Florence Pugh και David Harbour για το Thunderbolts* και άλματα στο κενό

Το Thunderbolts* είναι μια κάποιου είδους έκπληξη για τη Marvel, μια πολύ πιο συγκρατημένη (αλλά και συγκροτημένη!) ταινία σε σχέση με πολλούς πρόσφατους τίτλους του στούντιο, μια σχετικά χαμηλών τόνων περιπέτεια που αρχίζει και τελειώνει πάνω στους χαρακτήρες και τα συναισθήματα που εκφράζουν.

Η ταινία ξεκινά με την Yelena της Florence Pugh να κάνει ένα άλμα στο κενό (ή έτσι νομίζουμε) ενώ ένα voice over από την ίδια μας βάζει μέσα στα όσα νιώθει: Βασικά, ένα μεγάλο κενό.

Κενό, το οποίο εκφράζεται με τρόπους συμβολικούς και κυριολεκτικούς στην πορεία της ταινίας, καθώς μια κατά λάθος ομάδας τριτοτέταρτων αντι-ηρώων αναγκάζονται να έρθουν μαζί και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Για να επιβιώσουν, ναι, αλλά και για κάτι επίσης σημαντικό: Το να μπορέσουν να βρουν νόημα.

Πυρήνας σε όλο αυτό είναι η Yelena της Florence Pugh, μια λαμπρή σταρ πλέον που παίρνει την ταινία πάνω της, και που με μια πολύ στιβαρή δραματική ερμηνεία δίνει στην ταινία κάτι αληθινά μεστό. Αλλά μαζί της, για την ισορροπία του πράγματος, ξεχωρίζει από το υπόλοιπο ensemble ο Red Guardian, τον οποίο υποδύεται ο David Harbour του Strange Things.

Ο Harbour έχει επίσης πάει με τρελό κέφι στην ταινία, που μεταφράζεται σε μερικές από τις πιο αστείες στιγμές, αλλά και σε μια πολύ ανθρώπινη και γλυκιά πατρική σχέση με τη Yelena.

Κάπου ανάμεσα σε αυτούς τους δύο, το Thunderbolts* καταφέρνει να ξεχωρίσει ως κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή υποσημείωση (όπως υπονοεί αυτοσαρκαστικά ο αστερίσκος στον τίτλο της ταινίας). Το OneMan συνάντησε τους δύο σταρ μέσω zoom για να μιλήσει μαζί τους για τους χαρακτήρες τους, για το άλμα της Florence Pugh στο κενό, για τη μοναξιά και για την ανάγκη για συντροφικότητα που υπογραμμίζει η ταινία.

Florence, θα πρέπει να σε αποκαλούμε Tom Cruise τώρα; [γέλια] Στην πρώτη σκηνή που έκανες το stunt η ίδια, πόσο δύσκολο ήταν να πείσεις τους πάντες για αυτό;

Florence Pugh: Κανείς δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον Tom Cruise! Έχει τον δικό του θρύλο κι εγώ δεν πρόκειται να διεκδικήσω αυτόν τον τίτλο. Αυτός είναι δικαιωματικά ο βασιλιάς. Εγώ ήθελα απλώς να το δοκιμάσω.

David Harbour: Της δίνω δέκα χρόνια. Θα πάρει αυτόν τον τίτλο. [γέλια]

Florence Pugh: Είμαι τόσο χαρούμενη που μπόρεσα να το κάνω. Το άλμα ήταν πάντα στο αρχικό σενάριο. Και εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ που ήταν στην πρώτη σελίδα. Ήταν ένας πολύ ωραίος τρόπος για να ξεκινήσει μια ταινία και το λάτρεψα. Μου άρεσε πολύ να διαβάζω το voiceover της. Ήταν τόσο σκοτεινό, τόσο τρομακτικό, και ήμουν απλά σε φάση, wow, ναι, έτσι θα ξεκινήσουμε την ταινία. Φανταστικό.

Και στη συνέχεια, καθώς γυρίζαμε, όταν έπρεπε να εγκριθεί από κάποιους ανθρώπους, είπαν: «Αποκλείεται. Δεν θα πετάξουμε την πρώτη ηθοποιό της ταινίας από ένα κτίριο». Έτσι η σκηνή εξαφανίστηκε από το σενάριο, και στεναχωρήθηκα πολύ γιατί θυμόμουν πόσο ωραία ένιωθα να διαβάζω αυτή τη σκηνή στην πρώτη σελίδα.

