Κυνηγός ποντικιών και άλλες 5 δουλειές του Μεσαίωνα

Ο Μεσαίωνας χωρίς καμία αμφιβολία έχει αποκτήσει μια όχι και τόσο κολακευτική φήμη καθώς τον έχουμε στο μυαλό μας ως μια οπισθοδρομική εποχή του ανθρώπινου πολιτισμού.

Πόλεμοι μαίνονταν σε όλη την Ευρώπη, οι δουλοπάροικοι εργάζονταν εξαντλητικά στην υπηρεσία των φεουδαρχών και οι ασθένειες αφάνιζαν χωριά χωρίς να υπάρχει καμία ελπίδα πρόληψης της επόμενης επιδημίας.

Αν και οι αρνητικοί συνειρμοί μπορεί να μην είναι απολύτως δίκαιοι, λίγοι θα διαφωνούσαν πως οι άνθρωποι του Μεσαίωνα ζούσαν σε πιο πρωτόγονες συνθήκες απ’ ό,τι οι σύγχρονοί τους και πως οι καθημερινές ανάγκες επιβίωσης διέφεραν αισθητά.

Έτσι, η εποχή ανέδειξε κάποια επαγγέλματα που κάλυπταν ζωτικές ανάγκες, αλλά σήμερα μοιάζουν περίεργα. Ακολουθούν έξι από αυτά.

Κυνηγός ποντικιών

Αν και η διαδεδομένη πεποίθηση ότι οι αρουραίοι ήταν οι κύριοι φορείς της πανούκλας έχει πλέον καταρριφθεί, τα τρωκτικά αυτά μετέδιδαν όντως ασθένειες στα μεσαιωνικά αστικά κέντρα και κατέστρεφαν προμήθειες τροφίμων. Έτσι, γεννήθηκε η μεσαιωνική εκδοχή του εξολοθρευτή: ο κυνηγός ποντικιών.

Συνήθως περιφέρονταν από πόλη σε πόλη κρατώντας μερικά από τα θύματά τους κρεμασμένα σε ένα ραβδί. Οι έμπειροι κυνηγοί χρησιμοποιούσαν παγίδες, σκυλιά ή κουνάβια για να κυνηγήσουν τους ευκίνητους στόχους τους.

Αν και το επάγγελμα είχε ζήτηση στον Μεσαίωνα, γνώρισε την κορύφωσή του στους συνωστισμένους δρόμους του βικτωριανού Λονδίνου.

Χειριστής γερανού

Ο γερανός, που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι αλλά αργότερα ξεχάστηκε, χρησιμοποιήθηκε επίσης στον Μεσαίωνα για την ανέγερση των μεγαλοπρεπών καθεδρικών και ανακτόρων που ακόμα κοσμούν την Ευρώπη. Ο γερανός λειτουργούσε από ένα ή δύο άτομα που περπατούσαν μέσα σε έναν τεράστιο τροχό (σαν τροχός χάμστερ), περιστρέφοντας ένα σκοινί για να ανυψώσουν βαριές πέτρες.

Αν και φαίνεται επίπονο, η δουλειά αυτή δεν ήταν τόσο εξαντλητική. Μάλιστα, πολλοί τυφλοί εργάζονταν σε αυτή τη θέση, καθώς δεν τρόμαζαν από τα μεγάλα ύψη. Ωστόσο, ο βαρύς τροχός μπορούσε να αποδειχθεί επικίνδυνος αν κάτι πήγαινε στραβά ή αν ο χειριστής έχανε την ισορροπία του.

«Συγχωροπώλης»

Βασισμένος στην έννοια των “συγχωροχαρτιών”, μέσω των οποίων ένας πιστός λάμβανε μείωση ποινής για τις αμαρτίες του προσφέροντας μεταμέλεια ή χρήματα, η Καθολική Εκκλησία άρχισε να στέλνει διάφορα άτομα από πόρτα σε πόρτα. Αν και το σύστημα στην αρχή εξυπηρετούσε την Εκκλησία και τους πιστούς, σύντομα η διαφθορά και οι απάτες το μετέτρεψαν σε ευκαιρία πλουτισμού.

Τελικά, το 1567, ο Πάπας Πίος Ε΄ κατήργησε την πώληση συγχωροχαρτιών και μαζί και το επάγγελμα που, μεταξύ μας, δεν θα έπρεπε να θεωρείται επάγγελμα.

Κουρέας-Χειρουργός

Ο Μεσαίωνας προσέφερε μια διπλή λύση για όσους ήθελαν ταυτόχρονα κούρεμα και ιατρική βοήθεια κι αυτό γιατί οι κουρείς είχαν εμπειρία λόγω των ξυραφιών που χρησιμοποιούσαν. Έγιναν λοιπόν ειδικοί σε αφαίρεση δοντιών, αιμοληψίες μέχρι και ακρωτηριασμούς.

Το 1540 ιδρύθηκε στην Αγγλία συντεχνία κουρέων-χειρουργών, αλλά με τον καιρό η εξειδίκευση στον ιατρικό τομέα οδήγησε στον διαχωρισμό των δύο επαγγελμάτων έως τις αρχές του 19ου αιώνα. Πάλι καλά, θα πούμε εμείς.

Δεν θα δώσουμε όνομα σε αυτό το επάγγελμα

Η συμπίεση και η ενίσχυση των υφασμάτων για να γίνουν κατάλληλα για ρούχα ήταν γνωστή ήδη από την αρχαία Αίγυπτο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Στον Μεσαίωνα, όμως, η μέθοδος ήταν λιγότερο ευχάριστη: κάποιος έπρεπε να πατά πάνω στο ύφασμα μέσα σε μια δεξαμενή με ούρα, τα οποία, λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σε αμμωνία, θεωρούνταν ιδανικά για καθαρισμό και μαλάκωμα. Καθώς η διαδικασία διαρκούσε ώρες, οι εργάτες ανέπνεαν διαρκώς τους έντονους ατμούς των αποβλήτων.

Οι θορυβώδεις καλλιτέχνες

Στα μεσαιωνικά παλάτια υπήρχαν γελωτοποιοί, ακροβάτες, ζογκλέρ, αλλά και μια ιδιαίτερη κατηγορία διασκεδαστών. Μα εξηγήσουμε: Ένας Άγγλος ονόματι Roland the Farter αναφέρεται στο 13ο αιώνα ως καλλιτέχνης που, κατά τη χριστουγεννιάτικη γιορτή του Ερρίκου Β΄, εκτελούσε ένα νούμερο που κατέληγε με «ένα άλμα, ένα σφύριγμα και μία πορδή».

Για τις υπηρεσίες του, ανταμείφθηκε με ένα κτήμα στο Suffolk και 100 στρέμματα γης. Παρόμοιοι καλλιτέχνες υπήρχαν και στην Ιρλανδία. Το επάγγελμα άντεξε και μετά τον Μεσαίωνα: ο Joseph Pujol, γνωστός ως Le Pétomane, έγινε σταρ στη Γαλλία τον 19ο αιώνα, ενώ ο Paul Oldfield (ή Mr. Methane) κατέχει ρεκόρ Guinness για την «καριέρα» του στην τέχνη των εκρηκτικών επιδείξεων.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