Πραγματικό Smashing Machine: Οι καλύτεροι και οι χειρότεροι ρόλοι του The Rock

Υπήρχε μια περίοδος εκεί γύρω στο ξεκίνημα ως τα μέσα των ‘10s, που ο Rock ήταν από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Ένιωθα πως έκανε πράγματα με το physique του που είχαν τρομερό ενδιαφέρον, παίζοντας άλλοτε καθαρή περιπέτεια, άλλοτε σάτιρα, άλλοτε κόντρα ρόλους σε ταινίες αδύνατον να τις κατατάξεις…

…και μετά, ξαφνικά, τέλος. Απέκτησε απόλυτη συναίσθηση της περσόνας του, κλειδώθηκε σε μια σειρά από ασφαλείς και πανομοιότυπες περιπέτειες όπου έκανε το ίδιο πράγμα, σταμάτησε να δοκιμάζει τον εαυτό του ερμηνευτικά, και έβαλε μέχρι και όρο στο συμβόλαιό του πως δεν γίνεται να χάσει μάχη επί της οθόνης.

Ναι, αλλά έτσι δεν κάνουμε δουλειά.

Κι ενώ βρέθηκε στο απόγειο της γελοιότητας, προσπαθώντας να επιβάλει στη Warner τη δική του κατεύθυνση για το σύμπαν της DC –με το Black Adam να έχει κεντρική θέση–, την ίδια στιγμή κάνει την πιο απρόσμενη κίνησή του εδώ και χρόνια.

Στο Smashing Machine του Benny Safdie, το οποίο ως ταινία είναι μάλλον άδειο και άνευρο (αλλά δε μας απασχολεί εδώ αυτό), ο Rock παίζει μεν ένα πυγμάχο, αλλά τόσο αποτραβηγμένο ψυχικά και συναισθηματικά, που ξεχνάς βλέποντας την ταινία πως έχεις αυτόν μπροστά σου. Μεταμορφώνει το vibe του με ένα τρόπο που είχαμε πολλά χρόνια να το δούμε – πάνω από δεκαετία. Και παίζει ένα υπαρκτό πρόσωπο, με μια προσέγγιση που δεν μαρτυρά πουθενά “μίμηση”.

Είναι το καλύτερο πράγμα σε μια μέτρια ταινία, κάτι που μας έκανε να θέλουμε να κοιτάξουμε πίσω και να ξεχωρίσουμε τα ύψη και τα βάθη μιας καριέρας που μοιάζει να κρύβει μέσα της τελικά μερικά ακόμα εκπλήξεις.

Worst: The Mummy Returns (2001)

Στον πρώτο του ρόλο ο χαρακτήρας του κόβει βόλτες όπως βλέπετε εδώ παραπάνω, σκληρές εποχές, καλύτερα να έπαιζε τον Joe Razz. Είχε όμως επιτυχία, ξεκίνησε spin-off franchise με τον Scorpion King αλλά η ταινία ήταν ακόμα χειρότερη. Δεν επέστρεψε καν για το σίκουελ.

Worst: Doom (2005)

Διασκευή του γνωστού shoot’em up με Karl Urban και Rosamund Pike, ας πούμε πως δεν υπάρχει εδώ ακριβώς κάποιο βαθύ showcase των ικανοτήτων και της χαρισματικότητάς του.

Best: Southland Tales (2006)

Ο καλύτερος ρόλος της καριέρας του μέχρι και σήμερα. Ως Boxer Santaros ηγείται του πιο καμένου καστ που εμφανίστηκε ποτέ σε ταινία του Διαγωνιστικού των Καννών, σε ένα fever dream απόγνωσης για έναν κόσμο που τελειώνει με θόρυβο που κανείς δεν μπορεί καν να διακρίνει, μες στη σύγχρονη κακοφωνία. Είναι απίστευτο ότι έπαιξε σε αυτή την ταινία (είναι απίστευτο ότι υπήρξε αυτή η ταινία γενικώς), ένα δημιουργικό ρίσκο, μια βουτιά στο κενό που σήμερα δε θα έκανε ούτε αν τον απειλούσαν.

Best: Gridiron Gang (2006)

Προβληματικοί έφηβοι βρίσκουν έμπνευση και καθοδήγηση στη ζωή παίζοντας φούτμπολ υπό την καθοδήγηση του The Rock, σε ένα από αυτά τα απαραίτητα εμψυχωτικά δράματα που κάθε ηθοποιός θα θέλει να έχει κάνει έστω μια φορά στην καριέρα του. Τίμιο πάντως.

Worst: Tooth Fairy (2010)

Παίχτης του χόκεϊ πρέπει να γίνει νεράιδος για μια βδομάδα ύστερα από μια κακή του πράξη… απλά ξέρεις ότι αν είχε γίνει σταρ στα ‘90s θα είχε παίξει σε δώδεκά τέτοιες ταινίες, δε θα περνούσε Κυριακή πρωί που δε θα έπαιζε σε επανάληψη κάποια τέτοια ταινία του.

Best: Fast Five (2011)

Παραμένει η καλύτερη ταινία του Fast & Furious franchise, ένα γιγάντιο heist movie γεμάτο γκάζια, μούσκουλα και ιδρώτα, στο οποίο η έλευση του The Rock βοηθάει για να γίνει το level up από τα τίμια αλλά γήινα αμέσως προηγούμενα φιλμ. Εδώ αλλάζουμε επίπεδο. Σκέτη απόλαυση, το μπλοκμπάστερ σινεμά στα καλύτερά του.

