Ο Γύρος του Θανάτου με μηχανές στην Ινδονησία
Μέσα σε μία πίστα-βαρέλι που φτάνει μέχρι και τα 10 μ. ύψους, περφόρμερ αμφισβητούν τη βαρύτητα οδηγώντας. Μία από αυτές είναι και η Sri Wahyuni – μία δυνατή και ανεξάρτητη μητέρα που βγάζει έτσι τα προς το ζην.
- 18 ΜΑΙ 2025
Χάρη στα χαμηλά τους κόστη, το προνόμιο της ευελιξίας που είναι ιδιαίτερα πολύτιμο στους στενούς δρόμους μεγαλουπόλεων όπως η Τζακάρτα και η Σουραμπάγια, αλλά και τη μακρά παράδοση που έχουν στα δίκυκλα με εμβληματικές εταιρείες όπως η Honda και η Yamaha, οι μηχανές είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές στον οδικό χάρτη της Ινδονησίας – υπολογίζεται ότι το 80% των οχημάτων που κυκλοφορούν στη χώρα αποτελούν δίκυκλα και ότι η αγορά της Ινδίας είναι η τρίτη μεγαλύτερη σε όλο τον κόσμο.
Θα περίμενε κάποιος ότι το σπορ επίδειξης που στην Ευρώπη γνωρίζουμε ως «Γύρο του Θανάτου» θα είχε ξεκινήσει από τον λαό του νησιωτικού αυτού κράτους στη Νοτιοανατολική Ασία, αλλά όχι: το Tong Setan, όπως λέγεται στα ινδονησιακά, φαίνεται ότι ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη στις αρχές του 20ού αιώνα και τις τελευταίες μόλις δεκαετίες προστέθηκε στις συνήθειες διασκέδασης της Ινδονησίας.
Ωστόσο, λόγω της διαδεδομένης μοτο-κουλτούρας, απέκτησε πολύ γρήγορα φανατικό κοινό και αμέτρητος κόσμος αδημονεί για την επόμενη νύχτα που οδηγοί θα αναμετρηθούν με τη βαρύτητα, εκτελώντας περιστροφές με το όχημά τους στη γνωστή πίστα που μοιάζει με βαρέλι.
Το θέαμα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην επαρχία, όπου οι επιλογές για διασκέδαση είναι μετρημένες και τα χρήματα λιγοστά.
Όπως συμβαίνει και στη Γηραιά Ήπειρο, το άθλημα εξασκούν περιφερόμενοι θίασοι τσιρκολάνων, στο πλαίσιο παρουσίασης θεαμάτων που ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Συγκεκριμένα, ο Γύρος του Θανάτου αποτελεί σταθερά το αποκορύφωμα αυτών των σόου.
Μία τέτοια επίδειξη αποτύπωσε ο φακός του Associated Press στα περίχωρα της πόλης Μεντάν, στην επαρχία Βόρεια Σουμάτρα της Ινδονησίας. Πρωταγωνίστρια είναι η Sri Wahyuni, γνωστή με το ψευδώνυμο Ayu – μία γυναίκα που μεγαλώνει μόνη το παιδί της και βγάζει τα προς το ζην κάνοντας τις συγκεκριμένες επιδείξεις ανά τη χώρα.
Το θέαμα κόβει κάθε φορά την ανάσα, αν και δεν είναι όσο επικίνδυνο φαίνεται, όπως λένε οι περφόρμερς.
Στον Γύρο του Θανάτου η πίστα είναι μια κυκλική, ξύλινη κατασκευή, όπου οι οδηγοί εισέρχονται με μοτοσυκλέτες, ενίοτε και αυτοκίνητα, κινούμενοι περιστροφικά, επάνω στα τοιχώματα. Όπως αυξάνεται η ταχύτητα, η φυγόκεντρος δύναμη επιτρέπει στους περφόρμερς να βρεθούν εν κινήσει με το όχημα σε οριζόντια θέση, μέχρι και 90º σε σχέση με το έδαφος.
Οι μοτοσυκλέτες, συγκεκριμένα, φτάνουν να κινούνται με ταχύτητα 40–60 χλμ/ώρα στον κάθετο τοίχο. Για να ανεβάσουν την αδρεναλίνη στο κοινό, την κατάλληλη στιγμή οι περφόρμερς αφήνουν το τιμόνι και εκτελούν φιγούρες. Περιμετρικά της πίστας, το κοινό ζητωκραυγάζει.
Το σόου συνοδεύεται από δυνατή μουσική, έντονα φώτα και γιορτινή ατμόσφαιρα.
Λες και δεν είναι αρκετά επικίνδυνο από μόνο του, συχνά προστίθεται ακόμη ένας μοτοσικλετιστής στην αρένα. Στην περίπτωση της Sri Wahyuni, το δεύτερο πρόσωπο με το οποίο συνεργάζεται στις επιδείξεις είναι και πάλι γυναίκα.
Η διάρκεια μίας τέτοιας περφόρμανς (μαζί με την προετοιμασία) ενδέχεται να ξεπεράσει τις τέσσερις ώρες, όπως μεταφέρει η Sri Wahyuni στο AP. Το απόγευμα που τη συνάντησε το πρακτορείο, είχε μαζί της τη μικρή κόρη της, μιας και δεν μπορούσε να την αφήσει μόνη της.
Άλλωστε, οι δυο τους χρειάζεται συχνά να ταξιδεύουν από χωριό σε χωριό της Ινδονησίας, ανάλογα με το πού περιοδεύουν οι θίασοι. Επίσης, περιττό να πούμε ότι πρόκειται γενικότερα για ένα ανδροκρατούμενο σπορ, αλλά έπειτα από τόσα χρόνια και τόσες επιδείξεις η Sri Wahyuni φαίνεται να έχει κερδίσει τον σεβασμό στον χώρο του Tong Setan.
Το κοινό την αποθεώνει. Όπως συνηθίζεται στο αποκορύφωμα της βραδιάς (όταν το όχημα φτάσει ψηλά στον περιμετρικό τοίχο), οι θεατές στην άκρη της εξέδρας της απλώνουν τα χέρια για να της δώσουν έξτρα φιλοδώρημα για την προσπάθειά της. Στο τέλος, τη χειροκροτούν και περιμένουν να φωτογραφηθούν μαζί της. Εδικά στα μάτια των μικρών παιδιών, η Ayu μοιάζει με ηρωίδα. Και απ’ όσα καταλαβαίνουμε, η πραγματικότητα δεν απέχει πολύ.
Όταν τελειώνει η παράσταση, τα φώτα σβήνουν και η ίδια μαζί με τη συνεργάτιδά της μετρούν τα χρήματα που κατάφεραν να συγκεντρώσουν. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, όταν τις ρωτάς για τα όνειρα και το μέλλον τους, λένε ότι ελπίζουν για το καλύτερο και ότι, όπως και να έχει, είναι βέβαιο ότι δεν θα πάψουν να αισθάνονται ελεύθερες, καβαλώντας τις μηχανές.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.