In the Heights: Το ξεσηκωτικό μιούζικαλ που γύρισε ο Jon M. Chu πριν το Wicked
- 23 ΝΟΕ 2025
Αν αυτές τις μέρες βρεθείτε σε μια σκοτεινή αίθουσα για να δείτε το Wicked και μετά θέλετε περισσότερο (ή απλώς, με το συμπάθιο, κάτι καλύτερο), το αμέσως προηγούμενο μιούζικαλ που γύρισε ο σκηνοθέτης Jon M. Chu είναι η λύση, και το γιατρικό, και γενικώς τα πάντα όλα.
Σε μια γειτονιά της περιοχής Washington Heights της Νέας Υόρκης, τα μέλη της τοπικής δομινικανής κοινότητας κυνηγούν τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή. Ονειρεύονται τυχερά λαχεία που θα φέρουν πλούτη. Ονειρεύονται τη διέξοδο σε εντελώς διαφορετικά σκηνικά. Ονειρεύονται έρωτες και οικογένειες και καριέρες. Άλλων ατόμων τα όνειρα έχουν ήδη γίνει πραγματικότητα – απλώς ήταν διαφορετικά από αυτό που πάντα πίστευαν. Κι άλλες φορές, πρέπει κάνεις μερικά βήματα για να διαπιστώσεις τι είναι στα αλήθεια αυτό που ονειρεύεσαι.
Όλα αυτά στη διάρκεια ενός καύσωνα που κάνει τα πάθη να ανάβουν και τα κορμιά να ιδρώνουν στη διάρκεια ομαδικών χορευτικών: από μια πυκνοκατοικημένη γωνιά του δρόμου, μέχρι μια πολυσύχναστη κοινοτική πισίνα, η ταινία μοιάζει γεμάτη ζωή και γεμάτη πληθυσμό. Πάλλεται, κινείται, φωνάζει, ιδρώνει. Έχεις την αίσθηση πως, όσο μακριά μπορείς να κοιτάξεις, θα βλέπεις πόλη και θα βλέπεις ανθρώπους.
Ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα στις σύγχρονες μεγάλες παραγωγές είναι πως, για κάποιο μυστήριο λόγο, καταλήγουν σχεδόν όλες να μοιάζουν πιτσιλισμένες με τις ίδιες αποχρώσεις, και με τα ίδια αέναα φόντα. Σαν να βλέπεις χαρακτήρες μπροστά από screensavers αντί μέσα σε ζωντανούς κόσμους. Το In the Heights, αντιθέτως, σφύζει από ζωή – όπου κι αν κοιτάξεις.
Δείτε την εναρκτήρια σκηνή, το ομώνυμο μουσικό νούμερο με το οποίο ξεκινά η ταινία, και θαυμάστε πόσο εντυπωσιακά και πόσο μεστά γεμίζει τον κόσμο του φιλμ ήδη με το καλημέρα.
Δεν χρειάζεται διαρκώς να συμβαίνει κάποιο κρεσέντο, ούτε συνεχώς να έχουμε ορδές χορευτών. Υπάρχει όμως μια φανταστική ισορροπία ανάμεσα στις σιωπηλές στιγμές με τις ξεσηκωτικές, ανάμεσα στις στιγμές ανάμεσα σε χαρακτήρες που εξηγούν τις προσωπικές τους ιστορίες, και σε πολυπληθείς σκηνές στους δρόμους της γειτονιάς με δεκάδες εναρμονισμένους ανθρώπους σε κίνηση.
Μέσα από αυτά λίγα λεπτά ξέρουμε ήδη μια ντουζίνα χαρακτήρες και το κανάλι που τραβάνε, και έχουμε ήδη μια χαρτογράφηση του κόσμου τους, μαζί με χιούμορ, με συναίσθημα, και με ομαδικές χορογραφίες. Όλα αυτά πριν καν πέσει ο τίτλος της ταινίας.
In the Heights: το έργο του Lin-Manuel Miranda πριν το Hamilton
Το In the Heights αποτέλεσε το ντεμπούτο του Lin-Manuel Miranda στο Μπρόντγουεϊ, γράφοντας μουσική και στίχους (και πρωταγωνιστώντας στο ρόλο του Usnavi) το 2008. Το έργο του κέρδισε τα βραβεία Τόνι για Καλύτερο Μιούζικαλ και Καλύτερη Μουσική και γρήγορα ακολούθησαν όπως είναι φυσικό οι συζητήσεις για κινηματογραφική μεταφορά.
