Η διαχρονική αξία της ταβέρνας στην Αθήνα
- 22 ΜΑΙ 2025
Η ταβέρνα στην Αθήνα δεν ήταν ποτέ απλώς ένας χώρος εστίασης. Ήταν και παραμένει ένα σημείο συνάντησης, κοινωνικοποίησης, γέλιου, συζητήσεων και ανθρώπινης επαφής. Στους τοίχους της έχουν αποτυπωθεί στιγμές καθημερινότητας, γιορτής, ακόμα και θλίψης – όλα όσα συνθέτουν την ίδια τη ζωή.
Κι ενώ η αθηναϊκή γαστρονομική σκηνή κατακλύζεται καθημερινά από νέες αφίξεις, projects και concepts που διεκδικούν το ενδιαφέρον του κοινού, υπάρχει μια άλλη κατηγορία χώρων που αντιστέκεται σθεναρά στον εκμοντερνισμό. Είναι οι ταβέρνες που παραμένουν πιστές στην παράδοση, χωρίς να τη μετατρέπουν σε τουριστικό προϊόν ή μέρος κάποιου δήθεν αφηγήματος.
Εκεί, δεν θα σε σηκώσουν από το τραπέζι μόλις τελειώσεις. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις, ούτε προσποιημένη φινέτσα – γνωρίζεις τι να περιμένεις και αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Η απλότητα και η αυθεντικότητα δεν είναι για εκείνους εφεύρημα. Είναι τα βασικά υλικά της φιλοξενίας τους.
Σήμερα, η πραγματική επιτυχία της ταβέρνας είναι ότι δεν μένει εγκλωβισμένη σε ένα αφήγημα που τη θέλει να μπαίνει σε μουσείο. Τα κακώς κείμενα που «βαφτίστηκαν» καλτ δεν σημαίνουν αυθεντικότητα και ποιότητα.
Αντιθέτως, οι νεότερες γενιές εξελίχθηκαν καθώς μεγάλωσαν και εργάστηκαν πλάι στους παλαιότερους, ρώτησαν, έμαθαν, δοκίμασαν, ταξίδεψαν και τελικά τόλμησαν να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα. Χωρίς να προδώσουν την ουσία της παράδοσης, θέλησαν να εξελίξουν το είδος, να το εκσυγχρονίσουν, αλλά με σεβασμό.
Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι έφυγε ο καφές και μπήκε περισσότερο το φαγητό στο επίκεντρο. Ακόμα και στον τομέα του κρασιού, όπου επί δεκαετίες επικρατούσε η χύμα ρετσίνα, παρατηρούνται πλέον αξιοσημείωτα βήματα προόδου. Το περιθώριο εξέλιξης είναι μεγάλο, αλλά η κατεύθυνση είναι ενθαρρυντική.
Η αίσθηση της οικειότητας παραμένει αναλλοίωτη. Στην ταβέρνα δεν χρειάζεται να αποκρυπτογραφήσεις έναν κατάλογο γεμάτο άγνωστες λέξεις. Μερικές φορές, το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα κιλό παϊδάκια, τραγανές τηγανητές πατάτες και μια γενναιόδωρη μερίδα τζατζίκι. Τόσο απλά. Τόσο σωστά.
Ο Κατσόγιαννος στον Πειραιά
Δυστυχώς, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, η κλασική ταβέρνα σπανίζει πια. Οι εναπομείνασες συχνά απευθύνονται κατά κύριο λόγο σε τουρίστες, χάνοντας τον δεσμό με το τοπικό κοινό. Ωστόσο, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις.
Ο Μαύρος Γάτος στο Παγκράτι είναι μία από τις ταβέρνες – πυλώνες σε μία περιοχή που υφίσταται σοβαρό gentrification, με τους ιδιοκτήτες να επιτρέπουν να φέρεις ακόμα και τα δικά σου κρασιά. Ο Οικονόμου στα Πετράλωνα συνδυάζει με τη σειρά του σεβασμό στην παράδοση με ποιοτική συνέπεια, ενσωματώνοντας μία ωραία λίστα με ιδιαίτερα ελληνικά κρασιά.
Το ψήσιμο είναι τέχνη και στον Σπανό το γνωρίζουν πολύ καλά, αφού όποιος αναλαμβάνει το πόστο της σούβλας, παίρνει σύνταξη από το μαγαζί. Οι πατάτες της κυρίας Γεωργίας είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι για να συνοδεύσεις τα αρνίσια παϊδάκια και το αγρινιώτικο κοκορέτσι. Και ο σιμιγδαλένιος χαλβάς της στο τέλος είναι η επιτομή της φροντίδας.
Παλιά Φάβα στο Παλαιό Φάληρο
Στα υψώματα του Πολυγώνου, ο Αξώτης είναι επίσης μία ταβέρνα που φημίζεται για την τραγανή λεπτοκομμένη πατάτα και τα παϊδάκια του. Εξίσου νόστιμο μοσχαρίσιο λουκάνικο, αληθινό τζατζίκι και τυροκαυτερή. Μερακλήδες είναι στα Σκαλάκια στην Ακαδημία Πλάτωνος, με πέντε πιάτα μετρημένα. Έχουμε και τα Σκαλάκια στα Ιλίσια όμως που απευθύνονται κι αυτά σε όσους ψάχνουν ποιοτικό κρέας.
Οι ταβέρνες όμως ξεχωρίζουν και για τα μαγειρευτά τους. Η Παλιά Φάβα στα νότια και ο Κατσόγιαννος στον Πειραιά έχουν ταΐσει κόσμο και κοσμάκη. Η αναζήτηση της καλύτερης δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, αφού υπάρχουν αρκετές αξιόλογες επιλογές.
Το ζητούμενο είναι η σπουδαιότητα τους για την αθηναϊκή εστίαση, καθώς τις χρειαζόμαστε σε κοντινή απόσταση από το σπίτι μας. Είναι τα μέρη όπου τρώμε ακόμα οικονομικά και απλά και φεύγουμε με μία αίσθηση πληρότητας από κάθε άποψη.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.