10 αξέχαστα κινηματογραφικά looks του Robert Redford

Ο κόσμος λάτρεψε τον Robert Redford και το ένστικτό του ποτέ δεν πέφτει έξω. Δεν τον λάτρεψε υστερικά, αλλά ουσιαστικά. Γιατί δεν ήταν μόνο όμορφος ή μόνο σταρ, δεν ήταν μόνο λαμπερός και διάσημος. Ηταν ένας υπέροχος τζέντλεμαν, ένας ακτιβιστής, ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που εκφραζόταν δημόσια για καίρια ζητήματα, όπως το περιβάλλον, η δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ηταν ένας ηθοποιός μεγάλων ρόλων και ένας σκηνοθέτης σημαντικών ταινιών χωρίς να καβαλήσει ποτέ το καλάμι του σταρ.

Εκτός οθόνης, ήταν πάντα εμφανής στα μάτια του η θλίψη για τον χαμό των δύο παιδιών του – άλλωστε είχε δηλώσει μετά την απώλεια του δίμηνου βρέφους τους με τη Lola Van Wagenen ότι για αυτή πάντα, σε όλη τους τη ζωή, οι γονείς θα αισθάνονται ενοχή ανεξαρτήτως τού αν έφταιγαν. Παρότι ιδιαιτέρως δημοφιλής στις γυναίκες, ο ίδιος αγάπησε δύο με τις οποίες πέρασε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, με ένα μικρό διάλειμμα μετά το διαζύγιό του, ένα διάλειμμα κατά το οποίο όπως είπε δεν θυμόταν καν να φλερτάρει και το έβρισκε και κάπως γελοίο.

Ενας σοβαρός κύριος, μία στιβαρή ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, μια μεγάλη μορφή του Χόλιγουντ που ζούσε και κάπως εκτός κανόνων Χόλιγουντ, ο Robert Redford είχε δηλώσει: «Δεν είμαι άνθρωπος του Χόλιγουντ. Θυμάστε εκείνον τον τύπο που μπαινόβγαινε στο The Time of Your Life του William Saroyan, λέγοντας “Δεν υπάρχει θεμέλιο, δεν υπάρχει θεμέλιο – σε όλη τη γραμμή, μέχρι τέλους”; Ε, έτσι νιώθω εγώ για το Χόλιγουντ. Δεν μπορείς να διοικείς μια μορφή τέχνης σαν να είναι επιχείρηση, κι όμως εξακολουθούν να προσπαθούν. Για αυτούς οι ταινίες είναι απλώς σαν ηλεκτρικές σκούπες ή ψυγεία. Αυτή η προσέγγιση με αρρωσταίνει». Ισως, να έπαιξε ρόλο σε όλα και το γεγονός ότι μεγάλωσε φτωχικά και ήξερε καλά την άλλη πλευρά των πραγμάτων, την καθόλου φωτεινή.

Ως προς το στυλ του τώρα, το προσωπικό ήταν συμβατό με τις πεποιθήσεις του – όταν έπρεπε φορούσε κάποιο εξαιρετικό κοστούμι αλλά γενικώς προτιμούσε να ντύνεται απλά, με τζιν και πουκάμισα, με δερμάτινα και ασφαλώς με τα Aviator Rayban γυαλιά του που φορούσε στις Three Days of the Condor το 1975 και αγάπησε πολύ. Όπως και η υφήλιος – πολύ πριν τον Tom Cruise. 

Αυτό όμως που πρέπει να επισημανθεί είναι πως παρότι ο Redford δεν υπήρξε fashion icon, οι εμφανίσεις σταθμοί στις ταινίες του οφείλονται το δίχως άλλο στην προσωπικότητά του και φυσικά στη φυσική του καλλονή. Αν όμως ο ίδιος δεν ήταν ένας τόσο δυναμικός άντρας, με σοφία και ωριμότητα που όλα αυτά να αντανακλώνται στη φυσιογνωμία του, ίσως και να μην έγραφαν για πάντα οι εμφανίσεις του στη μεγάλη οθόνη. Γιατί ο Robert Redford είναι ο άντρας που φόρεσε τα ρούχα και δεν τον φόρεσαν ποτέ.

