Μιλήσαμε με τον Jai Courtney για τρόμο, καρχαρίες και σεξ

«Το να είσαι ο τρομακτικός τύπος είναι πολύ εύκολο», μου λέει ο Jai Courtney με ένα διαβολικό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Φοράει ένα πολύχρωμο πουκάμισο, πίνει τη μπύρα του και φαίνεται ο ήλιος πάνω του με έναν τρόπο που δε μπορώ ακριβώς να εξηγήσω, αλλά είναι σα να λέει: «Είμαι ευτυχισμένος εδώ, και περνάω τέλεια».

Γιατί η αλήθεια είναι πως μάλλον δεν περίμενε ο Jai Courtney (του Suicide Squad, του A Good Day to Die Hard και του χειρότερου Terminator) πως θα βρισκόταν στο φεστιβάλ Καννών – πόσο μάλλον με μια κλασική midnight madness ταινία, με έναν μανιακό σίριαλ κίλερ που ταϊζει αθώα άτομα σε πεινασμένους καρχαρίες.

Η ταινία Dangerous Animals (Επικίνδυνα Πλάσματα) κυκλοφορεί στις αίθουσες από την TFG στις 10 Ιουλίου. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Μάιο στο φεστιβάλ Καννών.

Όχι μόνο συνέβη αυτό, αλλά η προβολή ήταν από τις πιο πολυσυζητημένες του φετινού φεστιβάλ, με το κοινό να ουρλιάζει, να γελάει, να φωνάζει – μια προβολή πραγματικά πανηγυρική. Τόσο πολύ που, λίγες μέρες αργότερα, στην τελετή λήξης του Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του τμήματος έκανε ειδική αναφορά σε αυτή την ταινία μιλώντας για τα ρίσκα που πήραν φέτος. «Όταν διαλέξαμε το Dangerous Animals δεν είχαμε ιδέα πώς θα περάσει στο κοινό του φεστιβάλ μια τέτοια ταινία», είπε. Αλλά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε, υπονόησε χαμογελώντας.

Είμαστε ακριβώς μπροστά στη θάλασσα, ένα ζεστό απόγευμα στις Κάννες, στην πλαζ της Quinzaine – δηλαδή την αφοσιωμένη πλαζ που έχει στη διάθεσή του το τμήμα του Δεκαπενθημέρου για τα events του και για τις συνεντεύξεις των ταινιών του. Καθόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Jai Courtney – και μοιάζει γιγάντιος και από κοντά. Κοιτάς το physique του και σκέφτεσαι πως δε θα γινόταν αυτός ο άνθρωπος να μην ήταν μοιραίο να γίνει πρωταγωνιστής κινηματογραφικών περιπετειών.

Αλλά υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Υπάρχει μια παιχνιδιάρικη λάμψη στο βλέμμα του. Το έχουμε παρατηρήσει και στις ταινίες του, πολύ συχνά. Παρότι είναι τεράστιος, πολύ συχνά προσπαθεί να υποσκάπτει την επιβλητική του σωματικότητα. Με χιούμορ, ή υπερτονίζοντας κάποιο απρόσμενο χαρακτηριστικό του. Αυτό τον έκανε τόσο διασκεδαστικό και στα δύο Suicide Squad, αυτό τον έκανε τόσο φαν μέλος του ensemble του νετφλιξικό Kaleidoscope. Όταν δεν χρειάζεται να παίζει τον εντελώς στεγνό Κεντρικό Ήρωα, είναι τόσο πιο απολαυστικός να τον βλέπεις στην οθόνη! (Όταν φεύγοντας του αναφέρω πως ήμουν μεγάλος φαν του Spartacus, όπου τον πρωτομάθαμε, έβγαλε ένα βαθύ γέλιο λέγοντας “a real one!”.)

