Άκης Σακελλαρίου: «Δεν γλιτώνω τη σύγκριση με τον Al Pacino, είναι αναπόφευκτη»
Μετά τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, ο ηθοποιός αναμετράται φέτος θεατρικά με μία ακόμα διάσημη ταινία. Στο Άρωμα Γυναίκας υποδύεται έναν άντρα που χάνει την όραση του και ζει στο σκοτάδι, μέχρι να ανακαλύψει το εσωτερικό του φως.
- 2 ΟΚΤ 2025
Στο φουαγιέ του Θεάτρου Βρετάνια, το φως που μπαίνει από τα μικρά, ανοιχτά παράθυρα είναι αμυδρό. Είναι τόσο-όσο να δημιουργεί ένα μικροκλίμα δροσιάς. Ο θόρυβος, από την άλλη, είναι έντονος. Είναι μεσημέρι καθημερινής στα μέσα του Σεπτέμβρη, έξω έχει ακόμα καλοκαιρινή ζέστη και η βουή στο κέντρο της πόλης βρίσκεται στο peak της.
Με τον Άκη Σακελλαρίου βολευτήκαμε -ύστερα, από δική μου παρότρυνση- σε ένα από τα τραπέζια μακριά από τα παράθυρα για να έχουμε περισσότερη ησυχία. Ίσως και να μην χρειαζόταν τελικά. Σαράντα λεπτά μετά, ακούσαμε ή καλύτερα, προσέξαμε ξανά τον «μελωδικό» ήχο της κόρνας – είναι αυτό που λένε ότι όταν εστιάσεις κάπου αλλού την προσοχή σου μπλοκάρεις ό,τι σε ενοχλεί, αποπροσανατολίζει.
Το κομμάτι των αισθήσεων είναι βασικό στοιχείο της θεατρικής παράστασης στην οποία θα πρωταγωνιστήσει φέτος ο Άκης Σακελλαρίου. Θα υποδυθεί τον Φαούστο, που έχει χάσει την όρασή του στο Άρωμα Γυναίκας. «Είναι μία ιστορία που μιλά για την τυφλότητα, την αναπηρία, την αξιοπρέπεια, τη μοναξιά», αναφέρει.
Είναι η πρώτη φορά που η θεατρική μεταφορά της διάσημης ταινίας του 1992 με τον Al Pacino -είχε κερδίσει για την ερμηνεία του το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου- παρουσιάζεται στην Ελλάδα. Μην περιμένουμε ωστόσο να δούμε την ταινία στο θέατρο.
Το Άρωμα Γυναίκας (Scent of a Woman) του Martin Brest με τον Pacino ήταν βασισμένo στην ομότιτλη ταινία του 1974 του Dino Risi με τον Vittorio Gassman, η οποία με τη σειρά της ήταν βασισμένη στο μυθιστόρημα του Giovanni Arpino, Το σκοτάδι και το μέλι (1969). «Σε αυτό λοιπόν έχει βασιστεί η παράστασή μας και συγκεκριμένα, στη διασκευή που έχει κάνει για το θέατρο ο Pino Tierno. Θέλω να πω, δεν θα δείτε αυτούσια την αμερικάνικη ταινία στη σκηνή, που είναι ούτως ή άλλως αρκετά διαφοροποιημένη από την ιστορία του βιβλίου», διευκρινίζει και συνεχίζει:
«Λίγοι γνωρίζουν ότι υπάρχει βιβλίο. Κι εγώ τις δύο ταινίες είχα δει. Τώρα, διάβασα το μυθιστόρημα που είναι υπέροχο. Η ιστορία ξεκινά από το Τορίνο και καταλήγει στη Νάπολη. Μέσα σε αυτό το ταξίδι, ο ήρωας πραγματοποιεί το δικό του από το σκοτάδι -το κυριολεκτικό και το ψυχολογικό- στο φως.
Ο Φαούστο είναι ένας πρώην αξιωματικός, που ύστερα από ένα ατύχημα χάνει την όρασή του. «Όταν είχε το φως του ήταν ένα πλάσμα εξωστρεφές, γεμάτο ζωή και ενέργεια. Τώρα, είναι ένας οξύθυμος, εμμονικός άντρας, που δεν μπορεί να αποδεχτεί τη νέα κατάσταση. Έχει γίνει μισάνθρωπος. Όσοι είναι κοντά του είναι εξαιρετικά δύσκολο να τον διαχειριστούν, μέχρι που εμφανίζεται μία κοπέλα που τον ερωτεύεται». Και η ερώτηση για το αν θα δούμε την εμβληματική σκηνή με το ταγκό μού βγαίνει αντανακλαστικά. «Όχι (γελάει). Στην παράσταση θα δείτε τη σκηνή του ταγκό, όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο που είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη της αμερικάνικης ταινίας.
