Στο νέο Mission: Impossible, ο Tom Cruise θέλει να σώσει τις ταινίες όσο ο Ethan Hunt τον κόσμο
- 22 ΜΑΙ 2025
Αν δεν θυμάσαι τι συνέβη στην προηγούμενη ταινία του franchise, το Dead Reckoning Part 1, μην ανησυχείς. Το Mission Impossible – The Final Reckoning έχει ένα κανονικότατο “previously on”. Τα 45 πρώτα λεπτά του περιλαμβάνουν μία άστοχη περίληψη του Dead Reckoning και έναν εκτεταμένο αποχαιρετισμό στις έξι ταινίες που προηγήθηκαν αυτού.
Βλέπουμε flashbacks με τον Jon Voight, τη Michelle Monaghan και μισή ντουζίνα άλλα πρώην μέλη του καστ, ενώ ίσως ακόμα λιγότερο ευχάριστη είναι η εξαντλητική επανάληψη του διλήμματος που αντιμετωπίζουν πλέον ο Ethan Hunt του Cruise και η ομάδα του Mission: Impossible.
Η Angela Bassett επιστρέφει ως Πρόεδρος Sloane για να του πει – και να μας θυμίσει – ότι μία κακόβουλη ψηφιακή οντότητα γνωστή ως, well, «Οντότητα» έχει μολύνει τους υπολογιστές του κόσμου και σχεδιάζει να εξαπολύσει πυρηνικό χάος. Ακούγονται μισή ντουζίνα συνώνυμα για την Αποκάλυψη λοιπόν, μεταξύ των οποίων ότι έρχεται «το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε», και προφανώς ο πηγαίος κώδικας της Οντότητας βρίσκεται σε ένα βυθισμένο υποβρύχιο. Και όλα αυτά μας τα λένε, μας τα εξηγούν και μας τα αναλύουν. Εκ νέου. Ξανά. Πάλι και πάλι.
Σταματήστε να μιλάτε! Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το MacGuffin. Μία καταδίωξη στο Σινικό Τείχος. Μία πτώση με αλεξίπτωτο στον Πύργο του Άιφελ. Γι’ αυτά έχουμε πληρώσει!
Ο Christopher McQuarrie είναι ένας σεναριογράφος που έφτιαξε την καριέρα του με ταινίες ληστείας και νουάρ, και η δομή των Mission: Impossible – όχι μόνο των δικών του – τείνει να βασίζεται σε παρόμοια δομή. Το κοινό ενημερώνεται για κάποιο σχέδιο σε άψογη λεπτομέρεια και στη συνέχεια βλέπουμε την εκτέλεσή του, συχνά με πολλά εμπόδια, ανατροπές και στραβοπατήματα.
Στην προκειμένη περίπτωση το βασικό heist είναι τόσο πολύπλοκο, και βασισμένο σε τόσες πολλές διαφορετικές μεταβλητές, που τελικά δεν βγάζει και λογικό νόημα. Είναι σχεδόν σαν οι αγχωτικές παραλλαγές να καταστέλλουν τους κανόνες που έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων προσεκτικά.
Η ερμηνεία του Cruise σε αυτή και σε πολλές από τις ταινίες Mission: Impossible υπό την καθοδήγηση του McQuarrie, καθορίζεται από την απεγνωσμένη οργή καθώς ταλαντεύεται μεταξύ των ακροβατικών ενός action man και του exposition, με μία γενναία δόση προσποίησης ότι δεν καταλαβαίνει πως είναι ο μεσσίας.
Η υποκριτική του ξεπερνά σχεδόν την παραδοσιακή έννοια του όρου, και ενώ το πρόσωπό του είναι φυσικά ένα βασικό πλεονέκτημα στο οπλοστάσιο χαρίσματικότητάς του, είναι το σπάνιο παράδειγμα ενός σταρ πρόθυμου να εκφραστεί μέσω κάθε μέρους του σώματός του.
Κι όμως, στη μην-το-δοκιμάσετε-στο-σπίτι κορύφωση αυτού του Mission: Impossible, ο Tom Cruise κάνει κάτι που περιμένεις – εμφανίζεται δηλαδή στο είδος της περίτεχνης ακροβατικής σεκάνς που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν αυτού του 30χρονου franchise – κάνει όμως και κάτι που μπορεί να μην περιμένεις. Ξεπερνάει με τον πιο εξωφρενικό τρόπο όλα τα stunts που έχει κάνει στο παρελθόν και μας αφήνει σε κατάσταση ενθουσιασμού και δέους.
