«Ο Γιώργος είναι ο φάρος μας»: Ο Λάνθιμος, η Emma Stone και ο Jesse Plemons μας μιλούν για τη Βουγονία

Εάν οι εξωγήινοι έκαναν επίθεση στη Γη όπως πιστεύει ότι συμβαίνει ο χαρακτήρας του Jesse Plemons στη Βουγονία, ο Γιώργος Λάνθιμος θα έσωζε κάποια ταινία του Bresson ή του Buñuel. Η Emma Stone το City Life.

Ο Will Tracy (Succession, The Menu), ο σεναριογράφος της Βουγονίας που συμπληρώνει το πάνελ της συνέντευξης Τύπου των Χρυσών Σφαιρών μαζί με τους προαναφερθέντες, θα έσωζε το What About Bob – μία ταινία που συμφώνησαν ομόφωνα ότι αξίζει σωτηρίας.

Η Βουγονία είναι η δεύτερη ταινία του Λάνθιμου μετά το Kinds of Kindness που γράφτηκε στη διάρκεια των lockdowns του COVID. Η βάση του, το κορεατικό Save the Green Planet!, προϋπήρχε από το 2003 φυσικά, η αβεβαιότητα για το μέλλον της ανθρωπότητας όμως όπως τη βιώναμε συλλογικά κατά τη διάρκεια των παγκόσμιων lockdowns ήταν το πιο πρόσφορο έδαφος για μία κλειστοφοβική περιπέτεια/δράμα δωματίου χαρακτήρων όπως είναι η Βουγονία.

Η αφορμή της είναι μία συνωμοσία: Η Michelle Fuller που υποδύεται η Emma Stone δεν είναι, σύμφωνα με τον Teddy του Plemons, η CEO μίας φαρμακευτικής εταιρείας όπως παριστάνει, αλλά μία εξωγήινη από τον πλανήτη Ανδρομέδα που απειλεί να καταστρέψει τη Γη. Η λύση του είναι να την απαγάγει μαζί με τον ξάδερφό του, Donny (Aidan Delbis), για να την πείσει να επικοινωνήσει με τον κυβερνήτη του πλανήτη της με στόχο να αποχωρήσουν όλοι οι Ανδρομεδιανοί από τη Γη.

Στην πέμπτη της πλέον συνεργασία με τον Λάνθιμο, η Stone αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα ταλέντο γενιάς, τόσο ταιριαστή πια με τον Plemons που μοιάζουν με μικρό θίασο καθοδηγημένο από το σενάριο του Tracy που εναλλάσσει τους ρόλους θύτη και θύματος και, φυσικά, αριστοτεχνικά από έναν Λάνθιμο αξιοθαύμαστης τονικής ισορροπίας σε μία ταινία που επιθυμεί να υφάνει μέσα της έναν πλούτο συναισθημάτων και ειδών.

Τους συναντήσαμε στο Zoom όπου απάντησαν ερωτήσεις ψηφοφόρων των Χρυσών Σφαιρών από όλο τον κόσμο. Αυτές ήταν οι απαντήσεις τους.

Γιατί απηχεί στο σήμερα η Βουγονία και πώς ξεκίνησε η ανάπτυξή της;

Tracy: Είχα κάνει ένα γεύμα με τον Ari Aster στο East Village όπου μου είχε μιλήσει για το Save the Green Planet!. Δεν το είχα δει, ούτε καν ακούσει. Δεν μου είπε πολλά για αυτό, απλώς ότι μπορεί να έχει κάτι στην ιδέα του που θα έβρισκα ενδιαφέρον και που θα απηχούσε σήμερα. Το είδα και αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε. Ένιωσα ότι μπορούσες να φτιάξεις ουσιαστικά μια πολύ φρέσκια, πολύ σύγχρονη, πολύ αμερικανική ταινία πάνω σε αυτή την ιδέα. Δεν το προσέγγισα τότε ως remake αλλά ως κάτι νέο, γι’ αυτό και το είδα μόνο μία φορά.

