Isaiah Thomas, o άνθρωπος που πάντα κάτι είχε να αποδείξει

Το κλειστό γήπεδο μπάσκετ στην Costa Navarino έχει γεμίσει από παιδιά όλων των ηλικιών, αγόρια και κορίτσια με μπάλες στα χέρια, φανέλες του NBA στο σώμα και βλέμμα γεμάτο προσμονή. Σύντομα, θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουν και να προπονηθούν δίπλα σε έναν πρώην All-Star του NBA.

Ο Isaiah Thomas μπαίνει χαλαρός, άνετος, σαν να πηγαίνει για μια ακόμα μέρα στη δουλειά – το γήπεδο είναι ο φυσικός του χώρος. Έναν χρόνο μετά τον Dominique Wilkins, ο «Ησαΐας» είναι ο εκλεκτός καλεσμένος του βραβευμένου προορισμού της Μεσσηνίας, για να δώσει το έναυσμα στο φετινό καλοκαιρινό πρόγραμμα του NBA Basketball School, που πραγματοποιείται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στην Costa Navarino. Το πρόγραμμα προσφέρει σε παιδιά 6–18 ετών μια μοναδική εμπειρία: να προπονηθούν με τη φιλοσοφία του NBA, υπό την επίβλεψη Αμερικανών προπονητών, μέσα σε έναν εντυπωσιακό αλλά και αθλητικά απαιτητικό χώρο με τον πρώην παίκτη και No1 στα ΝΒΑ draft, Michael Bradley, να διευθύνει το φετινό πρόγραμμα από την 1η Ιουλίου. Οι επίδοξοι αθλητές και αθλήτριες του ΝΒΑ Basketball School μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε προγράμματα 3 έως 7 ημερών με πρωινές προπονήσεις στο γήπεδο, δίνοντας έμφαση στην ανάπτυξη δεξιοτήτων, ενώ το απόγευμα συμμετέχουν σε αγώνες.

Μπροστά στα μάτια δεκάδων παιδιών, στέκεται ένας άνθρωπος που κουβαλά μία από τις πιο συγκινητικές διαδρομές του σύγχρονου NBA. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη ζωή, ενθουσιασμό, σεβασμό και πανηγυρισμούς κάθε φορά που σκοράρει στο φιλικό διπλό. Ο Isaiah Thomas δεν κρατά αποστάσεις. Μπαίνει στις ασκήσεις, δίνει πάσες, σταματά για selfie, υπογράφει κάθε μπάλα και μιλά στα παιδιά σα να ήταν συνομήλικοί του.

Ένα αγόρι τον ρωτά: «Πώς ένιωσες όταν ήσουν ο πιο κοντός στο παρκέ;». Χαμογελά και απαντά: «Σαν γίγαντας».

Ήταν μια μέρα που το μπάσκετ γύρισε στην καρδιά του: στο παιχνίδι, στη σύνδεση, στο μοίρασμα. Και ο Thomas, όπως τότε με τους Celtics, ήταν ξανά ο πιο μικρός και ταυτόχρονα ο πιο μεγάλος στο γήπεδο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν ήταν ποτέ απλά ένας ακόμα παίκτης στο NBA. Ήταν απόδειξη ότι το μέγεθος δεν είναι το μέτρο. Ότι η καρδιά, η αποφασιστικότητα και η πίστη στον εαυτό σου μπορούν να σε πάνε πιο μακριά από ό,τι επιτρέπουν τα στατιστικά, οι προβλέψεις και τα στερεότυπα.

Στη σεζόν 2016–17, έβαζε σχεδόν 29 πόντους κατά μέσο όρο και ήταν ο τρίτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Κι όμως, η καριέρα του δεν ήταν ποτέ ασφαλής.
Μετά τον τραυματισμό του στο ισχίο το καλοκαίρι του 2017, πολλοί τον ξεγράψαν. Το σώμα του δεν ήταν πια όπως πριν, όμως εκείνος συνέχισε να παλεύει: με μικρά συμβόλαια, σε διαφορετικές ομάδες, χωρίς εγγυήσεις. Δεν το έκανε για τα χρήματα, αλλά γιατί αγαπούσε το παιχνίδι και δεν ήθελε να τελειώσει έτσι η ιστορία του. Ήξερε ότι άξιζε κάτι παραπάνω. Ότι είχε αφήσει κάτι στη μέση.

