Η Αμοργός του Γιώργου Παπαγεωργίου

Σε σένα που με διαβάζεις, σου γράφω καταμεσής της θάλασσας, με πλάτη στο ήλιο, τον αέρα στα αυτιά και τα πόδια μου πάνω στα λευκά κάγκελα του καραβιού. Έχω αφήσει πίσω μου τον Πειραιά και ταξιδεύω.

Καταρχάς ας ξεκινήσουμε με ένα δεδομένο: το ελληνικό καλοκαίρι είναι δικαίωμα όλων. Είναι η επιστροφή στις διακοπές με τους γονείς, η αλμύρα στα μαλλιά και στα στόμα, η απόδραση από το μπετό της πόλης. Το ότι τα τελευταία χρόνια το δικαίωμα στο ελληνικό καλοκαίρι μοιάζει όλο και πιο μακρινό για τους κατοίκους αυτής της χώρας, μοιάζει κατάφωρα άδικο. Και πρέπει να αλλάξει. Άμεσα.

Ο δικός μου τόπος απόδρασης τα τελευταία χρόνια είναι η Αμοργός.

Πρωτοπήγα στην Αμοργό καλοκαίρι, Αύγουστο. Μαζί με τα μισά Εξάρχεια.

Την πρώτη φορά που την αντίκρισα δεν μου άρεσε καθόλου. Σκέφτηκα ότι είχα πέσει θύμα απάτης μιας φασαίικης φήμης. Όμως όπως σε όλους τους εφηβικούς έρωτες, η κακή αρχή συχνά υποδηλώνει μεγάλη καψούρα που έρχεται. Και αυτό ακριβώς συνέβη.

Η Αμοργός είναι η επιστροφή μου. Στον άνεμο που τραγουδάει, στους ανθρώπους που θέλουν να σε βοηθήσουν, στα κατσίκια στο γκρεμό που αγναντεύουν.

Στο βαθύ μπλε και το οινοπνεματί του Μούρου και της Αγίας Άννας. Στους φίλους μου, Μαίρη, Μιχάλη, Μαρκέλλα, Αρτέμη, Ρουσσέτο και στον Μιχάλη που φτιάχνει από ζεστό ψωμί μέχρι τα υδραυλικά του σπιτιού σου. Στο δωμάτιο της Μαρίας στα Michail studios με θέα τους ανεμόμυλους. Και στην ψημένη που με περιμένει στο δωμάτιο όταν φτάνω στις 04:00 το χειμώνα στο νησί.

Στα μονοπάτια με τις κόκκινες κουκκίδες (gps αρχέγονο), στο Μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας, στον καφέ που θα πιεις στη Λόζα και είναι σαν να διαβάζεις ποίηση, στα γλυκά στο Τρατάρισμα στη Λαγκάδα, στο ποτό στις 20:00 στην Παγκάδα στη Χώρα δίπλα στην εκκλησία με τον ασβέστη, στην ταβέρνα του Γιωργαλίνη στο Βρούτση, στον Σκοπελίτη που θα πάρεις στις 07:00 για να πας κρουαζιέρα στις Μικρές Κυκλάδες και το απόγευμα να ξαναγυρίσεις στα Κατάπολα.

Στη βουτιά προς ένα απέραντο γαλάζιο που δεν τελείωνε.

Στη βόλτα με τη vespa από τη Χώρα προς την Αιγιάλη ακούγοντας αβάσταχτα 80’s.

Στην ομίχλη της στα βουνά, ακόμα και Αύγουστο μήνα. Στη γιορτή της Παναγίας στις 21 του Νοέμβρη και την ολονυχτία και τη ζεστή φάβα μετά.

Στο Πάσχα με τα αναμμένα τενεκεδάκια και τα φασκόμηλα στους δρόμους των χωριών την Μεγάλη Παρασκευή.

Στα καλοκαίρια που παραμένει ήρεμη, ακέραιη και αγαπησιάρα. Δυνατή και ζόρικη γιατί η ομορφιά της είναι άγρια και δύσκολη. Άλλα ξέρει να αγαπάει βαθιά.

Οι πραγματικές αγάπες δεν έχουν ευκολίες. Είναι όμως σπάνιες και δεν φεύγουν ποτέ απ’ την ψυχή σου.

Σας αφήνω με ένα απόσπασμα που πάντα θα σημαίνει για μένα καλοκαίρι:

«Γεννήθηκα για να ’χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδο- ξολογώ. Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που ’ναι πιο δύσκολο. Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει. Κι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της» – Οδυσσέας Ελύτης, Ο μικρός Ναυτίλος.

***

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και μουσικός (Polkar). Το καλοκαίρι, περιοδεύει στη Δυτική Μακεδονία και τη Στερεά Ελλάδα με τη θεατρική παράσταση Επιθεωρητής του Νικολάι Γκογκόλ, σε διασκευή, σκηνοθεσία και μουσική δική του.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