Ύστερα, ένα μέρος του επηρεάστηκε πιθανότατα από τις συνθήκες μέσα στις οποίες το έγραψα, που έτυχε να είναι εκείνο το πρώτο κύμα του lockdown στη Νέα Υόρκη. Είχαμε και νεογέννητο μωρό, οπότε ήμασταν διπλά κλεισμένοι. Το έγραψα πολύ γρήγορα και μάλλον σε μια κατάσταση που αναρωτιόμουν τι να πιστέψω. Ήμουν λίγο μπερδεμένος και ανασφαλής για το τι θα συνέβαινε μετά. Ίσως αυτό βρήκε τον δρόμο του στο σενάριο.

Λάνθιμος: Όταν το διάβασα ήταν απλώς μια πολύ διασκεδαστική, συναρπαστική, ενδιαφέρουσα, σύνθετη ανάγνωση. Με ενθουσίασε πολύ το να φαντάζομαι πώς θα ήταν ως ταινία. Δεν είμαι πολύ αναλυτικός όταν διαβάζω κάτι στην αρχή, ξέρω ενστικτωδώς εάν υπάρχουν περισσότερα από όσα φαίνονται στην επιφάνεια — αν με ενδιαφέρει.

Αφού κάναμε την ταινία και τώρα που μιλάμε γι’ αυτήν, κατανοώ πολύ περισσότερο τις θεματικές της και πώς μοιάζει επίκαιρη σήμερα, ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι όταν διάβασα το σενάριο πριν από τρία χρόνια. Η κατάσταση του κόσμου και πώς την καθρεφτίζει μέσα από αυτούς τους χαρακτήρες. Υπάρχουν πολλά να ξετυλίξεις εκεί, αλλά φαντάζομαι ότι είναι κυρίως δουλειά του κοινού. Νομίζω ότι η Βουγονία αφήνει τον χώρο στο κοινό να το κάνει αυτό ανάλογα με το ποιοι είναι και πώς νιώθουν.

Stone: Αγάπησα το σενάριο από την πρώτη στιγμή που διάβασα τη Βουγονία. Μιλούσαμε νωρίτερα με τον Jesse σήμερα για το τι είναι αυτό που συμβαίνει όταν διαβάζεις ένα σενάριο, ή σε τι ανταποκρίνεσαι και πώς νιώθεις. Νομίζω ότι πάντα το ξέρεις μέσα στις πρώτες 20 ή 30 σελίδες, όπως με ένα βιβλίο, αν αυτή είναι μία φωνή ή ένα συναίσθημα που σου μιλάει.

Δεν είχα δει το Save the Green Planet! και μου φάνηκε ενδιαφέρον πως άλλαζα διαρκώς γνώμη για το αν η Michelle είναι αυτό που λένε ότι είναι ή όχι, για το τι θα έκανε ο Teddy και μέχρι πού θα έφτανε στη βία του, ή σε τι συμπεράσματα θα κατέληγε όσο προχωρούσε η ταινία. Ήταν γεμάτο ανατροπές, και εκπλήξεις, και συναίσθημα, και χιούμορ! Ήμουν μέσα αμέσως.

Plemons: Το μόνο που θα πρόσθετα είναι πως προφανώς ζούμε σε εποχές αποπροσανατολιστικές και τρομακτικές, γεμάτες παράνοια και φόβο, οπότε νιώθω πως υπάρχει ένα ασυνείδητο κομμάτι μέσα μου που πάντα ψάχνει κάτι — είτε είναι μουσική, είτε τέχνη, είτε ταινία — που να το διαπραγματεύεται με τρόπο που να μην είναι ευκαιριακός ως προς τη συγκυρία, αλλά μία ειλικρινής εξερεύνηση χωρίς να προσπαθεί να σου δώσει κάποιο προφανές μήνυμα, ή ηθικό δίδαγμα, ή καθαρό συμπέρασμα.

Αυτό που έγραψε ο Will πέτυχε ένα μαγικό κόλπο με αυτούς τους χαρακτήρες που έμοιαζαν τέλειοι εκπρόσωποι δύο πλευρών του κόσμου, των αρχετύπων αυτών. Θυμάμαι σε μία από τις πρώιμες συζητήσεις με τον Will για το σενάριο είπε ότι, επειδή γράφτηκε την περίοδο του COVID, σκεφτόταν πολύ τη στάση που παίρνουν οι άνθρωποι, τους online εαυτούς τους και όλη την κακία που μπορούν να εκτοξεύσουν προς τον άλλο όταν κρύβονται πίσω από την οθόνη και την προστασία της. Οπότε πώς θα ήταν αν έβαζες δύο τέτοιους ανθρώπους σε ένα δωμάτιο; Αυτή η δυναμική είναι τόσο ενδιαφέρουσα και κάτι δεν είχα ξαναδεί.

