Η Σίλια Κατραλή δεν γράφει τραγούδια για να γίνουν επιτυχίες – κι όμως συμβαίνει

Πότε και πώς κατάλαβες πρώτη φορά ότι η μουσική είναι αυτό που θέλεις να κάνεις;

Δεν το αποφάσισα. Με αποφάσισε. Για την ακρίβεια δεν το έχω αποφασίσει ακόμη ως κάτι μακροπρόθεσμο. Απλώς λόγω της φετινής κατάστασης με τον «Ορίζοντα» είναι η πρώτη χρονιά που αποφάσισα να μην κάνω θέατρο καθόλου παρά μόνο κάποια guests σε τηλεοπτικές δουλειές έτσι ώστε να έχω τον χώρο και το χρόνο για συναυλίες. Και λειτούργησε.

Υπάρχει κάποια στιγμή στην πορεία σου – μικρή ή μεγάλη – που τη θεωρείς καθοριστική για αυτό που είσαι σήμερα καλλιτεχνικά;

Νομίζω καθοριστικό ρόλο σε όλη μου την πορεία έχουν παίξει τα πρώτα δύο χρόνια στη δραματική σχολή και μια μεγάλη συναυλία στην Aρχιτεκτονική στα 17 μου στα πλαίσια ενός φεστιβάλ με μια μπάντα που είχα τότε. Συνειδητοποίησα πως αυτό που συμβαίνει όταν είσαι on stage δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτε άλλο στον κόσμο. Άλλη πολύ σημαντική στιγμή ήταν πέρσι που συνειδητοποίησα πως έχω την καλύτερη ομάδα: τους παραγωγούς μου Διγενή και papatanice που στήσαμε μαζί όλο τον δίσκο Πατίνια στο φεγγάρι.

Οι μουσικές σου επιρροές είναι αρκετά ετερόκλητες. Ποιοι καλλιτέχνες ή είδη σε έχουν διαμορφώσει περισσότερο και γιατί;

Δεν είμαι σίγουρη ότι σε διαμορφώνουν τα ακούσματά σου απόλυτα, διότι εμένα τα ακούσματά μου είναι εντελώς ετερόκλητα και μεταξύ τους και σε σχέση με αυτό που εγώ κάνω. Για παράδειγμα, λατρεύω τον Eminem και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου – δεν υπάρχει τραγούδι τους που να μην ξέρω, ωστόσο δε θα μπορούσα να κάνω κάτι συναφές.

Έχεις συνεργαστεί με αρκετούς μουσικούς και παραγωγούς. Πώς επιλέγεις με ποιους ανθρώπους θα μοιραστείς το στούντιο ή τη σκηνή;

Μετράει σίγουρα πολύ η ομαδικότητα στην όλη φάση. Έχω την τύχη να έχω βρει τους συνεργάτες μου και να πιστεύουν όλοι στο πρότζεκτ μου με πολύ μεγάλη αγάπη, σχεδόν σαν δικό τους, τόσο στο παραγωγικό κομμάτι όσο και στην μπάντα μου. Δε θα μπορούσα να αλλάξω τίποτα γύρω από αυτό. Πιστεύω στην μπάντα μου και στους παραγωγούς μου περισσότερο από όσο πιστεύω σε μένα.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο που έχεις πάρει μέχρι σήμερα στη μουσική σου και πώς σου βγήκε;

Άλλαξα τον ήχο μου εντελώς. Δε θα το μετάνιωνα για τίποτα στον κόσμο. Τα Πατίνια στο φεγγάρι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό μου άλμπουμ και το αποτέλεσμα αυτού του ρίσκου. Να παίρνουμε ρίσκα γενικά, κάνει καλό.