Παράλληλα, η προσωπική του ζωή σημάδεψε βαθιά την εικόνα του ως ανθρώπου: η σχέση του με την οικογένειά του, η δημόσια διαχείριση του πένθους του μετά τον θάνατο της αδερφής του, η στοργή που δείχνει στα παιδιά του. Ο Isaiah Thomas δεν είναι απλώς ένα όνομα στο box score. Είναι η ιστορία του τι σημαίνει να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι. Όχι μία φορά, συνέχεια.

Σήμερα, με εμπειρίες από πάνω από 10 ομάδες, 2 All-Star συμμετοχές και αμέτρητες αποδείξεις χαρακτήρα, είναι περισσότερο από ποτέ μια φωνή που αξίζει να ακουστεί. Όχι μόνο για το μπάσκετ. Αλλά για την επιμονή, την αξιοπρέπεια, την εσωτερική φλόγα. Για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να λέει: «Δεν τελείωσα ακόμα». Αυτό είναι εξάλλου κάτι από όσα είπε τόσο στα παιδιά που του έκαναν ερωτήσεις λίγο πριν τους υπογράψει τα αυτόγραφά τους όσο και σε εμένα στο δεκάλεπτο που είχαμε για μια τετ α τετ συζήτηση μαζί του μέσα στο γήπεδο.

Πώς σου φαίνεται η Ελλάδα; Η Αθήνα; Είναι η πρώτη σου φορά εδώ;
Ναι, είναι η πρώτη μου φορά. Ήρθα με τη σύζυγό μου. Είναι πάρα πολύ ωραία εδώ. Ο καιρός είναι καταπληκτικός. Δεν έχω κανένα παράπονο. Μου αρέσει πολύ.

Πώς είναι η ζωή τώρα που παίζεις στην G League, με όλα όσα έχεις περάσει;
Η ζωή είναι καλή. Είμαι υγιής. Θέλω να επιστρέψω στο NBA. Θέλω να παίξω τουλάχιστον για έναν ακόμη χρόνο, οπότε θα συνεχίσω να το παλεύω. Πέρα από αυτό, τα παιδιά μου είναι υγιή, είμαι καλά, προπονούμαι κάθε μέρα, παραμένω έτοιμος, περιμένοντας –ας πούμε– τη σωστή ευκαιρία. Φυσικά θα ήθελα να είναι στο NBA για να τελειώσω εκεί την καριέρα μου, αλλά όπως είπαμε και πριν, αν παρουσιαστεί ευκαιρία αλλού, θα πρέπει να τη ζυγίσω.

Λες ότι περιμένεις την επόμενη ευκαιρία κτλ. Νομίζω ότι όλη σου η ζωή είναι μία ευκαιρία μετά την άλλη. Ήσουν ο 60ός στο ντραφτ και παίχτηκες σε ανταλλαγή με το νούμερο 1. Έχασες την αδερφή σου και έπαιξες αμέσως στο επόμενο ματς. Από πού αντλείς αυτή τη δύναμη; Αυτή την πνευματική ανθεκτικότητα;
Νομίζω ότι πάντα την είχα, αλλά το μπάσκετ ήταν τόσο καλό μαζί μου που συνεχίζω να παλεύω. Συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπώ. Αγαπώ το παιχνίδι του μπάσκετ. Οπότε, ό,τι και να φέρνει μαζί του, τα πάνω και τα κάτω, προσπαθώ να παραμένω ήρεμος και να απολαμβάνω την εμπειρία. Κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Αν έρθει μια ευκαιρία, ξέρω ότι θα είμαι έτοιμος και θα την εκμεταλλευτώ στο έπακρο, όπως έκανα πάντα στην καριέρα μου.

Γιατί δεν έχεις παίξει ακόμα στην Ευρώπη;
Δεν ξέρω. Νομίζω ότι ο βασικός λόγος είναι ότι τα παιδιά μου είναι σε ηλικία που είναι δύσκολο να τα αφήσω. Αν έρθω στην Ευρώπη, θα ήθελα να φέρω όλη μου την οικογένεια, τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, ώστε να νιώθω άνετα και να ζήσουν κι εκείνα κάτι διαφορετικό. Άρα αυτή η επιλογή είναι ανοιχτή. Είμαι και φαν του μπάσκετ παγκοσμίως, όχι μόνο του NBA. Οπότε, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον.