Πώς θα λέγατε ότι είναι το τελικό αποτέλεσμα σε σύγκριση με το σενάριο;

Stone: Το ότι το γυρίσαμε τη Βουγονία σε VistaVision ήταν πραγματικά εξαιρετική επιλογή. Είναι τόσο όμορφο οπτικά. Και το σκορ είναι απίστευτο. Ο Jerskin Fendrix είναι εκπληκτικός και αυτή είναι η τρίτη ταινία του Γιώργου που έχει συνθέσει.

Tracy: Ως σεναριογράφος νομίζω ότι είμαι στα καλύτερά μου όταν αγκαλιάζω πραγματικά την αμφισημία της ιστορίας και τα συναισθήματα των χαρακτήρων και δεν παραγίνομαι ξεκάθαρος με τις θεματικές, ακόμη και με πράγματα όπως οι σκηνές flashback στην ταινία. Είναι ουσιαστικά πάνω-κάτω αυτό που έγραψα, αλλά ο Γιώργος με ενθάρρυνε να μη σκέφτομαι τόσο κυριολεκτικά και να σκεφτώ ότι μπορεί να γίνει λίγο πιο αφηρημένο.

Δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε ότι αυτό είναι το flashback του Teddy στο παρελθόν του, θα μπορούσε να είναι απλώς ένα είδος οράματος που μας δίνει η ταινία. Νομίζω ότι αυτό με βοήθησε ως σεναριογράφο και θα με βοηθήσει και στο μέλλον, ελπίζω, σε επόμενα πράγματα.

Plemons: Μιλώντας για τις σκηνές flashback, θυμάμαι τον Γιώργο να λέει, «ναι, μπορεί να τα πειράξω λίγο, έχω κάποιες ιδέες, θα στις στείλω». Το είπε πολύ άνετα. Ανοίγω μετά το email και wtf! Ήμουν απίστευτα ενθουσιασμένος με όσα είδα. Η αρχική μου αντίδραση ήταν πως δεν ήταν απλώς σουρεαλιστικά, παράλογα και σκοτεινά, αλλά υπήρχε κάτι πραγματικά συναισθηματικά διεγερτικό σε αυτά που δεν χρειάζεται να αναλύσεις λογικά.

Tracy: Θυμάμαι τον Γιώργο να μου λέει – όταν υπήρχε κάτι γύρω από ένα εκ των flashbacks για το οποίο δεν ήμουν απολύτως σίγουρος, επειδή είναι λίγο έξω από το στιλ γραφής μου – ότι ήταν περισσότερο μια κινηματογραφική επιλογή και λιγότερο μια σεναριακή επιλογή.

Έπρεπε απλώς να τον εμπιστευτώ σε ορισμένα από αυτά τα πράγματα, γιατί είναι λίγο δύσκολο να γραφτούν, είναι περισσότερο πράγματα που πρέπει να τα δεις. Θυμάμαι όμως να μου λέει, «αν κάτι δεν σου αρέσει και δεν είσαι άνετος με κάποια επιλογή μου, πρέπει να μου το πεις». Ποτέ δεν ένιωσα ότι μου έδινε διαταγές.

Με τον διευθυντή φωτογραφίας Robbie Ryan

Γιώργο, μίλησε μας για το καστ, για τη συνεργασία με την casting director Jennifer Venditti.

Λάνθιμος: Η απάντηση για αυτούς τους δύο δίπλα μου είναι αρκετά εύκολη. Έστειλα αμέσως το σενάριο στην Emily, με το που το διάβασα, το ίδιο βράδυ. Είχα ενθουσιαστεί και της το έστειλα να δω αν ένιωθε το ίδιο, και έτσι κι έγινε. Με τον Jesse είχαμε μόλις δουλέψει στο Kinds of Kindness, που ήταν σχεδόν σαν να κάναμε τρεις ταινίες μαζί γιατί έπρεπε να παίξει τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες σε τρεις διαφορετικές ιστορίες. Ήταν σαν ένα εντατικό εργαστήριο απόκτησης εμπειρίας, γνώσης και οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Έτσι ήταν κι εκείνος από νωρίς στο μυαλό μου.