Το τελευταίο σου κομμάτι έχει γίνει viral και ακούγεται παντού. Περίμενες αυτή την αντίδραση όταν το έγραφες; 

Όχι, καθόλου. Δε μου είχε ξανασυμβεί κιόλας κάτι αντίστοιχο για να ξέρω πώς είναι. Ο μόνος που πίστευε τόσο πολύ στο κομμάτι ήταν ο Διγενής. Εγώ το αντιμετώπιζα ως ένα από τα τραγούδια του δίσκου που λόγω του περιεχομένου – επειδή πρόκειται για ένα βατό ερωτικό κομμάτι χωρίς πολλές προεκτάσεις π.χ. κοινωνικού περιεχομένου όπως άλλα τραγούδια του δίσκου επιλέξαμε να βγει ως single πριν το άλμπουμ.

Τι σε ενέπνευσε για να γράψεις αυτό το τραγούδι; Ήταν κάτι προσωπικό ή πιο φανταστικό;

Ήταν πολλά μαζί εναλλασσόμενα πραγματικά και φανταστικά. Ήταν μια συλλογή στιγμών ή μια μοναδική στιγμή στον χρόνο που απλώς όλα έμοιαζαν να βρίσκονται εκεί ακριβώς που πρέπει. Το τραγούδι περιγράφει αυτό το συναίσθημα της πληρότητας, που όλα κουμπώνουν ακριβώς στη θέση τους.

Πολλοί λένε ότι ο κόσμος κολλάει με το ρεφρέν. Εσύ όταν το έφτιαχνες, είχες κάποιο συγκεκριμένο hook στο μυαλό σου;

Νομίζω πως όχι. Φαίνεται  άλλωστε και σε άλλα κομμάτια μου πως δεν πάμε με βάση το ρεφρέν. Γενικά το υλικό μου στηρίζεται πολύ στο στιχουργικό κομμάτι και κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί ρεφρέν μέσα σε αυτόν τον χαοτικό μυθιστορηματικό τρόπο με τον οποίον γράφω. Τα παιδιά στη Mellowsophy είναι οι ειδικοί για να ανακαλύπτουν τα  ρεφρέν μέσα στον βυθό και να τα ανασύρουν στην επιφάνεια.

Τα social media έχουν παίξει τεράστιο ρόλο στην επιτυχία του κομματιού. Πώς διαχειρίζεσαι όλη αυτή την ξαφνική έκθεση και τον θόρυβο γύρω σου;

Δεν τη διαχειρίζομαι. Πλάκα κάνω. Εννοώ πως προσπαθώ να το αγκαλιάσω όλο αυτό. Το κοιτάω πάντα με θετικό πρόσημο. Είναι ουάου που με σταματάνε να με ρωτήσουν αν είμαι εγώ που λέω τον «Ορίζοντα». Λίγο με τα social media δυσκολεύτηκα διότι δεν ήμουν εκεί. Εννοώ προσπαθούσα να κατανοήσω τι είναι το TikTok και πως λειτουργεί όταν ο «Oρίζοντας» είχε ήδη γίνει viral στο TikTok. Όπως καταλαβαίνεις δεν ήμουν καθόλου ειδική αλλά το προσπαθώ. Ανεβάζω και βίντεο πια μόνη μου εντελώς!

Μετά από αυτό το boost, πώς βλέπεις τη συνέχεια; Ετοιμάζεις κάτι καινούριο ή αφήνεις λίγο χώρο για να αναπνεύσει το τραγούδι;

Μετά από όλο αυτό αφήσαμε λίγο χρόνο και κυκλοφορήσαμε το άλμπουμ Πατίνια στο φεγγάρι το οποίο βγήκε στις 9 Μαΐου. Με πολλή χαρά βλέπω τον κόσμο να αγαπάει αυτήν την προσπάθειά μας και να έχει αγκαλιάσει και το υπόλοιπο άλμπουμ με έναν τρόπο που δεν αφορά μόνο τα τραγούδια σε στυλ «Ορίζοντα». Πολύ όμορφα μηνύματα έχω δεχθεί για το «Βανίλια», ένα τραγούδι που έγινε σε συνεργασία με τον Monsieur Minimal και έχει ήδη ξεχωρίσει από όλα τα άλλα του δίσκου και χαίρομαι πολύ.