Στην καριέρα σου έχεις παίξει με τραυματισμό, με πένθος, με αμφισβήτηση. Τι σε κράτησε όρθιο όταν όλα έδειχναν πως δεν πάει άλλο; Ότι ίσως πρέπει να σταματήσεις;
Η αγάπη μου για το παιχνίδι. Το αγαπώ τόσο πολύ. Αυτή η αγάπη είναι που με κρατάει. Δεν το κάνω για τίποτα άλλο πέρα από τη χαρά και την αγάπη που μου δίνει. Ακόμη και σε δύσκολες στιγμές –οτιδήποτε με έχει πληγώσει στη ζωή μου– πάντα μπορούσα να πάω στο γυμναστήριο και να νιώσω καλύτερα. Και μέχρι σήμερα, νιώθω όπως όταν ήμουν παιδί. Κι όταν αυτό το συναίσθημα φύγει, τότε θα ξέρω ότι είναι ώρα να σταματήσω.

Αν μπορούσες να μιλήσεις στον 21χρονο εαυτό σου, λίγο πριν υπογράψεις το πρώτο σου συμβόλαιο στο NBA, τι θα του έλεγες;
Θα του έλεγα να απολαύσει κάθε στιγμή. Τα καλά, τα κακά, τα πάνω, τα κάτω. Γιατί θα υπάρξουν και τα δύο. Και να τα απολαύσει όλα, γιατί κάθε κατάσταση είναι μια εμπειρία. Αν απολαμβάνεις αυτές τις εμπειρίες – είτε είναι οι πιο ψηλές κορυφές είτε τα πιο βαθιά σκοτάδια – όταν όλα τελειώσουν, θα μπορείς να πεις ότι το έζησες. Κι αυτό έκανα εγώ στην καριέρα μου, ως επί το πλείστον.

Τι σου λείπει περισσότερο από τα χρόνια στη Βοστόνη; Ήσουν All-Star, ήταν το απόγειο της καριέρας σου.
Μάλλον το ότι ήμουν «ο άνθρωπος», ο franchise player σε μια από τις πιο ιστορικές ομάδες του μπάσκετ. Μου λείπουν αυτές οι στιγμές. Ήταν τρομερές εμπειρίες που απόλαυσα μαζί με την οικογένειά μου.

Όταν έγινε η ανταλλαγή με τον Kyrie, το πήρες σαν τιμή ή σε πλήγωσε;
Με πλήγωσε, γιατί έδωσα το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυά μου στη Βοστόνη. Αλλά ξέρω επίσης ότι το NBA είναι επιχείρηση. Κι αυτό είναι μέρος της δουλειάς. Πρέπει να το καταλάβεις αυτό. Αλλά είμαι και άνθρωπος. Έχεις πραγματικά συναισθήματα για μέρη στα οποία έχεις ζήσει για χρόνια. Και ναι, με πλήγωσε. Αλλά συνεχίζεις και βρίσκεις τον δρόμο σου.

Πιστεύεις ότι σήμερα το NBA έχει ακόμα χώρο για παίκτες σαν εσένα; Παίκτες πιο μικρόσωμους, πιο υποτιμημένους;
Ναι. Το παιχνίδι έχει χώρο για τέτοιους παίκτες. Απλώς είναι δύσκολο να σου δοθεί η ευκαιρία να δείξεις τι μπορείς να κάνεις. Οπότε, αν είσαι μικρός και σε αγνοούν, πρέπει να συνεχίσεις να πιστεύεις στον εαυτό σου. Και όταν σου έρθει η ευκαιρία, πρέπει να την αρπάξεις.

Πόσο από την επιτυχία σου οφείλεται στο ταλέντο και πόσο στη σκληρή δουλειά;
Καλή ερώτηση. Πρέπει να έχεις κάποιο ταλέντο για να τα καταφέρεις, αυτό είναι σίγουρο. Αλλά η δουλειά είναι αυτή που σε ξεχωρίζει, πόσο καλός μπορείς να γίνεις και πόσο καλός είσαι ήδη. Εγώ ήμουν κάποιος που συνέχεια βρισκόμουν στο γυμναστήριο από μικρός. Και δεν λέω ότι προπονούμουν σοβαρά συνέχεια. Απλώς είχα φίλους που αγαπούσαν το μπάσκετ και ήμασταν όλη μέρα στο γήπεδο – είτε σε κάποιο κοινοτικό κέντρο είτε κάπου έξω. Αυτό ήταν διασκέδαση για μένα, οπότε αυτό έκανα συνέχεια. Είχα γύρω μου ανθρώπους που αγαπούσαν το ίδιο πράγμα με μένα: να παίζουμε μπάσκετ. Οπότε είναι λίγο κι από τα δύο. Πρέπει να έχεις ένα επίπεδο ταλέντου για να φτάσεις κάπου, αλλά πρέπει και να δουλεύεις ασταμάτητα κάθε μέρα – ακόμα και τις μέρες που δεν έχεις καμία όρεξη να μπεις στο γήπεδο. Αυτές οι μέρες είναι που χτίζουν τον χαρακτήρα σου και κάνουν τη διαφορά. Άρα, είναι ένας συνδυασμός και των δύο.

