Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης θέλει να είναι αληθινός σε ό,τι τραγουδάει
«Το κοινό μπορεί να με έχει ταυτίσει με τον ερωτικό στίχο, αλλά δεν σταμάτησα ποτέ να πειραματίζομαι». Ο αγαπημένος τραγουδιστής μιλά στο OneMan, με αφορμή τη μεγάλη συναυλία που θα δώσει τον Σεπτέμβριο στον Λυκαβηττό.
- 20 ΑΥΓ 2025
Θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτό το κείμενο, τη συνέντευξη με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, με πολλούς τρόπους. Ο πιο ειλικρινής είναι ότι όσο προσπαθούσα να αποτυπώσω στο «χαρτί» τα όσα συζητήσαμε, έπαιζαν στο μυαλό μου τα τραγούδια του· τραγούδια που η αλήθεια είναι ότι είχα πολλά χρόνια να ακούσω κι όμως, ξαφνικά δεν μπορούσα να σταματήσω να σιγοτραγουδώ στίχους -φυσικά και τους θυμάμαι ακόμα- με τους οποίους είχα ζήσει τρομερά ερωτικά δράματα -όπως, τότε τουλάχιστον πίστευα- ως ενήλικη Millennial στα 00s.
«… Δεν φεύγω. Θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου. Θα μείνω όλη νύχτα στα σκαλιά. Τ’ αστέρια θα πάρω αγκαλιά. Θα λέω το όνομά σου σιγά. Δεν φεύγω…». «… Εγώ άμα σε φιλώ. Θα είμαι πια παιδί δικό σου. Και όταν καίει το μέτωπό σου. Εγώ θα σε φιλώ. Και θα σου παίρνω τον καημό σου…». «Δεν φεύγω» και «Βυθός» σε λούπα για περίπου μία ώρα.
Αφορμή για το υπέροχο αυτό νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν αποτέλεσε το παρόν. Στο πλαίσιο της καλοκαιρινής του περιοδείας, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης θα ανηφορίσει στις 12 Σεπτεμβρίου στον Λυκαβηττό, είκοσι χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση στο Δημοτικό Θέατρο – όσα δηλαδή και τα χρόνια που με ταξίδεψε πίσω.
Είκοσι χρόνια μετά, επιστρέφω στον Λυκαβηττό με την ίδια λαχτάρα -ίσως και μεγαλύτερη-, ίδιος χώρος, άλλη εποχή, ίδια ένταση. Είναι για μένα μια σκηνή γεμάτη αναμνήσεις και ανυπομονώ να τραγουδήσουμε μαζί και να μοιραστούμε το συναίσθημα, να αφεθούμε στη στιγμή.
Το πρόγραμμα που έχουμε ετοιμάσει, τα έχει όλα: μπαλάντες που αγγίζουν την καρδιά, ρυθμοί που ξεσηκώνουν, αγαπημένα τραγούδια του παρελθόντος, φρέσκες επιτυχίες και φυσικά, εκπλήξεις που δεν αποκαλύπτονται.
Μαζί μου, επί σκηνής, θα είναι ο ZAF. Η «διαφορά» μας (οι διαφορετικές μουσικές καταβολές και τα διαφορετικά ακούσματα) ήταν και η πρόκληση πίσω τη συνεργασία μας. Ο ZAF είναι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης. Ξεκινήσαμε μαζί τον χειμώνα στο Gazarte και συνεχίσαμε και στην καλοκαιρινή περιοδεία. Αυτό δείχνει ότι δεν ήταν απλώς μια δοκιμή, αλλά μια επιτυχία και η συνέχεια έρχεται.
Ένα από τα πιο αστεία σκηνικά που έχουν συμβεί σε συναυλίες μου ήταν στο εξωτερικό. Θυμάμαι ήμασταν καθ’ οδόν προς το στάδιο, όταν μας σταμάτησε η ασφάλεια και με ρώτησαν: «Κύριε, πού πάτε;». «Πηγαίνω στον Μιχάλη Χατζηγιάννη, έχω άδεια εισόδου!», τους απάντησα. Τους έδειξα το πάσο και, φυσικά, ξεσπάμε όλοι σε γέλια.
Η σχέση μου με τη μουσική δεν έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια ως προς την ουσία της. Παραμένει βαθιά, προσωπική και αληθινή.
Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος που η μουσική φτάνει στον κόσμο. Από το βινύλιο και το CD, περάσαμε στις ψηφιακές πλατφόρμες και στα social media.
Η δημιουργία παραμένει για μένα πράξη ψυχής. Με τα χρόνια ωρίμασα, έγινα πιο επιλεκτικός, πιο συνειδητός, αλλά το συναίσθημα όταν γράφω ένα τραγούδι ή βρίσκομαι στη σκηνή είναι το ίδιο δυνατό.
Δεν προγραμματίζω τη δημιουργία. Δεν είναι κάτι που μπαίνει σε καλούπια. Ξεκινά από μια σκέψη, μια εικόνα, μια στιγμή. Μπορεί να μου γεννηθεί βλέποντας έναν άγνωστο στον δρόμο, χαζεύοντας το τοπίο ή από έναν στίχο. Έρχεται αυθόρμητα, όταν είμαι παρών, αληθινός, ανοιχτός σε όσα με αγγίζουν.
