27 αθηναϊκές καταστάσεις που παίζουν με τα νεύρα μας

Η Αθήνα είναι μια πόλη που όσοι ζούμε σε αυτήν μισούμε να την αγαπάμε και αγαπάμε να τη μισούμε. Εγώ προσωπικά ανήκω στους πρώτους. Τη βρίσκω μαγευτικά άσχημη και δε θα μπορούσα να με φανταστώ να μένω οπουδήποτε αλλού.

Γιατί ΟΚ, φτωχιά είμαι εδώ, φτωχιά θα ήμουν και στο Παρίσι. Κι εδώ από μακριά βλέπω την Ακρόπολη και στο Παρίσι από μακριά θα έβλεπα τον Πύργο του Άιφελ.

Χωρίς να θέλω να βλέπω το ποτήρι μισοάδειο, αλλά δε νομίζω πως θα ήμουν τόσο τυχερή που όταν άνοιγα την μπαλκονόπορτά μου θα έβλεπα αυτό το μεταλλικό τερατούργημα που τόσους και τόσους τουρίστες μαγεύει κάθε χρόνο. Ε, και στην Αθήνα δε βλέπω τον Παρθενώνα από το παράθυρό μου. Δεν το σηκώνει και η τσέπη μου. Είμαι βέβαια από τους τυχερούς που δε βλέπουν και τα σώβρακα του απέναντι.

Εδώ όμως δεν είμαστε για να μιλήσουμε για μένα, αλλά για την Αθήνα μας, την Αθηνάρα μας, που μοιάζει με έφηβο που αρνείται πεισματικά να κάνει μπάνιο κι ας του φωνάζει η μανούλα του πως βρωμάει. Ούτε ζακέτα όμως παίρνει η Αθήνα. Έλεγα να κάνω κάποια ποιητική παρομοίωση, αλλά το λεκανοπέδιο δε με βοηθάει, γιατί θα μου πεις τι να την κάνει τη ζακέτα η Αθήνα. Κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως υπάρχουν κι άλλες εποχές εκτός από το καλοκαίρι.

Τέλος πάντων, γι’ αυτό δεν ευθύνεται η πρωτεύουσα. Είναι γενικό το κακό.

Υπάρχουν όμως κάποια αντικειμενικά χάλια στη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, που την κάνουν να μοιάζει εφιαλτική στα μάτια των επισκεπτών, αλλά ρίχνουν και πολύ την ποιότητα ζωής όλων εμάς που επιμένουμε να την έχουμε για σπίτι μας.

Τα σώβρακα του απέναντι

Γιατί εγώ μπορεί να είμαι όντως από τους τυχερούς που δεν έχουν άλλη πολυκατοικία απέναντι από το μπαλκόνι τους, αλλά στην Αθήνα είναι πιο πιθανό να δεις μονόκερο, παρά να έχεις θέα από το παράθυρό σου.

Η δόμηση είναι τόσο πυκνή που συχνά σου δημιουργείται η εντύπωση πως μπορείς με ένα και μόνο βήμα να βρεθείς στο απέναντι κτίριο. Και άντε η αίσθηση κλεισούρας συνηθίζεται, αλλά το να βλέπεις τον απέναντι να παρακολουθεί μπάλα φορώντας το λευκό σωβρακάκι του, την ώρα που εσύ τρως τα μακαρόνια σου ε, δε συνηθίζεται.

Τσισάκια εδώ, τσισάκια εκεί, τσισάκια παραπέρα

Δε βλέπω σώβρακα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, βλέπω όμως διάφορους κυρίους να κάνουν τα τσίσα τους στον απέναντι τοίχο, από το παράθυρο του γραφείου μου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά που πάω να πάρω το λεωφορείο, τα μυρίζω κιόλας.

Εφόσον οι δήμοι δε λένε να βάλουν δημόσιες τουαλέτες να ξαλαφρώνει ο κόσμος, ας φτιάξει κάποιος έναν χάρτη με όλους τους δρόμους που βρωμάνε κάτουρο, να κάνουμε παράκαμψη.

«Ο επόμενος συρμός θα περάσει σε 8 λεπτά»

Για να μην κατηγορώ μόνο τους τουρίστες που κάνω όρθια το Συγγρού-Σεπόλια κάθε απόγευμα, φταίει και το ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ που τα τελευταία χρόνια έχει κρίνει πως δε χρειαζόμαστε συχνά δρομολόγια και μπορούμε να χάνουμε τον χρόνο μας στις αποβάθρες του μέχρι να έρθει ο επόμενος συρμός που καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα μας πάει στον προορισμό μας.

Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι οι τυχεροί που χρησιμοποιούν τον Προαστιακό και ζουν πάντα με τον κίνδυνο να πάρει φωτιά. Τα ΜΜΜ στη χώρα φροντίζουν να μένει η αδρεναλίνη στα ύψη.

Τα ΜΜΜ σταματούν στις 12

Δεν ξέρω αν η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο (δεν είναι), ξέρω όμως πως δύσκολα μπορείς να βγεις για ποτό μια καθημερινή και να μην κοιτάς την ώρα στο κινητό σου. Με το μετρό να κλείνει στις 12 και ελάχιστα λεωφορεία να είναι 24ωρα, η διασκέδαση στην πόλη μοιάζει με πουλί που πέφτει ξαφνικά και δεν εννοώ περιστέρι.

Πεζοδρόμια, αγνοούνται

Δε φτάνει που ήταν ούτως ή άλλως κακοφτιαγμένα και στενά, τα αθηναϊκά πεζοδρόμια έχουν μετατραπεί πλέον και σε μπαρ. Όχι, δεν εννοώ ότι τα μαγαζιά έχουν πληρώσει τον δήμο για να μπορούν να έχουν τα τραπεζάκια τους στο πεζοδρόμιο, αλλά το έχουν καταλάβει με το έτσι θέλω.

Αποφασίζει κάποιος να ανοίξει ένα μαγαζί 12 τ.μ., του δίνει ένα κουλ(ο) όνομα και έτσι αντί ο κόσμος να πίνει τα ποτά του μέσα σε αυτό, αφού δε χωράει, τα πίνει στο πεζοδρόμιο, ο ιδιοκτήτης βγάζει τους σερβιτόρους έξω και κάπως έτσι αν εσύ μένεις στην από πάνω πολυκατοικία θες να αδειάσεις έναν κουβά νερό στους από κάτω. Δεν το κάνεις όμως για να μη σε πουν μπούμερ και γκρινιάρη.

Για να μην είμαι άδικη, έχω υπάρξει και αυτός που πίνει spritz στο πεζοδρόμιο αλλά και αυτός που θέλει να μπουγελώσει.

Ροδάκια παντού

Αν μένεις στον δήμο Αθηναίων, τότε μετά τα κορναρίσματα, ο ήχος που ακούς περισσότερο από κάθε άλλον πια είναι τα ροδάκια από τις βαλίτσες των τουριστών, που πλέον έχουν κατακλύσει και τις πιο λαϊκές γειτονιές.

Ποιος να μου το λεγε πριν πέντε χρόνια ότι τα Σεπόλια θα είχαν κάποια στιγμή δύο ξενοδοχεία. Να που έχουν όμως και οι τουρίστες τους μου παίρνουν και τη θέση το πρωί στο μετρό που εγώ πάω στη δουλειά κι εκείνοι πάνε για σουλάτσο.

Η πόλη έχει γίνει ένα τεράστιο λούνα παρκ για τουρίστες, με τους μόνιμους κατοίκους απλά να ψάχνουν τρόπο για να επιβιώσουν.

Ένα κομμάτι παστίτσιο 15 ευρώ

Η Αθήνα έχει γεμίσει με γαστροκαφενεία, γαστροταβέρνες, γαστρομπάρ και ο, τι άλλο μπορείς να φανταστείς που να του πηγαίνει μπροστά το γαστρό. Πολλά από αυτά τα μαγαζιά προσφέρουν όντως πολύ ποιοτικό φαγητό, τα περισσότερα είναι φλόμπες και σχεδόν όλα έχουν τιμές που μοιάζουν να απευθύνονται μόνο σε τουρίστες και όχι στον μέσο Αθηναίο.

Γιατί, 15 ευρώ για ένα κομμάτι παστίτσιο που δεν είναι και σαν της μαμάς σου, είναι οριακά εγκληματικό.

«Να σας ενημερώσουμε ότι σε δέκα λεπτά θα έρθει η επόμενη κράτηση»

Και άντε πες ότι είσαι από αυτούς που δε σε νοιάζει αν το παστίτσιο σου θα είναι πανάκριβο και πας σε κάποια γαστροταβέρνα με την παρέα σου, έχοντας κάνει κράτηση μπορεί και δύο εβδομάδες πριν, εκεί που ανάβει το κέφι σε ενημερώνουν πως το δίωρό σου τελειώνει. Τώρα πρέπει να έρθει η επόμενη παρέα να φάει αποδομημένα γιουβαρλάκια και να πιει κάποιο φυσικό κρασί με ποιητικό όνομα και άρωμα χαλασμένου τυριού.