Και ουσιαστικά ο Jake [σσ. Schreier, ο σκηνοθέτης] μου είπε: Αν θέλεις να το κάνεις, θα πρέπει να το περάσεις εσύ, γιατί δεν πρόκειται να μας ακούσουν εμάς ή να φανείς ότι σε αναγκάζουμε να το κάνεις αυτό. Πρέπει να το κάνεις εσύ γιατί είναι μεγάλο ρίσκο. Είναι μεγάλη ευθύνη. Και αν συμβεί κάτι, δεν μπορούμε να είμαστε εμείς αυτοί που σε ανάγκασαν να το κάνεις.

Και έτσι το έκανα. Ήμουν πολύ αυθάδης στα μηνύματά μου! Στρίμωξα μερικούς ανθρώπους και βεβαιώθηκα ότι με άκουσαν όταν τους είπα ότι ήθελα να το κάνω. Και τελικά έλαβα ένα email από τον Kevin Feige που έλεγε: «Ελπίζω να σου αρέσουν τα ύψη». Και το έκαναν να συμβεί. Και μετά, φυσικά, μόλις πήραμε το πράσινο φως, έπρεπε να βρούμε πώς θα το κάνουμε και πώς οι stunties θα το έκαναν δυνατό και ασφαλές και, εχμ, θα φρόντιζαν να μην πεθάνω. [γελάει]

David Harbour: Το πιο εντυπωσιακό πράγμα, ειλικρινά, σε αυτή τη σκηνή, είναι ότι ανοίγει την ταινία και υπάρχει πολλή υποκριτική που συμβαίνει πριν από το άλμα. Υπάρχει ένα μεγάλο κοντινό πλάνο και ακούς αυτή την ομιλία για τον εσωτερικό της διάλογο. Και η Florence… μπορείς να καταλάβεις αν κάποιος είναι τρομοκρατημένος αν η κάμερα είναι ακριβώς δίπλα στο πρόσωπό του. Το γεγονός ότι βλέπουμε αυτό το μονοπλάνο, με την κάμερα που περιστρέφεται και παρακολουθούμε αυτό το γεγονός να συμβαίνει, είναι μια απίστευτη απόδειξη της συγκέντρωσής της και της ικανότητάς της να κάνει αυτά τα πράγματα. Θα έμοιαζε πολύ διαφορετικά αν το έκανα εγώ, για πολλούς διαφορετικούς λόγους. [γέλια]

Yelena Belova (Florence Pugh) in Marvel Studios’ THUNDERBOLTS*. Photo courtesy of Marvel Studios. © 2024 MARVEL.

Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για την προετοιμασία σας για το ρόλο, πώς ήταν η εκπαίδευση; Σε τι έπρεπε να προσαρμοστείτε;

David Harbour: Κάναμε πολλές πρόβες για αυτή την ταινία, κάτι που δεν έχεις πάντα τη δυνατότητα να κάνεις. Ο σκηνοθέτης ήθελε πραγματικά τις δικές μας απόψεις. Ήθελε πραγματικά να μας ανήκει αυτό το πράγμα. Και αυτό ήταν πραγματικά χρήσιμο.

Στη συνέχεια, υπήρξε κάποια εκπαίδευση κασκαντέρ. Έκανα επίσης λίγη γυμναστική, και όλοι ήταν πραγματικά τρομοκρατημένοι ότι θα γινόμουν φέτες. Προφανώς δεν χρειαζόταν να ανησυχούν. [γελάει] Ας πούμε απλά ότι δεν χρειαζόταν καμία ανησυχία, γιατί μου αρέσει να τρώω ντόνατς καθώς γυμνάζομαι.

Αλλά για μένα, το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας αφορούσε την πραγματική ενσάρκωση αυτών των δραματικών τόξων των χαρακτήρων, επειδή νομίζω ότι αυτή η ταινία δεν στηρίζεται στην ΙΡ της, αλλά βυθίζεται στην πραγματικά πολύπλοκη σχέση μεταξύ αυτών των χαρακτήρων για τους οποίους δεν ξέρεις και πολλά. Και έτσι η δουλειά μας, το βαρύ φορτίο της δουλειάς μας, ήταν να την εμπλουτίσουμε με πολλή καρδιά, χιούμορ, ζωή και ψυχή..