Είναι εκείνος που τα χρησιμοποίησε εξαίσια, που κινήθηκε μέσα σε αυτά με άνεση και απλότητα, είναι εκείνος που τα ανέδειξε με τις στάσεις, το ύφος και το προσωπικό του εσωτερικό και εγκεφαλικό στυλ.

Είτε υποδυόταν έναν αναλυτή της CIA, έναν αυστηρό δημοσιογράφο, είτε έναν από τους πιο διάσημους παράνομους στον κόσμο, υποστήριζε τα κοστούμια του με μια διακριτική αυτοπεποίθηση. Δεν θα μπορούσε ο καθένας να φορέσει το καπέλο bowler του Sundance Kid, ούτε τα pea coats του Three Days of the Condor, και φυσικά ούτε τα υπέρκομψα τριών τεμαχίων κοστούμια του The Great Gatsby σχεδιασμένα από τον Ralph Lauren.

Η ακαταμάχητη γοητεία των κινηματογραφικών εμφανίσεών του αποδεικνύει τη δύναμη των ταινιών αλλά και την ικανότητά του να κάνει σχεδόν οτιδήποτε φορούσε να μοιάζει απαραίτητο.

The Great Gatsby, 1974

Αυτή ήταν μια σημαντική ταινία για τη Θεώνη Όλντριτζ, για την οποία θα κατακτήσει και το Όσκαρ Καλύτερων Κουστουμιών. Eίναι δε σχεδόν απίστευτο το γεγονός ότι ο Jack Clayton, ο σκηνοθέτης, την προσέλαβε μόλις 15 ημέρες πριν να αρχίσουν τα γυρίσματα λόγω αλλαγών στην παραγωγή, δίνοντάς της ένα περιθώριο μόλις δύο μηνών για την προετοιμασία της κορυφαίας στιγμής του έργο – και στιλιστικά – αυτής του πάρτι.

Η επίδραση του στυλ της ήταν τόσο ισχυρή που η ταινία εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού Time. Ο Robert Redford είναι ο Γκάτσμπι και έχει χαραχθεί για πάντα στη μνήμη μας για αυτά τα περίφημα κοστούμια των τριών κομματιών (ποτέ χωρίς το γιλέκο του) υπογεγραμμένα από τον νεαρό τότε Ralph Lauren.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια για μια ταινία που θα μπορούσε κάποιος να τη δει απλώς για να θαυμάσει ρούχα, διακόσμηση, αρχιτεκτονική.

The Sting, 1973

Αυτό το κοστούμι με τις ρίγες. Αχ αυτό το κοστούμι σε αυτό το παράξενο κοκκινοκεραμιδοκαφέ που κανείς δεν θα μπορούσε να αναδείξει καλύτερα. Αυτές οι φαρδιές γραβάτες και τα στραβοφορεμένα κασκέτα. Ο Τζόνι Χούκερ με τα πρώτα του πολλά χρήματα σπεύδει να ξοδέψει το ένα τέταρτο της νεοαποκτηθείσας περιουσίας του για αυτό το περίφημο κοστούμι στη ζεστή, κοκκινωπή καφέ απόχρωση με τις έντονες λευκές ρίγες «κιμωλίας». Το σακάκι με τα δύο κουμπιά είναι τυπικό δείγμα μόδας της δεκαετίας του ’30: μονόπετο με φαρδιά μυτερά πέτα, τσέπη στο στήθος με ρέλι και ίσιες τσέπες.

Όλα τα παντελόνια που φορά στην ταινία ακολουθούν παρόμοιο σχέδιο: διπλές πιέτες προς τα πίσω, κουμπιά για τιράντες στην εσωτερική ζώνη χωρίς θηλάκια, καθώς και μακρύ κλείσιμο με δύο κουμπιά στη μέση.

Το κοστούμι συνδυάζεται με πουκάμισο και γραβάτα που, αν και εμπνέονται από τη δεκαετία του ’30, παραπέμπουν έντονα στη φανταχτερή αισθητική των ’70s. Aπό τα πουκάμισα -δημιουργίες του περίφημου ράφτη του Μπέβερλι Χιλς Nat Wise (νυν Anto Beverly Hills), που έντυσε τόσο τον Ρέντφορντ όσο και τον Newman στο The Sting- ξεχωρίζει το αφηρημένο γεωμετρικό μοτίβο του σε τόνους απαλού και γαλάζιου μπλε, διακοσμημένο με κουκίδες στα ανοιχτότερα τετράγωνα. Δεν παραβλέπουμε φυσικά και το μαύρο tuxedo, ένα από τα ωραιότερα που έχουμε στον κινηματογράφο με δυνατού ώμους αλλά και μάλλον στενή μακριά τάλια.