Ως γυναίκα στη μουσική σκηνή, έχεις αντιμετωπίσει ποτέ συμπεριφορές ή στερεότυπα που σε έκαναν να αμφισβητήσεις τον χώρο σου;

Ναι, φυσικά. Με τη διαφορά ότι όταν μου συνέβησαν αυτά ήμουν 24 χρονών και δεν μπορούσα καν να κατανοήσω ότι αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή είναι μια κακοποιητική συμπεριφορά. Δεν μπορούσα καν να το αναγνωρίσω. Ενώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μέσα μου το ήξερα δεν μπορούσα να εντοπίσω το μέγεθος του προβλήματος και της αρρώστιας που μπορεί να  κουβαλάει ένα μυαλό που κατά τα άλλα μπορεί να θαυμάζεις και να εκτιμάς.

Πώς τα διαχειρίστηκες;

Ευτυχώς, είχα και έχω πάντα τους δικούς μου ανθρώπους εκεί. Ξύπνησα μια μέρα και όλα ήταν αλλιώς χάρη στους ανθρώπους που είχα δίπλα μου. Αυτό το σκοτάδι έφυγε, έφυγα κι εγώ από αυτό και «ο φόβος απομακρύνθηκε σαν πέταγμα πουλιών» όπως έγραψα και στον “Dorian”, ένα τραγούδι του δίσκου που σας προτείνω να ακούσετε. Το γράψαμε μαζί με την kat scenes και φυσικά δε μιλάει μόνο για τον Ντόριαν Γκρέυ αλλά λίγο πολύ για όλους μας που έχουμε υπάρξει εκεί, μέσα ή και έξω απ’ το πορτρέτο.

Πιστεύεις ότι οι γυναίκες σήμερα έχουν περισσότερες ευκαιρίες στη μουσική ή απλώς περισσότερη προβολή; Υπάρχει ακόμη δρόμος προς την ουσιαστική ισότητα;

Δεν είμαι βέβαιη για τίποτα από τα δύο. Βαδίζουμε σε έναν δρόμο προς τα εκεί, ωστόσο δεν ξέρω αν θα βρεθούμε σύντομα εκεί. Θεωρώ πως η κοινωνία οφείλει εν έτει 2025 να δίνει ίσες ευκαιρίες στις γυναίκες, στους άντρες και στα queer άτομα, χωρίς κανέναν απολύτως διαχωρισμό. Ωστόσο, δε νομίζω ότι είμαστε έτοιμοι ακόμα. Αισιοδοξώ βέβαια κατά κάποιον τρόπο πως θα έρθει αυτή η μέρα και θα ζούμε για να τη δούμε.

Θεωρείς ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να παίρνει θέση για κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα ή είναι δικαίωμά του να παραμένει σιωπηλός; Πού τοποθετείσαι εσύ προσωπικά;

Θεωρώ πως ο καθένας θα πρέπει να πράττει σύμφωνα με το πώς αισθάνεται. Ωστόσο, η αλήθεια για μένα είναι κάπου στη μέση. Σαφώς και λαμβάνουμε πολιτική θέση μέσα από την τέχνη μας, γιατί από μόνη της η τέχνη είναι μια βαθιά πολιτική πράξη και άνθρωποι με επιρροή οφείλουν να μιλούν όταν γύρω μας διαπράττονται εγκλήματα κοινωνικοπολιτικά, ωστόσο βλέπω συχνά πως όλο αυτό παίρνει κομματική χροιά και εκεί είναι που δε θα ήθελα καθόλου να βρίσκομαι. Το βρίσκω οριακά προσβλητικό κιόλας. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας πράττει σύμφωνα με τη δική του λογική και ποια είμαι εγώ για να το κρίνω αυτό;

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Ρία Ελληνίδου τραγουδά 20 χρόνια, αλλά νιώθει ότι τώρα αρχίζει

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Για τα Καλογεράκια, όλα είναι θέμα του πού πήγαινες σχολείο

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

OGE: «Ελπίζω σε έναν ακροατή πιο δεκτικό στην εξέλιξη της μουσικής»

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.