Έπειτα, εμπνευσμένος από το πώς ήταν γραμμένος ο Donny στο σενάριο, ένιωσα ότι ήθελα να ρίξω στο μείγμα έναν μη επαγγελματία ηθοποιό. Κάτι που κάνω σε όλες τις ταινίες μου, αλλά προφανώς εδώ θα ήταν ένας μείζων ρόλος. Προσπαθώντας να καταλάβω πώς λειτουργούσε αυτός ο χαρακτήρας, σκέφτηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον αν ήταν νευροδιαφορετικός — να έχει μια διαφορετική ευαισθησία και κατανόηση του κόσμου, να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά.

Έτσι πήγαμε στην Jennifer Venditti που έχει δουλέψει με την Emma στο The Curse και γενικά έχει μεγάλη εμπειρία στο να βρίσκει ανθρώπους που δεν είναι εκπαιδευμένοι ηθοποιοί, κάνοντας πολύ street casting. Βρήκε τον Aidan αρκετά νωρίς στη διαδικασία και τον λατρέψαμε αμέσως. Συνεχίσαμε να ψάχνουμε για κάτι διαφορετικό, αλλά πάντα επιστρέφαμε σε εκείνον.

Τον συναντήσαμε από κοντά όταν θέλαμε να δοκιμάσουμε την κάμερα VistaVision με την οποία καταλήξαμε να γυρίσουμε την ταινία. Πήγαμε στο Λος Άντζελες με τον Jesse και την Emma για να κάνουμε κάποια τεστ με την κάμερα.

Είναι σχετικά θορυβώδης και ήθελα να δω αν θα τους αποσυντόνιζε ο θόρυβός της στα γυρίσματα. Δεν φάνηκε να είναι πρόβλημα και οι εικόνες έδειχναν καταπληκτικές. Φέραμε όμως και τον Aidan και ήμασταν πολύ αγχωμένοι για τη συνάντησή μας. Νιώσαμε αμέσως ότι ήταν η σωστή επιλογή για να γίνει η ψυχή της ταινίας, η ισορροπία ανάμεσα σε αυτή τη σύγκρουση κόσμων.

Πώς βρίσκεις την ισορροπία ανάμεσα στο δράμα υψηλού διακυβεύματος καταστάσεων και τον σουρεαλιστικό κωμικό τόνο;

Λάνθιμος: Πρώτα απ’ όλα δεν ξέρεις αν την έχεις βρει (γέλια). Ελπίζεις ότι θα καταφέρεις να βρεις κάποιο είδος ισορροπίας, αλλά κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και δεν θα λειτουργήσει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο για όλους — κι αυτό είναι το ενδιαφέρον.

Αν φτιάχνεις κάτι σύνθετο και έχει όλες αυτές τις αντιπαραβολές μέσα του, προφανώς διαφορετικοί άνθρωποι θα το αντιληφθούν λίγο διαφορετικά. Οπότε μπορείς μόνο να πας με το πώς νιώθεις ότι λειτουργεί και μετά να ελπίζεις ότι θα λειτουργήσει και για τους άλλους, πιθανώς με διαφορετικούς τρόπους.

Ξεκινάει από το σενάριο. Ο Will περνάει από παρόμοια διαδικασία όσο γράφει. Εγώ απλώς έχω περισσότερα εργαλεία για να παίξω – ό,τι προσφέρουν οι ηθοποιοί, όταν μοντάρουμε, το πώς χρησιμοποιούμε τον ήχο και τη μουσική. Και αλλάζει συνεχώς. Έχεις μια ιδέα για μια σκηνή και μετά μπαίνουν όλα τα υπόλοιπα στοιχεία οπότε αλλάζει, και αλλάζει ξανά στο μοντάζ, και ξανά όταν κάνεις τον ήχο ή προσθέτεις τη μουσική. Είναι μία εξελισσόμενη διαδικασία. Έπειτα πρέπει να δεις την ταινία ως σύνολο και όχι σκηνή-σκηνή, οπότε αλλάζει ξανά!

