Μία εβδομάδα τώρα και δεν έχω γράψει την άποψή μου για τον ΛΕΞ

Στην αρχή νόμιζα ότι ο πόνος ήταν στο στομάχι. Ήταν έντονος, οξύς και συνήθως με έπιανε όταν άνοιγα τα social media. Επισκέφτηκα πρώτα έναν παθολόγο, μιας και η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Τίποτα, δεν είχε απάντηση. Μου έδωσε τον αριθμό ενός φίλου του γαστρεντερολόγου, «από τους καλύτερους στην Αθήνα». Πήγα, με εξέτασε, σήκωσε τα χέρια ψηλά.

Με ρώτησε πότε ξεκίνησαν οι πόνοι. Στις 26 Απριλίου, είπα. Έβαλε το στιλό στα χείλη, έπαιξε μαζί του και στη συνέχεια το χτύπησε με δύναμη στο γραφείο του. Γέλασε. Γέλασα κι εγώ, χωρίς να ξέρω το λόγο.

«Φίλε μου» είπε, «ξέρεις τι έγινε στις 26 Απριλίου;». Σκέφτηκα για λίγα δευτερόλεπτα, χαμογέλασα, του έσφιξα το χέρι και αποχώρησα με τα ακουστικά στα αφτιά μου να παίζουν ΛΕΞ.

Οι πόνοι ξεκίνησαν μόλις ανακοινώθηκε η συναυλία του ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ. Ο απόλυτος χαμός, λέμε. Από τότε με τρώει κάτι μέσα μου, ένα ακατανόητο αίσθημα, μία ανάγκη να πω και εγώ την άποψή μου για όλα αυτά που ακολούθησαν.

Βλέπω το λευκό πεδίο στο Facebook να με καλεί, να μου λέει «hey, Kostas, γράψε κάτι κι εσύ», μία έκθεση με δύσκολες λέξεις, μια ανάλυση που να συνδέει την πανεπιστημιακή κοινότητα με τον δρόμο, μία απλή γνώμη για το «φαινόμενο», κάτι για την Λένα Πλάτωνος, δυο γραμμές ρε παιδί μου, να ανέβεις κι εσύ στο κύμα.

Στη δουλειά με απειλούν, μου λένε ότι αν δεν γράψω θα με απολύσουν γιατί οφείλω να έχω άποψη για όλα και ότι αν δεν πάρω θέση εγώ, ποιος θα πάρει; Δεν είναι καλό να τα κρατάω μέσα μου, το ξέρω, γι’αυτό με έπιασαν και οι πόνοι.

Και η αλήθεια είναι ότι θέλω να γράψω, όμως δεν έχω κάτι καινούργιο να πω. Τα έχουν πει οι ειδικοί, οι άνθρωποι που, στο διάλειμμα της δουλειάς, δεν τρώνε φαγητό, τρώνε βιβλία κοινωνιολογίας, ψυχολογίας και αγγλικών. Έχουν δυσκολέψει τα ποστ στο Facebook, πρέπει να ξέρεις καλά αγγλικά.

Μας αρέσει να δυσκολεύουμε τον εαυτό μας, αυτό έχω καταλάβει. Οτιδήποτε τραβάει την προσοχή προσπαθούμε να το φέρουμε στα μέτρα μας, να το ερμηνεύσουμε, να δώσουμε μία εξήγηση. Αχ, πόσο θα ήθελα να δώσω και εγώ μία εξήγηση για το πώς ο ΛΕΞ έφτασε στην κορυφή και να μην πονάω.

Μία εβδομάδα τώρα και δεν έχω γράψει την άποψή μου για τον ΛΕΞ, άραγε πόσο θα αντέξω το σούβλισμα των πόνων και την τρύπα στο στέρνο μου που ανοίγει η ανάγκη για προσοχή;

*Η στήλη του OneMan, Σε Ένα Παράλληλο Σύμπαν, αντικαθιστά την ελληνική – και όχι μόνο – πραγματικότητα με φανταστικές ιστορίες οι οποίες, τελικά, δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