Πώς κρατάω τη φλόγα ζωντανή με το κοινό; Με ειλικρίνεια. Δεν προσποιούμαι, δεν ακολουθώ συνταγές. Μοιράζομαι όσα νιώθω μέσα από τα τραγούδια και τις συναυλίες και αυτό πιστεύω το εισπράττει το κοινό. Η φλόγα μένει ζωντανή όταν υπάρχει αληθινή σύνδεση, όταν εξελισσόμαστε μαζί με το χρόνο, χωρίς να χάνουμε την ουσία. Η σχέση μας βασίζεται στον σεβασμό, την αγάπη και την εμπιστοσύνη.
Ο Μιχάλης των 00s είχε τον ενθουσιασμό της αρχής, τη φλόγα του ονείρου και μια αθωότητα που πάντα θυμάμαι με αγάπη.
Ο σημερινός Μιχάλης έχει ωριμάσει, τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. Έμαθα ότι για να μείνεις στη σκηνή, δεν φτάνει το ταλέντο· χρειάζεται αφοσίωση, συνέπεια και συνεχής προσπάθεια. Έμαθα επίσης να λέω περισσότερα «όχι», να επιλέγω συνεργασίες και ανθρώπους με ουσία.
Στην προσωπική μου ζωή έγινα πιο ήρεμος, πιο συνειδητός. Πρόσφατα, διάβασα στο μυθιστόρημα Ο Ανιχνευτής του Χρήστου Πετρόπουλου πως τελικά, αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή είναι 2-3 ανθρώπους να μας αγαπούν. Και συμφωνώ. Για μένα, η μουσική και η σύνθεση παραμένουν ο τρόπος να εκφράζω όσα νιώθω. Και νιώθω ευγνωμοσύνη που μπορώ ακόμα να το κάνω, με τον δικό μου τρόπο.
Το εφηβικό μου δωμάτιο στην Κύπρο είχε στους τοίχους Dire Straits, George Michael, Joan Jett, Depeche Mode. Κάθε αφίσα κι ένα κομμάτι από αυτά που με διαμόρφωσαν. Κάπου εκεί και ο Elvis Presley -δώρο της μητέρας μου, είχε κάτι ανεξήγητα γοητευτικό- σαν να σε κοιτούσε από τον τοίχο και να σου έλεγε «τόλμα». Όταν έφυγα για την Ελλάδα, εκείνη κόλλησε διακριτικά και δικές μου φωτογραφίες δίπλα τους. Την πρώτη φορά που γύρισα και τις είδα, χαμογέλασα. Σαν να είχα γίνει -έστω για λίγο- μέρος του δικού μου εφηβικού τοίχου.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ένα μόνο τραγούδι από τη μέχρι τώρα πορεία μου. Το καθένα κουβαλά μια στιγμή, μια ιστορία, μια αλήθεια. Κάποια γράφτηκαν σε στιγμές χαράς, άλλα μέσα από βαθιά συναισθήματα. Όλα έχουν τον δικό τους λόγο που υπάρχουν και μια ξεχωριστή θέση μέσα μου.
Κάθε τραγούδι αγγίζει διαφορετικά τον καθένα. Παίζει ρόλο η στιγμή, η διάθεση, η ανάγκη της εποχής. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν μικρά ή υποτιμημένα τραγούδια – όλα έχουν τον δικό τους λόγο ύπαρξης και περιμένουν τη σωστή στιγμή να συναντηθούν με κάποιον. Ίσως, κάποια να μην πήραν όση αγάπη τους άξιζε τη στιγμή που κυκλοφόρησαν, αλλά αυτό δεν τα ακυρώνει. Είναι όπως ένας πίνακας, δεν χρειάζεται να τον καταλάβουν όλοι ταυτόχρονα για να έχει αξία.
Ποτέ δεν ένιωσα εγκλωβισμένος μουσικά σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Για μένα η μουσική είναι ένα ανοιχτό πεδίο έκφρασης, που δεν έχει ταμπέλες. Τη στιγμή που γράφεις μια μπαλάντα, μπορεί να ακολουθήσει ένα ρυθμικό τραγούδι. Από τον «Βυθό» περνάς στα «Χέρια Ψηλά», και από το «Μην με Ονειρευτείς» στο «Χόρεψε». Το κοινό μπορεί να με έχει ταυτίσει με τον ερωτικό στίχο, και το εκτιμώ βαθιά, αλλά δεν σταμάτησα ποτέ να πειραματίζομαι, να δοκιμάζω, να παίζω με διαφορετικά ηχοχρώματα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ανάγκη να αλλάξω ρόλο· αρκεί να είμαι αληθινός σε ό,τι τραγουδώ.
Ο έρωτας είναι σίγουρα πηγή έμπνευσης. Είναι ενέργεια που σε κινεί, που σε κάνει να ονειρεύεσαι, να εκφράζεσαι, να δημιουργείς. Όταν υπάρχει, όλα αποκτούν πιο έντονο φως.
Τι θα ακολουθήσει μετά τον Λυκαβηττό; Τα επαγγελματικά μου σχέδια προς το παρόν περιστρέφονται γύρω από ό,τι με εκφράζει περισσότερο: τη σύνθεση, τις συναυλίες, τη ζωντανή επαφή με τον κόσμο. Δεν κοιτάζω πολύ μακριά – επιλέγω να είμαι παρών στο τώρα. Πιστεύω πως όταν δημιουργείς με ειλικρίνεια τη στιγμή που ζεις, χτίζεις κάτι που έχει διάρκεια και ουσία. Και κάπως έτσι, γεννιούνται και τα επόμενα βήματα.
***
Info
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
ΑΘΗΝΑ-ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ
Μαζί του ο ZAF.
Προπώληση εισιτηρίων εδώ.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.