REVIEWS

Θα σώσουν οι Τρελές Σφαίρες την κωμωδία στη μεγάλη οθόνη;

Οι νέες Τρελές Σφαίρες πρέπει να έχουν την υψηλότερη αναλογία αστείου προς λεπτό για κωμωδία την τελευταία δεκαετία.
Οι νέες Τρελές Σφαίρες θα έκαναν τον Leslie Nielsen περήφανο. Ότι δεν τις φτιάχνουν έτσι πια ωστόσο, θα τον απογοήτευε.

Μέσα στα 10 πρώτα τους λεπτά, οι Τρελές Σφαίρες του Akiva Schaffer, ενός εκ των μελών των Lonely Island, κερδίζουν τον τίτλο της αστειότερης κωμωδίας της χρονιάς, και δεν χάνουν καύσιμο μέχρι και το τελευταίο καρέ των τίτλων τέλους τους. Είναι σχεδόν σα θαύμα – 80 λεπτά (!!!) ατελείωτων θεαματικών gags, αστείρευτου slapstick και έξυπνων λογοπαιγνίων, με ίσως ένα 5% από αυτά να βασίζεται σε κάτι σχετικό με το IP του. Είναι μεν ένας τέλειος φόρος τιμής στο τελευταίο αλλά δεν μοιάζει με μία ακόμα κουρασμένη διασκευή.

Ακολουθούμε τον Liam Neeson ως μέρος της Police Squad!, μίας ειδικής ομάδας της αστυνομίας του Λος Άντζελες. Και αν σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσει να κατηγορήσει κανείς τις καινούριες Τρελές Σφαίρες για wokeness, το franchise που ξεκίνησε παρωδώντας τα δημοφιλή στα ‘80s αστυνομικά procedurals εξακολουθεί να ξεφτιλίζει την αξιοπιστία της αστυνομίας σε εποχές όπου οι επιδρομές του ICE έχουν προκαλέσει μαζικές διαμαρτυρίες στο Λος Άντζελες και μία πολλές φορές βίαιη ανταπόκριση των ένστολων εναντίον των διαμαρτυρόμενων.

Αν μισοκλείσεις κιόλας τα μάτια, θα καταφέρεις να δεις και μία έκθεση για την παραδοξότητα της νοσταλγίας των ‘00s – πολιτισμικά και συμπεριφορικά – αλλά και νέους, πνευματώδεις τρόπους για να παρωδηθεί η εποχή των σκοτεινών reboots.


Αυτό το reboot της Paramount ωστόσο, παρακάμπτει συνολικά προσπάθειες σάτιρας σύγχρονων γεγονότων προς όφελος μίας πιο παράλογης πλοκής. Ο Drebin Jr. (Neeson) προσπαθεί να σταματήσει έναν διαταραγμένο δισεκατομμυριούχο από το να εξαπολύσει ένα τοξικό αέριο που θα επαναφέρει τους πολίτες στην πρωτόγονη μορφή τους, ενώ οι υπερπλούσιοι θα κρύβονται σε ένα ιδιωτικό καταφύγιο παρακολουθώντας μία περφόρμανς του Weird Al Yankovic. Δεν χρειαζόμαστε τις Τρελές Σφαίρες για να σχολιάσουν το σήμερα. Τις χρειαζόμαστε γιατί το σήμερα είναι σκατένιο και χρειαζόμαστε όλοι μία υστερία γέλιου για να έρθουμε στα ίσα μας, έστω για αυτή την ευλογημένα σύντομη διάρκεια της ταινίας.

Το Naked Gun λοιπόν ακολουθεί την ορίτζιναλ φόρμουλα των πολλαπλών gags. Πρέπει να έχει την υψηλότερη αναλογία αστείου προς λεπτό από το Jackass: Forever. Υπάρχει μία πεντάλεπτη παράκαμψη στα μισά της ταινίας που εξελίσσεται πλήρως σε σκετς των Lonely Island, και είναι πιθανώς ό,τι καλύτερο έχει γυριστεί, αλλά υπάρχει περίπτωση να μου ξέφυγαν άλλα ακόμη καλύτερα.

Λίγο νωρίτερα έχουμε δει τον Neeson να προσπαθεί απεγνωσμένα να συγκρατήσει την εκρηκτική του διάρροια καθώς ταυτόχρονα χρησιμοποιεί το όπλο του για να επιτάξει την πλησιέστερη τουαλέτα. Κάποια από τα αστεία θα τα χάσεις και εσύ, γιατί θα γελάς τόσο δυνατά. Η ταινία είναι μία έκρηξη ντοπαμίνης και, αν ενδιαφερθούν καν γι’ αυτή, θα ικανοποιηθούν και οι νεότερες γενιές που έχουν εκπαιδευτεί σε short-form περιεχόμενο.


Φυσικά, εάν ο Neeson δεν αποδεικνυόταν άξιος συνεχιστής του Nielsen, ενός κορυφαίου περφόρμερ στο ανέκφραστο ειρωνικό χιούμορ που χάρη στη δουλειά του ως straight man σε slapstick ταινίες έγινε θρύλος της κωμωδίας, τίποτα δεν θα προσγειωνόταν σωστά. Ο υποψήφιος όμως για Όσκαρ δραματικός ηθοποιός και πρωταγωνιστής της σειράς δράσης Taken και διάφορων άλλων b-movie ευαισθησιών ταινιών δράσης, έχει την ίδια ικανότητα να παίζει τα πάντα στα ίσια, προσθέτοντας παντού το εκφοβιστικό γρύλισμά του. Η φιλμογραφία του τον έκανε την τέλεια, αν και απίθανη, επιλογή για τις Τρελές Σφαίρες.

