Ο Γιάννης Βούρος θέλει να τον θυμούνται ως έναν δίκαιο άνθρωπο

Ο Γιάννης Βούρος βρίσκεται στο καλλιτεχνικό προσκήνιο και τη δημόσια σφαίρα εδώ και δεκαετίες, ωστόσο δεν είχε τύχει ποτέ να τον γνωρίσω, ούτε έστω να βρεθούμε στον ίδιο χώρο. Στο μυαλό μου, υπήρξε πάντοτε σοβαρός και κάπως αυστηρός, κάτι που με έκανε να διστάσω να του κάνω το αστείο «εσύ αποφασίζεις», όταν ανταλλάσσαμε μηνύματα για τα διαδικαστικά αυτής της συνέντευξης.

Χρειάστηκαν ελάχιστα λεπτά, αφότου ο ηθοποιός άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του για να μας υποδεχτεί, για να καταλάβω πως πρόκειται για έναν άνθρωπο ευγενέστατο, φιλόξενο, με απόψεις ξεκάθαρες κι ένα σύστημα αξιών ακόμη πιο κρυσταλλωμένο. Μέχρι να πατήσω το rec στο κινητό, προλάβαμε να μιλήσουμε για διάφορα θέματα και κάπως να λυθούμε και οι δύο, ενώ με καμάρι μου έδειχνε τους πίνακες ζωγραφικής που κοσμούν σχεδόν κάθε δωμάτιο του σπιτιού του.

Κάπως έτσι, όταν ήρθε η ώρα της συνέντευξης, ήταν εύκολο να του ζητήσω να μου μιλήσει όχι μόνο με την ιδιότητα που έδωσε την αφορμή για αυτή τη συνάντηση, δηλαδή αυτή του ηθοποιού στη σειρά του MEGA Μια Νύχτα Μόνο, αλλά και ως άνθρωπος των κοινών και του πολιτισμού, ως Αεκτζής και ως ανήσυχο πνεύμα γενικότερα.

Από τα παιδικά του χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια, τη μεταγραφή από τη δημοσιογραφία στην υποκριτική, τη διαδρομή του στην πολιτική και τη σταθερή του αγάπη για την ΑΕΚ, αυτό είναι το φιλμ της ζωής του Γιάννη Βούρου.

Τα πρώτα ερεθίσματα

Η Νέα Φιλαδέλφεια όπου μεγάλωσα, ήταν προσφυγούπολη, με μια διαστρωμάτωση πληθυσμού με ποιότητα και λαϊκή αισθητική. Ατμόσφαιρα γειτονιάς, φιλικών σχέσεων που γεννιούνται μέσα από την απλότητα του κόσμου και την ανοιχτή διάθεση που είχε ο καθένας.

Μεγάλο ερέθισμα για μένα ήταν τα σχολεία στα οποία βρέθηκα, το ιδιωτικό σχολείο της Χατζήβεη και αργότερα η Λεόντειος, καθώς και οι άνθρωποι οι οποίοι βρέθηκαν στον δρόμο μου, κάτι που έχει μεγάλη σημασία, καθώς το DNA και η δική σου διάθεση δεν αρκούν. Είχα την τύχη λοιπόν να βρεθώ με δασκάλους οι οποίοι στα 13-14 σου χρόνια σού έδιναν να διαβάσεις Καζαντζάκη ή το Πιστεύω του Μπέρναρντ Ράσελ.

Υπήρχε και το αθλητικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γαλουχήθηκα ως προς το κομμάτι της πειθαρχίας, της υπομονής, της επιμονής, της μάθησης σε ό,τι αφορά την ήττα ή τη νίκη και του πώς τα διαχειρίζεσαι.

Φυσικά, σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο θεατρικός όμιλος του σχολείου, στον οποίο τότε ασχολήθηκα πιο πολύ με τα σκηνικά, κάτι που με ακολούθησε και στην υπόλοιπη ζωή μου. Όποτε έχω χρόνο ζωγραφίζω για να ξεφύγω από την πίεση της καθημερινότητας.

Οι τρεις αυτοί τομείς ήταν ουσιαστικά οι σπόροι που φύτρωσαν και κατηύθυναν σε μεγάλο βαθμό όσα ακολούθησα στη ζωή μου.