Worst: G.I. Joe: Retaliation (2013)

Το θυμάται κανείς ότι έχει υπάρξει αυτό το κακό σίκουελ, γυρισμένο από τον σκηνοθέτη του Wicked(!) και των θαυμάσιων Step Up σίκουελ; Οι πρωταγωνιστές πάντως, ανάμεσα τους ο The Rock, o Bruce Willis κι ο (ίσα-ίσα που παίζει) Channing Tatum, ούτε καν προσποιούνται πως θέλουν να είναι εκεί.

Best: Pain & Pain (2014)

Χωρίς ειρωνία μια από τις καλύτερες ταινίες των ‘10s, η καρτουνίστικη παρωδία του Michael Bay είναι μια φοβερά διασκεδαστική σάτιρα της παραφουσκωμένης αμερικάνικης ματσίλας, με τον Rock πρώτη μούρη να σπάει πλάκα με το ίδιο του το προφίλ. Άψογο.

Worst: Hercules (2014)

Ας πούμε πως ένας χολιγουντιανά επιφανειακός Ηρακλής του Brett Ratner δεν θα έμπαινε ποτέ στα highlights καμίας καριέρας.

Best: Moana (2016)

Σπάει τρομερό κέφι σε μια τοπ φωνητική ερμηνεία ως Maui, ένας ημίθεος που παραπέμπει κατευθείαν στη σκηνική παρουσία του ίδιου του Rock. Γενικώς ένα από τα ομορφότερα έργα της σύγχρονης Disney, κερδίζει πολλά από τον σταρ καθώς τραγουδάει με φοβερή ερμηνευτική διάθεση και δίνει ζωή σε έναν από τους standout χαρακτήρες του animation των τελευταίων χρόνων.

Worst: Baywatch (2017)

Ας πούμε πως το αστείο δεν δούλεψε ακριβώς. To Deadpool των νοσταλγικών reboots, όλο μετα-ειρωνεία και κλεισίματα ματιού. Δυστυχώς δένει απόλυτα με την περίοδο στην οποία έχει μπει εδώ ο Rock, με τα Fast & Furious να γίνονται χειρότερα και με μια σειρά πανομοιότυπων τζενέρικ μεγάλου βεληνεκούς περιπετειών.

Worst: Rampage (2018)

Όπως αυτό.

Worst: Skyscraper (2018)

Ή αυτό. Κοιτάξτε, αυτά εδώ είναι από 4 διαφορετικές ταινίες:

Best: Jumanji: The Next Level (2019)

ΟΚ αισθητικά δεν βρίσκουμε κάτι νέο εδώ, αλλά τουλάχιστον έχει πλάκα ως κωμωδία και έχει ένα διάστημα στο οποίο ο The Rock βασικά παίζει τον Danny DeVito.

Worst: Fast & Furious: Hobbs & Shaw (2019)

Δεν έβαλα κάθε F&F σε αυτή τη λίστα γιατί θα νυχτώναμε, έβαλα το καλό του και βάζω κι ετούτο, που είναι στο άλλο άκρο. Πλέον έχουμε χαρακτήρες που δεν νοιάζουν και δεν νοιάζονται, σπρωγμένοι σε ένα spin-off φυλακή επειδή ο Rock τα έσπασε με τον Vin Diesel (κι επειδή κανείς τους δεν γινόταν να χάσει από τον άλλον). Αστεία πράγματα.

Worst: Jungle Cruise (2021)

Εδώ ο Rock μοιάζει πραγματικά σαν CGI που κάποιος προσέθεσε στην έτσι κι αλλιώς οπτικά ανέμπνευστη ταινία. Πονάω που τα γράφω αυτά γιατί σκηνοθετεί ένας από τους αγαπημένους, ο Jaume Collet-Serra, που σε αυτή την ταινία μάλλον βρέθηκε μες στην ίδια μαύρη τρύπα χαρισματικότητας που απορρόφησε και ό,τι ενδιαφέρον είχε πάνω του ο Rock.

Worst: Red Notice (2021)

Μαι ταινία-συνώνυμο του Netflix slop. Κανείς δεν είναι αθώος.

Worst: Black Adam (2022)

Κοιτάξτε πώς έχουν τα πράγματα, η ιεραρχία της DC δεν άλλαξε τελικά με αυτή την ταινία.

Worst: Red One (2024)

Αυτό είναι Netflix slop χωρίς να είναι καν στο Netflix.

Best: The Smashing Machine (2025)

Και ξαφνικά… it’s alive! Η καριέρα του ξεκίνησε να είναι ενδιαφέρουσα με εκείνη την ταινία που τον έφερε στις Κάννες και τώρα ζωντανεύει ξανά με την ταινία που βρέθηκε στο Διαγωνιστικό της Βενετίας – κερδίζοντας μάλιστα (υπερβολικά αν μας ρωτάτε) βραβείο Σκηνοθεσίας. Ο Rock παίζει τον ΜΜΑ πυγμάχο Mark Kerr και χρησιμοποιεί την επιβλητική του σωματικότητα για να εξερευνήσει εντελώς εσωτερικά, έναν άνθρωπο συγκρατημένο όσο και εμμονικό, έτοιμο να εκραγεί χωρίς να το καταλαβαίνει.

Είναι μια πραγματικά πολύ καλή ερμηνεία, που μας κάνει να ελπίζουμε πως θα έχει ξανά τόσο δημιουργικά χρεοκοπημένο σερί όσο τα αμέσως προηγούμενα χρόνια. Και μια υπενθύμιση πως όταν θέλει, μπορεί να είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα και ανατρεπτική σκηνική παρουσία.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