Και τώρα, τι θα φοράμε εμείς ρε Σταύρο;

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν θα σχολιάσω την κίνηση του Σταύρου Θεοδωράκη να κατέβει στην πολιτική, όσο κι αν αυτό ήταν ένα εύκολο να κερδίσεις στοίχημα αν έχεις παρακολουθήσει την εξέλιξη και τα λεγόμενά του.

(#pun_intended)

Σήμερα ήθελα να σας γράψω για κάτι άλλο που αφορά εκείνον και τη δημόσια εικόνα όπως την γνωρίσαμε σε αυτές τις εκλογές. Συνηθίσαμε να τον βλέπουμε με ένα σακίδιο στην πλάτη. Ένα backpack πότε αθλητικού χαρακτήρα και πότε πιο σοβαρό. Μία εικόνα που την ήξεραν ήδη όσοι έβλεπαν τις εκπομπές του και όσοι τον συναναστρέφονταν. Μόνο που τώρα έγινε μια εικόνα που την εμπέδωσε όλη η Ελλάδα.

Και πού είναι το κακό;

Έχω ένα σακίδιο πλάτης. Εξαιρετικό δεν το λες και το κατάλαβα αυτό στις διακοπές που έψαχνα πόση ώρα να βρω το διαβατήριο, το tablet, το ριγέ φούτερ, το Fiji, τη φωτογραφική. Αλλά είναι καλό σακίδιο. Μπαίνοντας τις προάλλες στην είσοδο της εταιρείας, με αυτό το σακίδιο στους ώμους, συνάντησα τον Πάνο aka the baddest man alive. Ο οποίος βλέποντάς με να φοράω το σακίδιο, μου εξιστόρησε πώς τον κορόιδευαν την προηγούμενη μέρα, πως τον έλεγαν όλοι Σταύρο Θεοδωράκη, πως περνούσε από κόσμο και άκουγε για Πηνειούς, Αλφειούς και Αλιάκμωνες.

Δεν πέρασαν 15 δευτερόλεπτα μέχρι να φτάσω στο γραφείο μου για να ακούσω από τον Ηλία Αναστασιάδη το “έλα ρε Θεοδωράκη”. Από τότε και για τις επόμενες τέσσερις ημέρες μέτρησα γύρω στα δέκα με δεκαπέντε πειράγματα σχετικά με το σακίδιο. Θα σου πω ότι το φόραγα ακόμα και επίτηδες για να δω αν θα ακούσω κι άλλα.

Είναι ώρα να πούμε κάτι σημαντικό για όλα αυτά που ακούγονται όταν περνάς με ένα σακίδιο.

Και το χειρότερο, κάθε ένας από αυτούς που κάνει αυτό το αστείο γελά λες και έχει πει κάτι πρωτότυπο, λες και έχει πει κάτι καταπληκτικό. “Χα, Σταύρος Θεοδωράκης;”. Και; Τι; Παλαιότερα κυκλοφορούσα με μία holdall τσάντα σε μέγεθος γυμναστηρίου που την κρατούσα στο χέρι. Και με τον έναν στους 10 χιλιάδες που θα μου έκανε ένα αστείο και θα μου έλεγε ότι είναι man bag, θα μπορούσα πραγματικά να γελάσω γιατί θα θυμόμουν τον Joey και το “Joey comes with a bag”.

Αλλά το να με λες Σταύρο Θεοδωράκη δεν είναι ούτε αστείο ούτε ειρωνικό ούτε τίποτα. Είναι μια επισήμανση. Αλλά επειδή φυσικά το αναγάγαμε σε αστείο, πλέον αγαπητέ Σταύρο δεν μπορούμε να φοράμε τα σακίδια τις σάκες μας περήφανα στο δρόμο.

Οι εναλλακτικές μας

Υπάρχουν εναλλακτικές για το σακίδιο πλάτης το οποίο μας ωθείτε να εγκαταλείψουμε. Άλλες καλές, άλλες κακές. Υπάρχουν οι λεγόμενες holdall τσάντες σε καθημερινή σπορτίφ μορφή.

Και σε δερμάτινη

Υπάρχουν οι messenger bags.

Υπάρχουν οι tote (όχι παιδιά, όχι).

Οι μπανάνες για τότε που θα ανακαλυφθεί η χρονομηχανή να πάμε πίσω στο 1993.

Οι barrel bags

Τα satchel που ήταν πολύ της μόδας στην χιπστέρια νερβόζα πριν μια πενταετία

Και οι flight bags

Αλλά όχι. Καμία δεν είναι σαν το καλό μας backpack.

Η επανάσταση του παλιμπαιδισμού

Θα σου πουν ότι είναι παιδικό να κυκλοφορείς με σακίδιο. Και κάποιες φορές είναι πράγματι αστείο να βλέπεις έναν καλοντυμένο κύριο να κυκλοφορεί ένα σακίδιο. Είναι όμως αστείο γιατί δεν έχουμε ξεπεράσει τα σχολικά μας σακίδια, τα σπορτίφ σακίδια, δεν έχουμε βρει εκείνο που θα ταιριάξει στο στιλ ενός τριαντάχρονου, ενός σαραντάχρονου, ενός πολιτευτή.

Δεν θα εγκαταλείψω το σακίδιό μου επειδή κάποιοι με φωνάζουν Σταύρο Θεοδωράκη. Θα περιμένω μέχρι να παλιώσει το αστείο τους. Θα περιμένω να το πάρει το ποτάμι (έλα, sorry, κακό). Για τις καθημερινές μου ανάγκες είναι ό,τι πρέπει. Για όλα αυτά που έχω κάθε μέρα μαζί μου, το tablet, το πορτοφόλι, τα κλειδιά, το ξεφούσκωτο μπαλόνι, τις δεκάδες επαγγελματικές κάρτες που έχουν ξεμείνει και την ατζέντα μου, είναι μια χαρά.