Κοίτα, καταλαβαίνω, το ξέρω δηλαδή, ότι θα αντιμετωπίσουμε τέτοια θέματα σύγκρισης: η ταινία, ο Al Pacino, το πασίγνωστο ταγκό, που ήταν τόσο ωραία κινηματογραφημένο, αλλά στο θέατρο δεν θα μπορούσε η αλήθεια είναι να έχει την ίδια δύναμη σαν εικόνα – είναι άλλη η δύναμη της εικόνας στο σινεμά. Δεν το γλιτώνω να συγκριθώ με τους μεγάλους ηθοποιούς, τον Pacino και τον Gassman, είναι αναπόφευκτο. Όπως και το να συγκριθεί η παράσταση με την ταινία.
Από την άλλη, η θεατρική διάσταση του έργου βοηθά στο να κρατηθεί η απαραίτητη απόσταση». Κι αυτό είναι ένα στοίχημα που ο Άκης Σακελλαρίου μαζί με τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Ασπιώτη έχουν ήδη κερδίσει και θέλουν να επαναλάβουν. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα αναμετρηθούν με μία διάσημη ταινία. «Το κάναμε πέρυσι και πρόπερσι, όταν ανεβάσαμε με τον Κωνσταντίνο τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών (σ.σ. η ταινία του 1989 με τον αείμνηστο Robbin Williams) – παράσταση που θα επαναλάβουμε μετά το Πάσχα στη Θεσσαλονίκη».
Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών ήταν δική του ιδέα. Όπως και το Άρωμα Γυναίκας, που ο ίδιος το αντιλαμβάνεται ως συνέχεια του Κύκλου. «Η ιδέα υπήρχε εδώ και δύο χρόνια. Από τις αρχές του 2023, όταν ακόμα παίζαμε τον Κύκλο, σκεφτόμουν ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα. Το είχα προτείνει στον Κωνσταντίνο, αλλά τότε δεν ήθελε να πάμε κατευθείαν, back to back, σε ένα ακόμα έργο βασισμένο σε επιτυχία του Χόλιγουντ. Άσε που συνέβη και το ατύχημα, η ιδέα πάγωσε, πήγαν γενικά όλα πίσω».
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Άκης Σακελλαρίου είχε ένα ατύχημα με τη μηχανή. Τραυματίστηκε στο πόδι και χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση. «Πέρασα έναν αρκετά δύσκολο χρόνο. Ήταν να παίξω στην παράσταση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη –Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή στο Βρετάνια-, δεν έπαιξα. Μου είχαν προτείνει να κάνω κινηματογράφο και τηλεόραση, δεν έκανα τίποτα από τα δύο. Δεν μπορούσα να περπατήσω, να οδηγήσω, να γυμναστώ για έξι μήνες… Όπως καταλαβαίνεις, το ατύχημα με έβγαλε εκτός τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Τώρα, όμως, όλα είναι μπροστά».
Επιστρέφοντας την κουβέντα στο Άρωμα Γυναίκας, τονίζει ότι ιεραρχεί ψηλά το στοιχείο της σωματικότητας στους ρόλους που θέλει να παίζει. «Έχω δοκιμάσει επί σκηνής υποκριτικά την εμπειρία του σκοταδιού από τις εποχές που συνεργαζόμουν με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο. Τότε, θυμάμαι κάναμε τα πάντα με κλειστά μάτια. Πρόπερσι, έπαιξα τον Πολυμήστορα στην Εκάβη της Ιούς Βουλγαράκη, που τον τυφλώνουν οι κόρες της και κατάλαβα ότι θέλω να διερευνήσω περισσότερο το κομμάτι της τυφλότητας.
Τώρα, στις πρόβες για τον Φαούστο, παίζω με κλειστά μάτια, δοκιμάζω πράγματα, υπάρχει σωματική δυσκολία».
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, το Βρετάνια έχει γίνει το θεατρικό του σπίτι – εκεί, παρουσιάστηκε για δύο σεζόν και Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών. «Είναι μία από τις μεγαλύτερες, κεντρικές σκηνές της Αθήνας. Δεν είναι εύκολο να ανεβάσεις Sarah Kane ή Becket. Πρέπει να έχεις στο μυαλό σου ότι πρέπει να συμβιβαστούν κάπως όλα: η εμπορικότητα, η τέχνη, η θεατρικότητα, αλλά και η χαρά του να κάνεις κάτι που σου αρέσει.