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Jesse και την Emma και πώς την ξεπεράσατε;

Plemons: Είναι Catch-22 γιατί οι προκλήσεις είναι και ακριβώς αυτό που αναζητάς ως ηθοποιός. Αγάπησα αμέσως το σενάριο και τον χαρακτήρα. Υπήρχε ένα άμεσο αίσθημα ότι μια ευκαιρία σαν κι αυτή μπορεί να μην ξανάρθει με αυτόν τον τρόπο. Το να συναντήσω αυτόν τον χαρακτήρα σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου, με τον κόσμο όπως είναι, ένιωθα ότι ήταν πραγματικά συναρπαστικό.

Αυτό που ήταν πρόκληση ήταν πως ο Teddy φοράει κάθε συναίσθημα στο μανίκι του — δεν έχεις ποτέ καμία απορία για το πώς νιώθει ή τι σκέφτεται για οποιαδήποτε κατάσταση — κάτι για το οποίο είχα πραγματικό σεβασμό, ειδικά στις μέρες μας όπου τόσοι πολλοί από εμάς, κι εγώ μέσα, προσπαθούμε να δείξουμε ότι έχουμε τον έλεγχο.

Stone: Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν να ξεπεράσω την πίεση της ιδέας του τι θα ήταν η Βουγονία. Όχι ότι δεν έχω σκεφτεί ποτέ ξανά τα κοινά που βλέπουν την ταινία, αλλά πραγματικά δεν πρέπει, τουλάχιστον ως ηθοποιός, να το σκέφτεσαι πολύ, γιατί τότε σε παρατηρείς περισσότερο.

Η Βουγονία με έκανε να σκέφτομαι, «τι θα σκεφτεί ο κόσμος όταν τη δει για δεύτερη φορά;». Αυτό ήταν μια νέα εμπειρία για μένα. Το να διαβάζω δηλαδή το σενάριο, και να σκέφτομαι πώς θα στηνόταν όλο αυτό, και μετά πώς θα το έπλεκα με την εταιρική της γλώσσα και τις αναλαμπές ανθρωπιάς της. Βασίστηκα στον Γιώργο και στο ένστικτό του.

Από πού προήλθε αυτή η εταιρική της γλώσσα;

Tracy: Πρέπει, νομίζω, να δώσω λίγο credit σε όλα εκείνα τα χρόνια που πέρασα στο Succession και γενικά γράφοντας σε εκείνον τον κόσμο των διπλών μηνυμάτων και του χωρίς τριβές τρόπου που παρουσιάζονται τα πράγματα στο κοινό και στους μετόχους. Αλλά έπειτα, όταν αυτοί οι άλλοι φεύγουν και μπορείς να είσαι λίγο πιο ειλικρινής με τους ανθρώπους με τους οποίους νιώθεις ότι μπορείς να είσαι ειλικρινής, τότε ίσως ο λόγος αλλάζει λίγο. Είχα λίγη εμπειρία από εκεί.

Έπειτα υποθέτω ότι η πρόκληση για τους δύο χαρακτήρες είναι πως είναι κατηγορηματικοί και συγκεκριμένες πολιτισμικές στάσεις. Ο ένας πιστεύει κατηγορηματικά το ένα πράγμα, η άλλη το άλλο. Οπότε φτιάχνεις μία ταινία που μοιάζει με αγώνα τένις αλλά να μη μοιάζει με αγγαρεία όπου θα λες, «ΟΚ, αυτός είναι κάπως στερεότυπο αυτού του υπερδικτυωμένου τύπου» και «αυτή είναι το στερεότυπο του φαινομενικά woke φιλελεύθερου ατόμου».

Το διασκεδαστικό στη Βουγονία, ελπίζω, είναι πως μπορεί να φαίνεται έτσι στην αρχή, αλλά μετά διαλύουν ο ένας τα προσωπεία του άλλου κατά τη διάρκεια της ταινίας και βλέπεις την αληθινή ατζέντα — συναισθηματική ή πολιτική — που βρίσκεται κάτω από τη μάσκα.