Στον πρώτο εκείνο γύρο διαπραγματεύσεων το πρότζεκτ είχε αναλάβει ο έμπειρος σκηνοθέτης (High School Musical, Michael Jackson’s This Is It, Hocus Pocus) και θρυλικός χορογράφος (Dirty Dancing, One from the Heart) Kenny Ortega. Προσωπικά δεν έχω αμφιβολία ότι θα έκανε έξοχη δουλειά, αν και ομολογουμένως είναι σαφώς σημαντικότερος ως χορογράφος από ό,τι ως σκηνοθέτης.
Σε κάθε περίπτωση, οι διαπραγματεύσεις σκάλωσαν επειδή το στούντιο ήθελε πρώτης τάξεως σταρ τύπου Jennifer Lopez, και τα πράγματα δεν προχώρησαν. Όλα για καλό έγιναν όμως: Ο Miranda προχώρησε με τη ζωή του, διάβασε τη βιογραφία του Alexander Hamilton, ε, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το 2015 ανέβασε το Hamilton, ένα από τα πιο σημαδιακά έργα της αμερικάνικης κουλτούρας τον 21ο αιώνα. Ωραία όλα αυτά, αλλά με το In the Heights τι γίνεται;
Ειδικά στον απόηχο της νέας τρανταχτής του επιτυχίας, είναι προφανές πως το Χόλιγουντ δε θα ήθελε να αφήσει το πρώτο έργο του Miranda ανεκμετάλλευτο. Με δημιουργικό παρτενέρ πλέον τον Chu, o Miranda βρήκε στούντιο και προχώρησε με τη διασκευή, αφήνοντας τον ρόλο του Usnavi (που πλέον ήταν πολύ μεγάλος για να παίξει) στον Anthony Ramos (… του Hamilton) και έχοντας γύρω του ένα καστ νέων, σε μεγάλο βαθμό άγνωστων προσώπων.
Είναι σημαντικό μέσα σε όλο αυτό το context –και από τη στιγμή που ο Miranda είναι από τα πλέον συνδεδεμένα με την εποχή Obama πρόσωπα της ποπ κουλτούρας– να αναλογιστούμε τη θέση και το ρόλο μιας τέτοιας αφήγησης σε σχέση με την εποχή της. Το In the Heights πρωτοανέβηκε τους μήνες κοντά στην εκλογή του Obama, και μέσα από τις εμψυχωτικές ιστορίες παιδιών μεταναστών, συμβολίζει την ελπίδα για το αύριο του προοδευτισμού.
Η ταινία κυκλοφόρησε σχεδόν 12 χρόνια αργότερα, βαθιά μέσα στην πρώτη προεδρία Trump, με την ελπίδα να έχει προσγειωθεί πλέον άτσαλα. Η ιστορία δε μπορεί παρά να παίρνει κι έναν λίγο διαφορετικό χαρακτήρα. Υπάρχουν αναφορές στη μεταναστευτική πολιτική των ΗΠΑ η οποία δένει με τις ιστορίες των χαρακτήρων, ενώ είναι εξαιρετικά σημαντικές οι αποφάσεις που παίρνουν με απόλυτη συνειδητότητα κάποιοι ήρωες για τον εαυτό τους.
Πολιτικά είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον κείμενο, καθώς δεν χάνει ποτέ την αίσθηση και τη σημασία της ταξικότητας πίσω τα άγχη και τις αγωνίες των ηρώων, μιλώντας για γειτονιές που αλλοιώνονται, για κληρονομιές των οποίων τα ίχνη χάνονται, αναδεικνύοντας παράλληλα το μεγαλείο της κοινότητας και άρα της συλλογικότητας μπροστά σε κάθε εμπόδιο και δυσκολία.
Απολαύστε το εκπληκτικό κομμάτι Carnaval del Barrio και τον τρόπο με τον οποίο η κοινότητα ζωντανεύει και ενώνεται σταδιακά, μέσα από διαφορετικούς ρυθμούς, διαφορετικές κινήσεις, διαφορετικά λόγια, καθώς η γειτονιά αντιμετωπίζει μια υπαρξιακή κρίση επιβίωσης.
Maybe this neighborhood’s changing forever / Maybe tonight is our last night together / however! / How do you want to face it? / Do you wanna waste it / When the end is so close you can taste it? / Y’all could cry with your head in the sand / I’m a fly this flag that I got in my hand! / Can we raise our voice tonight? / Can we make a little noise tonight?,
βροντοφωνάζει ο Usnavi προς το τέλος του κομματιού κι ενώ οι πάντες έχουν ήδη συστρατευτεί γύρω του.