Tom Cruise plays Ethan Hunt in Mission: Impossible – The Final Reckoning from Paramount Pictures and Skydance.
Αυτό σημαίνει πρακτικά το να περπατάει πάνω στο φτερό ενός τζετ, να κρέμεται – κρέμεται! – από μία λεπτή ράβδο, και να τσαλαβουτάει από τη θέση του επιβάτη στο πιλοτήριο καθώς το σκάφος εκτοξεύεται. Ο Cruise, κινηματογραφημένος σε πολύ κοντινό πλάνο, περιφέρεται γύρω από το αεροπλάνο σαν να είναι κλαριά για μαϊμού, με το πρόσωπό του λιωμένο από τη δύναμη του ανέμου.
Και αφότου πετάει έξω τον πιλότο, τότε είναι που η δράση δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Έχουμε αναρωτηθεί πολλές – πάρα πολλές – φορές τι στο καλό κάνει ο Tom Cruise στα Mission: Impossible, αλλά αυτή τη φορά κοιτούσα κυριολεκτικά την οθόνη και είπα ηχηρά σε δημοσιογραφική προβολή, «ΠΩΣ γίνεται να είναι όντως ο Tom Cruise αυτός;;;;».
Ένας κασκαντέρ βέβαια δεν θα μπορούσε να παίξει τόσο καλά. Ο Cruise σφίγγει τα άκρα του γύρω από το μέταλλο με κάθε ίνα φόβου και επιθυμίας μέσα του, δείχνοντάς μας την αγριότητα της θέλησης του Ethan να νικήσει το Κακό, που ταιριάζει με τη θέληση του ίδιου να μας αφήσει σε κατάσταση έκστασης. Στο Final Reckoning, ο Cruise θέλει να σώσει τις ταινίες όσο και ο Ethan Hunt τον κόσμο.
Η αισιοδοξία του είναι συγκινητική, αν και μη ρεαλιστική. Αυτό δεν είναι το είδος της ταινίας που θα σώσει το σινεμά. Είναι μεγάλη, πανάκριβη και ενίοτε πανέμορφη για να την κοιτάξεις, η ιστορία της όμως μοιάζει σαν να γράφτηκε για να αφομοιωθεί σε 10-15λεπτες μπουκιές. Δεν ρέει, κλυδωνίζεται σε μία σειρά από πακέτα πληροφορίας και επιθετικής αυτοαναφορικότητας («κάθε προσωπική θυσία που έκανες έφερε μία ακόμη ανατολή σ’ αυτόν τον κόσμο», «είσαι πάντα το καλύτερο δείγμα της ανθρωπότητάς, στις χειρότερες στιγμές» κά).
Η ταινία βέβαια είναι αρκετά καλή στο να υπενθυμίζει πόσο διασκεδαστικό είναι όταν υπάρχει πραγματικό διακύβευμα σε ταινία ποπ κορν υψηλών πτήσεων, αλλά το μακελειό της είναι τόσο εξωφρενικό που δεν μπορεί παρά να προκαλέσει το γέλιο.
Πρόκειται για μία τολμηρή τονική στροφή που εισάγεται σε ένα υποτιθέμενο φινάλε 30 ετών, πιο απογυμνωμένα συναισθηματικό από τα υπόλοιπα Mission: Impossible. Το Final Reckoning τοποθετεί τα απρόβλεπτα σχέδια και τη βαθιά αγάπη του Ethan για τους άλλους ως την απόλυτη μορφή αντίστασης στον ψυχρό, ανελέητο προγραμματισμό της Οντότητας.
Είναι ακριβώς η προθυμία του Ethan να ρισκάρει τον κόσμο για να σώσει ένα άτομο στην αυτοσχέδια οικογένειά του που του επιτρέπει συνεχώς να νικά τις πιθανότητες. Και αν ο 62χρονος Cruise συνεχίσει εν τέλει τη σειρά, η ταινία θα γίνει τελικά ένας κατάλληλος φόρος τιμής στην άρνηση του χαρακτήρα του να αποδεχτεί τη ματαιότητα του να πολεμάει ενάντια σε μία αναπόφευκτη αποτυχία.
Το Mission: Impossible: The Final Reckoning κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.