Από τη δημοσιογραφία στην υποκριτική

Στον θεατρικό όμιλο του σχολείου έκανα τα σκηνικά στα έργα που ανεβάζαμε, έχοντας την ευκαιρία να παίξω παράλληλα, καθώς δίναμε κανονικές παραστάσεις σε θέατρα, με κοστούμια, σκηνικά, φώτα και καλεσμένους τους επικεφαλής των θιάσων της εποχής.

Δε μου είχε μπει ποτέ στο μυαλό η υποκριτική. Μ’ άρεσε όμως η επαφή με τον κόσμο. Τόσο το δημοσιογραφικό κομμάτι, όσο και το αθλητικό, είναι τομείς άλλωστε που έχεις να κάνεις με τον κόσμο. Τρεις μέρες πριν από την παρουσίαση του έργου μας, Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά του Ευγένιου Ο’ Νηλ, τυχαίνει και αρρωσταίνει ο πρωταγωνιστής.

Έπρεπε να βρεθεί κάποιος που μαθαίνει εύκολα κι εγώ είχα από τότε αυτή την τάση. Κάτι που με βοήθησε αργότερα και στη δουλειά που ακολούθησα. Οπότε μαθαίνω μέσα σε λίγες μέρες το κείμενο και παίζω. Καλεσμένοι τότε στην παράσταση του έργου ήταν οι θιασάρχες εκείνης της εποχής, Ξένια Καλογεροπούλου, Γιάννης Φέρτης, Ζωή Λάσκαρη, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, στα πρώτα του σκηνοθετικά βήματα.

Στο τέλος της παράστασης με ρώτησαν με τι σκέφτομαι να ασχοληθώ. Στο μυαλό μου ήταν ο αθλητισμός κυρίως. Δεν θυμάμαι για να είμαι ειλικρινής ποιος μου είπε ότι πρέπει να ασχοληθώ με το θέατρο, όμως όπως φαίνεται αυτό μου έμεινε στο μυαλό.

Απόδειξη πως όταν τέλειωσα το Λύκειο δεν μπήκα σε δραματική σχολή, αντίθετα, ασχολήθηκα με το δημοσιογραφικό κομμάτι. Έκανα πολιτικό ρεπορτάζ στην Αθηναϊκή και στην Ημερησία και το Κάθε μέρα παντού, μια δημοσιογραφική εκπομπή ρεπορτάζ στην ΕΙΡΤ, όπως λεγόταν ακόμη τότε η ΕΡΤ, με τον Ντένη Αντύπα, τη Μαίρη Χατζάκη και τον Γρηγόρη Χρηστίδη.

1,5-2 χρόνια μετά, διαβάζω σε μία εφημερίδα ότι ξεκίνησαν οι εγγραφές για τις εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου, οι οποίες μάλιστα ήταν μετά από μία εβδομάδα και αποφάσισα να πάω να δώσω, απλά για να δω τι θα γίνει. Πέρασα με υποτροφία, αλλά δεν το είπα στον πατέρα μου, γιατί εκείνος είχε άλλα όνειρα για μένα. Ήταν στην Ολυμπιακή και ήθελε να πάω για πιλότος, τυχαία το έμαθε όταν πήραν τηλέφωνο στο σπίτι και με έψαχναν για τα χαρτιά της υποτροφίας, ενώ έκανα ήδη 3 μήνες μαθήματα.

Δεν με είχε δει ποτέ να παίζω, στις σχολικές παραστάσεις ερχόταν η μάνα μου, η οποία με πήγαινε πολύ να δω θέατρο. Είχα δει στην Επίδαυρο σε ηλικία 6 ετών τον Νέζερ και τον Μινωτή, ενώ πηγαίναμε και στις κεντρικές σκηνές της Αθήνας. Με γοήτευε αυτό που ξαφνικά σε μια σκοτεινή αίθουσα ανοίγει μια αυλαία και κάτι συμβαίνει επί σκηνής.

Εκείνη την εποχή είχα κι έναν τραυματισμό που με κράτησε ένα χρόνο περίπου μακριά από τον αθλητισμό. Αυτή η απουσία μου από τον χώρο του αθλητισμού μού έδωσε τη δυνατότητα να ασχοληθώ ακόμα πιο ενδελεχώς και εμπεριστατωμένα με τον χώρο του θεάτρου. Όταν τελείωσα τη σχολή, πήγα φαντάρος αμέσως για να ξεμπερδεύω και στη συνέχεια έδωσα τρία χρόνια προθεσμία στον εαυτό μου για να δω αν θα προκύψει κάτι.