Σε αυτό το κλίμα, η κουβέντα μας ήταν χαλαρή, μεταπηδώντας από θέμα σε θέμα. Φυσικά ξεκινήσαμε από το Dangerous Animals (Επικίνδυνα Πλάσματα), που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από την TFG στις 10 Ιουλίου. Στην ταινία του Sean Byrne, o Jai Courtney παίζει έναν σίριαλ κίλερ που κρατά τη Zephyr, μια ανοιχτόμυαλη σέρφερ, παγιδευμένη στη βάρκα του. Η Zephyr θα πρέπει να καταφέρει να αποδράσει, προτού o Tucker (ο χαρακτήρας του Courtney) την ταϊσει – σύμφωνα με την προσωπική του, εμμονική τελετουργία – στους πεινασμένους καρχαρίες της περιοχής.

Μιλήσαμε για με τον Courtney για τον ρόλο του κακού, για τα αρχέτυπα και τις εκπλήξεις, για την συντροφικότητα και την απόλαυση του να κάνει αυτή τη δουλειά, για την έκπληξη του να βρίσκεται στις Κάννες και, τελικά, για το κατά πόσο μπορεί τελικά κανείς να προβάρει το πώς είναι να κάνεις έρωτα.

Πρέπει να πω ότι πάντα χαίρομαι να σε βλέπω σε ταινίες και σειρές, πάντα δίνεις την αίσθηση ότι το απολαμβάνεις.

Το λατρεύω! Αρπάζω την ευκαιρία από τα balls. Δεν είμαι ποτέ πιο ευγνώμων στη ζωή μου από ό,τι όταν είμαι στο πλατό, δουλεύοντας με κάποιο διασκεδαστικό υλικό. Νομίζω ότι είναι μεγάλο προνόμιο να ασκούμε την τέχνη μας. Πραγματικά το πιστεύω αυτό, και πιστεύω πραγματικά ότι πρέπει να το προσεγγίζουμε με χάρη και με εκτίμηση για αυτό που κάνουμε. Είναι τιμή μας.

Στην πραγματικότητα, ξέρεις, όταν είσαι ηθοποιός και δεν έχεις δουλειά, είναι χάλια, σωστά; Όπως κάθε καλλιτεχνική προσπάθεια. Είναι, εεε… Είναι δύσκολο. Μερικές φορές αγωνίζεσαι, στις πρώτες μέρες, όταν δεν συμβαίνει τίποτα. Και πίστεψέ με, ακόμα και σήμερα υπάρχουν στιγμές που λέω, εντάξει, τι γίνεται τώρα… χρειάζομαι ένα τηλεφώνημα! Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Νομίζω ότι θα είμαι εντάξει αλλά, ξέρεις, είναι μια σκληρή υπενθύμιση. Μου φαίνεται αστείο που μερικοί άνθρωποι το ξεχνούν τόσο εύκολα. Ξέρεις, δουλεύουμε σε έναν πολύ προνομιούχο κλάδο και είμαστε τυχεροί που κάνουμε αυτό που αγαπάμε για να ζήσουμε. Οπότε ναι, όταν είμαι εκεί… δεν είμαι ποτέ πιο ευτυχισμένος.

Και διασκέδασες και κάνοντας αυτή την ταινία!

Ξέρεις, ο Tucker είναι ένας χαρακτήρας που τον διαβάζεις στη σελίδα και υπάρχει μια εκδοχή του που θα μπορούσε να είναι πολύ, πολύ δισδιάστατη και θα μπορούσες να τον πάρεις κυριολεκτικά και να σκεφτείς ότι είναι ένας κακός τύπος. Κάνει τα κακά του πράγματα ή ό,τι άλλο. Και αυτό για μένα δεν είναι ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα νόημα.

