Πώς δύο τετράποδα πλάσματα θεράπευσαν την καρδιά μου

Η ζωή έχει έναν παράξενο τρόπο να σου παίρνει κάτι πολύτιμο και λίγο αργότερα να σου φέρνει κάτι που δεν ήξερες ότι χρειάζεσαι. Έτσι μπήκαν στη ζωή μου τα δύο κορίτσια μου: η Adele και η Michelle.

Η Adele ήρθε σε μια στιγμή που νόμιζα πως δεν είχε μείνει τίποτα ζωντανό μέσα μου. Η Naomi, η σύντροφός μου για περίπου 15 χρόνια, έφυγε ξαφνικά από ανακοπή και το σπίτι άδειασε. Κάπως έτσι άδειασε και ο Harry, ο παππούλης μου, που στα 16 του είδε τη Naomi να φεύγει και μαζί της έφευγε σιγά-σιγά και εκείνος. Δεν έτρωγε, δεν έπινε, δε σηκωνόταν. Ήταν σαν να είχε αποφασίσει ότι δεν έχει πλέον λόγο να συνεχίσει.

Μέσα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο η Αντιγόνη, η κτηνίατρος, μου είπε κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ: «Ή θα πάρεις κουτάβι ή θα χάσεις και αυτόν». Έτσι, έντεκα μέρες μετά τον χαμό της Naomi, ήρθε η Adele.

Την πρώτη ημέρα που ήρθε η Adele στο σπίτι, συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Την πήρα αγκαλιά και πριν προλάβω να αντιδράσω, μου έδωσε ένα φιλί. Ένα γλυκό αυθόρμητο φιλί που μέχρι τότε δεχόμουν μόνο από τη Naomi. Εκείνη η στιγμή ήταν σαν να μου ψιθύρισε κάποιος πως τίποτα δεν έχει τελειώσει. Το λες και μετεμψύχωση. Σαν να είχε μπει μέσα της ένα κομματάκι από τη Naomi μου για να μου πει «είμαι εδώ προχώρα».

Μια φίλη τότε μου έστειλε και ένα βίντεο από το Instagram. Έδειχνε ένα σκυλάκι που είχε φύγει από τη ζωή να δασκαλεύει από τον Παράδεισο το νέο κουτάβι της οικογένειας. Να του δείχνει τον δρόμο για το πώς να αγαπήσει τους ανθρώπους του, πώς να τους κρατήσει όρθιους. Το είδα και ανατρίχιασα. Γιατί κάπως έτσι ένιωθα πως είχε γίνει και σε εμάς. Σαν να είχε στείλει η Naomi την Adele για να μας σώσει. Και τελικά το έκανε.

Στην αρχή ο Harry την κοιτούσε σιωπηλός. Δεν είχε κουράγιο ούτε να σηκωθεί. Όμως η Adele ήταν κουτάβι και τα κουτάβια δεν αποδέχονται εύκολα την παραίτηση. Του τραβούσε τα αυτιά, τον ακουμπούσε στη μουσούδα, τον προκαλούσε να παίξει. Ο Harry αρχικά απλώς την παρακολουθούσε μετά της έκανε ένα μικρό «γουφ» και σιγά-σιγά άρχισε να σηκώνεται ξανά.

Και τότε ξαναείδα κάτι που νόμιζα πως είχε χαθεί για πάντα. Ο Harry είχε κομμένη ουρά, σχεδόν ανύπαρκτη, και όταν χαιρόταν δεν κουνούσε ουρά, κουνιόταν όλος. Ολόκληρο το κορμάκι του έκανε ένα μικρό λίκνισμα από χαρά και ο πισινός του πήγαινε πέρα δώθε σαν εκκρεμές αγάπης. Δεν χρειαζόταν μεγάλη ουρά για να δείξει τα συναισθήματά του. Το έκανε με όλο του το σώμα.

Για 7,5 μήνες η Adele του έδινε ζωή μέρα με τη μέρα. Του έδινε λόγο να σηκωθεί, να φάει, να ζήσει. Ήταν η μικρή του σύντροφος, η παρέα του, η δύναμή του.

Μέχρι εκείνο το Σαββατοκύριακο, το πρώτο του Νοεμβρίου, όπου ήρθαν τα πέντε εγκεφαλικά, η παράλυση και δυστυχώς η στιγμή που τον κράτησα στην αγκαλιά μου και αναγκάστηκα να τον κοιμίσω. Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Κάτι που δεν εύχομαι σε κανέναν.

Από εκείνη τη μέρα η Adele έμεινε μόνη της. Και επειδή δεν είχε μείνει ποτέ μόνη, έκλαιγε κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι. Ήταν κλάμα φόβου, μοναξιάς, ανάγκης. Τότε κατάλαβα πως αυτό που χρειαζόταν δεν ήταν απλώς συντροφιά, ήταν οικογένεια.

Έτσι, 25 ημέρες μετά τον χαμό του Harry, ήρθε η Michelle. Η μικρή αδερφή της Adele από επόμενη γέννα. Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκαν μαζί ήταν σαν να ένωσαν κομμάτια που έλειπαν.

Από τότε η ζωή μου ξανάβαλε χρώμα. Οι μέρες γέμισαν μικρές ιστορίες, αστείες, τρυφερές, συγκινητικές. Ιστορίες που μου θύμιζαν καθημερινά πως όσο κι αν βαραίνει η καρδιά, πάντα βρίσκει δρόμο να ξαναφωτίζεται. Κι ύστερα συνειδητοποιείς πως αυτό το φως το ανάβουν δύο μικρές, τριχωτές ψυχούλες που σε αγαπούν χωρίς όρους.

Έτσι βρέθηκα να ζω με δύο πανέμορφα κορίτσια την Adele και τη Michelle, τα κορίτσια μου, την οικογένειά μου.

Και η ιστορία μας μόλις ξεκίνησε.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