Έχω περάσει από όλα τα στάδια στο θέατρο και δεν έχω παραπάνω. Ξεκίνησα με τον Τερζόπουλο, πέρασα στο Θέατρο Αμόρε, έζησα το να είσαι μέλος μίας κολεκτίβας και μετά, κινήθηκα σε πιο mainstream μονοπάτια. Έπαιξα στο Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα και στο Η Κατάρα της Ίρμα Βεπ στα 90s, που μπορεί να μην ήταν παραστάσεις που είχαν το στοιχείο του πειραματισμού, το οποίο είχαν για παράδειγμα, οι δουλειές με τον Θόδωρο, είχαν όμως πολύ έντονα τη χαρά του να πηγαίνω κάθε βράδυ χαρούμενος στο θέατρο κι αυτό είναι ευτυχία.
Και τώρα, χαρούμενος έρχομαι στην πρόβα. Ευτυχώς, το ένστικτό μου σπάνια με έχει προδώσει στη δουλειά.
Ξέρεις, τι άλλο είναι ευτυχία στη δουλειά; Να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που μπορούν να ακούσουν τις βλακείες που θα πεις, που μπορείς να μαλώνεις άνετα. Έτσι έχω μάθει να δουλεύω από πιτσιρικάς. Μόνο έτσι, μπορείς να τολμήσεις και να δοκιμάσεις πράγματα, τα οποία ίσως να ακούγονται άσχετα στ’ αυτιά κάποιου τρίτου, αλλά ενστικτωδώς θέλεις να τα εμπιστευθείς και να τα κάνεις στη σκηνή. Για να συμβεί όμως αυτό, προϋποθέτει αυτός που έχεις απέναντί σου να έχει ανοιχτούς τους πόρους του για να μπορεί να δεχτεί την πρόταση.
Συνεπώς, στις δέκα βλακείες που θα κάνεις, η μία μπορεί να είναι καλή και αυτό είναι πολύ σημαντικό στη δουλειά μας. Να έχεις την άνεση να προτείνεις πράγματα χωρίς να μπλοκάρεσαι από το “όχι θα γίνει έτσι, γιατί το θέλω εγώ έτσι”».
Ποτέ δεν τον ενδιέφερε να ακολουθήσει μία ατομική πορεία ως ηθοποιός. «Προτεραιότητα ήταν πάντα να περνάμε καλά», τονίζει και μου δίνει την καλύτερη πάσα για να τον ρωτήσω για εκείνη την τηλεοπτική δουλειά που περνούσαν πάρα πολύ καλά κι αυτό έβγαινε προς τα έξω. «Ε, τώρα, τι να πω για το Είμαστε στον Αέρα (σ.σ. προβλήθηκε από το Mega από το 1997 έως το 1999). Αυτό το “κόλπο” δεν παίζει να ξανασυμβεί. Με τον Ιεροκλή (Μιχαηλίδη), τον Στέλιο (Μάινα), ήμασταν παρέα πριν βρεθούμε στη σειρά. Είχαμε παίξει στο Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα, ενώ είχα συνεργαστεί μαζί τους και στους Άγαμους Θύτες. Κάποια στιγμή, μάς είπε ο Τζώνη Καλημέρης, ελάτε να κάνουμε μία σειρά και την κάναμε».
Για να γνωρίζουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι, το Είμαστε στον Αέρα ήταν μία κωμική σειρά καταστάσεων, στην οποία μετά από μια σειρά συμπτώσεων, τέσσερις παλιοί συμμαθητές ξαναβρίσκονται γύρω στα 30κάτι τους και αποφασίζουν να ξεκινήσουν έναν ραδιοφωνικό σταθμό νοσταλγώντας τον πειρατικό που είχαν φτιάξει στο Γυμνάσιο. «Και εμείς φίλοι ήμασταν από τα παλιά, ακούγαμε ροκ, διασκεδάζαμε, όπως οι ήρωες της σειράς. Τώρα, που το σκέφτομαι, ήταν η πρώτη ελληνική σειρά με θέμα την αντρική φιλία. Η ιστορία είχε πολύ χιούμορ, είχε όμως και μία έντονη συναισθηματική διάσταση.
Μας είχαν προτείνει πριν κάτι χρόνια να κάνουμε reunion και να ξαναπάμε τη σειρά, τώρα, που όλοι πλέον βρισκόμαστε σε άλλη ηλικία. Δεν επαναλαμβάνεται όμως αυτό. Ήταν χτισμένο πάνω σε πράγματα που μας αφορούσαν τότε σαν γενιά. Δεν νομίζω ότι θα αφορούσε σήμερα τις νεότερες».