Οι κακοί δεν πηγαίνουν για ύπνο νομίζοντας ότι είναι κακοί. Ξέρεις, πάντα υπάρχει μια σύνδεση με κάτι πραγματικό. Και για μένα, ήταν σαν να βρήκα το κλειδί για την ευαισθησία του. Έτσι μπορούσα να καταλάβω πώς οι πληγές του μπορεί να τον κάνουν να βλέπει τοξικά τον κόσμο, αλλά ακόμα κι αυτό από την πλευρά μου πρέπει να προέρχεται από ένα ανθρώπινο μέρος τρυφερότητας. Κι αυτό δεν σημαίνει προφανώς ότι είναι ηθικά σωστός. Είναι απολύτως σκατά! Αλλά ταυτόχρονα, πρέπει να του δείξω κάποια συμπάθεια για να το κάνω πραγματικό για μένα. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να πείσεις τον εαυτό σου, καταλαβαίνεις;

Ναι. Και υπάρχει αυτή η σκηνή όπου η ηρωίδα που έχεις απέναντί σου σε «διαβάζει» κανονικότατα και η κάμερα γυρίζει πίσω σε σένα, και εσύ φαίνεσαι σιωπηλός, έχεις παγώσει για λίγα δευτερόλεπτα, μοιάζεις να έχεις χάσει τη μιλιά σου.

Έχω δει την ταινία μόνο μία φορά, αλλά το θυμάμαι αυτό! Θυμάμαι τη στιγμή που αναφέρεις. Ναι, είναι σαν να είναι ατάραχος. Και πραγματικά κρατάει αυτό το πλάνο. Σαν να λες εκεί… «τι θα κάνει; πώς θα αντιδράσει;». Και μετά απλά φεύγω. Ναι, ναι, ναι. Λοιπόν, νομίζω ότι ντρέπεται λίγο εκείνη τη στιγμή, αλλά είναι σαν να χαλαρώνει σχεδόν, σχεδόν να κατεβάζει τις άμυνές του.

Αυτό είναι ενδιαφέρον με μια ταινία σαν αυτή, γιατί έχεις 2-3 χαρακτήρες όλους κι όλους οπότε εύκολα θα μπορούσε ο δικός σου να είναι τελείως καρτούν.

Θα μπορούσε, πραγματικά! Αυτός ήταν ο μόνος μου φόβος. Διαβάζοντας δηλαδή το σενάριο, σκεφτόμουν, ποια εκδοχή αυτού του πράγματος θα κάνουμε; Μερικές φορές είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να ξέρεις. Γιατί υπάρχουν πολλές ταινίες ταυτόχρονα: Υπάρχει αυτή που γράφεται, υπάρχει αυτή που γυρίζεται, υπάρχει αυτή που μοντάρεται, και όλα μπορούν να αλλάξουν μορφή σε διαφορετικά σημεία αυτής της διαδικασίας.

Αλλά νομίζω ότι ο Sean και εγώ καταλάβαμε από πολύ νωρίς – νιώθω ότι κάπως ήξερα αυτόν τον χαρακτήρα. Νιώθω ότι έχω περάσει αρκετό χρόνο με αυτό το αρχέτυπο χαρακτήρα. Είναι ο ταξιτζής που δεν σταματά να μιλάει στο δρόμο από το αεροδρόμιο προς το σπίτι ή ο τύπος που έχει το μαγαζί με fast food στο τέλος του δρόμου. Υπάρχουν στοιχεία του που αντιπροσωπεύουν ένα είδος αυστραλιανού αρχέτυπου με τον οποίο νιώθω πολλή οικειότητα.

Και πάνω από όλα αυτά, υπάρχει και αυτό το επιπλέον στοιχείο ότι θα κάνει τα πάντα για να πετύχει. Και αυτή ήταν η πρόκληση για μένα, να δημιουργήσω κάτι δυναμικό. Υπήρχε ένα σενάριο από τον Nick που έθεσε τα θεμέλια κι εγώ έπρεπε να βουτήξω σε αυτό και να κάνω τις στροφές μου.

Συνήθως στην καριέρα σου συναντάς αυτή την ευκαιρία να δοκιμάσεις και να βρεις το διαφορετικό;

Διαφέρει από έργο σε έργο. Κάποια πράγματα απαιτούν μια πολύ διαφορετική λειτουργία. Κάποια άλλα έχουν μια εντελώς διαφορετική χροιά. Νομίζω ότι το ωραίο σε αυτό είναι ότι ο Tucker είναι κυριολεκτικά πάνω σε μια σκηνή στη μισή ταινία. Αγαπάει τον ήχο της φωνής του! Είναι ειδικός σε όλα! [γελάει] Και έτσι είναι κάπως meta με αυτόν τον περίεργο τρόπο, διότι εν τέλει ερμηνεύω κάποιον που ερμηνεύει μέσα στην ταινία.

