Ρωτήσαμε την Billie Kark ποιο είναι το backstory πίσω από 8 τραγούδια της
- 26 ΣΕΠ 2025
Στο «οικοσύστημα» του Κέντρου Πολιτισμού ΙΣΝ, το φεστιβάλ In Orbit εκπροσωπεί το εναλλακτικό μουσικό γίγνεσθαι της πόλης – ψάχνει πάντα φωνές που ξεφεύγουν από τη νόρμα και εκπέμπουν φρεσκάδα, δυναμισμό, όρεξη για ζωή.
Είτε δεις την ενέργεια της Βασιλείας από κοντά, είτε ακούσεις ένα από τα τραγούδια της Billie Klark και αναλογιστείς τη μετεωρική πορεία που έχει διαγράψει ενώ βρίσκεται μόλις στα mid 20s, θα οδηγηθείς με ακρίβεια στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα: ότι αυτή τη στιγμή είναι μια ιδανική περίπτωση για να αναλάβει ρόλο headliner σε ένα φεστιβάλ μουσικής πρωτοπορίας, όπως αυτό που διοργανώνεται κάθε φθινόπωρο στο Πάρκο (με ελεύθερη είσοδο).
Έτσι, το κλείσιμο-αποκορύφωμα της δεύτερης μέρας του φετινού φεστιβάλ (27-28/9) ανήκει σε εκείνη και την tech-folk που τη χαρακτηρίζει μουσικά, καθώς χαράσσει έναν δικό της δρόμο, κάπου ανάμεσα στην ambient ηλεκτρονική μουσική και την πολυφωνική παράδοση, τα μπίτια και τα τραγούδια που τραγουδούσε μικρή με την οικογένειά της.
Οι περισσότεροι γνώρισαν την αιθέρια Billie Kark με το Πάρτι, ένα viral που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Πρωτίστως, της ίδιας. Ανέκαθεν, δηλαδή, δεν είχε συγκεκριμένες προσδοκίες από τη μουσική – έγραφε και συνέθετε κομμάτια για να μεταφέρει ιστορίες που ίσως αδυνατούσε να εκφράσει αλλιώς.
Με αφορμή το επικείμενο live, λοιπόν, της ζητήσαμε να ξετυλίξει το νήμα πίσω από τους στίχους της: να πει τις ιστορίες πίσω από οκτώ συγκεκριμένα και πολύ αγαπημένα τραγούδια, τα οποία πιστεύει ότι έχουν σημάδεψαν σε βαθύτερο επίπεδο την ταυτότητά της.
Και όχι, δεν τη ρωτήσαμε για το Πάρτι.
«Αναρωτιέμαι»
Το έγραψα πέρσι τον Απρίλιο, αν δεν κάνω λάθος. Το έγραψα για το αγόρι μου, σε μια ιδιαίτερη φάση της σχέσης μας. Πλέον καταλαβαίνω ότι αυτό το κομμάτι ήταν μια διαδικασία ωρίμανσης και εξέλιξης για μένα, ακριβώς όπως και αυτός ο έρωτας που το ενέπνευσε. Νιώθω ότι βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου, που είχε κάπως θαφτεί.
«O Γιάννης Το Βούδι»
Γράφτηκε προς τιμήν ενός υπαρκτού προσώπου, του Γιάννη, στο πλαίσια της ομώνυμης παράστασης (Ευαγγελία Γατσωτή). Ο θάνατος του Γιάννη ήταν πολύ άδικος και σκληρός και για να γράψω αυτό το τραγούδι μπήκα όντως στη διαδικασία να τον θρηνήσω, ενώ δεν τον γνώρισα ποτέ – είναι το δικό μου δώρο σε έναν άνθρωπο που δεν αγαπήθηκε αρκετά όπως αξίζει σε όλους μας.
«Γκρεμός»
Ο γκρεμός είναι η ελευθερία που έδωσα στον εαυτό μου να αποδεχτεί και αυτή την πιο ποπ πλευρά μου. Δεν χρειάζεται όλα μου τα τραγούδια να έχουν κάποιο πολύ πολύπλοκο νόημα, αποφάσισα – μπορεί να είναι απλώς catchy και διασκεδαστικά κάποιες φορές. Χάρηκα που ξεπέρασα τις αμφιβολίες και το κυκλοφόρησα. Στα αυτιά μου, έχει μέσα του κάτι από τη γλύκα των 90s.
«Ορίζοντας»
Από τα πολύ, πολύ αγαπημένα μου κομμάτια, όπως και όλο το mini EP, το «Τζάνεμ». Νομίζω ότι πέτυχα τον πιο σκληρό ήχο που ήθελα – εκείνη την περίοδο άκουγα αρκετή τέκνο. Συνειδητοποίησα εκεί πόσο μου αρέσουν ήχοι όπως π.χ. τα καμπανάκια και τα mallets, αλλά και κάτι ακόμα: ότι ακόμα και η πιο σκληρή πλευρά μου είναι ρομαντική.
«Τζάνεμ»
Στο ίδιο EP έχουμε και το ομώνυμο κομμάτι: ένα κομμάτι που πηγάζει από το παραδοσιακό τραγούδι της Δράμας «Τζάνε μ’ ποταμέ μου», το οποίο τραγουδούσαμε πολύ όταν ήμασταν μικροί, εγώ και τα αδέρφια μου. Ήθελα άπειρα να το διασκευάσω.
“Mer dan idev”
Ίσως, το πιο underrated κομμάτι μου. Είχα ακούσει πρώτο φορά το original κομμάτι στο σχολείο, στα σύνολα της έθνικ τζαζ – είχαμε κάνει μια παράσταση τότε και ήταν το εναρκτήριο κομμάτι. Με είχε συγκλονίσει τότε και ήταν όνειρό μου να το διασκευάσω. Πιστεύω, σεβάστηκα την ιστορία του και του έδωσα μια άλλη πλευρά, το ίδιο μυστηριώδη και μελαγχολική με το πρωτογενές. Είναι μια ιστορία για τον ξεριζωμό.
«Δεκατέσσερα»
Θα παραμείνει, νομίζω, για χρόνια το go to από τα κομμάτια μου. Και αυτό (στο original παραδοσιακό) το τραγουδούσαμε πολύ στην οικογένεια, σε roadtrips και άλλες άσχετες φάσεις. Θυμάμαι, μικρή, μου έκαναν εντύπωση οι περίεργες λέξεις στους στίχους («ζαχαρωζημωμένη μου»). Είχα ζητήσει από τους γονείς μου να αγοράσουμε το CD μιας παιδική παράστασης όπου ακουγόταν, και για χρόνια, μέχρι και τις Πανελλήνιες, όποτε ήμουν αγχωμένη ή άρρωστη, έβαζα να το ακούσω. Στη σκηνή, πλέον, το παίζω πάντα πρώτο μέχρι να ζεσταθεί η φωνή μου και να νιώσω άνετα.
“Hasa”
Το έγραψα για τη Γιάννα Τερζή και θεωρώ ότι αυτή η ευκαιρία ήταν σαν ψήφος εμπιστοσύνης, για μένα. Το αποτέλεσμα μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι πιασάρικο, ανεβαστικό και γενικά μια δουλειά για την οποία είμαι πολύ περήφανη.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.