Η φιλία έπαιζε ανέκαθεν τεράστιο ρόλο στη ζωή του. «Είναι αυτό που μένει. Όχι ότι δεν έχω στιγμές μοναχικότητας, φυσικά και έχω και τις αποζητώ, αλλά η φιλία είναι ζωή. Είμαι τυχερός που έχω πέντε-έξι φίλους, αλλά καλούς, εντός και εκτός χώρου, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη».
Η Θεσσαλονίκη είναι η γενέτειρά του, ο τόπος του. Τους τελευταίους μήνες, την επισκέπτεται όλο και πιο σύχνα -«σχεδόν κάθε εβδομάδα είμαι πάνω για μερικές ημέρες»-, καθώς από την άνοιξη έχει αναλάβει την προεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. «Το γουστάρω πολύ όλο αυτό. Όχι τόσο τη θεσμική θέση -να τονίσω εδώ ότι πρόκειται για έναν πολύ “τακτοποιημένο” οργανισμό-, όσο την εμπλοκή μου με τον κινηματογράφο και το φεστιβάλ, που ήταν ο λόγος που αγάπησα τη μεγάλη οθόνη και έγινα ηθοποιός. Από παιδί θυμάμαι πήγαινα μόνος μου στις προβολές. Έχω ζήσει το φεστιβάλ από τα 70s. Ήταν η διαφυγή μου.
Συνεπώς, όταν μου έγινε η πρόταση δεν μπορούσα να αρνηθώ. Από τη μία, η αγάπη μου για το σινεμά. Από την άλλη, η αγάπη μου για τη Θεσσαλονίκη. Ήρθε και έδεσε όλο αυτό».
Τον ρωτώ ποια θέλει να είναι η συνδρομή του στο φεστιβάλ. «Θέλω να το αγκαλιάσει ακόμα περισσότερο η πόλη, να έχουν ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή οι πολίτες σε αυτό», απαντά. «Έχω ήδη ταξιδέψει σε ευρωπαϊκά κινηματογραφικά φεστιβάλ, όπως στο Λοκάρνο για παράδειγμα, που είναι μία πολύ μικρότερη πόλη από τη Θεσσαλονίκη και είναι πραγματικά εντυπωσιακό, συγκινητικό και ζηλευτό το πώς η διοργάνωση έχει γίνει υπόθεση των πολιτών. Θέλω να δουλέψω πολύ πάνω σε αυτό».
***
Άρωμα Γυναίκας
Βασισμένο στο μυθιστόρημα «Το σκοτάδι και το μέλι» του Τζιοβάνι Αρπίνο
Διασκευή: Πίνο Τιέρνο
Μετάφραση από τα ιταλικά: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Δραματουργική επεξεργασία-τελικό κείμενο παράστασης: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Συμπληρωματική μετάφραση (από το μυθιστόρημα): Αλεξάνδρα Αϊδίνη
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Παίζουν: Άκης Σακελλαρίου, Προκόπης Αγαθοκλέους, Μαριάννα Πουρέγκα, Ξένια Καλογεροπούλου, Δημήτρης Διακοσάββας, Γιώργος Τζαβάρας, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Γεωργία Σωτηριανάκου, Σταύρια Νικολάου, Μαρία Καραγκιοζίδου, Ριχάρδος Αρώνης
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Κοστούμια: Ελίνα Δράκου
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας
Χορογραφία-κίνηση: Δήμητρα Μερτζάνη
Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου
Φωτογραφία-βίντεο: Χρήστος Συμεωνίδης
Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας-@forbidden.designs
Επικοινωνία-Προβολή στα ΜΜΕ: Ανζελίκα Καψαμπέλη
Διαχείριση επικοινωνίας: Εταιρεία ΣΚΑΦΙΔΑΣ- ΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ Ε.Ε.
Οργάνωση παραγωγής: Δέσποινα Παπαδοπούλου
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Άκης Σακελλαρίου
Μια παραγωγή των Θεατρικών Επιχειρήσεων Κάρολου Παυλάκη
Info: από 03/10 στο Θέατρο Βρετάνια (Πανεπιστημίου 7, Μετρό Σύνταγμα, τηλ. 2103221579). Τετάρτη & Κυριακή: 19.00, Πέμπτη: 20.00, Παρασκευή: 21.00, Σάββατο: 18.00 (λαϊκή απογευματινή) & 21.00. Προπώληση εδώ.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.