Κι αυτό απαιτεί κάτι από εσένα. Αν αποτύχεις να το παρατηρήσεις, αν το χάσεις αυτό ως ηθοποιός, χάνεις μεγάλο μέρος της διασκέδασης που μπορείς να έχεις –και να προσφέρεις– με αυτό τον χαρακτήρα. Ήταν λοιπόν σίγουρα μια βαθιά βουτιά για μένα. Την πρώτη μέρα ήμουν σε φάση, δεν ξέρω τι στο διάβολο κάνω εδώ.

Ξέρεις, όταν κάνουμε ταινίες, η κάμερα είναι ανοιχτή. Μερικές φορές ο στόχος είναι να αξιοποιήσεις τα πράγματα σε ένα πολύ μικρό χώρο, γιατί στην πραγματικότητα, παίζεις για το κάδρο. Αλλά το να παίζει αυτός σε μια σκηνή μέσα στο κάδρο, ήταν μια διαφορετική ενέργεια, κάτι που δεν είχα ασχοληθεί στο παρελθόν. Σίγουρα ένα από τα πιο ικανοποιητικά πράγματα που έχω αναλάβει ποτέ να κάνω. Ήταν δύσκολο, αλλά διασκεδάσαμε πολύ.

Είχες ποτέ στο μυαλό σου ότι θα καταλήξει εδώ η ταινία;

Τι; Εδώ στις Κάννες; Δεν είχα ιδέα! Δεν έχω έρθει ποτέ στις Κάννες. Είναι μεγάλη τιμή και προνόμιο. Και είναι πολύ ωραίο να συμμετέχεις στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών και να μαθαίνεις λίγα πράγματα για την ιστορία του.

Ναι, φίλε, δεν ξέρω, απλά ακολουθώ το ρεύμα. Είναι ωραίο. Απλά το μοιραζόμαστε με τον κόσμο και είναι πολύ ωραίο να βρίσκεσαι εδώ ανάμεσα σε τόσους σπουδαίους καλλιτέχνες και απλά να κάνεις το δικό σου, φίλε. Και φαίνεται να υπάρχει γνήσιος ενθουσιασμός γύρω από την ταινία, το οποίο είναι ωραίο.

Έχεις κάνει πολλές δουλειές στο Χόλιγουντ και έξω από αυτό, έχεις παίξει σε ταινίες όπου, όπως και σε αυτή, το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας βασίζεται πάνω σου, αλλά έχεις κάνει και ensemble έργα, από το Suicide Squad μέχρι το Kaleidoscope του Netflix. Πώς είναι διαφορετικό αυτό για σένα;

Αυτό είναι ενδιαφέρον. Εννοώ, έχω πολλά λόγια σε αυτό το γαμημένο. [γέλια] Υπήρχε πολύ βαρύ φορτίο. Αλλά ταυτόχρονα, όταν διάβασα το σενάριο, σκέφτηκα, φίλε, όποια και αν παίξει αυτόν τον ρόλο, τον ρόλο της Zephyr, θα έχει πολλή δουλειά να κάνει, αλλά θα έχει και μεγάλη υποστήριξη. Ήξερα ότι το να είμαι εκεί για αυτό το άτομο θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό. Και αγαπώ την Hassie [Harrison, η ηρωίδα του φιλμ] σαν αδελφή. Έχει έρθει πολύ κοντά μου. Είναι εξαντλητικό αυτό που είχε να κάνει. Ενώ το να είσαι ο τρομακτικός τύπος είναι πολύ εύκολο, καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Δεν ξέρω, φίλε. Κάθε δουλειά είναι διαφορετική. Ελπίζω απλώς να συνεχίσω να προχωράω μπροστά και να εξελίσσομαι ως ηθοποιός. Και δεν φοβάμαι να παίρνω ρίσκα. Απλώς πιστεύω ότι αν κάτι μου μιλάει, θα το δοκιμάσω. Έχω συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες που έκαναν την πρώτη τους δουλειά. Έχω δουλέψει σε μίνι σειρές… δεν είμαι κλειστός σε τίποτα. Νομίζω ότι το να δουλέψω σε αυτό το είδος για πρώτη φορά μου έδειξε ότι μπορείς να περάσεις υπέροχα με οτιδήποτε και δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει.

