Αν είσαι μετανάστης στην Ελλάδα, ένας Γιάννης δεν θα σου φέρει την άνοιξη
- 16 ΣΕΠ 2025
Την Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου, τρεις μέρες πριν η εθνική Ελλάδος κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο Eurobasket, ξύπνησα νωρίτερα από το συνηθισμένο μου, για να μπορέσω να πάω στο γραφείο του δικηγόρου που έχει αναλάβει τα τελευταία είκοσι χρόνια να βγάζει την άδεια παραμονής των γονιών μου. Είχαν ξεχάσει να του πάνε ένα από τα πολλά χαρτιά που απαιτούνται κάθε φορά για να ολοκληρωθεί η κοστοβόρα και χρονοβόρα κατά τα άλλα διαδικασία και αφού εκείνοι δεν μπορούν να διανοηθούν να αφήσουν το μεροκάματο, η ευθύνη πέφτει σ’ εμάς τα παιδιά τους.
Την προηγούμενη μέρα με είχε πάρει τηλέφωνο τρεις φορές ο πατέρας μου και άλλες τόσες η μητέρα μου για να βεβαιωθούν ότι όντως θα τα καταφέρω να πάω και με πήραν άλλες τόσες και την Τετάρτη για να σιγουρευτούν ότι δε με πήρε ο ύπνος και ότι το χαρτί έφτασε στα χέρια του δικηγόρου. Βλέπεις αν είσαι μετανάστης πρώτης και δεύτερης γενιάς στην Ελλάδα, ζεις με το μόνιμο άγχος ενός Α4 από το οποίο εξαρτάται όλη σου η ύπαρξη.
Όσο λοιπόν, εγώ έτρεχα σε δικηγορικά γραφεία και οι γονείς μου με έπρηζαν στα τηλέφωνα, οι «κανονικοί Έλληνες» έγραφαν το ένα post μετά το άλλο στα social media, δηλώνοντας περήφανοι για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που ετοιμαζόταν να οδηγήσει την εθνική Ελλάδος σε ένα μετάλλιο μετά από 16 ολόκληρα χρόνια. Ο ίδιος συγκινημένος δήλωσε πως το μετάλλιο του 2009 δεν το θυμάται, γιατί ήταν στη Θήβα με τη μητέρα του και πουλούσε πράγματα.
Άνθρωποι που δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με το μεταναστευτικό, που αν αντίκριζαν το 2009 κάποιο από τα ανήλικα αδέρφια Αντετοκούνμπο να δουλεύει σε μια λαϊκή ας πούμε, θα τους περνούσαν απαρατήρητοι, που δεν έχουν αναρωτηθεί πόσα ανήλικα παιδιά μεταναστών και προσφύγων δουλεύουν και το 2025 σε λαϊκές, έσπευσαν να αναπαράγουν τις δηλώσεις του δύο φορές MVP του NBA, δηλώνοντας τον θαυμασμό τους για τα όσα έχει καταφέρει και πόσο περήφανους τους κάνει που είναι Έλληνας. Το 2009 βέβαια για όλους αυτούς ήταν απλά ένας Νιγηριανός που έμενε στα Σεπόλια.
Δε βρήκα ούτε έναν (κι αν κάνω λάθος διορθώστε με), να δηλώσει την αγανάκτησή του που η Ελλάδα αφήνει δεκάδες χιλιάδες παιδιά με το χρώμα, αλλά όχι το ταλέντο του Γιάννη Αντετοκούνμπο, να ζουν στην αφάνεια και την ανασφάλεια. Κάθε φορά που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αναφέρεται στο πόσο Έλληνας νιώθει (και είναι), η ελληνική κοινωνία αρέσκεται να κάνει πατ-πατ στους ώμους της που αποδέχτηκε έναν υπερταλαντούχο γιο μεταναστών και την άλλη μέρα απλά πίνει τον καφέ της αμέριμνη. Ο performative αντιρατσισμός πουλάει πολύ. Το να αγωνίζεσαι καθημερινά για τα ανθρώπινα δικαιώματα μάλλον όχι τόσο.
«Αντί να νιώσουν ντροπή που ένα ανήλικο πήγαινε να δουλέψει στη λαϊκή, αντιμετωπίζουν την ιστορία της οικογένειας Αντετοκούνμπο σαν ένα success story, με αμερικανικούς όρους. Τους νοιάζει μόνο που κατάφερε να πάει NBA. Με τους γονείς μας που τους μεγάλωσαν τα παιδιά και τους ξεσκάτισαν τους γέρους, αλλά δε θα πάρουν σύνταξη και θα πρέπει να τους ταΐζουμε εμείς, δεν ασχολείται κανείς», μου έγραψε σε μήνυμα μια γνωστή μου και κάπως έβαλε σε λόγια όλα όσα σκεφτόμουν αυτές τις μέρες.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για την υποκρισία όχι μόνο της ελληνικής πολιτείας, καθώς αυτήν τη βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας, αλλά και για της ελληνικής κοινωνίας, των απλών ανθρώπων. Άλλωστε οι ίδιοι Σεπολιώτες που τώρα περηφανεύονται ότι κάποτε περπατούσαν στους ίδιους δρόμους με τον Γιάννη και τα αδέρφια του, το 2012 ψήφισαν κατά χιλιάδες τη Χρυσή Αυγή. Το λέω γιατί μεγάλωσα στην ίδια γειτονιά και το είδα με τα μάτια μου. Όσο ο Γιάννης μεγαλουργούσε στο Μιλγουόκι, εμείς βλέπαμε μαυροντυμένους άντρες να ξεπροβάλλουν από αυτοκίνητα και να πετάνε φυλλάδια που έγραφαν «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».
Το πρώτο πράγμα που είδα σήμερα όταν άνοιξα το κινητό μου ήταν ένα βίντεο από τη Γαύδο, όπου οι λουόμενοι όταν αντίκρισαν μια βάρκα με πρόσφυγες, αντί να τους βοηθήσουν να βγουν ασφαλείς στη στεριά, εκείνοι τη σπρώχνουν με τα χέρια τους ξανά προς τα ανοιχτά. Το βίντεο συνοδευόταν από ειρωνικά σχόλια όπως «Τσάμπα ήρθατε παιδιά! Καλή επιστροφή». Μπορεί οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, προχτές να πανηγύριζαν αλαφιασμένοι για το χάλκινο μετάλλιο της εθνικής.
Όπως οι Παλαιστίνιοι δε χρειάζεται να είναι τα τέλεια θύματα για να εξαγριωθείς με τη γενοκτονία που βιώνουν από τα χέρια του Ισραήλ με τη συνενοχή και της Ελλάδας, έτσι και κάποιος δε χρειάζεται να είναι ο τέλειος μετανάστης για τον αντιμετωπίσεις ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας και τους δώσεις και δικαιώματα εκτός από ευθύνες.
Όσο υπάρχουν ακόμα παιδιά που δεν έχουν ελληνική υπηκοότητα κι ας έζησαν όλη τη ζωή τους στην Ελλάδα και όσο οι γονείς μας θα στήνονται σε ουρές και θα σπαταλάνε τις οικονομίες μιας ζωής σε δικηγόρους, η αποθέωση του ενός θα είναι απλά ο επανατραυματισμός των χιλιάδων.
Στο κάτω κάτω δε γίνεται όλοι να βαράμε τρίποντα. Κάποιοι είμαστε απλά καλοί στην παρέα.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.