Καταλαβαίνω πλήρως τους μαγαζάτορες που θέλουν η επιχείρησή τους να είναι βιώσιμη και κερδοφόρα, πρέπει κι εκείνοι με τη μεριά τους όμως να καταλάβουν πως δεν αλλάζουν οι γαστρονομικές συνήθεις ενός λαού από τη μια μέρα στην άλλη και πως ένα γεύμα έξω για πολλούς από εμάς είναι μια συνολική εμπειρία, η οποία θα θέλαμε να κρατάει πάνω από δύο ώρες. Να μπορούμε να είμαστε λίγο πιο αυθόρμητοι και να παραγγείλουμε και δεύτερο και τρίτο μπουκάλι κρασί.

Αν είναι στο τέλος να δώσω 60 ευρώ για πέντε πιάτα στη μέση, δε μου φτάνει το δίωρο.

Φυσικά κρασιά μόνο

«Σε ποιον πρέπει να κάτσω για να φύγω από αυτή τη δουλειά;», αναρωτιόταν η Ντίντα στο Τι Ψυχή θα Παραδώσεις Μωρή; Εγώ θα αναρωτηθώ περίπου το ίδιο, αλλά για τα φυσικά κρασιά.

Δηλαδή, σε ποιον πρέπει να κάτσω για να φάω την μπριζόλα μου συνοδεία ενός κρασιού που δεν είναι φυσικό; Τι ζητάω πια;

Μέχρι πριν πέντε χρόνια πίναμε το χύμα του κυρ Μανώλη, τώρα θέλουμε μόνο φυσικά και ήπιας παρέμβασης από αμπελώνες του νέου κόσμου (όχι της γειτονιάς). Θέλω κάποια στιγμή να πιω ένα κρασί που να μη μυρίζει σαν πόδια που φορούσαν όλη μέρα αθλητικά.

Κατσαρίδες παντού

Όσο ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες, τόσο αυτές βγαίνουν από τις τρύπες τους. Μαύρες, με μεγάλα φτερά και σιχαμερές. Οι κατσαρίδες θα μπορούσαν να είναι ενδημικό είδος της Αθήνας.

Μπορεί και να είναι δηλαδή, δεν ξέρω και ειλικρινά δεν έχω κανένα κουράγιο να το ψάξω. Μου φτάνει που όλο το καλοκαίρι θα πρέπει να κοιτάω συνεχώς γύρω μου μην πετύχω καμιά τους.

Παντού ακαθαρσίες σκύλων

Συγνώμη, αλλά όπως λέει και η συνάδελφος Μάρω Παρασκευούδη δεν αξίζουν όλοι οι άνθρωποι τον σκύλο τους. Και αυτό δεν το διαπραγματεύομαι. Βγάλ’ τον δύο φορές την ημέρα βόλτα, πάρτου νόστιμη τροφή, παίξε μαζί του με τις ώρες, έχε τον ευτυχισμένο, αλλά κυρίως μάζεψε τα σκατά του. Είναι κρίμα να τα πατάω με τα καινούργια μου παπούτσια.

Digital nomads σε κάθε γωνιά

Φοράνε Birkenstocks (εντάξει κι εγώ φοράω) και κουβαλούν τον πανάκριβο υπολογιστή τους σε tote bags (εντάξει κι εγώ το κάνω). Έρχονται να ζήσουν για ολόκληρους μήνες στην Αθήνα για να γευτούν την τρουίλα της, αλλά κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους και τα μόνα ελληνικά που ξέρουν είναι το «καλημέρα» και το «ευχαριστώ».

Ούτε καν το «μαλάκας».

Όλα αυτά φυσικά τα απολαμβάνουν με τον μισθό που τους δίνει η τηλεργασία τους σε κάποια επιχείρηση της χώρας τους, γιατί ωραία η τρουίλα αλλά ο τρου ελληνικός μισθός παραείναι σκληρός γι’ αυτούς.

