Στο Superman του 2025, η καλοσύνη είναι το νέο πανκ ροκ
- 10 ΙΟΥΛ 2025
Από όταν τελείωσε η σειρά ταινιών Superman με πρωταγωνιστή τον Christopher Reeve (1978-1987), οι σκηνοθέτες έχουν προβληματιστεί για το πώς να κάνουν τον χαρακτήρα ευάλωτο με τρόπο ουσιαστικό, ώστε να διασφαλίσουν πως οι δραματικές συγκρούσεις στις ιστορίες του δεν θα φαίνονται παιχνιδάκι για μία τόσο θεϊκή φιγούρα. Και συνήθως, αυτό προϋποθέτει μία απάντηση στην εκδοχή που έχει προηγηθεί.
Με το Superman Returns του 2006 για παράδειγμα, ο σκηνοθέτης Bryan Singer είχε προσπαθήσει να ξεσηκώσει συναισθήματα από τις αναμνήσεις των χαρακτήρων από τις πρώτες ταινίες του Reeve, φτιάχνοντας ένα αλλόκοτο αλλά εγκάρδιο σίκουελ. Στο Man of Steel του 2013, ο Zack Snyder είχε θελήσει να ξεφύγει από τις συνεχείς προκλήσεις του Returns με τον κρυπτονίτη, τοποθετώντας τον Superman σε μία κατά μέτωπον μάχη με ένα εξίσου υπερδύναμο ον και προσθέτοντας αμφιθυμία για τη φύση του ηρωισμού.
Τώρα, ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Gunn απομακρύνεται από αυτή τη βλοσυρότητα στο Superman του 2025, για μία αφήγηση όπου οι προκλήσεις του ήρωα είναι συχνά εντελώς παιχνιδιάρες και ευφάνταστες, ακόμα και όταν τον ταλαιπωρούν και τον γεμίζουν μελανιές. Σαν από κόμικ. Άκου τώρα κάτι πράγματα!
Άλλωστε, εάν πρόκειται να συγκρίνουμε τον Superman του Gunn με κάποιους από τους κινηματογραφικούς Men of Steel που έχουν προηγηθεί, ένα καλό σημείο για να ξεκινήσει κανείς είναι το χρώμα. Από την αρχή κιόλας της ταινίας, ο εξωγήινος γνωστός και ως Clark Kent – ο David Corenswet είναι η καλύτερη εκδοχή που είχαμε ως τώρα και για τις δύο ταυτότητες του χαρακτήρα του – ξεχωρίζει εκθαμβωτικά πάνω σε ένα χιονισμένο φόντο, χάρη στη φωτεινή μπλε και κόκκινη στολή του.
Και αυτή είναι μία από τις πιο μονότονες σκηνές συγκριτικά, δεδομένων των ζωντανών αποχρώσεων ακόμα και στις πιο σκοτεινές διαστάσεις που επισκέπτεται η ταινία. Το χρώμα εδώ δεν μοιάζει απλώς με αισθητική επιλογή. Είναι μία οπτική υπόσχεση ότι αυτή τη φορά θα διασκεδάσουμε.
Πραγματικά μοιάζει με κόμικ που έχει ζωντανέψει, και αυτός είναι σίγουρα ένας από τους λόγους που οι δυνάμεις του Superman αντιμετωπίζονται ως το πιο θεαματικό αλλά και λιγότερο ενδιαφέρον πράγμα στον χαρακτήρα. Ναι, θα είναι πάντα πολύ κουλ όταν αντιλαμβανόμαστε τις δυνατότητες του Clark σε όλο το εύρος τους, και ο Gunn λατρεύει να κορυφώνει τη μουσική και να μας τυφλώνει από το glory του ήρωα όταν αυτός επικρατεί, όμως δεν είναι προτεραιότητα.
Σε ένα διάλειμμα από την παράδοση των υπερηρωικών reboots, το origin story του Superman με το εξωγήινο μωρό στο διαστημόπλοιο τυλιγμένο σε μία κόκκινη κουβέρτα με ραμμένο το γράμμα S, αναφέρεται πολύ μεν αλλά δεν δραματοποιείται. Δεν χρειάζεται να δούμε ξανά τη συγκεκριμένη εικονογραφία.
Αντίθετα η ταινία ξεκινά με τον ήρωα να έχει αρχίσει να μπαίνει σε διεθνείς υποθέσεις. Τον συναντάμε όταν έχει μόλις ηττηθεί από έναν άλλο υπερήρωα που πολεμάει για λογαριασμό της Boravia, μίας φανταστικής χώρας την οποία ο Superman πρόσφατα σταμάτησε από το να εισβάλει σε μία φτωχή, υπό δικτατορικό καθεστώς γειτονική χώρα.
Ο Gunn δεν πολιτικοποιεί ακραία τον Superman. Απλώς πηγαίνει τον χαρακτήρα πίσω στις ρίζες του ως δημιούργημα δύο Εβραίων Αμερικανών, των οποίων οι οικογένειες είχαν διαφύγει των πογκρόμ, δίνοντας έμπνευση για έναν εξωγήινο υπερασπιστή με υπόβαθρο μία προσφυγική ταυτότητα. Ο Clark είναι αγροτόπαιδο και επιζών ενός μακρινού, κατεστραμμένου πολιτισμού ταυτόχρονα – μία larger than life εκδοχή των ταυτοτήτων που οι περισσότεροι μετανάστες διαπραγματεύονται.
