη σκηνή του Alien 3, φιλάκια), το μοναχικό, ανεξήγητο άλιεν της ορίτζιναλ ταινίας τώρα έχει από πίσω του ολόκληρο μελίσσι με βασίλισσα, η Ripley παλεύει με αυτήν μέσα σε ένα low-tech, χειροποίητο mecha armor… και φυσικά είναι κι ο Bill Paxton εκεί. Ούτε μια στραβοπατημένη νότα, τo Aliens είναι πολύ απλά μια τέλεια μπλοκμπάστερ περιπέτεια.

1. Alien

Ο άνθρωπος στο έλεος του μεγάλου κενού: Στο άπειρο του διαστήματος, μέσα σε περιβάλλοντας βγαλμένα από εφιάλτες γερμανικού εξπρεσιονισμού, με αντίπαλο ένα τέρας φρικιαστικά παντοδύναμο, σαν σύμβολο κάθε φόβο που είχε ποτέ άνθρωπος. Απέναντι στο πλάσμα του HR Giger ο Scott στέλνει σαν ανθρωποθυσία ένα μάτσο νταλικέρηδες του διαστήματος, μια γκρουπ δυναμική που έχει αντιγραφεί και αναπαραχθεί εκατοντάδες φορές έκτοτε, απολαυστικά καθορισμένους χαρακτήρες εργατικής τάξης που εκμεταλλεύεται χωρίς δεύτερη σκέψη ένα μοχθηρό corporation χωρίς αμφιβολία ή ηθική.

Και μέσα σε όλα, θριαμβεύτρια η Ellen Ripley της Sigourney Weaver, εμβληματική ηρωίδα όσο λιγοστές στην ιστορία του αμερικάνικου σινεμά, ένα διαστημικό final girl που επιβιώνει μέσα στην εφιαλτική, υπαρξιακή φρίκη για να χτίσει το δικό της μύθο. Μια ταινία κατασκευαστικής και θεματικής τελειότητας που, πολύ απλά, αρνείται να γεράσει στην παραμικρή της απειροελάχιστη λεπτομέρεια.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