Συνέβη αμέσως όμως και προέκυψε μια προβολή μου θεατρικά και τηλεοπτικά, μιλάμε για το 1980. Οπότε όλα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Πάντα με την έγνοια μου να ασχολούμαι και με τα κοινά.

Ο κόσμος της τηλεόρασης

Η τηλεόραση πήρε την εκδίκησή της με την έννοια ότι τον κόσμο που έμεινε μέσα τον καιρό της πανδημίας, τα κανάλια είπαν ότι πρέπει να τον κρατήσουν. Πώς θα τον κρατήσουν; Προσφέροντας δουλειές αναβαθμισμένες ως προς το story και ως προς την αισθητική. Και γι’ αυτό είδαμε ακόμα και η κρατική τηλεόραση σε τι βαθμό αναβαθμίστηκε.

Είμαι πολύ αισιόδοξος με το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης. Βλέπω ότι όλο και περισσότερα βιβλία μεταφέρονται σε αυτή, είτε διασκευές ξένων, είτε ελληνικά. Τα σενάρια πια γράφονται από ανθρώπους που ξέρουν ελληνικά. Γνωρίζουν τον τρόπο συγγραφής ενός έργου που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού.

Δεν μπορώ τις σατιρικές εκπομπές. Από τη φύση μου δεν μ’ αρέσει να σατιρίζω κόσμο. Για ένα λάθος κάποιου, να τον οικτίρω για δέκα λεπτά. Υπάρχει η επιθεώρηση, όπου μπορείς να αναπτύξεις ένα ολόκληρο σκετς. Είναι πάρα πολύ επικίνδυνο πια να πολιτικολογείς, γιατί καταρχάς ο κόσμος έχει κουραστεί απ’ όλη αυτή την καθόλου ποιοτική αντιπαράθεση, αλλά του καφενείου.

Η τηλεόραση αναβαθμίζεται και αυτό είναι ιδιαίτερα ευχάριστο. Ακόμα κι αν το φορμάτ είναι αργεντίνικο, ισπανικό, δεν πειράζει, αν είναι μία μεταφορά αξιοπρεπής και ποιοτική. Δεν σε ενδιαφέρει η αφετηρία, σε ενδιαφέρει αν αυτό που βλέπεις εκείνη τη στιγμή, σε καλύπτει σαν θεατή.

Και οι παραγωγοί έχουν μπει πια σε μια λογική να ρίχνουν χρήματα και καταλαβαίνουν ότι το προϊόν που θα βάλεις στο ράφι και θα πάει κάποιος να το αγοράσει πρέπει να αξίζει. Για να αντισταθμίσεις και τον ανταγωνισμό από τις πλατφόρμες, πρέπει να παρουσιάσεις κάτι αντίστοιχο.

Ήταν εξαιρετική για μένα η περίοδος που κάναμε τον Ταύρο με Τοξότη, με τον συγχωρεμένο τον Μανούσο Μανουσάκη και τον Βασίλη Τσελεμέγκο, μια δουλειά που σφράγισε τη δεκαετία του ‘90. Οι Επιθυμίες και το Όσο Υπάρχει Αγάπη ήταν επίσης εξαιρετικές δουλειές, στις οποίες είχα περάσει πολύ καλά.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω βεβαίως τον Γιώργο Κωνσταντίνου που μου έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία, με το Τρεις κι ο Κούκος, μια ψυχαγωγική σειρά που ήταν και η πρώτη δουλειά που με έκανε ιδιαίτερα γνωστό, με έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο και μου άνοιξε άλλους δρόμους. Και στον υποκριτικό χώρο, αλλά και στην επαφή μου με το κοινωνικό σύνολο.

Με ενδιαφέρει και το backstage, γουστάρω πάρα πολύ την ομαδική δουλειά, από την εποχή που ασχολούμουν με τον αθλητισμό. Τα παιδιά που είναι πίσω από τις κάμερες, τους συναδέλφους, τους φροντιστές. Να πιούμε το πρωί έναν καφέ, να πούμε τα νέα μας, να μπούμε στη δουλειά με όρεξη. Γι’ αυτό χαίρομαι πολύ και με το Μια Νύχτα Μόνο που είναι μια μεγάλη αγκαλιά.