Όπως ανέφερες, έχεις συνεργαστεί με ανερχόμενους σκηνοθέτες, έχεις συνεργαστεί με καταξιωμένους σκηνοθέτες, έχεις συνεργαστεί με μεγάλους σταρ της εποχής μας όπως ο Bruce Willis… Υπάρχει κάτι που, μέσα από αυτό το ταξίδι, έμαθες από κάποιον από αυτούς και το έχεις κρατήσει μαζί σου έκτοτε;

Ξέρεις, το πιο σημαντικό πράγμα που μου έχει ειπωθεί ποτέ, ήταν από ένα αυστραλιανό είδωλο. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις αυτόν τον ηθοποιό, τον Jack Thompson, τον θρυλικό αυστραλιανό ηθοποιό. [σσ. Ζωντανός θρύλος του αυστραλιανού σινεμά, εμβληματική φιγούρα του νέου κύματος του κινηματογράφου της χώρας στα ‘70s και ‘80s, με βραβείο ερμηνείας στις Κάννες μεταξύ άλλων.]

Συνεργαστήκαμε πέρυσι, αλλά είχαμε συνεργαστεί και πριν από δέκα χρόνια περίπου. Βοηθούσε το καστ της ταινίας The Water Diviner, στην οποία συμμετείχα, και μιλούσαμε για την προετοιμασία και το να είσαι έτοιμος για όλα, ξέρεις, γιατί μου αρέσει να είμαι έτσι. Μου αρέσει να είμαι έτοιμος. Δεν είμαι τύπος που κάνει πολλή προετοιμασία, αλλά μου αρέσει να μπαίνω στο κλίμα τη σωστή στιγμή και να είμαι ευέλικτος.

Και ο Jack Thompson μου είπε: «Δεν μπορείς να κάνεις πρόβα στο να κάνεις έρωτα». Και αυτό μου ράγισε την καρδιά. Και είναι τόσο αληθινό, γιατί όλοι ξέρουμε τη διαφορά. Καταλαβαίνεις; Ναι, μπορείς να γαμήσεις με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, αλλά δεν μπορείς να κάνεις πρόβα στο να κάνεις έρωτα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό.

Όταν δουλέψαμε μαζί πέρυσι του είπα: «Jack, ξέρεις, κάποτε μου είπες κάτι που δεν έχω ξεχάσει ποτέ». Και τον συγκίνησε πολύ. Μου είπε: «Γαμώτο, φίλε, αυτό με άγγιξε πραγματικά, με άγγιξε βαθιά». Είναι αλήθεια. Επειδή είναι κάτι ενεργητικό. Γι’ αυτό μου αρέσει, ξέρεις, το σεξ. Είναι όπως το ρητό για τον κεραυνό που δεν χτυπάει δεύτερη φορά… ή κάτι τέτοιο. [γελάει]

Ξέρεις τι εννοώ – είναι αδύνατο να προσπαθήσεις να επαναλάβεις τη μαγεία. Αλλά πρέπει να είσαι έτοιμος να την παρουσιάσεις. Ναι… υπάρχει μεγάλη ομορφιά στην αβεβαιότητα του όλου πράγματος.

Η ταινία Dangerous Animals (Επικίνδυνα Πλάσματα) κυκλοφορεί στις αίθουσες από την TFG στις 10 Ιουλίου. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Μάιο στο φεστιβάλ Καννών.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