Γιώργο, Emma και Jesse, πώς εξελίχθηκε η σχέση σας φτιάχνοντας την ταινία;

Plemons: Είναι ένα πρόσθετο bonus όταν έχεις ξαναδουλέψει μαζί. Νιώθεις ότι έχεις προβάδισμα μιας που δεν χρειάζεται να γνωριστείτε. Δεν υπάρχει ανάγκη να υπερεξηγήσεις τον εαυτό σου ή τον τρόπο που αντιμετωπίζεις κάτι. Ταυτόχρονα, κάθε πρότζεκτ είναι το δικό του ξεχωριστό πράγμα που όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε.

Αν μη τι άλλο, σου δίνει περισσότερη αυτοπεποίθηση το να κάνεις το άλμα πίστης μαζί με όλους. Και δεν είμαστε μόνο εμείς, είναι και πολλά από τα άτομα του συνεργείου. Είναι σαν ο καθένας μας να ξεκινάει μόνος του στις πρώτες μέρες, να μαζεύει έμπνευση και να τη φέρνει πίσω για όλους. Είναι μία διαρκής διαδικασία όπου ακολουθείς το ένστικτο και τη διαίσθησή σου.

Ο στόχος είναι να βρεις κάτι απροσδόκητο και έτσι αντιμετώπισα τη διαδικασία πρόβας. Το κόλπο ως ηθοποιός είναι να προετοιμαστείς αρκετά ώστε να νιώθεις μεν έτοιμος, αλλά να μην δεθείς τόσο πολύ με την προετοιμασία σου ώστε να περιορίσεις τον εαυτό σου με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνει είναι να διαλύσει τις προϋπάρχουσες ιδέες σου. Όπως συμβαίνει με πολλούς σπουδαίους σκηνοθέτες, [οι πρόβες του Γιώργου] είναι ένα περιβάλλον εξερεύνησης που ευνοεί την ανακάλυψη. Ευελπιστώ πάντα στην έκπληξη.

Λάνθιμος: Δεν είχαμε όμως πολύ χρόνο για πρόβες αυτή τη φορά.

Stone: Συνήθως κάνουμε αρκετές πρόβες στις ταινίες του Γιώργου και εδώ δεν είχαμε τόσο χρόνο. Κάναμε την προώθηση του Kinds of Kindness την ίδια στιγμή με την προετοιμασία της Βουγονίας. Ήταν υπέροχο γιατί οι τρεις μας είχαμε ήδη υπάρξει πολύ μαζί. Το να έχεις αυτή τη συναισθηματική άνεση ήταν πραγματικά υπέροχο γι’ αυτό, επειδή συμβαίνουν τόσα πολλά ανάμεσα στον Teddy και τη Michelle. Μπορούσαμε να το βρούμε πολύ πιο γρήγορα απ’ όταν δεν γνωριζόμασταν τόσο καλά. Οι πρόβες του Γιώργου όμως δεν έχουν ποτέ, ποτέ overthinking. Είναι παιχνίδια.

Λάνθιμος: Ναι, είναι το αντίθετο. Είναι σαν να προσπαθούμε να αποφύγουμε το overthinking.

Stone: Αφορά το να μάθεις τα λόγια σου — αυτό είναι μεγάλο μέρος της πρόβας, γιατί πρέπει να κάνουμε πολλά off book. Αλλά είναι περισσότερο ασκήσεις εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Είναι σαν να είμαστε μία σειρά από βάρκες στις ταινίες του Γιώργου και εκείνος είναι η ακτή. Βγαίνει ο καθένας βγαίνει με τη βάρκα του και φέρνει πράγματα πίσω στην ακτή. Σε αφήνει να βγεις στο δικό σου δημιουργικό σου μονοπάτι, μετά ξαναβγαίνεις να βρεις κάτι ακόμη, δένεις τη βάρκα σου, και έτσι λέμε την ιστορία.

Λάνθιμος: Βέβαια εάν εγώ είμαι η ακτή ακούγεται λες και κάθομαι.

Stone: Τι θα έλεγες για έναν φάρο; Να πούμε ότι είσαι φάρος;

Λάνθιμος: Ναι, μου αρέσει καλύτερα.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