The Way We Were, 1973

Το μοναδικό χρώμα μαλλιών του Redford, αυτό το ξανθοπορτοκαλί της άμμου ταίριαζε τέλεια με το απόλυτο preppy look του Χάμπελ. Κασμιρένια πουλόβερ, ζιβάγκο, ωραία τζιν, κολλεγιακά πουλόβερ και ζακέτες (αυτά τα υπέροχα λευκά με τις ρίγες στο V όλα συνέβαλαν σε μια από τις ωραιότερες τάσεις αυτής της τόσο κινητικής και θορυβώδους δεκαετίας της μόδας. Ισως και της πιο πλουραλιστικής δημιουργικά.

Three Days of the Condor, 1975

«Ο Pollack είναι ο μοναδικός σκηνοθέτης που φαίνεται να με καταλαβαίνει καλύτερα» θα πει κάποια στιγμή ο ηθοποιός και οι εμφανίσεις του εκεί μοιάζει να επιλέχθηκαν από τον σκηνοθέτη για να αρέσουν πιο πολύ στον πρωταγωνιστή του. Νομίζω πως σε αυτή την ταινία είναι ντυμένος κοντύτερα στο προσωπικό του στυλ από όλες.

Στην ταινία ο Redford φορά δύο εμφανίσεις, οι οποίες και οι δύο αποτυπώνουν το στυλ των κολεγίων της Νέας Αγγλίας. Τονίζουν το στυλ που θα φορούσε ένας βιβλιοφάγος ερευνητής της CIA όπως ο Τέρνερ, αλλά ταυτόχρονα πρόκειται για εμφανίσεις που οι άντρες μπορούν να φορούν διαχρονιά, χωρίς να δίνουν την παραμικρή σημασία στο ποιο είναι το τελευταίο trend. Υπάρχει μια αβίαστη κομψότητα σε αυτό το στυλ, φρέσκια και διαχρονικά επίκαιρη. Χρηστική, λιτή, με αυτοπεποίθηση, παραδοσιακή, αλλά ταυτόχρονα με σύγχρονη αίσθηση.

Ειδική μνεία στο pea coat σακάκι – κομψό, με στιβαρή κατασκευή και κουμπιά αγκύρας, ιδανικό και για να προστατεύει από το τσουχτερό κρύο. Η επιλογή των ορειβατικών μποτών ως υπόδημα αποτελεί μια ξεχωριστή, προσωπική δήλωση.

All the President’s Men, 1976

Αν και περιστασιακά φορά άλλα σακάκια ή διαφορετικά παντελόνια, το κυρίαρχο ρούχο του Μπομπ Γούντγουορντ στην ταινία All the President’s Men είναι ένα ανοιχτό καφέ κοστούμι από πολύ λεπτό κοτλέ (pinwale), ιδανική επιλογή για τα ζεστά και υγρά καλοκαίρια της Ουάσινγκτον. Επίσης, το καρό πουκάμισο με το οποίο τριγυρνά συνεχώς στα γραφεία της The Washington Post, εφημερίδας που τελικά αποκάλυψε το σκάνδαλο Watergate και οδήγησε τον Nixon στην παραίτηση από την προεδρία στις 9 Αυγούστου του 1974, έγινε της μόδας όσο κανένα άλλο.

Ποιος άντρας δεν αγόρασε δεκάδες καρό πουκάμισα τότε; Ο πατέρας μου τα έχει μάλλον ακόμη ή επηρεασμένος από τότε, τα αγοράζει ακόμη.