Ακόμη και με αυτόν τον ανταγωνισμό, είναι μάλλον η Pamela Anderson που κλέβει την ταινία. Η ηθοποιός καταλαβαίνει ακριβώς τι της έχει ζητηθεί, είναι απολύτως συντονισμένη με το περιβάλλον της και βρίσκεται σε μία ενδιαφέρουσα στιγμή στην κουλτούρα που κατά κάποιο τρόπο ενσαρκώνει αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι Τρελές Σφαίρες – να θυμίσει το παρελθόν, να χρησιμοποιήσει το πνεύμα του και να κάνει κάτι εντελώς καινούριο.

Ας μην προσπεραστεί και το πόσο αναζωογονητικό είναι όταν το love interest ενός πρωταγωνιστή δεν έχει μόνο τη δική του αυτενέργεια και χώρο στην ταινία, αλλά κινείται κοντά του ηλικιακά και δεν αντιμετωπίζεται σαν προϊόν στην ημερομηνία λήξης του.


Φοβάμαι, όμως, να περιμένω την απάντηση στο τι θα καταλάβει το Χόλιγουντ αν η ταινία δεν πετύχει εισπρακτικά. Κάποτε τα κοινά πλήρωναν χρήματα για να δουν κάτι με την υπόσχεση ότι θα γελάσουν. Μία ταινία όπως οι Τρελές Σφαίρες είναι ένα από τα αγνότερα υπο-είδη κωμωδίας, δεν υπάρχει δηλαδή ουσιαστικά για κανέναν άλλον σκοπό από το να κάνει τον κόσμο να γελάσει. Αυτές οι ταινίες όμως έχουν εκλείψει.

Η βιομηχανία έχει περίπου εγκαταλείψει την παραγωγή κωμωδιών και προτιμάει να φτιάχνει ταινίες άλλων ειδών, τις οποίες κάνει λίγο ή πολύ αστείες. Άρα η επιτυχία ή όχι των Τρελών Σφαιρών κουβαλάει το βάρος ενός πολύτιμου για τη βιωσιμότητα των κωμωδιών τεστ στη μεγάλη οθόνη.


Αναφέρω τη μεγάλη οθόνη γιατί οι κωμωδίες δεν έχουν εξαφανιστεί από τη μικρή. Θεωρούνται συχνά ως το πρώτο θύμα των streaming wars και η έλλειψή τους από τις κινηματογραφικές αίθουσες έχει απαντηθεί από πολλές κωμικές σειρές που δοκιμάζουν τα όρια του είδους, αλλά και μία πληθώρα ταινιών στις πλατφόρμες με μηδενική επίδραση στην κουλτούρα, ή καν στην πρόσφατη μνήμη μας. Οι σειρές αυτές είναι συνήθως περισσότερο ενδιαφέρουσες παρά αστείες, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί είναι γόνιμο έδαφος για το δημιουργικό ρίσκο που οι δεύτερες αποφεύγουν.


Η ρίζα του προβλήματος όμως εντοπίζεται λίγο νωρίτερα, όταν τα στούντιο συνειδητοποίησαν πως το γέλιο θα ήταν μικρότερη πηγή νέων εσόδων ως λιγότερο εύκολα μεταφράσιμο προϊόν σε όλα μήκη και πλάτη της γης, και αποφάσισαν να επενδύσουν σε μπλοκμπάστερ περιπέτειες, κυρίως υπερηρωικές αλλά όχι μόνο, που θα μπορούσαν να εισχωρήσουν στη μεγάλη και αυστηρή αγορά της Κίνας.

Απόδειξη πως ένα μεγάλο χιτ στη Βόρεια Αμερική όπως το Girls Trip, επιβαρυμένο και από το γεγονός ότι είναι η σπάνια καφροκωμωδία με μαύρους γυναικείους χαρακτήρες, όχι μόνο δεν βρήκε ποτέ διαμονή σε πολλές χώρες – ανάμεσά τους και η Ελλάδα, αν και έκανε ένα σύντομο πέρασμα από το ελληνικό Netflix – αλλά πήρε στη βιομηχανία 8 χρόνια για να επανέλθει με μία ακόμη R-rated κωμωδία μαύρων γυναικών: Το One of Them Days που έχει μπει σε πολλαπλές λίστες με τις ταινίες της χρονιάς ως τώρα αλλά επίσης δεν κατάφερε να ταξιδέψει παντού.


Εάν, λοιπόν, οι Τρελές Σφαίρες δεν βρουν το κοινό τους, πόσα χρόνια ακόμη θα κάνουμε για να δούμε ξανά μία καθαρόαιμη κωμωδία μεταξύ αγνώστων που θα γελούν μαζί μας σε μία κινηματογραφική αίθουσα;

Τρελές Σφαίρες, σώστε μας.

Οι Τρελές Σφαίρες (The Naked Gun) κυκλοφορούν στις αίθουσες από τη Feelgood.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.

Exit mobile version