Έχεις κάποιο «φάντασμα»; Κάτι που ακόμα σε στοιχειώνει;
Όχι. Δεν έχω κανένα “what if”. Έχω κάνει τα πάντα στο 100%. Έχω αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία που μου δόθηκε. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να λέω «τι θα γινόταν αν». Ίσως μόνο το ότι δεν μπορείς να ελέγξεις έναν τραυματισμό. Μπορείς να σκεφτείς «τι θα γινόταν αν δεν τραυματιζόμουν», αλλά αυτό είναι κομμάτι της ζωής και του παιχνιδιού. Συνεχίζεις.

Ωραία πάσα για την επόμενη ερώτηση. Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω στο 2017, στα playoffs, θα έπαιζες με εκείνον τον τραυματισμό ξανά, αν ήξερες ότι μπορεί να χειροτερέψει τα πράγματα;
Αν ήξερα ότι θα χειροτέρευε τα πράγματα, όχι. Δεν θα έπαιζα με τον τραυματισμό.

Κατάφερες να γίνεις δύο φορές All-Star. Πώς ένιωσες όταν ήρθε αυτή η αναγνώριση της καριέρας σου;
Ήταν τα πάντα για μένα, γιατί πραγματικά πιστεύω πως κανείς άλλος στον κόσμο δεν πίστευε ότι θα γινόμουν All-Star, εκτός από εμένα. Οπότε όταν κατάφερα να γίνω All-Star και να θεωρούμαι ένας από τους 24 καλύτερους παίκτες στον κόσμο (ή στο NBA, που είναι στην ουσία το ίδιο, γιατί ο κόσμος είναι πραγματικά γεμάτος ταλέντο), ήταν κάτι το απίστευτο. Το πρώτο μου All-Star Game ήταν και το τελευταίο του Kobe Bryant. Ήταν σαν ένα παραμυθένιο φινάλε για εκείνον, και μια αρχή για μένα. Ήταν απίστευτο να είμαι στα αποδυτήρια και να βλέπω τον Kobe, τον LeBron, τον Wade, τον Γιάννη… Να βλέπεις όλους τους κορυφαίους παίκτες του κόσμου στο ίδιο locker room και σε έναν αγώνα. Και να είσαι κι εσύ στο παρκέ, ήταν σαν όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ήταν όλα όσα είχα ονειρευτεί και ακόμα παραπάνω. Και το να το ζήσω δύο φορές, ήταν ακόμα καλύτερο. Το να βρίσκομαι σε αυτά τα αποδυτήρια, να συναναστρέφομαι με τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο ήταν κάτι που ονειρευόμουν από τότε που ήμουν στην ηλικία των παιδιών που είδες στον χώρο πριν. Και το κατάφερα. Ήταν μια απίστευτη στιγμή για μένα, για την οικογένειά μου και για τα παιδιά μου που το έζησαν μαζί μου.

Υπήρξε κάποιος προπονητής ή GM που πραγματικά σε κατάλαβε; 
Ναι. Ο προπονητής μου στο κολέγιο με καταλάβαινε πραγματικά. Θα έλεγα και ο Brad Stevens, που ήταν στους Σέλτικς. Και ο Keith Smart, που με προπόνησε στουςΣακραμέντο Κινγκς. Αυτός μου έδωσε την πρώτη μου ευκαιρία να παίξω στο NBA. Με κατάλαβε και ήξερε ποιος είμαι και τι πρεσβεύω.

Αν ο γιος σου ή ένα παιδί σου έλεγε «είμαι πολύ κοντός για να τα καταφέρω», τι θα του έλεγες; Εσύ τα κατάφερες.
Θα του έλεγα πως δεν είναι αδύνατο. Είναι δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο. Αλλά μπορεί να γίνει. Αν πιστεύεις στον εαυτό σου –και το μισό της μάχης είναι αυτό– αν το καταφέρεις, τότε μπορείς να τα καταφέρεις γενικά.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.