Το Μία Νύχτα Μόνο ανήκει σίγουρα στις ποιοτικές δουλειές που ξεχωρίζουν φέτος και κάνουν τη διαφορά. Φεύγεις από το σπίτι για να πας στο γύρισμα στις 8 το πρωί που έχουμε όρντινο και αισθάνεσαι ότι θα περάσεις καλά και ότι θα είσαι καλυμμένος από το σκηνοθετικό κομμάτι με σκηνοθέτες που ξέρουν τι θέλουν, πώς θα στο ζητήσουν και εσύ επομένως ξέρεις πώς θα το κάνεις. Συν τους συναδέλφους, το τεχνικό σταφ που είναι τα παιδιά δοκιμασμένα. Ένας κι ένας, κινηματογραφιστές, άνθρωποι που ξέρουν πώς θα υλοποιήσουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους. Έχεις ένα γερό σενάριο, ξέρεις τι θα πεις. Εν ολίγοις αισθάνεσαι ότι είσαι μέσα σε ένα κέλυφος, προστατευμένος και δεν ακροβατείς σε ένα σχοινί χωρίς δίκτυ ασφάλειας. Γιατί πολλές φορές το έχουμε ζήσει κι αυτό στην τηλεόραση. Πας το πρωί και ό,τι κάτσει.

Δεν είναι καθοριστικό το ποιοι θα είναι οι συνεργάτες στο αν θα αποδεχτώ μια δουλειά. Προσπαθώ να περιφρουρήσω αυτά που εγώ θεωρώ ότι πρέπει να υποστηρίξω και τα άλλα τα αφήνω πίσω μου.

Σε δικές μου παραγωγές φυσικά έχω την ευκαιρία να διαλέξω τι θα ανεβάσουμε, πώς και με ποιους. Αλλά σε μια δουλειά που ο άλλος βάζει τα χρήματα από την τσέπη του, μπορώ συμβουλευτικά μόνο να κάνω συζητήσεις. Όχι ότι η παρουσία μου είναι αυτή που θα απορρίψει κάποιον ή κάποιους από τη δουλειά. Δεν το έχω κάνει ποτέ.

Η ενασχόληση με τα κοινά

Σε ό,τι αφορά την ενασχόλησή μου με την πολιτική, έχω μετανιώσει μόνο ως προς το ότι άφηνα κατά καιρούς τελείως τη δουλειά και την καριέρα μου. Από το 2019 που εξελέγην δήμαρχος στη Νέα Φιλαδέλφεια, για πέντε χρόνια δεν έκανα τίποτα, ενώ με έπαιρναν τηλέφωνο για σειρές και παραστάσεις.

Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα κάνω και κάτι άλλο εκτός από να αναλάβω τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που μου ανέθεσαν οι δημότες. Όπως και την περίοδο της βουλευτικής μου θητείας.

Γλυκόπικρη γεύση μου άφησε. Ζούμε σε μια χώρα που η κριτική ξεκινάει με αρνητικό πρόσημο. Ότι αυτός πήγε για να τα αρπάξει, γιατί δεν είχε δουλειά. Το άκουσα και αυτό, ότι το έκανα για να πάρω τον μισθό του δημάρχου. Αυτή η λάσπη, η συκοφαντία και το ψέμα, με σκότωνε και με σκοτώνει ακόμα.

Καταρχάς μπαίνεις με μια διάθεση να προσφέρεις, με μια ανιδιοτέλεια. Σαφώς θα υπάρχουν και αυτοί που δεν σε πιστεύουν. Επιδίωξή μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν να προσπαθήσω να διαψεύσω αυτούς και να επιβεβαιώσω όσους με πίστεψαν. Δεν τα κατάφερα. Γιατί αυτοί που είναι αποφασισμένοι να σε κατακρίνουν, το κάνουν έτσι κι αλλιώς ό,τι και να κάνεις.

Επομένως, θεωρώ ότι η πολιτική με πλήγωσε ως προς την καριέρα μου. Θα είχα κάνει πολλά περισσότερα και πολύ πιο αξιόλογα πράγματα, αν δεν έχανα ουσιαστικά 10 χρόνια στα κοινά.

Από την άλλη, κάποιες τροπολογίες, κάποιες νομοτεχνικές βελτιώσεις, τα έργα που μπορέσαμε και δρομολογήσαμε για τον Δήμο, αυτά που κατάφερα και έκανα στο κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος, με βοηθάνε να κοιμάμαι ήσυχος.