Ο Gunn δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει βαρύτερες αλληγορίες για να κάνει επίκαιρη την ταινία, και η χρησιμότητα του Superman δεν θα πάρει πολύ για να αμφισβητηθεί όταν η κοινή γνώμη θα στραφεί εναντίον του επειδή στράφηκε εναντίον μίας χώρας που έχει υπάρξει σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι μεσοβέζικες, πάντως, πεποιθήσεις που εντοπίζονται συχνά σε υπερηρωικές ταινίες δεν έχουν χώρο εδώ. O Superman δεν δυσκολεύεται καθόλου να διαλέξει πλευρά, και το γεγονός ότι η μεγαλύτερη απόφαση που παίρνει στην ταινία λαμβάνει χώρα πριν καν ξεκινήσει η πλοκή, επιτρέπει στον Gunn να διαμορφώσει την αφήγηση ως δίλημμα όχι τόσο ηθικό, ή καν ηθικό, όσο πρακτικό.
Δεν πρόκειται για κάποια γροθιά στο μαχαίρι – στο The Suicide Squad ο Gunn είχε για πρώτη φορά σε υπερηρωική ταινία ρίξει όλο το φταίξιμο μιας ανθρωπιστικής καταστροφής σε μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α, να μία λιγότερο χλιαρή πολιτική δήλωση – αλλά σίγουρα δεν δίνει κανένας Captain America το χέρι του στον Red Hulk για ένα καλύτερο μέλλον.
Αυτός όμως ο Superman, που βρίσκεται ακόμα στην αρχή της σχέσης του με την Lois Lane, έχει τα ψυχολογικά του, και σχετίζονται κυρίως με την αυτοεικόνα του. Ακόμα κι αν δεν φέρει πλέον το βάρος ενός Μεσσία, το να παίρνει αποφάσεις και να βιώνει αντιδράσεις σε αυτές ως ένας σωτήρας ανάμεσα σε πολλούς, έχει το τίμημά του. Ποιος είναι ο σκοπός του τελικά; Και αν δεν είναι καν μοναδικός σε ένα κόσμο από metahumans και έναν Lex Luthor που φαίνεται να μπορεί να υλοποιήσει τα πάντα, ποιος είναι ο σωστός Superman για το σήμερα;
Το κύριο πρόβλημα της ταινίας δεν είναι οι απαντήσεις στα παραπάνω. Αντίθετα, μετά από πολλά χρόνια όπου οι ταινίες Superman έμοιαζαν να ντρέπονται για την καλή καρδιά του ήρωά τους, παραγεμίζοντάς τον με κυνισμό, το Superman του 2025 δηλώνει εμφατικά πως το να έχεις μεγάλη καρδιά είναι «το αληθινό πανκ ροκ».
Είναι όμως μία ταινία που χρειαζόταν σίγουρα περισσότερη αυτοκυριαρχία. Ο Gunn αυτή τη στιγμή δεν έχει στ’ αλήθεια αφεντικό. Ως creative director της DC Studios είχε λευκή σελίδα να κάνει ό,τι θέλει. Θέλει, λοιπόν, να κάνει τα πάντα, με αποτέλεσμα μία πλοκή ανυπόμονη, παραφουσκωμένη, και διάσπαρτη σε πολύ μεγάλο καστ που είναι σίγουρα συνολικά η καλύτερη εκδοχή των χαρακτήρων της μυθολογίας του Superman ως τώρα, αλλά δεν έχουν αρκετό screentime για να έχουν πραγματικό αντίκτυπο.
Στιγμές τους που θα μπορούσαν να έχουν ανάπτυξη χαρακτήρα αντικαθιστώνται από σύντομα beats που εκβιάζουν το βάρος τους, χωρίς να το κερδίζουν. Ακόμα και οι ελάχιστες στιγμές ανάπαυλας που ξεκλέβει η ταινία από το χάος της για να συνδέσει τον Clark με τους θετούς του γονείς, μάς λένε το πώς πρέπει να αισθανθούμε αλλά δεν μπορούμε να το βιώσουμε.
Η ταινία έχει επίσης αποφασίσει να αποκαταστήσει την ελαφράδα στον Superman χωρίς να παρακάμψει το πόσο σκοτεινά έχουν γίνει τα πράγματα όσο δεν τον είχαμε στις οθόνες μας, αλλά δεν βρίσκει τον χρόνο να στήσει σε σταθερές βάσεις όλο αυτό το ευρύ φάσμα ιδεών και συναισθημάτων που θέλει να έχει. Ο Gunn έχει δίκιο να αναγνωρίζει πως μια ορισμένη ποσότητα ανοησίας είναι κλειδί για τη διαχρονική γοητεία του Superman, όμως εδώ αποσπάται ενίοτε η προσοχή από το διακύβευμα.
Οπότε δεν είναι ακριβώς ο Superman που περίμενα από τον Gunn σε αυτό το σημείο της καριέρας του, όπου έχει μάθει να ισορροπεί καλύτερα τα μεγάλα καστ αλλά και την ανθρωπιά με τις απαιτήσεις γιγαντιαίων μπάτζετ, όμως ο ήρωας είναι σε καλά χέρια και προς τη σωστή κατεύθυνση.
Το Superman κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.