Οι κολοκυθοανθοί είναι το καλύτερο καλοκαιρινό φαγητό

Μία από τις αγαπημένες λιχουδιές στα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας ήταν οι τηγανητοί κολοκυθοανθοί γεμιστοί με τυρί. Η κυρία Αγγέλω, η γειτόνισσά μας στο χωριό, τους μάζευε με φροντίδα από το μποστάνι, τους ετοίμαζε προσεκτικά και τους αποθήκευε στην κατάψυξη.

Ήταν σαν να προετοίμαζε κάτι ιερό, ένα μικρό γαστρονομικό θησαυρό που θα προσφερόταν την κατάλληλη στιγμή, με όλη της την αγάπη, στους «Αθηναίους» που θα έρχονταν να ξεκουραστούν και να ξανασυνδεθούν με τις ρίζες τους. Ήταν το τρατάρισμά της και ήταν πάντα συγκινητικό.

Αργότερα, όταν έβρισκα στο ταψί με τα γεμιστά της μαμάς μου μερικά «λουλουδάκια» εδώ κι εκεί, δεν μπορούσα να καταλάβω ακόμα την αξία τους. Ούτε γιατί όλοι οι «μεγάλοι» τους ήθελαν με τόση λαχτάρα. Εμένα απλώς μου άρεσε η τηγανητή λιχουδιά της κυρίας Αγγέλως, εκείνη η τραγανή μπουκιά που έκρυβε μέσα της λιωμένο τυρί και τα συναισθήματα του χωριού.

Μεγαλώνοντας όμως, κατάλαβα. Όπως και με πολλά άλλα πράγματα, η εμπειρία και ο χρόνος μού αποκάλυψαν πως αυτά τα «λουλουδάκια» κλείνουν μέσα τους την ουσία της εποχικότητας, της εντοπιότητας, αλλά και του αληθινού νοιαξίματος.

Οι κολοκυθοανθοί είναι ευαίσθητοι. Δεν αντέχουν να ταξιδεύουν μακριά και είναι ένα υλικό που πάει από τον κήπο κυριολεκτικά στο πιάτο. Κι εκεί η παρουσία τους είναι δείγμα φροντίδας και πρόβλεψης. Την τελευταία φορά που βρήκα κολοκυθάκια με ανθούς στο μανάβικο, χωρίς δεύτερη σκέψη τα πήγα στη μαμά μου. Ήταν σαν να μετέφερα κάτι πολύτιμο.

Οι κολοκυθοανθοί υπάρχουν σε αρσενική και θηλυκή μορφή. Τα αρσενικά είναι συνήθως τα πρώτα που εμφανίζονται στο φυτό και ξεχωρίζουν από το λεπτό, τριχωτό τους στέλεχος. Τα θηλυκά άνθη ξεπηδούν από την άκρη ενός μικρού καρπού.

Οι κολοκυθοανθοί είναι ένα υλικό που πάει από τον κήπο κυριολεκτικά στο πιάτο. Κι εκεί η παρουσία τους είναι δείγμα φροντίδας και πρόβλεψης. / iStock

Οι κολοκυθοανθοί είναι ένα υλικό που πάει από τον κήπο κυριολεκτικά στο πιάτο. Κι εκεί η παρουσία τους είναι δείγμα φροντίδας και πρόβλεψης.

Η ώρα συγκομιδής είναι καθοριστική, θυμάμαι τον chef Θεολόγο Αμυρά να το λέει καθώς μας ξεναγούσε ένα καλοκαιρινό βράδυ στο Μποστάνι του Ποσειδωνίου στις Σπέτσες. Το πρωί, πριν ανέβει ο ήλιος και μαραθούν τα πέταλα από τη ζέστη, είναι η ιδανική στιγμή. Όπως ισχύει και για κάθε βρώσιμο λουλούδι, η δροσιά της αυγής χαρίζει στα άνθη φρεσκάδα και τρυφερότητα, ενώ τα κρατά ενυδατωμένα και λαμπερά. Είναι ευάλωτα, έχουν μικρή διάρκεια ζωής, και είναι ασφαλή για να καταναλωθούν και ωμά.

Πέρα από τη γεύση, οι κολοκυθοανθοί περιέχουν και πολύτιμα θρεπτικά στοιχεία – βιταμίνες, μέταλλα, και φυτικές ίνες. Στην πραγματικότητα, είναι ένα επιπλέον «δώρο» που μας δίνει η καλλιέργεια κολοκυθιών.

Στη σύγχρονη γαστρονομική στροφή προς μια πιο αυθεντική, ελληνική και βιώσιμη κουζίνα, η παρουσία κολοκυθοανθών σε ένα πιάτο δεν είναι απλώς θέμα γεύσης. Είναι απόδειξη ότι ο μάγειρας νοιάζεται: για την εποχικότητα, για τοπικά προϊόντα, για το τι σημαίνει να τιμάς τον τόπο σου μέσα από το φαγητό.

Θυμάμαι ακόμα το τηγανητό κολοκύθι σε όλο του το μεγαλείο, μαζί με τον ανθό, που παρουσίασε ο σεφ Γιώργος Αντωνέλλος σε ένα τραπέζι στην Κεφαλονιά. Στην Αθήνα, το Ρακουμέλ τιμά αυτό το ντελικάτο υλικό εδώ και χρόνια, γεμίζοντάς το με ρύζι. Δεν είναι πια σπάνιο να τους βλέπουμε σε μενού αθηναϊκών εστιατορίων, άλλοτε ως συνοδευτικό, άλλοτε ως πρωταγωνιστές.

Τους ξαναθυμήθηκα γιατί στο τελευταίο scroll στο κινητό μου, «ξεπετάχτηκε» ένα πιάτο με λαχταριστούς γεμιστούς κολοκυθοανθούς από τον Marko Rossi, στο εστιατόριο Amfiliki στη Σκιάθο. Και κάπως έτσι, ένα υλικό που κάποτε μαγειρευόταν αθόρυβα σε χωριά και αυλές, βρίσκει επιτέλους τη θέση που του αξίζει.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