Τα παρακολουθώ ακόμη εντός, εκτός και επί τα αυτά και σε μεγάλο βαθμό αισθάνομαι απογοητευμένος. Υπάρχει μια αδιαφορία από τους πολίτες, όμως το να μην ασχολείσαι δεν είναι σωστή λογική, μετά μην παραπονιέσαι για το τι θα συμβεί. Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, ήρθε και ψήφισε το 35% των δημοτών, με διάφορα προσχήματα. Είναι σημείο των καιρών, αλλά δεν φταίνε συλλήβδην οι πολιτικοί, ούτε φταίει συλλήβδην η πολιτική. Είναι ένας ωχαδερφισμός που μας έχει προκύψει και μια τάση να κλειστούμε στον μικρόκοσμό μας και να εξασφαλίσουμε τον εαυτό μας.

ΑΕΚ, μια ανιδιοτελής αγάπη

Το δελτίο μου είναι ακόμα στην ΑΕΚ, με ζήτησαν άλλες ομάδες όμως δεν ασχολήθηκα. Για μένα η ΑΕΚ είναι σφραγίδα, σαν την ομάδα αίματος που έχεις, δεν μπορείς να την αλλάξεις.

Η μεγαλύτερή συγκίνηση που έχει προκύψει από την εμπλοκή μου με την ΑΕΚ είναι ότι οι υπογραφές που έβαλα ως δήμαρχος ήταν αυτές που προώθησαν το έργο του γηπέδου, επιτάχυναν τις διαδικασίες και έζησα τη μεγαλειώδη στιγμή των εγκαινίων σε ένα γήπεδο που έπαιζα κι εγώ τη δεκαετία του ‘70.

Έστω και ερασιτεχνικά είχα φορέσει τον δικέφαλο στο στήθος και μπήκα στην έδρα της ομάδας που αγαπάω, έχοντας βάλει κι εγώ το δικό μου λιθαράκι προκειμένου να οικοδομηθεί ένα έργο που θα μείνει στην ιστορία. Και ως δήμαρχος και νωρίτερα ως βουλευτής, καταθέτοντας τις σχετικές τροπολογίες. Αυτή είναι η πιο ουσιαστική σχέση που είχα με την ομάδα.

Όταν δεν έχω παράσταση πηγαίνω στο γήπεδο. Η ομάδα είναι εν πλω και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Έχει να κάνει κυρίως με το κατά πόσο τυχερή θα είναι ως προς τους καιρούς που θα συναντήσει και ανάλογα με το πλήρωμα που θα έχει ανά περιόδους ούτως ώστε να το κατευθύνει σωστά, να δρομολογεί τα λιμάνια και τους στόχους που βάζει να τους υλοποιεί.

Η πορεία των ομάδων είναι σαν τα καρδιογραφήματα. Έχεις και τα πάνω, έχεις και τα κάτω, έχεις και τις αρρυθμίες.Τα δύσκολα όμως είναι πίσω, ο ασθενής έχει βγει από την εντατική και υπάρχει μια ενότητα, γιατί έχω ζήσει κι εγώ τις κόντρες από μέσα.

Το αν θα εμπλακώ ξανά με την ΑΕΚ, εξαρτάται μόνο από τους ανθρώπους της, οι οποίοι μου είχαν πάρει μέχρι και το τιμής ένεκεν διαρκείας όταν έχασα τη δημαρχία για 45 ψήφους. Το να υπάρχει μια πλακέτα που γράφει ότι το γήπεδο ανεγέρθη επί δημαρχίας μου, δεν μου λέει κάτι, αυτό άλλωστε είναι κάτι θεσμικό.

Είμαι εδώ, δεν έχω απαιτήσεις, την ιδέα της ΑΕΚ αγαπώ, την οποία βλέπω και στηρίζω από τη δεκαετία του ‘60.

Ο πολιτισμός σήμερα

Θαυμάζω σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάμε, όσους καταθέτουν τον δικό τους όχι μόνο ψυχικό και καλλιτεχνικό αλλά και οικονομικό οβολό. Βλέπεις παιδιά που αυτή τη στιγμή πασχίζουν να ψελλίσουν τον δικό τους καλλιτεχνικό λόγο, σχηματίζουν ομάδες και επικροτώ τέτοιες αντιλήψεις, τέτοιες σκέψεις και προθέσεις γιατί από αυτές τις ομάδες μπορεί να ξεκινήσει ο καινούργιος Κουν, ο καινούργιος Τσαρούχης, ο Πλωρίτης. Άνθρωποι που και αυτοί, μπουσούλησαν στον χώρο προκειμένου να καθιερωθούν και να αφήσουν το αποτύπωμά τους.