Σκανδιναβικά καφέ, αυτή η μάστιγα

Είναι όλα ίδια και δε θα μου αλλάξει κανείς γνώμη. Αποστειρωμένα και σαν να βγήκαν από κατάλογο σκανδιναβικής εταιρείας επίπλων, ενώ εδώ όσο κι αν δε μας αρέσει είναι Βαλκάνια.

Μπορεί ο καφές τους να είναι όντως καλός και τα bagel πεντανόστιμα, αλλά κάθε φορά που μπαίνω σε ένα αισθάνομαι σαν να έπεσε ξαφνικά η θερμοκρασία και δεν είναι από τον κλιματισμό.

Τώρα εσύ θες να παρκάρεις στο Παγκράτι;

Μπορεί η αθηναϊκή συνοικία να έχει γίνει πια ανέκδοτο όσο αφορά στις θέσεις πάρκινγκ που (δε) διαθέτει, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, η στάθμευση στις περισσότερες γειτονιές της Αθήνας είναι ένας αγώνας αντοχής, στον οποίο οι οδηγοί συνήθως χάνουν.

Γιατί παρκάρεις πάνω στο πεζοδρόμιο ρε;

Μετά το «ρε» είχα γράψει αρχικά και κάποιες βρισιές, τελευταία στιγμή όμως αποφάσισα να αυτολογοκριθώ. Αλλά ρε Αθηναίε, γιατί στο διάολο βάζεις το μηχανάκι σου πάνω στο πεζοδρόμιο;

Ειλικρινά, δε με νοιάζει που η πόλη δεν έχει θέσεις πάρκινγκ, πάρε τα (κακά) μέσα μαζικής μεταφοράς, πήγαινε με τα πόδια, μη βγεις στην τελική. Δε με νοιάζει τι θα κάνεις, απλά μην παρκάρεις πάνω στα ήδη ανύπαρκτα πεζοδρόμια μας.

Η Αθήνα δεν ανήκει μόνο σε εσένα. Ανήκει και σε όσους χρησιμοποιούν αμαξίδιο, σε γονείς με καροτσάκια, σε ανθρώπους που κουβαλάνε με τα χέρια σακούλες σουπερμάρκετ και σε όσους στην τελική δε θέλουν να παίξουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα περπατώντας στο δρόμο.

Σε μια πόλη που μόνο προσβάσιμη δεν είναι, μη βάζεις κι εσύ το λιθαράκι σου για να γίνει ακόμα πιο αβίωτη για τους άλλους.

Άκου εκεί 500 ευρώ για 33 τ.μ. στο Κουκάκι

Και όχι μόνο στο Κουκάκι. Και στο Παγκράτι, και στα Πετράλωνα και στην Κυψέλη, ακόμα και στα λαϊκά Σεπόλια.

Όλοι θέλουμε να πλουτίσουμε, αλλά εσύ Αθηναίε που θες να πλουτίσεις από το υπόγειο που σου άφησαν κληρονομιά οι παππούδες σου, αξίζεις μια ειδική θέση στα καζάνια της κολάσεως.

Οι σταγόνες από τα κλιματιστικά

Στην Αθήνα το καλοκαίρι κάνει ζέστη. Αφόρητη ζέστη. Γεγονός που σημαίνει πως τα κλιματιστικά στην πόλη καίνε σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Γεγονός που με τη σειρά του σημαίνει πως αν κυκλοφορείς στο κέντρο, δεν τολμάς να περπατήσεις κολλητά σε κάποιο κτίριο.

Παραλία, θάλασσα, καλοκαίρι

Για τους επόμενους μήνες, πικ τουριστικής σεζόν, το Σύνταγμα δε συνδέεται με τραμ λόγω έργων. Ή αλλιώς, μαθήματα αστικής κινητικότητας από το μακρινό μέλλον. Τότε που ίσως έχει εφευρεθεί ο διακτινισμός. Ίσως;

Μαξιμαλιστικές διαφημίσεις στο μετρό

Όπως θα έχετε καταλάβει, έχω beef με το ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, αλλά έχει παραγίνει πια αυτό το κακό. Βάζουν αυτοκόλλητα σε όλο το βαγόνι, έξω, μέσα. Ορισμένες φορές, δυσκολεύεσαι να διακρίνεις σε ποια στάση έχεις φτάσει.

Μπαίνεις Δάφνη για τρεις στάσεις, ξεχνιέσαι και βγαίνεις Πετρούπολη. Ρωσίας.