Florence Pugh: Νομίζω ότι όταν έλαβα το σενάριο, υπήρχαν τόσα πολλά εκεί. Υπήρχε τόση καρδιά και πόνος που ήταν ήδη εκεί μέσα. Όταν υποδύεσαι μεγάλους χαρακτήρες, θα πρέπει πάντα να μπαίνεις μέσα και να βρίσκεις καλύτερους τρόπους για να πεις κάτι – ειδικά όταν κάνεις προφορά. Έτσι, η περισσότερη δουλειά που κάναμε στην αίθουσα προβών ήταν απλώς να βρούμε ίσως πιο καθαρούς τρόπους για να φτάσουμε σε ένα σημείο ή να ξαναγράψουμε μερικές ατάκες που δεν θεωρούσαμε απαραίτητες ή που πραγματικά θέλαμε να πούμε.

Για παράδειγμα, στη σκηνή του David και εμένα, ήμασταν και οι δύο τόσο ενθουσιασμένοι που μπορούσαμε να τσακωθούμε και να διαφωνήσουμε μεταξύ μας με τον τρόπο που θα το έκαναν αυτοί οι δύο άνθρωποι. Και πραγματικά θέλαμε να βρούμε την ουσία του τι τους αναστάτωνε περισσότερο. Τι είναι αυτό που πραγματικά πρέπει να πουν ο ένας στον άλλο; Τι είναι αυτό που πρέπει να ακούσουν; Και θέλαμε να σιγουρευτούμε ότι θα κάνουμε αυτά τα μεγάλα βήματα και θα τα βάλουμε στην ταινία.

Αυτό είναι το συναρπαστικό μέρος, όταν μπορείς να γίνεις μέρος της δημιουργίας και της διαδικασίας. Είχαμε λοιπόν δύο εβδομάδες πρόβες και ήταν πολύ διασκεδαστικό, ειδικά όταν έχεις έναν σκηνοθέτη που θέλει να το μοιραστεί μαζί σου. Θέλει πραγματικά να συμμετέχεις πλήρως και να το κάνεις δικό σου. Και αυτό ήταν ένα πολύ άνετο και ασφαλές περιβάλλον.

Μιλούσε ο Jake Schreier με αναφορές σε ταινίες κατά τη διάρκεια της προπαραγωγής και των γυρισμάτων; Είχατε προσωπικές κινηματογραφικές αναφορές στο μυαλό σας για να βοηθήσετε στη δημιουργία των χαρακτήρων σας;

David Harbour: Δεν δουλέψαμε ακριβώς με αυτόν τον τρόπο. Υποθέτω ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δουλεύουν με αυτόν τον τρόπο. Όμως ο Jake θα κάνει το δικό του πράγμα κινηματογραφικά με τον τρόπο που θέλει και θα μας προσεγγίσει για να δουλέψουμε με διαφορετικό τρόπο. Είμαστε απλώς κιθαρίστες στο συγκρότημα. Ως έναν βαθμό, δεν χρειάζεται καν να ξέρουμε τι σημαίνει το τραγούδι, στην πραγματικότητα.

Αν ας πούμε κάνεις ένα πλάνο όπως ο Hitchcock, δεν θέλω πραγματικά να το ξέρω ως ο χαρακτήρας μου εκείνη τη στιγμή. Κάποιες φορές αυτό μπορεί να είναι ένα μειονέκτημα, επειδή θα γείρω σε έναν τόνο σε αντίθεση με το να παίξω την πραγματικότητα κάποιου πράγματος που μπορεί να λειτουργεί καλύτερα για τον συγκεκριμένο τόνο.

(L-R): John Walker (Wyatt Russell), Ghost (Hannah John-Kamen), and (Lewis Pullman) in Marvel Studios’ THUNDERBOLTS*. Photo courtesy of Marvel Studios. © 2024 MARVEL.

Η ταινία θίγει αρκετά θέματα και την ψυχική υγεία. Και ειδικότερα η ιδέα της μοναξιάς, κάτι πολύ κοινό σήμερα για πολύ κόσμο. Πώς μιλάνε σε εσάς αυτές οι ιδέες;

David Harbour: Όταν αυτοί οι χαρακτήρες συναντιούνται αρχικά, λένε πολλά ψέματα. Και στην πραγματική ζωή όμως, πάντα όμως χρειάζεται αρκετός χρόνος για να φτάσουμε στην ειλικρινή αλήθεια της κατάστασης, για το τι αισθανόμαστε. Επειδή νομίζω ότι οι άνθρωποι φοβούνται. Νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι απομονωμένοι. Νομίζω ότι είμαστε μόνοι. Και νομίζω ότι νιώθουμε ότι αυτή η συσκευή που έχουμε [σσ. δείχνει το κινητό του] που μπορεί να παραγγείλει ένα Uber και που μπορεί να μας φέρει φαγητό και να μας βρει ραντεβού, που μπορείς να κάνεις οτιδήποτε με αυτήν, δεν ξέρω αν μας παρέχει και πολλή τροφή σε σχέση με το τι μπορεί να χρειάζεται ένα ανθρώπινο ον.