Ψέγω την Πολιτεία. Εγώ όταν ήμουν αντιπρόεδρος της επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων στη Βουλή είχα κάνει προτάσεις ώστε να διαμορφώνονται ομάδες ανθρώπων που για τρία χρόνια θα έχουνε εξασφαλισμένα τα προς το ζην για να μπορεί κάποιος να ζει για να παράγει. Ενώ τώρα μπαίνουμε στη λογική να παράγουμε με το ζόρι ακόμα και αν δεν έχουμε ιδέες προκειμένου να εξασφαλίσουμε ένα μεροκάματο.

Τα social media βοηθάνε αυτή τη στιγμή σε πολύ μεγάλο βαθμό να προβληθεί το έργο αυτών των ανθρώπων. Αλλά, παρά το γεγονός ότι είμαι της άποψης «εν τω πολλώ το ευ» σε πολλά πράγματα στη ζωή μου, σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ένας κατακερματισμός πληροφόρησης και χείμαρρος ταυτόχρονα, όπου δεν προλαβαίνεις να δεις πραγματικά τίποτα.

Σε όλες τις προεκλογικές εξαγγελίες υπάρχει ένας πολιτικός οδικός χάρτης. Το πρόγραμμα. Αυτός ο χάρτης έχει προτάσεις για τον αγροτικό τουρισμό, για τον τουρισμό γενικότερα, για την εκβιομηχάνιση της χώρας, για την ενέργεια. Ό,τι αφορά τον πολιτισμό όμως, είναι το πολύ μια σελίδα. Και η οποία πολλές φορές χάνεται στην πορεία.

Όλοι παλεύουν μόνοι τους, εκτός από αυτούς που είναι προστατευμένοι, γιατί το βλέπουμε αυτό τελευταία. Είναι συγκεκριμένοι οι άνθρωποι που θα παίξουν στην Επίδαυρο, συγκεκριμένοι οι άνθρωποι που θα πάρουν τις μεγάλες επιχορηγήσεις, συγκεκριμένοι αυτοί που θα ενταχθούν στο δυναμικό μεγάλων ιδρυμάτων. Είναι αυτοί οι οποίοι χαίρουν της εκτίμησης, με το δικό τους κριτήριο, δεν αντιλέγω, αλλά είναι συγκεκριμένοι. Δεν σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν το αξίζουν, δεν το συζητάω. Αλλά θα έπρεπε να υπάρχει και μια ανανέωση σε αυτό το δυναμικό.

Επίσης αυτό που με τρομάζει πάρα πολύ είναι η σκοτεινή πρωτοπορία και οι θολοί νεωτερισμοί σε ό,τι κλασικό μπορεί να υπάρχει. Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Θέλεις να κάνεις Οιδίποδα, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, βάλε τη δική σου Αντιγόνη με τον τρόπο που θέλεις, αλλά μη μου κοτσάρεις τον Σοφοκλή δίπλα ή τον Ευριπίδη. Μπες σε μια λογική να γράψεις ένα καινούριο έργο. Βλέπουμε ακατανόητα πράγματα επί σκηνής, δεν μιλάω μόνο για τους τραγικούς, μιλάω και για την πιο σύγχρονη δραματουργία, Πίντερ, Άλμπι, Τσέχοφ, Ίψεν, Στρίντμπεργκ, λες και έχουν μπει τα κείμενα, οι σελίδες σε ένα μπλέντερ, έχουμε ανοίξει τον διακόπτη και ό,τι προκύψει. Αυτό δημιουργεί μια κακή γενιά θεατών ως προς το ότι οι φιλικές κριτικές, οι φιλικά προσκείμενοι κριτές, οι οποίοι θα γράψουν εξαιρετικά πράγματα για αυτά που έχουν δει, διαμορφώνουν ένα διαφορετικό κοινό και μια διαφορετική αισθητική και σε λίγα χρόνια δεν θα ξέρουμε τι βλέπουμε και τι αρέσει πραγματικά σε εμάς.

