Το Pluribus είναι το τηλεοπτικό γεγονός της σεζόν
- 16 ΝΟΕ 2025
Κάπου αλλού στον κόσμο του Pluribus, μία επιστήμονας δαγκώνεται από έναν αρουραίο και, καθώς αρχίζει να απολυμαίνει τα χέρια της, το σώμα της αρχίζει τους βίαιους σπασμούς, πριν ένα παιδικό αλλά παράξενο χαμόγελο καταλάβει το πρόσωπό της. Όταν η Carol και η σύντροφός της, Helen (Miriam Shor), σταματούν σε ένα μπαρ στον δρόμο της επιστροφής από την περιοδεία προώθησης του βιβλίου της πρώτης, τα σώματα των υπόλοιπων θαμώνων σφαδάζουν με τον ίδιο τρόπο. Εκτός από αυτό της Carol.
Καθώς η πόλη γύρω τους ενδίδει στο χάος και μία γιγάντια διακοπή ρεύματος πλήττει ολόκληρο τον πλανήτη, γίνεται σαφές πως κάποια επιδημία έχει εξαπλωθεί στους κατοίκους της γης, αλλά αντί για έναν τυπικό ιό των ζόμπι ή κάποια πανώλη όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, ο Vince Gilligan του Breaking Bad προσφέρει μία αναζωογονητικά διαφορετική επιδημία – έναν ιό που κάνει όλους τους ανθρώπους στη γη ευτυχισμένους και σε απόλυτη σύμπνοια.
Η πικρή οργή της Seehorn εδώ είναι η κύρια πηγή του πάθους της σειράς. Με ψυχρό βλέμμα που παγώνει την καρδιά σαν άλλη Μέδουσα, είναι δύναμη της φύσης στην τελευταία δημιουργία του Gilligan που, έχοντας διαμορφώσει την τηλεόραση της περασμένης δεκαετίας με τους αντι-ήρωες και τους villains του, βάζει στο κέντρο του μία όχι άμεσα συμπαθητική απαραίτητα γυναίκα αλλά έναν εγγενώς αξιοπρεπή άνθρωπο που ενσωματώνει υπέροχα το ασυμβίβαστο παράδοξο που έχουμε οι άνθρωποι – την επιθυμία μας για αυτονομία και το να είμαστε ξεχωριστοί, αλλά και αυτήν για ασφάλεια και αγάπη μέσα από την ομοφωνία και τη συλλογικότητα.
Η ενσυναίσθητη ερμηνεία της Seehorn είναι τόσο δραματική όσο και πνευματώδης, στηρίζοντας την επιστημονική φαντασία της πλοκής με τις ενστικτώδεις, φοβισμένες και αποφασιστικές αντιδράσεις της.
Υπάρχει μια πολύ εύκολη ερμηνεία του Pluribus, όπου η Carol αντιπροσωπεύει τους Αμερικανούς που θα προτιμούσαν να κάψουν τον πλανήτη παρά να μοιραστούν ό,τι έχουν με οποιονδήποτε άλλο, η σειρά όμως είναι πολύ βαθύτερη και αλλόκοτη, καθώς εξερευνά την αντιπαράθεση μεταξύ του ατελούς σοσιαλισμού και του αγνού νιχιλισμού.
Η σειρά δεν παίρνει θέση ως προς το ποιο από τα δύο είναι καλύτερο στα επεισόδια που έχω παρακολουθήσει (7 από τα 9 σύνολο), λειτουργεί όμως ως προειδοποίηση για το πόσο απόλυτα μοναχικό μπορεί να είναι το δεύτερο.
Έτσι ξεκινά μία αναζήτηση για το τι χάνεται όταν όλοι συμφωνούν. Όταν υπάρχει μόνο μία άποψη, χωρίς διαφορές, είμαστε ακόμα άνθρωποι;
Προσθέτοντας χαρακτήρες και πλοκή με φειδώ, ο Gilligan που έχει προϋπηρεσία στις sci-fi mystery box σειρές με τα X-Files, διατηρεί ζωντανές τις μεγάλες ερωτήσεις: για τα δικαιώματα που πιστεύουμε ότι έχουμε, για αυτά που θεωρούμε αναφαίρετα μέσα στην αφέλεια ή/και το προνόμιό μας, για το ηθικό καθήκον που έχουμε απέναντι στους άλλους και το πώς αυτό μπορεί να έρχεται σε κόντρα με το καθήκον απέναντι στον εαυτό μας.
Και όλα αυτά μέσα από την ικανότητα του Gilligan να δημιουργεί οπτική ποίηση από το καθημερινό και το τετριμμένο, με μία φανταστική αντισυμβατική κινηματογράφηση και μοντάζ που διατηρούν την αφήγηση φρέσκια, και με τόση φροντίδα σε κάθε λεπτομέρεια της σειράς που θα απολαμβάνεις τα πάντα επί της οθόνης.
Το ατομικό και το συλλογικό είναι σε πόλεμο στο Pluribus, όπου ο παράδεισος έχει κόστος. Για πολλούς, ίσως θα αξίζει να το πληρώσουμε.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.