Νομίζω ότι στην καρδιά αυτής της ταινίας είναι το ερώτημα του γιατί χρειαζόμαστε ομάδες ανθρώπων. Γιατί τις χρειαζόμαστε; Κατά μία έννοια, είναι ωραία η μεταφορά του να πηγαίνεις στο σινεμά για να δεις αυτή την ταινία και να βρίσκεσαι με μια ομάδα αγνώστων και να πρέπει να αλληλεπιδράσεις με έναν εισπράκτορα εισιτηρίων που δεν γνωρίζεις, ή με κάποιον που θα σου φέρει ποπ κορν – δεν γνωρίζεις αυτό το άτομο. Και θα έχεις δίπλα σου άτομα που θα κάνουν φασαρία, ή θα μυρίζουν περίεργα.

Είναι δύσκολα αυτά τα πράγματα. Νομίζω γενικά, ότι ο λόγος που θέλουμε να απομονωθούμε είναι επειδή θέλουμε να ελέγχουμε το περιβάλλον μας. Και νομίζω ότι το σπουδαίο με αυτή την ταινία είναι ότι λέει πως η μόνη ελευθερία βρίσκεται τελικά μέσα σε αυτές τις κοινότητες και σε αυτές τις ομάδες ανθρώπων. Όταν οι άνθρωποι είναι κυριολεκτικά μαζί. Οπότε νομίζω ότι είναι ένα σπουδαίο θέμα.

Φαίνεται πως στον κόσμο αρέσουν όλο και περισσότερο οι δυσλειτουργικοί ήρωες. Είναι σαν να μην ελπίζουμε πια ότι θα σωθούμε από άλλους, αλλά να προσπαθούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας. Είναι κάτι που ισχύει περισσότερο αυτό σήμερα από ό,τι στο παρελθόν;

Florence Pugh: Νομίζω ότι μας αρέσει να βλέπουμε τον εαυτό μας σε αυτούς και να νιώθουμε ότι μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους. Μιλώντας ας πούμε για αυτά τα τηλέφωνα κιόλας, νομίζω ότι πολλά από τα πράγματα που βλέπουμε πλέον μπροστά μας είναι ψεύτικα και είναι υπερβολικά τέλεια και υπερβολικά καθαρά. Έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο όπου τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν τόσες πολλές ανασφάλειες και νιώθουν ότι δεν είναι σωστοί, και νιώθουν ότι δεν τα καταφέρνουν σωστά. Και το μόνο πράγμα που κοιτάζουν στο τηλέφωνό τους, τους κάνει να νιώθουν ότι η ζωή τους δεν είναι τόσο όμορφη, ή τόσο πολύχρωμη ή τόσο τέλεια όσο οι αναρτήσεις που βλέπουν στο Instagram.

Όταν λοιπόν βλέπουμε χαρακτήρες που έχουν αυτά τα τεράστια ελαττώματα, να προσπαθούν επίσης να βρουν την άκρη, αυτό βοηθάει. Φυσικά και βοηθάει. Ένα από τα πράγματα που μου άρεσε στην Yelena είναι ότι έχει μια παράξενη δουλειά που προφανώς θα την φθείρει. Και στο διάστημα που δεν την έχουμε δει, έχει χάσει την αδελφή της και δεν έχει πια καλή σχέση με τον πατέρα της. Και όλα αυτά είναι θέματα και πράγματα που με ενθουσίασε τόσο πολύ να παίξω σε αυτή την ταινία για τον ακριβή λόγο που λες. Ότι είναι κάπως απίθανοι ήρωες, ότι είναι ίσως αντιπαθείς, ότι είναι δυσλειτουργικοί. Νομίζω ότι γι’ αυτό είναι τόσο απολαυστικό να βλέπεις αυτούς τους χαρακτήρες να προσπαθούν να τα βρουν μεταξύ τους. Επειδή είναι απίστευτα δύσκολοι.

David Harbour: Νομίζω ότι είναι μια ενδιαφέρουσα φράση. «Πρέπει να σώσουμε τους εαυτούς μας». Ανησυχώ γι’ αυτή τη φράση, γιατί στην πραγματικότητα πιστεύω ότι περισσότερο ισχύει πως «πρέπει να σώσουμε ο ένας τον άλλον». Και νομίζω ότι δεν πρέπει να καθόμαστε εκεί μόνοι μας και να λέμε «πρέπει να κάνω κάτι». Νιώθω ότι αυτό είναι το άγχος που μας σκοτώνει. Και είναι σημαντικό να έχουμε την ευαλωτότητα να ζητήσουμε ίσως ή να βρούμε μια ομάδα ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να μας δεχτούν όπως είμαστε και να δουν το καλό σε εμάς. Αυτή είναι μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ταινίας, νομίζω.