Ταξί μετά από συναυλία

Εντάξει, εμείς εδώ δεν είμαστε άνθρωποι να έχουμε ΜΜΜ όλο το 24ωρο, αλλά γιατί ΓΤΧΜ δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ταξί μετά από μια συναυλία; Δηλαδή, εγώ που θέλω να σκάσω 25 ευρώ Πλατεία Νερού-Σεπόλια, γιατί να κάνω 50 λεπτά να βρω ταξί από εφαρμογή; Γιατί οι ταξιτζήδες παλεύουν με νύχια και με δόντια να αποδείξουν πως όλα τα στερεότυπα για τον κλάδο τους ισχύουν;

Ευτυχώς, έχω μαρξίστριες φίλες που έρχονται και με παίρνουν με το αμάξι όποτε τις χρειαστώ. Γιατί μην ξεχνάτε, η ατομικότητα είναι εργαλείο του καπιταλισμού. Δεν είναι κακό ούτε εκμετάλλευση να ζητήσεις βοήθεια από τους φίλους σου.

Οι λακκούβες!

Μεγάλο πρόβλημα στα αμορτισέρ σε μια πόλη που φτιάχτηκε με γνώμονα τη μετακίνηση με αυτοκίνητο. Καλά δε συζητάω για τον άθλο που καταβάλω κάθε φορά που βάζω τακούνια.

Πατίνια εδώ, πατίνια εκεί, πατίνια παραπέρα

Τι σημαίνει πατίνια στην Ευρώπη; Ήπια κινητικότητα και ανθρωποκεντρικές πόλεις. Τι σημαίνει στην Αθήνα; Παρατημένο πατίνι επάνω σε ΚΑΦΑΟ στη μέση της Συγγρού, μια Τρίτη του Μαΐου.

Η Συγγρού το πρωί

Περιμένω -όχι ιδιαίτερα ανέμελη- κάθε πρωί το λεωφορείο να με πάει στο γραφείο. Τα καλοκαίρια όμως στην αναμονή μαζί μου είναι και διάφοροι χαρούμενοι τουρίστες με τα μαγιουδάκια τους, που θέλουν να πάνε θάλασσα. Καμιά φορά (τις περισσότερες δηλαδή) τους σιχαίνομαι. Υπάρχουν όμως και κάποιες φορές που από ενσυναίσθηση θέλω να τους πιάσω έναν-έναν και να τους πω με πολλή αγάπη «Συνέλθε καημένε! Στο Καλαμάκι πας. Είναι χάλια. Γύρνα στο Παγκράτι σου να πιεις κάνα φρέντο».

42 βαθμοί υπό σκιά! Η σκιά πού είναι;

Μιας και είμαστε στο θέμα του προσωπικού καθημερινού μου Γολγοθά, όσο περιμένω το 040 στη Συγγρού, να πω ότι το περιμένω με τον ήλιο ντάλα πάνω από το κεφάλι μου. Γιατί σε αυτή την πόλη η σκιά αγνοείται.

Τι ζητάω δηλαδή; Ένα δεντράκι ζητάω να σταθώ από κάτω του, μπας και αποφύγω την ηλίαση.

Οι κάγκουρες και οι εξατμίσεις τους

Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες χώρες, αλλά πιστεύω ακράδαντα, χωρίς να το στηρίζω σε επιστημονικά ευρήματα, πως οι κάγκουρες είναι ενδημικό είδος στη χώρα. Και στην Αθήνα μιας και είναι η πιο πολυπληθής πόλη της Ελλάδας, έχουμε αναπόφευκτα εκατοντάδες χιλιάδες από δαύτους.

Για κάποιον λόγο όλοι αυτοί οι κάγκουρες οδηγούν μηχανάκια με πειραγμένες εξατμίσεις που ακούγονται σαν να βγάζουν επιθανάτιο ρόγχο και περνούν κάθε βράδυ κάτω από το μπαλκόνι μου, για να μου κάνουν τα νεύρα κρόσσια.

Τζόκινγκ στη Λένορμαν

Όχι, αυτό δεν είναι κάποια εικόνα που έχω βγάλει από το μυαλό μου. Το έχω δει όντως να συμβαίνει μπροστά μου. Υπάρχει κόσμος που τρέχει -όχι επειδή τον κυνηγάνε- σε διάφορες λεωφόρους της πόλης.

Θα μου πεις, και τι να κάνουν οι δόλιοι αφού πάρκα δεν έχουμε.

Οι φασίστες στις γειτονιές μας

No further comment!

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

URBAN