Out of Africa, 1985

«Ήταν σαν να ήταν ο κόσμος της μόδας έτοιμος για τα stills της ταινίας· τα κοστούμια απλώς συνέλαβαν κάτι που υπήρχε ήδη στην ατμόσφαιρα», δήλωνε η σχεδιάστρια κοστουμιών Milena Canonero. Και είχε δίκιο. Σαφάρι λουκ και πολλά κομμάτια ιππασίας κατέκλυσαν τις αγορές της εποχής αναπτύσσοντας μία τάση αγαπημένη σε πολλούς την οποία η ταινία ανύψωσε με τον καλύτερο τρόπο και με τις εμφανίσεις της Meryl Streep και με εκείνες του σαγηνευτικού Robert.

Butch Cassidy and the Sundance Kid, 1969

Ο Robert Redford ως Σάντανς Κιντ συνήθως φοράει μαύρα και γενικώς σκούρα ρούχα, σε έντονη αντίθεση με τα πιο ανοιχτόχρωμα ρούχα του Paul Newman/Κάσσιντι. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως το τζάκετ-σακάκι από χοντρό κοτλέ με τον μπλε-πράσινο γιακά αποτελεί ένα δυνατό fashion statement. Τα εμβληματικά κοστούμια της ταινίας σχεδιάστηκαν από τη θρυλική Edith Head – ξεχωριστό και το καπέλο που του φοράει.

Barefoot in the Park, 1967

Συμβαδίζοντας με την «κουμπωμένη» προσωπικότητά του, τα ρούχα του Πολ Μπάτερ αρχικά στην ταινία δεν ξεφεύγουν από ένα αδιάφορο κοστούμι. Λέγεται πως ο ίδιος ο Redford μισούσε τόσο πολύ τις ενδυματολογικές επιλογές του χαρακτήρα του, που κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων στα γυρίσματα φορούσε καουμπόικο καπέλο και μπότες.

Κατά τα άλλα «Ωραίο παλτό έχεις εκεί», του λέει ένας άστεγος και πράγματι ξεστομίζει όσα σκεφτόμασταν βλέποντας τον Πολ με το υπέροχο μαύρο μάλλινο Chesterfield – αυτό τον θρύλο του στυλ. Το παραδοσιακό Chesterfield παλτό καθιερώθηκε από τον George Stanhope, 6ο Κόμη του Chesterfield τη δεκαετία του 1840 και περιγράφηκε από τον Sir Hardy Amies στο βιβλίο οδηγό της ανδρικής μόδας “ABC of Men’s Fashion” ως «μονόπετο, εφαρμοστό, μεσάτο, με βελούδινο γιακά και πολύ μακρύ πλατό».

The Candidate, 1972

Το στιλ του Redford στην ταινία The Candidate χαρακτηρίζεται από την καθαρή, λιτή εμφάνιση ενός ανερχόμενου πολιτικού, με κλασικά επιχειρηματικά κοστούμια σε ναυτικό μπλε και γκρι, ριγέ πουκάμισα και γραβάτες, όλα σχεδιασμένα από την Patricia Norris. Αυτό όμως που ξεχωρίζει στην ταινία είναι το Rolex Submariner ref. 1680 το πρώτο Submariner στην ιστορία που είχε και ημερομηνία.

Εκτός αυτού, ένα προσεκτικό μάτι θα παρατηρούσε πως ο Robert φορούσε και στην ταινία αλλά και στη ζωή το ρολόι στο δεξί του χέρι, ως αριστερόχειρας που ήταν. Επίσης, το ίδιο ρολόι φορά και το All the President’s Men.

Indecent Proposal, 1993

Εντάξει, τι να πεις για το κρεμ Cerruti κοστούμι επάνω σε αυτόν τον άνδρα; Ούτως ή άλλως σε όλη την ταινία ο κύριος Τζον Κέιτζ είναι πάντα ένας τέλεια tailored ντυμένος άνδρας που θυμίζει Old Hollywood: κοστούμια με διπλά πέτα, κολλαριστά πουκάμισα pointed collar (μεγάλοι γιακάδες με γωνία προς τα κάτω) και γραβάτες με σχέδια ή παπιγιόν μαύρο.

Απολύτως γοητευτικός και ακαταμάχητος δημιούργησε σχολή για το ανδρικό ντύσιμο με κομμάτια όπως τα αγαπημένα δετά βραδινά παπούτσια αλλά και το δαχτυλίδι στο χέρι.

Aκολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.