Ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος έγραψε το πρώτο tweet για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. 17 χρόνια μετά, σκέφτεται να το σβήσει
- 6 ΔΕΚ 2025
Η ζωή των ανθρώπων κινείται σε παράλληλες πραγματικότητες. Μια μέρα σαν κι αυτή, Δεκέμβρη του 2008, ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος περπατούσε προς το σπίτι του, στη συμβολή των οδών Μεταξά και Μεσολογγίου. Λίγη ώρα πριν, ένα στενό μακριά, ένα 15χρονο παιδί θα έπεφτε νεκρό από αστυνομικά πυρά.
Διασχίζει τη Διδότου κι ακούει ότι «κάποιον πυροβόλησαν στα Εξάρχεια». Μπαίνει στο σπίτι και μεταφέρει γραπτώς αυτούσια την φράση, στο ημερολογιακού τύπου τότε, Twitter. Τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία, σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της χώρας.
Ο Κωνσταντίνος δε μένει πια εδώ, ζει και εργάζεται ως σκηνοθέτης στο Λονδίνο. Κάθε 6 του Δεκέμβρη όμως, επιστρέφει νοερά πίσω σε εκείνη τη νύχτα που δεν μπορούν ούτε τα χιλιόμετρα, αλλά κι ούτε η χρονική απόσταση να σβήσουν.
«Θέλεις να σου πω την ιστορία του tweet;», μου λέει και γυρίζει πίσω το χρόνο.
«Μιλάμε για Αθήνα, Δεκέμβριος του 2008, ένας ωραίος Δεκέμβρης, μέχρι τις έξι του μήνα. Από το 2006, έμενα Μεταξά και Μεσολογγίου. Το αυτοκίνητο μου το πάρκαρα σε ένα πάρκινγκ Ιπποκράτους και Διδότου. Είχα γυρίσει μόλις από ένα απόγευμα στους γονείς μου, στη γιορτή του πατέρα μου. Παρκάρω και κατηφορίζω τη Διδότου. Στη Ζωοδόχου, επικρατούσε ένας διαφορετικός πανικός. Άκουγα διάφορα, ότι κάτι έγινε, κάποιον χτύπησαν και σε μια φάση κάπου άκουσα ότι “κάποιον πυροβόλησαν στα Εξάρχεια”.
Ήταν οι εποχές που στο Twitter έγραφες “έπλενα τα δόντια μου, κατούρησα”. Μπήκα σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή μου και έγραψα ακριβώς αυτό, ότι κάποιον πυροβόλησαν στα Εξάρχεια. Όταν έφτασα σπίτι μου και διέσχιζα τη Μεσολογγίου θυμάμαι να ακούω ένα ασθενοφόρο. Δεν πήγε ο νους μου να κοιτάξω αριστερά, δεν ήξερα που έγινε το συμβάν. Έφυγα και πήγα σε μια φίλη στο Αιγάλεω. Μέχρι να φτάσω, είχε γίνει ήδη χαμός. Μέσα σε ένα δίωρο.
Το πρώτο συναίσθημα που έχω όταν θυμάμαι εκείνη τη μέρα είναι οργή. Ήμουν σίγουρος ότι κάποιος ένστολος είχε κάνει μια μαλακία και ήδη τα μέσα πήγαν να τον καλύψουν, πριν βγει καν ο Αλέξης Κούγιας να πει ότι εξοστρακίστηκε η σφαίρα. Η προσπάθεια συγκάλυψης από το πρώτο δίωρο, πυροδότησε την οργή του κόσμου να βγει έξω να τα σπάσει όλα.
Κάπου θα πηγαίναμε μετά και θυμάμαι να ακούμε ραδιόφωνο στο δρόμο και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μου φαινόταν αδιανόητο, δεν ήξερα τι γινόταν. Ήταν πάρα πολύ στενάχωρο», αναφέρει.
Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει, μου εξηγεί. «Ένιωθες ότι κάτι πάει να αλλάξει, έβλεπες τον κόσμο στο δρόμο, είχε καεί όλη η Αθήνα. Υπήρχε στον αέρα μια αίσθηση αλλαγής. Δυστυχώς, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, *** άλλαξαν».
Ο Κωνσταντίνος έχει σκεφτεί πολλές φορές να σβήσει το tweet.
Κάθε 6 του Δεκέμβρη ψάχνει να βρει το νόημα πίσω από αυτό. «Έχω σκεφτεί πολλές φορές να πάω να σβήσω το tweet αυτό. Κάποιοι το βλέπουν ως αρχή της επανάστασης. Κυκλοφορεί ένα άρθρο που έχει μέσα το tweet μου και από κάτω λέει ότι μετά άρχισε να καίγεται η Αθήνα. Εγώ το ξεκίνησα αυτό; Έχουμε αυτή τη μανία και κολλάμε στο δέντρο και όχι το δάσος.
Κάθε χρονιά τέτοια μέρα σκέφτομαι να το σβήσω. Είναι ένα what if, έτσι το βιώνω. Είναι όμως και μια υπενθύμιση αυτό το tweet ότι είμαστε ένας πλανήτης μπουρδέλο. Ήταν και θα είναι. Ελπίζω να έρθει η αλλαγή σε κάποια στιγμή.
Αν ο σκοπός του tweet εξυπηρετούσε κάθε χρόνο ότι αν δεν κάνουμε κάτι δεν θα αλλάξουμε τίποτα, τότε ναι θα εξυπηρετούσε τον σκοπό του. Είναι απλά μια υπενθύμιση ότι κάηκε η Αθήνα. Δεν είναι ρε συ τρομερό. Κόσμος πεθαίνει και προσπαθούν απλώς να τα συγκαλύψουν», μου λέει και θυμάται τις μέρες εκείνες αλλά και την τελευταία φορά που περπάτησε στους ίδιους δρόμους.
«Πώς είναι δυνατόν σε ένα οποιοδήποτε κράτος που υποτίθεται ότι οι άνθρωποι που έχουν βγει στο δρόμο για να σε προστατεύσουν, πώς σου δίνεται το πάτημα αυτό και νομίζεις ότι έχεις το δικαίωμα να σηκώσεις όπλο σε παιδί. Δεν άκουσα ποτέ ένα συγγνώμη.
Είχα κατέβει το Σεπτέμβριο στην Αθήνα με την κοπέλα μου, η οποία είναι από Νέα Ζηλανδία. Περπατήσαμε από Βικτώρια μέχρι Εξάρχεια, ήθελα να της δείξω το σπίτι που έμενα τότε. Περάσαμε από το Πολυτεχνείο και της έλεγα την ιστορία της επταετίας και μετά από το μουσείο μέχρι το σπίτι μου, της είπα την ιστορία για τον Γρηγορόπουλο. Θυμάμαι να λένε ξένοι ότι το έχουν ακούσει. Ξέρουν και για τα Τέμπη. Κανείς δεν έχει ιδέα όμως για τη συγκάλυψη. Βαλκάνια», καταλήγει.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.