(L-R): Alexei Shostakov/Red Guardian (David Harbour), Ghost (Hannah John-Kamen), Bucky Barnes (Sebastian Stan), Yelena Belova (Florence Pugh), and John Walker (Wyatt Russell) in Marvel Studios’ THUNDERBOLTS*. Photo courtesy of Marvel Studios. © 2024 MARVEL.

Η ταινία μιλάει για το πώς μια ομάδα δυσλειτουργικών outsiders σώζει τον κόσμο. Θα μπορούσε να θεωρηθεί μια πολιτική δήλωση για το τι συμβαίνει τώρα σε αυτόν τον κόσμο;

David Harbour: Πάντα με ενδιαφέρουν τα βαθύτερα ζητήματα που παράγουν πολιτική, ακριβώς επειδή η κλίση μου είναι ότι είμαι καλλιτέχνης και με ενδιαφέρει ο πολιτισμός. Πιστεύω ότι ο πολιτισμός παράγει πολιτική σε ομάδες ανθρώπων που συγκροτούνται με ορισμένους τρόπους. Και έτσι ενδιαφέρομαι πολύ για το τι συμβαίνει, πολιτισμικά. Αυτό που πιστεύω είναι ότι, όπως είπαμε και πριν, συμβαίνει πολλή απομόνωση. Και όταν απομονώνεσαι, φοβάσαι τον άλλο, ο καθένας γίνεται ένας τρομακτικός μπαμπούλας.

Ύστερα έχω μερικές αλληλεπιδράσεις και συνειδητοποιώ ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και τα πράγματα αρχίζουν να μειώνονται στο μυαλό μου. Νομίζω ότι η απομόνωση γεννά την περιφρόνηση του άλλου. Νομίζω λοιπόν ότι η προσέγγιση σε αυτή την ταινία, σε κάποιο βαθμό, είναι να δούμε –ειδικά μέσα από τον φακό ενός τόσο σύνθετου και πλούσιου χαρακτήρα όπως η Yelena– αυτή τη μοναξιά και αυτή την απομόνωση και αυτόν τον φόβο που τα κατατρώει όλα.

Στη συνέχεια, η ευρύτερη μεταφορά του τι είναι αυτό το κενό που όλοι μας φοβόμαστε, και παρόλα αυτά δεν είμαστε αρκετά ευάλωτοι ώστε να ζητήσουμε βοήθεια ο ένας από τον άλλον. Νομίζω ότι αυτή είναι η στάση από την οποία το προσεγγίζουμε. Περισσότερο δηλαδή από μια πολιτιστική και κοινωνική σκοπιά, παρά από οτιδήποτε πολιτικό.

Florence Pugh: Γυρίσαμε αυτή την ταινία πέρυσι, και από τότε έχουν ξεσπάσει τόσα πολλά σε πολλούς διαφορετικούς χώρους.Τι προσπαθούμε να πούμε για τον κόσμο αυτή τη στιγμή; Από ποιον προσπαθούμε να ζητήσουμε βοήθεια; Δεν ξέρω.

Θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν είχαμε ένα μάτσο αντι-ήρωες που θα ερχόντουσαν και θα έσωζαν την κατάσταση. Υποθέτω ότι η πιο εύκολη απάντηση είναι, ότι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Όλοι ξέρουμε ότι θα έπρεπε και πιθανώς είμαστε ικανοί να αλλάξουμε. Αλλά είναι προφανώς μια πολύ ευαίσθητη στιγμή. Είναι πολύ δύσκολο να ξέρουμε πώς το κάνουμε αυτό.

Νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που θίξαμε πολύ σε αυτή τη συνέντευξη είναι η μοναξιά, ο τρόπος που μας κάνουν τα τηλέφωνά μας να αισθανόμαστε, ο τρόπος που μας κάνει να φοβόμαστε κάποια εκδοχή του εχθρού μας. Ένα από τα πράγματα που ξέρω ότι θα ήθελα πραγματικά να προσπαθήσω να κάνω, είναι να κατανοήσω περισσότερο. Νομίζω ότι η κατανόηση και η υπομονή και η τρυφερότητα είναι μάλλον πραγματικά απαραίτητες αυτή τη στιγμή.

Το Thunderbolts* κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.