Πώς το πόλο έφτασε να γίνει το εθνικό μας άθλημα

Γιατί οι Βραζιλιάνοι είναι καλοί στο ποδόσφαιρο; Γιατί οι Αμερικανοί είναι υπερδύναμη στο μπάσκετ; Δύο ερωτήματα που έχουν εξηγήσεις αλλά το πιο πιθανό είναι να μην καταφέρουμε να δώσουμε μια απάντηση που θα καλύψει όλο το φάσμα των λόγων που οι δύο χώρες διακρίνονται στο χόρτο και στο παρκέ. Αντίστοιχα, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε όλες τις απαντήσεις που θα καλύψουν το ερώτημα: «Γιατί η Ελλάδα είναι τόσο καλή στην υδατοσφαίριση;».

Για να έχεις καλή Εθνική ομάδα πρέπει να έχεις αρχικά καλή πρώτη ύλη. Για να έχεις δεξαμενή αθλητών, ώστε να διαλέξεις τους κορυφαίους πρέπει να έρθουν τα παιδιά σε σένα, να τα κρατήσεις στο άθλημα και να έχεις τη γνώση να τα εξελίξεις. Αυτό υπάρχει στην Ελλάδα. Η υδατοσφαίριση προσελκύει παιδιά. Συχνά προέρχονται από τα κολυμβητικά τμήματα των συλλόγων. Δηλαδή, είναι παιδιά που έχουν αρχίσει την ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό μέσω της κολύμβησης.

Η κολύμβηση είναι το πρώτο άθλημα στην Ελλάδα μέχρι τις ηλικίες των 12-13 ετών σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα η ΓΓΑ. Συνεπώς, έχει τα περισσότερα παιδιά και είναι μοιρασμένα σε αγόρια και κορίτσια. Πολλά ωστόσο αλλάζουν αθλητική κατεύθυνση, επειδή συνήθως θέλουν να βάλουν και το παιχνίδι στη ζωή τους. Αρκετά από τα σωματεία που καλλιεργούν το κολύμπι έχουν και τμήματα υδατοσφαίρισης και τα παιδιά μεταπηδούν σε αυτά, από το να πάνε στο ποδόσφαιρο ή σε άλλα αθλήματα.

Υπάρχει λογική και γι’ αυτό. Ένας γονιός που έχει δει τα οφέλη της κολύμβησης στην υγεία του παιδιού του, θέλει να το κρατήσει στο νερό. Έχει ήδη φτιάξει μια ρουτίνα πηγαίνοντας το παιδί του στο σωματείο που έχει επιλέξει και έχει εγκρίνει και έχει ήδη γνωστούς προπονητές που δίνουν την εναλλακτική της υδατοσφαίρισης αν το παιδί θέλει να φύγει από το κολύμπι.

Όταν πια το παιδί αλλάξει άθλημα βρίσκει και στο πόλο προπονητές με γνώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες που εξάγει προπονητές και πολύ περισσότερο προς εθνικές ομάδες άλλων κρατών.

Οι νέοι αθλητές που μένουν στο άθλημα δεν έχουν ως στόχο τη δημοσιότητα που δεν υπάρχει, ούτε τα αστρονομικά ποσά των συμβολαίων που λαμβάνουν οι κορυφαίοι μπασκετμπολίστες και ποδοσφαιριστές, που επίσης δεν υπάρχουν. Δεν μένουν δηλαδή επειδή γίνεται «φασαρία» γύρω από το άθλημα. Δεν υπάρχει από πίσω ένας μπαμπάς που πιστεύει ότι έφερε στον κόσμο τον νέο Maradona ή τον νέο Jordan και πιέζει το παιδί του μέχρι σκασμού να ασχοληθεί με το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο.

Στην υδατοσφαίριση μένουν τα παιδιά που απλώς αγάπησαν το άθλημα. Η αγάπη και το πάθος τους για διάκριση είναι ο χάρτης που δείχνει το μονοπάτι προς την κορυφή.

Το ελληνικό πόλο δεν «έσκασε» σαν φωτοβολίδα. Δεν στηρίχθηκε ποτέ σε χρηματιστηριακές λογικές, αλλά χτίστηκε βήμα-βήμα: από τις υποδομές -συχνότερα- των παραθαλάσσιων σωματείων. Προπολεμικά παιζόταν πολύ συχνά στη θάλασσα του Πειραιά από τα σωματεία του, αλλά και στη Θεσσαλονίκη και προοδευτικά μεγάλωσε μέσα από τους ναυτικούς ομίλους που το καλλιέργησαν. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλες οι μεσόγειες χώρες έχουν καλή υδατοσφαίριση. Η ανοιχτή πισίνα είναι υποφερτή και τον χειμώνα στον Νότο.

Έγινε και τοπικό άθλημα για κάποιες περιοχές. Είναι το άθλημα της Χίου και των Χανίων για παράδειγμα. Από τη Χίο προέρχεται ο πρώην αρχηγός της Εθνικής Γιάννης Φουντούλης. Το νησί είναι αιμοδότης του αθλήματος επί δεκαετίες.

Η λέξη «δεκαετίες» είναι επίσης μια απάντηση στο ερώτημα. Η Ελλάδα έστειλε Εθνική ομάδα υδατοσφαίρισης για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1920! Μετά το 1924, έπειτα το 1948, το 1968, το 1972 και από το 1980 και έκτοτε δεν έχει χάσει διοργάνωση. Άλλα ομαδικά σπορ στην Ελλάδα δεν ήξεραν πώς είναι να αγωνίζεται στην κορυφαία των διοργανώσεων, όταν οι πολίστες αποκτούσαν παραστάσεις και εκτός συνόρων και έπειτα αρκετοί έστελναν και τα παιδιά τους σε αυτό.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε, συντηρήθηκε και αναπτύχθηκε μια κουλτούρα, η οποία μεγάλωσε με την παρουσία των Εθνικών ομάδων στις μεγάλες διοργανώσεις. Ναι, πλέον το πόλο είναι μέρος της κουλτούρας μας και ένα άθλημα που αποδεδειγμένα μας ταιριάζει.

Τη δεκαετία του ’90 ο αριθμός των αθλητών στο άθλημα ήταν πολύ μεγαλύτερος. Η δεξαμενή άνοιξε κι άλλο, ευτυχίσαμε να έχουμε για πολλά χρόνια κορυφαίους τερματοφύλακες (θέση κλειδί για την υδατοσφαίριση), ενώ ήρθαν και ξένοι προπονητές που έφεραν νέες γνώσεις. Εκείνες οι φουρνιές εκτόξευσαν την υδατοσφαίριση και την κράτησαν στον αφρό. Άλλοι έφεραν τα παιδιά τους στο σπορ και άλλοι έγιναν προπονητές, διατηρώντας την καψούρα τους για την υδατοσφαίριση ζωντανή. Η καψούρα θα είναι πάντα ο πρώτος λόγος που το άθλημα διαπρέπει.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