Όταν ξαναβγήκε ο κόσμος έξω μετά την πανδημία, ανακάλυψε το θέατρο. Ξέρεις τι νεολαία βλέπω εγώ στον Μάρτυρα Κατηγορίας της Αγκάθα Κρίστι που ανεβάζουμε; Πραγματικά, νομίζω ότι είναι απόρροια του εγκλεισμού και της αναζήτησης διαφορετικής επαφής με αυτό που λέμε ψυχαγωγία. Πριν το 2020 τα φοιτητικά εισιτήρια έμεναν απούλητα, τώρα το ποσοστό που φεύγει είναι τεράστιο.

Με τρομάζουν οι αλλαγές που φέρνει το AI. Μου είπαν ότι έφτιαξαν μέσω τεχνητής νοημοσύνης έναν τραγουδιστή με καινούριο τραγούδι. Μην απορήσεις αν σε λίγο καιρό μια δισκογραφική εταιρεία, προτείνει τραγουδιστή ο οποίος θα είναι AI, με συγκεκριμένο τραγούδι και μουσική, και θα κάνει και επιτυχία. Η ακύρωση επαγγελμάτων από το AI με τρομάζει. Μία διαχείριση σοφή, για πληροφορίες, μας εξυπηρετεί όλους. Αλλά δεν μπορείς να ρωτάς για μία ιατρική γνωμάτευση το AI. Αυτά με τρομάζουν, αυτή η άκρατη επαφή με το AI και τη διαχείρισή του. Ακυρώνει το μυαλό, τη δική σου αναζήτηση, το δικό σου πόνημα. Έχει ακυρωθεί η δουλειά του σκηνογράφου, του μεταφραστή. Μιλάω απλά για τη δουλειά μου. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τους designers, τους αρχιτέκτονες, σου φτιάχνει η τεχνητή νοημοσύνη εναλλακτικές σε δευτερόλεπτα.

Επιμύθιο

Δεν έχω απωθημένα. Απωθημένα έχεις όταν έχεις βάλει έναν στόχο και δε σου προέκυψε για οποιοδήποτε λόγο. Όχι, δεν έχω τέτοια, γιατί ξυπνάω κάθε μέρα και ο στόχος μου είναι κυρίως η μέρα μου να κυλήσει σύμφωνα με το αξιακό σύστημα που έχω.

Δεν έχω απωθημένα ούτε σε ρόλους. Ομολογώ ότι θέλω να ξαναμπώ στις παραγωγές για να μπορώ να έχω πια το δικό μου θέλω και αυτό να παραδώσω στο κοινό, είτε σε τηλεοπτικό είτε σε θεατρικό επίπεδο.

Θέλω να μπορώ να είμαι υγιής, το μυαλό μου να δουλεύει, και ανάλογα με το τι θα σκεφτώ αύριο να μπορέσω να το υπηρετήσω χωρίς να υποτιμώ τη νοημοσύνη του θεατή και χωρίς να προδώσω τις αξίες μου.

Έχω μπει σε μια διαδικασία να γράψω ξανά, μαζεύω στοιχεία, έχω γράψει το Μ’ ένα φλασάκι στο μυαλό, το Πολιτικοί, Πόλις, Πολίτες, έχω μεταφράσει και έχουν εκδοθεί Ηλέκτρα, Πέρσες, Οιδίποδας, ο Φιλοκτήτης τελείωσε τώρα το καλοκαίρι, Η Ελλαδογραφία μένει να τυπωθεί. Τώρα μεταφράζω και θεατρικοποιώ την Αποκάλυψη του Ιωάννη και τον Χριστό Πάσχοντα. Στοχεύω να ανέβουν κάποια στιγμή, αλλά όπως θέλω εγώ και όπως πρέπει να ανέβουν.

Αν θα με θυμούνται, γιατί είναι πεπερασμένος ο χρόνος σου που σε θυμάται κάποιος, μετά μένεις μόνο σε κάτι βιβλία και στη Wikipedia, θα ήθελα να με θυμούνται ως έναν δίκαιο άνθρωπο. Ακόμα και αν το δίκαιο που κατέθεσα στη ζωή μου, ήταν εις βάρος μου. Δεν ξέρω αν θα φτιάξω διαθήκη, αλλά ωραίο θα ήταν στην ταφόπλακα να γράφει «Δίκαιος».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