Jon M. Chu: Από τον Bieber και τα Step Up στο Wicked και στο In The Heights
Το πρότζεκτ ανέλαβε ο Jon M. Chu, ο οποίος έχει γενικά μια αρκετά αλλοπρόσαλλη καριέρα, μεταπηδώντας από το G.I. Joe: Retaliation στο Now You See Me 2 κι από το Crazy Rich Asians στο Wicked, αλλά που όμως –πιο σχετικά με το θέμα μας εδώ– είχε περάσει από το franchise ταινιών Step Up με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Δείτε αυτή τη σκηνή από το Step Up 3D και πείτε μου με το χέρι στην καρδιά ότι έχετε δει πολλά πιο εντυπωσιακά, γεμάτα κίνηση και ένταση πράγματα σε αυτό το είδος:
Ο Chu γύρισε τα Step Up 2 και 3D που αποτέλεσαν την είσοδό του στον κόσμο του σινεμά, διατηρώντας τα πρώτα του χρόνια μια έντονη σύνδεση με το χώρο των συναυλιών και των μουσικών βίντεο. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, αλλά: Αποτέλεσε από τους βασικότερους παράγοντες της οπτικοποίησης του φαινομένου Justin Bieber, γυρίζοντας δύο concert films και βιντεοκλίπ του, όπως το Beauty and a Beat. Δείτε το βίντεο και προσέξτε τις διάσπαρτες μικρο-χορογραφίες που βρίσκονται παντού στην πορεία:
Οι επιρροές του είναι πολυάριθμες και εν τέλει καθόλου κρυφές στο τελικό αποτέλεσμα των καλύτερων έργων του. Από την αρμονική ορμή του Singin’ in the Rain μέχρι την την αίσθηση ρυθμού και κίνησης που φέρνει ο Justin Lin στα καλύτερα Fast & Furious, μέχρι φυσικά την wholesome αίσθηση ενός ανοιχτόκαρδου happy end α λα Spielberg, ο Chu φέρνει διαφορετικά στοιχεία και τα ενώνει, σε μια φιλμογραφία που όσο μεγαλώνει τόσο κι αρχίζει να βγάζει περισσότερο νόημα.
Αλλά νομίζω πως πουθενά όλες του οι ευαισθησίες δεν γίνονται πιο εμφανείς και δεν επικοινωνούν πιο οργανικά, από ό,τι στο In the Heights. Μια ταινία που μιλάει για μια κοινότητα που κρατά (ή βρίσκει, ή ανανεώνει) την ελπίδα της απέναντι στην απειλή του σβησίματος. Για χαρακτήρες που ανοίγουν την καρδιά τους και χορεύουν, και τραγουδάνε. Με ρυθμό και χορογραφία και ένταση και συναίσθημα και χρώματα όλα σαν ένας καταρράκτης.
Και με εντυπωσιακή τεχνική από τον ίδιο και τους συνεργάτες του σε πολλά σημεία του φιλμ που σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα. Όπως το συγκλονιστικό κομμάτι και το απίστευτο staging του Paciencia Y Fe (δεν το λινκάρω γιατί περιέχει ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι της εξέλιξης του φιλμ) ή το Champagne που γυρίστηκε σε μονοπλάνο κατά το οποίο οι Anthony Ramos και Melissa Barrera τραγούδησαν ζωντανά στο stage ενώ γυριζόταν η σκηνή.
(Η Barrera είναι αναμφίβολα η σταρ που γεννήθηκε από αυτή την ταινία. Ακολούθησαν τα Scream αλλά και το χαλαρό της blacklisting αυτή τη στιγμή από τη βιομηχανία, έχοντας υπάρξει από τα πρώτα ονόματα που μίλησαν άφοβα και ανοιχτά για γενοκτονία στη Γάζα.)
Η ταινία κυκλοφόρησε στον απόηχο της καραντίνας και αποτέλεσε εμπορική αποτυχία, έχοντας χαθεί –όπως ένα σωρό φανταστικά φιλμ της περιόδου– στη μαύρη τρύπα εκείνου του διαστήματος. Χαίρομαι πολύ που ο Chu βρήκε αμέσως μετά μια μεγαλύτερη αναγνώριση και εμπορική επιτυχία με τα Wicked, γιατί είναι ένας σκηνοθέτης που μου αρέσει πολύ. Αλλά το μεγάλο του έργο, παραμένει αυτό. Με το In the Heights, σήκωσε τη γειτονιά στο πόδι – και κανείς δεν θέλησε να κάτσει ξανά κάτω.
Aκολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.